บทที่ 497 ความรักอันหนักหน่วงของพี่สาว

บทที่ 497 ความรักอันหนักหน่วงของพี่สาว

หรงเชอค่อย ๆ ห่มผ้าให้ สวี่ซือหยุน อย่างเบามือ

“เฉาเฉา แม่ของเจ้าในครรภ์นี้มันไม่ปกติ” หรงเชอได้คิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว แต่ไม่กล้าเปิดเผย

“ในช่วงนี้ แม่ของเจ้าเรียกหิวทุกวัน ต้องกินของบำรุงมากมาย แต่ยังคงหิว และถ้าไม่ได้รับการบรรเทา ท้องก็จะปวดอย่างรุนแรง เหมือนเด็กในท้องกำลังทรมานนางอยู่”

หรงเชอผู้ซึ่งเคยเป็นแม่ทัพบนสนามรบ ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่

“เหมือนกับว่า ความต้องการของเด็กในท้องเกินขีดจำกัดของนางไปแล้ว”

“นอกจากนี้ ข้ากับแม่ของเจ้าฝันร้ายทุกคืน ฝันถึงการฆ่าฟันและความโหดเหี้ยม แต่ข้าไม่กล้าบอกแม่ของเจ้า กลัวว่านางจะเครียดมากขึ้น”

“ข้า...”

“ข้ายอมรับ ข้าอยากมีลูกกับนาง แต่ตอนนี้ ข้าแค่ได้ใช้ชีวิตกับนางก็ดีแล้ว” หรงเชอเริ่มร้องไห้

“เฉาเฉา… แต่ก่อนข้าคิดว่า ถ้าแม่ของเจ้ามีความสุข ข้าแค่ดูอยู่ไกล ๆ ข้าก็พอใจแล้ว”

“แต่ตอนนี้นางไม่มีความสุข เจ้าคงไม่รู้ว่าข้ารู้สึกผิดมากแค่ไหน ข้าเสียใจที่ไม่กลับไปเร็วพอ ทำให้นางต้องอยู่กับ ลู่หยวนเจ๋อ มานานหลายปี”

“แต่ตอนนี้ ความเจ็บปวดและความทุกข์เหล่านี้ ข้าเป็นคนที่ทำให้นางต้องเจอ”

“ข้าผิดเองที่ทำให้นางต้องทุกข์”

“เฉาเฉา พ่อขอโทษทั้งต่อเจ้าและต่อแม่ของเจ้า” หรงเชอร้องไห้เหมือนเด็ก ไม่รู้ว่าเด็กในท้องเป็นอะไร แต่เขารู้ว่าเด็กคนนี้เก็บไว้ไม่ได้

“ถ้าจะมีความผิดอะไร ขอให้มันตกมาที่ข้า อย่าทำให้ภรรยาของข้าต้องเจอเลย!”

“เด็กคนนี้เก็บไว้ไม่ได้แล้ว”

“เมื่อเขาโตขึ้น เขาจะพรากชีวิตแม่ของเขา!” หรงเชอตัดสินใจแล้ว

ลู่เฉาเฉา นั่งข้างเตียง ถอดหน้ากากออกและกลับคืนสู่รูปลักษณ์เดิม วางมือลงบนท้องของแม่

เธอรู้สึกถึงกระแสพลังที่ถูกดูดออกไป ราวกับมีโพรงลึกในท้องที่กำลังดูดซับลมปราณอย่างไม่สิ้นสุด

“พ่อออกไปก่อน ข้าจะคุยกับน้องชายสักหน่อย” ลู่เฉาเฉา พูดพร้อมรอยยิ้มหวาน หรงเชอถึงกับขนลุก

ปัง!

ประตูปิดลงตรงหน้าเขา

ลู่เฉาเฉา วางมือลงบนท้องของแม่เบา ๆ กระแสพลังที่ดิ้นรนพยายามจะหลุดพ้นออกมา

เธอได้ยินเสียงร้องแหลมของเด็กทารกในหู

“หนวกหูจริง!” เธอฟาดไปเต็มแรง ทำให้พลังหมุนคว้างไปอีกทางหนึ่ง

พลังนั้นทำอะไรไม่ถูก ตกไปที่มุมหนึ่ง

“เจอกันครั้งแรก ยินดีที่ได้รู้จัก ข้าหวังว่าเจ้าจะจำชื่อของข้าได้ ข้าชื่อลู่เฉาเฉา”

“แต่ถ้าจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ข้าตีให้เจ้าจำได้แน่!”

“ข้าให้เจ้าลมปราณมากขนาดนี้แล้ว ทำไมยังทรมานแม่ของข้าอีก? เจ้าชอบทำให้คนอื่นเจ็บปวดหรือ?” ลู่เฉาเฉา รู้แล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ได้หิว แต่ชอบกลั่นแกล้งคนอื่น

มันมีนิสัยชั่วตั้งแต่เกิด

ลู่เฉาเฉา สูดหายใจลึก

ดาบเจ้าแห่งดวงอาทิตย์ กลายเป็นแส้ยาว

เพี๊ยะ! ลู่เฉาเฉา สะบัดแส้ยาว ตีไปที่กลุ่มหมอกดำ เสียงร้องแหลมดังออกมาจากหมอกดำ

“ชู่ว… เบาหน่อย ถ้าปลุกแม่ของข้าตื่น ข้าจะทำให้เจ้าทรมานยิ่งกว่าเดิม” เธอยิ้มหวานก่อนจะพูด

แส้ฟาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยไม่ออมแรง

แววตาของ ลู่เฉาเฉา เยือกเย็น ไม่สนใจว่าเด็กในท้องจะสลายหายไปหรือไม่

“ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ…” เสียงร้องของเด็กในท้องเต็มไปด้วยความก้าวร้าว จนทำให้ ลู่เฉาเฉา ขมวดคิ้ว

ลู่เฉาเฉา แสร้งทำเป็นแคะหู แล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม "ร้องไห้ได้ไม่เพราะเลยนะ ร้องใหม่ให้มันดีกว่านี้หน่อย"

เสียงร้องไห้หยุดกึก จากนั้นเสียงร้องก็เปลี่ยนไป กลายเป็นเสียงร้องที่ฟังดูน่าสงสารและเวทนา ดูเหมือนเด็กทารกในท้องจะรู้สึกเจ็บมาก

"อืม เสียงร้องแบบนี้ถึงจะถูกต้อง ฟังแล้วเพราะ... ร้องอีกสักหน่อยสิ...ทำไมเสียงเล็กแบบนี้? หรือว่าข้ายังตีเจ้าไม่เจ็บพอ?" ไม่ว่าจะร้องได้ไม่เพราะ หรือร้องเพราะแล้ว ก็ต้องโดนตีอยู่ดี ทำให้กลุ่มพลังสีดำสั่นด้วยความโกรธ

"แม่ของข้าเป็นเพียงมนุษย์ ร่างกายอ่อนแอไม่ทนรับเจ้าได้ ถ้าเจ้าชอบที่จะเล่นสนุก ข้าจะเล่นกับเจ้าเอง ข้ารับรองว่าเจ้าจะสนุกแน่นอน"

ลู่เฉาเฉา ตีแส้จนแขนของเธอเริ่มล้า จนกระทั่งกลุ่มพลังสีดำล้มลงอย่างหมดแรง นางจึงหยุด

"เจ้ารู้สึกถึงความรักจากพี่สาวหรือยัง? น้องชายที่รักของข้า..." เธอเตะกลุ่มพลังเบา ๆ ด้วยท่าทีรังเกียจ

"ยังไม่ตายสินะ? ข้าเหลือชีวิตให้เจ้าหายใจอยู่แค่นิดเดียว" ลู่เฉาเฉา ใช้ลมปราณล็อควิญญาณของเขาไว้ ไม่ให้หนีไปไหน หรือสลายหายไปได้

"ถ้าแม่ของข้ามีความสุข ข้าก็จะไม่ว่าอะไร แต่ถ้าแม่ของข้าไม่มีความสุข ข้าจะฟาดเจ้าอีก!"

"เจ้าควรหวังให้แม่ของข้ารู้สึกดีทุกวัน" นางพูดด้วยรอยยิ้มที่ชวนให้หวาดกลัว

"กลับไปได้แล้ว" ลู่เฉาเฉา เตะเขากลับไปในท้องแม่

เธอวางมือลงบนท้องของแม่ รู้สึกได้ถึงการสั่นไหวเล็ก ๆ สวี่ซือหยุน ลืมตาขึ้นมาและเห็นลูกสาวกำลังมองมาที่เธอ

"อา ทุกอย่างเป็นเพราะแม่เอง แม่บอกว่าจะอยู่คุยกับเจ้า แต่กลับหลับไปอีกจนได้... แปลกจริง คืนนี้แม่ไม่ฝันร้ายเลย" สวี่ซือหยุน พูดด้วยความประหลาดใจ

"ข้าคุยกับน้องชายอย่างอ่อนโยนแล้ว" ลู่เฉาเฉา ยิ้มอย่างอ่อนโยน

สวี่ซือหยุน ลูบท้องด้วยสีหน้าเหม่อลอย "ทุกครั้งที่เจ้าอยู่ด้วย เจ้าน้อยในท้องก็มักจะเชื่อฟัง คงชอบพี่สาวมาก ขนาดยังไม่เกิดก็ชอบพี่สาวแล้ว"

"อา ดูสิ พอพูดถึงก็เริ่มดิ้นในท้องแล้ว"

ลู่เฉาเฉา ลูบท้องของแม่ "ใช่แล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเราดีมาก ข้ารอคอยให้เขาเกิดเหมือนกัน... ข้าจะสอนเขาด้วยตัวเอง ให้เขาได้สัมผัสถึงความรักจากพี่สาว"

แต่เธอไม่รู้เลยว่า แส้ที่ฟาดในวันนี้จะทิ้งรอยบนตัวน้องชาย และเขาจะเกิดมาพร้อมรอยแส้บนตัว ทำให้เขากลัวพี่สาวไปตลอดชีวิต

สวี่ซือหยุน ลูบท้องด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ "เราคงสอนได้ใช่ไหม? เขาต้องถูกสอนให้เป็นคนดีได้แน่!"

"แม่ ข้าต้องไปทำธุระก่อน แต่ข้าจะกลับมารับท่าน เราจะกลับไปที่ เป่ยเจา และ หนานกั๋ว ด้วยกัน" ลู่เฉาเฉา พูดพร้อมพิงตัวแม่ มีเพียงที่บ้านเท่านั้นที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

"ดี แม่ก็อยากกลับบ้านแล้ว" สวี่ซือหยุน ถอนหายใจเบา ๆ

หลังจากแม่ของเธอหลับสนิท ลู่เฉาเฉา จึงแอบออกไป เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจไปที่ยมโลกเพื่อค้นหาบันทึกการเกิด

นางสงสัยจริง ๆ ว่าใครกันแน่ที่บังอาจมาเกิดเป็นน้องของนาง!

เธอเปิดประตูสู่ยมโลกอย่างเงียบ ๆ

เสียงร้องของวิญญาณและความเย็นยะเยือกพัดเข้ามา นางพุ่งตัวเข้าสู่ยมโลกทันที

ทันใดนั้น ทางเหลือง ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

บนทางเดินยังมีวิญญาณเร่ร่อนมากมาย ทุกคนต่างหันมามองเธอเมื่อรู้สึกถึงกลิ่นของมนุษย์

"มองอะไร? ไม่กลัวว่าข้าจะควักลูกตาพวกเจ้าออกหรือไง!"

เหล่าวิญญาณต่างพากันหันหน้าหนีทันที

"นางดุยิ่งกว่าปีศาจเสียอีก ฮือๆๆ"

มหาจักรพรรดิแห่งฟงตู รู้สึกถึงกลิ่นอายของนาง ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น เขารีบมาหาเธอทันที

"ในที่สุดเจ้าก็ตัดสินใจจะก่อกบฏแล้วใช่ไหม?!!"

ลู่เฉาเฉา ???