บทที่ 52: ถ้าจำเป็นต้องให้ฉันมีกองทหาร ก็ให้ฉัน...

ใบหน้าของเซ็นโงคุและการ์ปมืดครึ้มลงพร้อมกัน เหล่าทหารเรือรอบๆ ต่างก็พยายามกลั้นหัวเราะ แต่หลายคนก็เกือบจะทนไม่ไหวแล้ว

"เจ้าเด็กบ้า! พูดอะไรของแก! เซ็นโงคุแค่หมายความว่าฉันกับเขาสนิทกันมาก!" การ์ปรีบโวยวาย แต่แท้จริงแล้วก็เป็นการเล่นละครให้เซ็นโงคุดู เพื่อรักษาหน้าของเขา

เซ็นโงคุรีบต่อบท "ใช่แล้ว โลแลน ฉันกับปู่ของนายนั้นผ่านชีวิตและความตายมาด้วยกัน ความสัมพันธ์เราลึกซึ้งมาก!"

เซ็นโงคุที่กำลังหมายจะเข้าถึงเรือรบของโลแลน จึงพยายามเล่นบท "เพื่อนสนิท" อย่างเต็มที่ “สมัยก่อนฉันกับปู่ของนายนั้นเคยรบเคียงบ่าเคียงไหล่กัน ของของเขาก็เหมือนของของฉัน ของของฉันก็เหมือนของของเขา ไม่มีอะไรที่แบ่งแยกกัน!”

โลแลนพยักหน้าเหมือนเข้าใจ แล้วพูดออกมาเสียงดังลั่น “อ๋อ! งั้นสุดท้ายพวกคุณก็กลายเป็น ‘เกย์แก่’ ใช่ไหมล่ะ?”

พรืดดด!

เสียงหัวเราะที่ทหารเรือทุกคนพยายามกลั้นไว้แตกดังระเบิด ทุกคนหัวเราะออกมาพร้อมกันไม่เกรงกลัว แม้แต่ท่านจอมพลเซ็นโงคุ!

การ์ปกับเซ็นโงคุหน้าแดงจนเหมือนจะระเบิด ทั้งคู่มองหน้ากันด้วยความอับอายอย่างถึงที่สุด

“พอแล้ว! เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะ เซ็นโงคุ อย่าไปต่อประเด็นนี้เลย!” การ์ปรีบส่งสายตาให้เซ็นโงคุเป็นสัญญาณให้หยุดบทสนทนา

จากที่การ์ปรู้จักหลานชายของเขาดี ถ้าปล่อยให้พูดต่อไป เซ็นโงคุอาจจะหัวใจวายได้! แต่เซ็นโงคุผู้มีประสบการณ์โชกโชนแสดงท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หันไปยิ้มให้โลแลนแล้วพูดขึ้นว่า “โลแลน ได้ยินมาว่าเธอเป็นผู้ใช้พลังปีศาจใช่ไหม?”

โลแลนชะงักในใจ เพราะเซ็นโงคุในฐานะจอมพลกองทัพเรือ ย่อมรู้อยู่แล้วเกี่ยวกับ "ผลปีศาจที่สามารถเรียกเรือรบ" ของเขา การถามนี้ดูเหมือนจะเป็นการแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องมากกว่า

การ์ปที่ไม่รู้เท่าทันเห็นโลแลนเงียบก็รีบหัวเราะออกมา “ใช่แล้ว! ผลปีศาจของหลานฉันพิเศษมาก! เห็นเรือรบลำนั้นไหม? นั่นแหละที่เขาเรียกออกมาด้วยพลังของผลปีศาจ!”

การ์ปพูดพร้อมชี้ไปที่เรือรบขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่ในทะเล ใบหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจ ซึ่งไม่ว่าเขาจะทำเรื่องใหญ่แค่ไหนก็คงไม่ทำให้เขาภูมิใจเท่ากับความสำเร็จของหลานชาย

“สุดยอดจริงๆ เด็กหนุ่มคนนี้!” เซ็นโงคุยกนิ้วให้ แต่สายตากลับเผยให้เห็นความปรารถนาที่จะครอบครองเรือรบลำนี้ โลแลนที่ผ่านประสบการณ์มาสองชีวิตจึงจับสังเกตได้ทันทีว่าเซ็นโงคุกำลังเล็งเรือของเขาอยู่

'ไอ้เจ้าหัวหมอ คิดจะเอาเรือรบของฉันไปเหรอ? ฝันไปเถอะ!' โลแลนคิดในใจ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทีอวดดีว่า “ท่านเซ็นโงคุ เรือของผมลำใหญ่มากนะ สามารถบรรจุทหารเรือได้ถึงแสนคนเลยทีเดียว!”

เซ็นโงคุยิ้มกว้างขึ้น “ใช่แล้ว! ฉันเห็นว่าเรือของเธอมีทั้งเกราะและอาวุธที่เหนือชั้นกว่าเรือรบทั่วไป ถ้าให้ทหารห้าหมื่นประจำการ เธอจะกลายเป็นผู้ที่ครองเรือรบที่แข็งแกร่งที่สุดในท้องทะเล!”

'ฮึ! เผยแผนออกมาแล้วสินะ!' โลแลนคิดในใจ แม้คำพูดของเซ็นโงคุจะฟังดูไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เจตนาของเขาชัดเจน

ท่าทางของเซ็นโงคุดูเหมือนผู้ใหญ่ที่รักและเอาใจเด็กอย่างเต็มที่ โบกมือสั่งทหารห้าหมื่นนายมาให้ได้อย่างง่ายดาย! ทหารเรือรอบๆ ต่างมองโลแลนด้วยความสงสัยจนแทบจะคิดว่า ‘โลแลนเป็นหลานแท้ๆ ของเซ็นโงคุรึเปล่าเนี่ย? แบบนี้คุณการ์ปไม่โดนหมวกเขียวแล้วเหรอ!’

โลแลนหัวเราะในใจ 'ห้าหมื่นทหารเหรอ? ถ้าส่งมาขนาดนั้น เรือรบนี้คงไม่ใช่ของฉันอีกต่อไป นายไม่ใช่คนโง่หรอก เซ็นโงคุ! จะให้ทหารห้าหมื่นนายฟรีๆ งั้นเหรอ? ไม่มีทาง!'

โลแลนเกาศีรษะแล้วทำหน้าใสซื่อ “ท่านเซ็นโงคุ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกครับ ต่อให้มีทหารห้าหมื่นนาย ผมก็คงคุมไม่ได้ สู้ให้ผมได้อยู่สบายๆ บนเรือคนเดียวไม่ดีกว่าเหรอครับ?”

เซ็นโงคุได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมา คิดว่าตนเจอจังหวะเหมาะ จึงเพิ่มข้อเสนอทันที “ไม่ต้องกังวล! แม้ว่านายจะอายุน้อย แต่ในกองทัพเรือมีคนเก่งเยอะแยะ ฉันจะส่งพลเรือเอกไปช่วยคุมเรือให้ ทำหน้าที่เป็นผู้แทนผู้บัญชาการเรือแทนนาย!”

เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบๆ เมื่อทหารเรือได้ยินเรื่องนี้ สายตาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

‘แบบนี้เกิดมาพร้อมกับช้อนทองเลยเหรอเนี่ย! ไม่สิ ควรเรียกว่ากระบองวิเศษแล้วล่ะ!’ พวกเขาคิดในใจ

การได้พลเรือเอกมาช่วยทำงานเป็นสิ่งที่พวกเขาฝันถึง แต่กลับมอบให้โลแลนง่ายๆ แบบนี้! ถ้าความอิจฉาสามารถฆ่าคนได้ โลแลนคงโดนแทงจนพรุนไปแล้ว

โลแลนในใจต้องยกย่องการแสดงของเซ็นโงคุ ให้เต็มร้อยเลย! ทุกคำพูดของเซ็นโงคุฟังดูเหมือนเป็นการเอาใจโลแลนอย่างแท้จริง แต่ความจริงแล้วเขากำลังวางแผนควบคุมเรือทั้งหมดไว้ในมือของกองทัพ หากโลแลนเป็นแค่เด็กหนุ่มทั่วไป เซ็นโงคุก็คงยัดเยียดตำแหน่ง "กัปตันเกียรติยศ" ให้เขา แล้วแอบควบคุมเรือรบโดยพลเรือเอก

ทันใดนั้น โลแลนก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ได้หรอกครับ ท่านเซ็นโงคุ ถ้าบนเรือมีแต่ผู้ชายเยอะๆ ผมกลัวว่าจะกลายเป็น 'เกย์แก่' เหมือนท่านน่ะสิ!”

พรืด! ฮ่าฮ่าฮ่า!

ทหารเรือรอบๆ ต่างหัวเราะกันจนท้องแข็ง ทุกคนล้วนถูกเล่นมุกนี้จนแทบทรงตัวไม่อยู่ ‘ทำไมโลแลนถึงหมกมุ่นกับคำว่า “เกย์แก่” จังเลย!’

เซ็นโงคุถึงกับตัวสั่น มุมปากกระตุก อยากจะตะโกนออกมาว่า ‘อยากจะฆ่าเจ้าหลานตัวแสบนี้จริงๆ!’

ส่วนการ์ปที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ ในใจ ‘เพื่อนเอ๋ย นายต้องอดทนไว้นะ! แค่นี้ยังจิ๊บๆ เดี๋ยววันหลังคงจะมีเรื่องให้เจ็บใจอีกมากมาย!’

ในขณะที่เซ็นโงคุกำลังคิดว่าจะพูดอะไรต่อ โลแลนก็เสริมขึ้นมา “ถ้าคุณจะให้ทหารผมล่ะก็ ขอเป็นทหารหญิงเถอะครับ! ทหารหญิงเท่าไหร่ก็ได้ ผมยินดีรับหมด!”

‘ไอ้บ้านี่ คิดจะฝันไปเรอะ!’ เสียงด่าทอจากทหารเรือรอบๆ ดังขึ้นในใจของทุกคน