บทที่ 5 แก...แกกล้าตบฉัน?

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

ซูมู่วั่นเบิกตากว้าง มองชินลั่วผู้ลงมืออย่างไม่อยากเชื่อสายตา

หา?

บทมันเขียนแบบนี้เลยเหรอ?

ไม่ใช่ว่าไอ้หน้าใหม่นั่นควรจะยืนอยู่ตรงหน้าซูไป๋เหลียน แล้วชี้หน้าด่าฉันว่าเป็นตัวร้ายใหญ่หรอกเหรอ?

ทำไม...ทำไมมันไม่เหมือนกับที่ฉันจินตนาการไว้เลย?

สมองของซูไป๋เหลียนก็อื้ออึงไปหมด เธอยกมือลูบแก้มที่ร้อนผ่าวด้วยความเจ็บปวด

ทันใดนั้น

ความรู้สึกโกรธแค้นและน้อยใจก็พลุ่งพล่านขึ้นมาในอกอย่างรุนแรง

ซูไป๋เหลียนจ้องมองชินลั่วอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วตะโกนเสียงแหลม "แก!! แกกล้าตบฉัน?!"

"แกเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม?!"

"แก..."

แต่ทว่า

ปัง!!

ยังพูดไม่ทันจบ

ชินลั่วก็ตบหน้าเธออีกฉาดใหญ่ จากนั้นก็มองลงมาด้วยสายตาเย็นชา พลางเอ่ยเสียงเย็น "หุบปาก"

"แกรบกวนสายตาของคุณหนูของฉันแล้ว"

"แค่ลูกเลี้ยงคนหนึ่ง กล้าดีอย่างไรมาใช้กลอุบายชั่วช้าต่อหน้าคุณหนูของฉัน"

"ซูไป๋เหลียน แกคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกจริงๆ หรืออย่างไร?"

พอได้ยินคำพูดนี้

ซูไป๋เหลียนยกมือกุมแก้ม สีหน้าค่อยๆ แข็งค้าง

แค่...แค่ลูกเลี้ยงคนหนึ่ง

ใช่ ตอนเรียนหนังสือ ฉันก็ถูกคนอื่นเยาะเย้ยถากถางแบบนี้

แต่!

ฉันพยายามอย่างหนัก จนได้รับความไว้วางใจและความรักจากพ่อแม่ซูมากกว่าใคร!

ถึงจะเป็นลูกเลี้ยงแล้วอย่างไร? สุดท้ายก็ยังเป็นชัยชนะของฉันอยู่ดี!!

แค่ลูกสมุนคนหนึ่ง แค่ลูกสมุนคนหนึ่ง...

เธอพยุงตัวลุกขึ้นจากพื้น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ปากตะโกนใส่ชินลั่วว่า "ซูมู่วั่นแล้วยังไง!!"

"คนที่อยู่ในตระกูลหลักตอนนี้คือฉัน!!"

"แค่ลูกสมุนคนหนึ่งอย่าหยิ่งผยองไป!!"

พอพูดจบ

ปัง!!

"อ๊าก!"

ชินลั่วตบหน้าเธออีกฉาด

ร่างของซูไป๋เหลียนโซเซ ก่อนจะทรุดฮวบลงคุกเข่ากับพื้นอีกครั้ง

เธอมองพื้นด้วยสายตาเลื่อนลอย ในหัวยังคิดไม่ถึงว่า

ลูกสมุนคนนี้...ตบฉันอีกแล้ว?

แต่ยังไม่จบแค่นั้น

ชินลั่วคว้าตัวซูไป๋เหลียนขึ้นมา ภายใต้สีหน้างุนงงของอีกฝ่าย เขายกมือขึ้นพลางหัวเราะเย็นชา "ฮึ ทีนี้ เป็นการตบที่แกหน้าไหว้หลังหลอก!"

ปัง!

"ทีนี้ เป็นการตบที่แกพูดจาน่ารังเกียจ!!"

ปัง!

"ทีนี้ เป็นการตบที่แกไม่รู้จักถ่อมตน!"

ปัง!

"ทีนี้ เป็นการตบที่แก..."

เสียงตบดังปังๆ ไม่หยุดในห้อง

บรรดาลูกสมุนทั้งหลายยืนนิ่งงันอยู่กับที่

ไม่ใช่นะ พวกเรา...จะห้ามหรือไม่ห้ามดีนะ?

"หยุดนะ! ชินลั่ว แกรู้หรือไม่ว่าคนที่แกตบอยู่คือใคร?!"

จู้หลานรีบเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก พยายามจะห้าม

ถ้าทำให้คุณหนูรองโกรธ พวกลูกสมุนอย่างพวกเขาก็จะพลอยโดนลงโทษไปด้วย!

แต่ทว่า

"หุบปาก!"

ชินลั่วตวาดเสียงดัง ทำให้จู้หลานชะงักกึก เขามองไปที่บรรดาลูกสมุนที่ยืนอยู่หน้าประตู แล้วด่าทออย่างเดือดดาล "ไอ้พวกไร้ประโยชน์! พวกแกเข้าใจหรือไม่ว่าคุณหนูที่พวกแกติดตามคือใคร!"

"เป็นซูไป๋เหลียนลูกเลี้ยงคนนี้ หรือคุณหนูใหญ่ซูมู่วั่นของพวกเรา!!"

"เมื่อครู่ตอนที่คุณหนูใหญ่ถูกนางคนชั่วนี่ใส่ร้าย ทำไมไม่เห็นพวกแกออกมาช่วย?!"

"แต่ตอนนี้พวกแกกลับมาเสียใจทีหลัง?!"

"น่าขัน!!"

"ทุกคนฟังให้ดี!"

"คนที่พวกแกไม่กล้าตบ ฉันชินลั่วจะตบเอง!"

"คนที่พวกแกไม่กล้าหาเรื่อง ฉันชินลั่วจะหาเรื่องเอง!"

"พูดง่ายๆ คนที่พวกไร้ประโยชน์อย่างพวกแกกล้าหาเรื่อง ฉันชินลั่วก็กล้าหาเรื่อง คนที่พวกแกไม่กล้าหาเรื่อง ฉันชินลั่วยิ่งกล้าหาเรื่อง!!"

"ลงมือก่อนรายงานทีหลัง คุณหนูอนุญาตพิเศษ! นี่แหละฉันชินลั่ว!! ชัดเจนพอหรือยัง!!"

พูดจบ ชินลั่วก็กวาดตามองรอบๆ แล้วพูดเสียงเย็น "วันนี้ถ้าใครกล้าก้าวเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียวเพื่อห้ามฉันสั่งสอนนางคนชั่วนี่ ก็อย่าโทษว่าฉันชินลั่วไม่นึกถึงความสัมพันธ์เก่าๆ ล่ะ!"

แก!!

แกเพิ่งเข้างานมาแค่เดือนเดียวไม่ใช่หรือ!! เมื่อสองสามวันก่อนเพิ่งผ่านการฝึกอบรมแล้วเข้าร่วมกลุ่มลูกสมุนนี้เองนะ!!

จู้หลานตกตะลึงในใจ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของชินลั่ว ในใจก็รู้สึกละอายใจขึ้นมา

ใช่แล้ว

คนที่ฉันติดตามคือคุณหนูใหญ่ แต่...เมื่อกี้ตอนที่คุณหนูใหญ่สั่งให้ฉันไปส่งคุณหนูรอง ฉันกลับลังเลเสียนี่

บรรดาลูกสมุนต่างก็ถูกด่าจนก้มหน้าด้วยความละอาย ไม่กล้ามองหน้าซูมู่วั่นและชินลั่ว

ฝั่งซูมู่วั่น เธอก็มองชินลั่วที่กำลังสั่งสอนซูไป๋เหลียนด้วยสีหน้างุนงง

ชั่วขณะนั้น ในใจก็มีความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูกผุดขึ้นมา

แปลก...แปลกจัง

ภาพการเกิดใหม่นี้ช่างแตกต่างจากที่ฉันจินตนาการไว้

ปัง ปัง ปัง!!

เสียงตบดังไม่หยุดในห้อง

"ทีสุดท้าย! เป็นการตบที่แกน่าเกลียดเกินไป!! ทำให้สายตาคุณหนูของฉันต้องมัวหมอง!!!"

ปัง!!

โครม!!

ด้วยฝ่ามือแห่งสวรรค์ บังคับให้ซูไป๋เหลียนต้องยอมให้ชินลั่วตบจนพอใจ

ซูไป๋เหลียนล้มลงกับพื้น แก้มทั้งสองข้างบวมแดง

เธอยกมือลูบแก้ม น้ำตาไหลพรากจากดวงตา

ซูไป๋เหลียนร้องไห้โฮด้วยความสิ้นหวัง "แกต่างหากที่น่าเกลียด! แกนั่นแหละที่เป็นผู้ชายขี้เหร่!!"

"ฮือ ฮือ อ๊าาาา!!!"

"แก! ไอ้หมาสอพลอนี่กล้าตบหน้าคุณหนูอย่างฉันได้ยังไง!"

"ฮือ ฮือ ฮือ อ๊าาาา!! คุณหนูจะฟ้องคุณพ่อ ให้โยนแกลงทะเลเลี้ยงฉลาม!!"

ยิ่งพูดซูไป๋เหลียนก็ยิ่งโมโห พูดไปพูดมาถึงกับร้องไห้โฮต่อหน้าคนทั้งหลาย

นี่ไม่ใช่การแกล้งทำ

แต่เป็น...การร้องไห้จริงๆ

บรรดาลูกสมุนมองคุณหนูรองที่พูดจาหยาบคายอย่างตกตะลึง ทั้งสามประสาทและห้าอวัยวะแทบแตกกระจายกันไปหมด

นี่...นี่ยังเป็นคุณหนูรองผู้อ่อนโยนที่พวกเขารู้จักอยู่หรือ?

ในตอนนั้นเอง

ปรบ ปรบ

เสียงปรบมือดังขึ้น

ซูไป๋เหลียนสะดุ้งเฮือก คิดว่าจะโดนตบอีก

ชินลั่วมองไป

เห็นแต่

ซูมู่วั่นยิ้มมุมปาก ค่อยๆ ปรบมือเบาๆ

เธอมองซูไป๋เหลียนที่นอนร้องไห้อยู่บนพื้น แล้วหัวเราะเบาๆ "น้องเหลียนร้องไปอีก พรมของพี่ก็คงเปียกแล้วสิ"

"จู้หลาน------"

พูดพลางซูมู่วั่นก็มองจู้หลานด้วยสีหน้าอ่อนโยน "พาน้องเหลียนลงไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะไปส่งเธอกลับตระกูลหลักพร้อมกับเธอ"

"ค่ะ!"

จู้หลานสะดุ้งเฮือก เส้นขนลุกชัน เธอรีบก้มหน้าด้วยความละอายใจ แล้วดึงซูไป๋เหลียนขึ้นมาพาออกไปข้างนอก

ลูกสมุนที่เหลือก็ทยอยถอยออกไปด้วยความละอายใจเช่นกัน

ชินลั่วสะบัดข้อมือ เฮ้อ มือเมื่อยไปหมดแล้ว

แต่นี่ก็ถือว่าได้ทำหน้าที่ลูกสมุนที่ดีแล้วไม่ใช่หรือ!

คิดแล้ว ชินลั่วก็หันไปมองซูมู่วั่น พูดว่า "คุณ..."

พูดยังไม่ทันจบ

เขาก็ชะงักไป

เพราะว่า

ซูมู่วั่นกลับยิ้มอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มนั้นเหมือนสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ ในรอยยิ้มนั้นดูเหมือนจะมีความซาบซึ้งใจ และยังมีความรู้สึกผ่อนคลายและเป็นธรรมชาติอยู่ด้วย "ชินลั่วใช่ไหม ฉันจำแกได้แล้ว"

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกก็จะเป็นลูกสมุนติดตัวของฉัน และเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ฉันไว้ใจที่สุดด้วย"

"บัตรดำไม่จำกัดวงเงินใบนี้ แกเอาไปใช้ เดี๋ยวแกพาคนไปที่ถนนช้อปปิ้งซื้อเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวสักชุดหนึ่ง"

"แก...ก็เหมือนจู้หลาน อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลซูนี่แหละ"

พูดจบ

ซูมู่วั่นก็ยื่นบัตรดำใบหนึ่งและกุญแจประตูโรงรถให้

[ยินดีด้วย ความไว้วางใจของซูมู่วั่นเพิ่มขึ้น 5% ปัจจุบันอยู่ที่ 5%!]

[ได้รับรางวัล: การป้องกันอัตโนมัติ (สามารถป้องกันการโจมตีทุกรูปแบบที่ไม่สามารถทะลุการป้องกันได้ การโจมตีที่ถูกป้องกันจะถูกสะท้อนกลับไปยังผู้โจมตี 100%)]

!!

หืม?! รางวัลลับ?!

ชินลั่วดีใจในใจ แต่ภายนอกก็แสดงท่าทางซื่อสัตย์ภักดีแบบ [นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำ] โค้งคำนับพูดว่า "ขอบพระคุณคุณหนูใหญ่ครับ!!"

พูดจบก็ออกไปจากที่นั่นอย่างมีความสุข

แกร๊ก~

เมื่อชินลั่วจากไป ในห้องก็เหลือแค่ซูมู่วั่นเพียงคนเดียว

สีหน้าของเธอค่อยๆ เปลี่ยนไป

"ฮิฮิฮิ..."

"ฮึฮึฮึ..."

"ฮ่าฮ่าฮ่า!!"

"เคอะ เคอะ เคอะ เคอะ เคอะ เคอะ!!!!"

เธอพยายามกลั้นเสียงหัวเราะไว้ แต่ดูเหมือนจะทนไม่ไหว สุดท้ายก็ปล่อยเสียงหัวเราะลั่นออกมา

ซูมู่วั่นกำมือแน่น นึกถึงภาพที่ซูไป๋เหลียนถูกตบจนร้องไห้

ทันใดนั้นก็แหงนหน้าขึ้นฟ้าร้องตะโกนด้วยความสะใจ "สะใจ!!!!!"

ฉันชาติก่อนเห็นหน้านางไม่ได้มานานแล้ว!!

(จบบทที่ 5)