บทที่ 36 ความหายากของระดับพิเศษ การเสนอราคา และการต่อรอง  

หลัวอี้หางช่วยจัดเก็บของเสร็จเรียบร้อย แล้วพาทุกคนกลับเข้าบ้าน

พวกเขานั่งกันรอบโต๊ะกลม แบ่งเป็นสองฝั่ง

ฝั่งหนึ่งเป็นหลัวอี้หาง หลัวเฉิง และจางกุ้ยฉิน อีกฝั่งหนึ่งมีเหยียนนั่งอยู่ตรงกลาง โดยมีหลิวหยางและพนักงานจัดซื้อหนุ่มนั่งอยู่ด้านซ้ายและขวา

เมื่อทุกคนนั่งลงแล้ว เหยียนก็ส่งสัญญาณให้หลัวอี้หางเป็นฝ่ายเสนอราคาก่อน เพื่อถามว่าจะขายในราคาเท่าไหร่

เมื่อถึงจุดที่ต้องคุยธุรกิจ หลัวอี้หางก็ไม่เกรงใจ พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “หนึ่งกิโลกรัม 400 หยวน”

“ท่านเจ้าของ ราคานี้สูงไปหน่อยไหมครับ ผมขอเสนอที่ 310 หยวนต่อกิโลกรัมดีไหมครับ” พนักงานจัดซื้อหนุ่มนามหลี่รีบต่อรองทันทีหลังจากหลัวอี้หางพูดจบ

การเจรจาราคาเป็นหน้าที่ของพนักงานจัดซื้อ ส่วนเหยียนจะเป็นคนตัดสินใจขั้นสุดท้าย

หลัวอี้หางยิ้มและส่ายหัวเบาๆ แล้วพูดว่า “ของพวกนี้ไม่ใช่แค่ร้อยสองร้อยกิโลนะครับ ผมมีทั้งหมด 1,200 กิโล และคุณลุงเหยียนก็เห็นคุณภาพทุกอย่างแล้ว”

หลังจากพูดจบ เหยียนและพนักงานจัดซื้อหลี่ก็หันไปมองหลิวหยางพร้อมกัน

หลิวหยางยกมือขึ้นพร้อมทำหน้าทุกข์ใจและรีบแก้ตัว “ไม่ใช่ผมนะ ผมไม่ได้บอกอะไรเลย หลัวอี้หางน่ะรู้จักหมอแผนจีนในโรงพยาบาลเมือง ผมเองก็รู้จักเพราะเขาแนะนำมา”

นี่คือผลจากการโทรหาสุยวาเมื่อวานนี้

ตามที่สุยวาบอก สมุนไพรทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นเกรดหนึ่งหรือเกรดสอง ปริมาณที่มากขึ้นก็จะทำให้ราคาถูกลง

แต่สำหรับสมุนไพรระดับพิเศษ มันกลับกัน ยิ่งปริมาณมากก็ยิ่งแพง

เพราะของที่มีคุณภาพระดับนี้หายากมาก ถ้ามีจำนวนมากพอก็สามารถสร้างผลิตภัณฑ์ยาใหม่ๆ จากสมุนไพรชนิดนี้ได้

เปรียบเทียบกับยา *อันกงหนิวหวง* ที่มีราคาตั้งแต่ 100 หยวนไปจนถึง 1,000 หรือหลายพันหยวน ความแตกต่างก็อยู่ที่คุณภาพของสมุนไพรที่ใช้

นอกจากนี้ เห็ดเฉาหลิงยังเป็นสมุนไพรที่มีผลต่อระบบไตและกระเพาะปัสสาวะ ซึ่งเป็นระบบที่มีความสำคัญอย่างมาก

ดังนั้น พอได้ยินว่ามีการจัดอันดับเป็นระดับพิเศษ แถมยังมีจำนวนมากถึง 1,000 กิโลกรัม สุยวาก็บอกหลัวอี้หางให้ตั้งราคาให้สูงขึ้น และอย่างน้อยก็ต้อง 350 หยวนต่อกิโลกรัม

สุยวายังรับประกันด้วยว่า หากโรงงานยาเสนอราคาที่ไม่เป็นที่พอใจ เขาจะช่วยหาลูกค้าเจ้าอื่นให้ได้ ของระดับพิเศษนี้ ขายได้แน่นอน แถมยังได้ราคาสูงอีกด้วย คนซื้อจะขอบคุณเสียอีก

เมื่อหลิวหยางพูดว่าหลัวอี้หางรู้จักหมอแผนจีนในโรงพยาบาล พนักงานจัดซื้อหนุ่มก็เข้าใจได้ทันทีว่า มีผู้เชี่ยวชาญคอยให้คำแนะนำอยู่เบื้องหลัง นอกจากนี้ ยังเป็นคนที่อยู่ในแวดวงหมอซึ่งห่างไกลจากโรงงานยาไม่กี่ขั้นตอน จึงไม่เกี่ยวข้องกันมากนัก

ยิ่งไปกว่านั้น ในเมืองนี้มีโรงงานสมุนไพรหลายแห่ง ถ้าพูดถึงสมุนไพรระดับพิเศษ ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาคนที่ต้องการได้ การขายไม่ใช่ปัญหาเลย

ตอนนี้พวกเขาต้องขอบคุณหลัวอี้หางที่ยอมขายให้เสียด้วยซ้ำ

พนักงานจัดซื้อหนุ่มจึงเสนอราคาใหม่ขึ้น “340 หยวน”

หลัวอี้หางก็ยอมขยับให้บ้าง “380 หยวน”

“ท่านเจ้าของครับ งั้นเอาแบบนี้ 360 หยวนต่อกิโลกรัม เป็นราคายุติธรรมแล้วครับ ถ้าคุณไปถามคนอื่นก็จะได้ราคานี้ทั้งนั้น” พนักงานจัดซื้อหนุ่มต่อรองขึ้นอีกครั้ง

แต่หลัวอี้หางเพียงแค่ยิ้มและส่ายหัว ไม่พูดอะไรอีก

พนักงานจัดซื้อหนุ่มยังพยายามจะพูดต่อ แต่เหยียนยกมือห้ามเขา และหันไปพูดกับหลัวอี้หางว่า “เอาอย่างนี้ ฉันตัดสินใจเองตามที่คุณว่า 380 หยวนต่อกิโลกรัม แต่คุณต้องพาฉันไปดูที่ที่คุณปลูกด้วย ไม่ได้มีอะไรแอบแฝง สมุนไพรต้องดูจากสภาพแวดล้อม ถ้าดีจริง ครั้งหน้าถ้าคุณมีสมุนไพรคุณภาพแบบนี้อีก คุณต้องขายให้ฉันก่อน”

นี่คือการขอสิทธิ์ในการซื้อก่อนใคร

แต่ต้องอยู่ในเงื่อนไขว่า “คุณภาพเหมือนเดิม”

ส่วนต่างราคานิดหน่อยไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับโรงงานสมุนไพร แต่การมีแหล่งสมุนไพรระดับพิเศษที่มีคุณภาพอย่างสม่ำเสมอถือว่าสำคัญมาก

การพาไปดูสถานที่ก็ไม่ใช่ปัญหา ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบัง

ส่วนสิทธิ์ในการซื้อล่วงหน้าก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะยังไงขายให้ใครก็เหมือนกัน แค่สิทธิ์ซื้อล่วงหน้าเฉยๆ ยังต้องเจรจาราคากันอยู่ดี

ราคาของเห็ดเฉาหลิงนั้นผันผวนมาก ไม่มีใครรู้ว่าจะเป็นอย่างไรในปีหน้า ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้

อย่างไรก็ตาม—

“คุณลุงครับ ที่นั่นอยู่บนเขา ทางเดินไม่ค่อยดีนัก คุณจะ...”

“อะไรนะ!” เหยียนไม่พอใจที่ถูกสงสัยว่าเดินไม่ไหว เขาตบอกตัวเองเสียงดัง “อย่ามองว่าเป็นคนแก่แล้ว ฉันน่ะเดินคล่องแคล่วกว่าเด็กหนุ่มอย่างพวกเธออีกนะ เดินป่า ขึ้นเขาฉันก็ทำได้หมด”

ก็ได้ ในเมื่อเขาพูดอย่างนี้ งั้นก็เดินกันเถอะ

ถ้าจำเป็น ก็แบกขึ้นไปได้อยู่แล้ว คุณลุงตัวเล็กดูไม่หนักเลย และด้วยสภาพร่างกายของหลัวอี้หางตอนนี้ แบกคนขึ้นเขาก็ไม่ใช่ปัญหา

“พวกเธอสองคน ชั่งน้ำหนักและขนของขึ้นรถ จัดเตรียมสัญญาและคิดบัญชีให้เสร็จ เดี๋ยวฉันกลับมาลงนามเอง”

เหยียนเป็นคนใจร้อน เขาจัดการงานให้พนักงานสองคนอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเขาก็ขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของหลัวอี้หางอย่างคล่องแคล่ว

หลัวอี้หางขี่มอเตอร์ไซค์พาเหยียนไปยังภูเขาด้านหลัง

แต่คราวนี้หลัวอี้หางไม่ได้พาไปจนถึงตีนเขา เพราะกลัวว่าจะทำให้เหยียนบาดเจ็บจากการกระแทก เขาจึงจอดรถไว้ที่แพบนภูเขา

จากนั้นพวกเขาก็เดินต่ออีกหน่อย

ตีนเขาเป็นป่าต้นแปะก๊วย ซึ่งปลูกโดยพ่อและปู่ของหลัวอี้หาง

ต้นที่เก่าแก่ที่สุดมีอายุประมาณ 30 ปี

ขณะที่เหยียนเดินผ่านป่านี้ เขาดูตื่นเต้นมาก ตบต้นไม้ต้นนั้นที ต้นนี้ที พร้อมพูดว่า

“ดีมาก ดีมาก ไม่มีแมลงรบกวน ไม่มีเถาวัลย์พันยุ่ง ดูแลได้ดีมาก ถ้าคุณภาพดี ใบและผลในฤดูใบไม้ร่วงฉันจะรับซื้อทั้งหมด”

หลัวอี้หางก็ตอบรับอย่างง่ายดาย นี่ก็ได้ทำการค้ากันอีกแล้ว

เขายังถามเหยียนเกี่ยวกับต้นแปะก๊วยด้วยว่า ถ้านำไปใช้ทำยา ส่วนไหนสำคัญกว่ากันระหว่างใบกับผล

“ทั้งคู่มีประโยชน์

ใช้ต่างวิธีกัน แต่ต้นแปะก๊วยพวกนี้ไม่ได้ปลูกมาเพื่อเน้นใบหรือเน้นผลอย่างใดอย่างหนึ่ง คุณเลยเก็บใบสองรอบไม่ได้ ให้เก็บทั้งใบและผลพร้อมกันช่วงฤดูใบไม้ร่วงดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา”

ได้เรียนรู้อีกหนึ่งเคล็ดลับ

หลังจากเดินผ่านป่าแปะก๊วยมาได้สักพัก ตอนแรกเหยียนยังดูตื่นเต้น ชี้ดอกไม้และต้นไม้ข้างทางพลางสอนหลัวอี้หางไปด้วย

“นี่คือ *จิ่วหนิวฉี* ใช้ช่วยระบายได้”

“ต้นเบิร์ชแดงต้นนี้ดีมาก เปลือกของมันช่วยลดความร้อนและถอนพิษ และดูสิ ใต้ต้นยังมี *จินชวาป่า* ซึ่งเป็นสมุนไพรที่ใช้รักษาโรคลมบ้าหมูได้ด้วย”

“โห นี่มีต้นฮ่วยป๋วยอีก เป็นสมุนไพรที่ดี ต้องเก็บไว้”

พอเดินไปเรื่อยๆ เขาก็ขุดต้นไม้เล็กๆ ต้นหนึ่งยัดใส่กระเป๋าไปด้วย

ในสายตาของเหยียน ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนภูเขานี้จะเป็นสมุนไพรได้หมด

แต่ยิ่งเดินขึ้นไป ทางก็ยิ่งแย่ลง

เส้นทางบนภูเขาแคบมาก ทั้งคดเคี้ยวและชัน ทำให้เหยียนไม่มีอารมณ์จะสอนอีก เขาหยิบกิ่งไม้มาทำเป็นไม้เท้าแล้วเดินต่อไปทีละก้าว

หลัวอี้หางพยายามจะช่วยพยุงเขา แต่เขาไม่ยอม

คุณลุงหัวแข็งจริงๆ

ผลสุดท้าย พอเดินมาได้ครึ่งทาง เหยียนก็เริ่มเหนื่อยจนแทบไม่ไหว เขาพิงต้นไม้ใหญ่แล้วหอบหายใจเหมือนกระดิ่งลม

พอพักหายใจได้ที่ เขาก็ไม่แข็งข้อแล้ว

ยอมให้หลัวอี้หางช่วยพยุงอย่างว่าง่าย เกือบตัวลอยทั้งสองขาขึ้นเขาไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงป่าที่ปลูกเห็ดเฉาหลิง

เฮ้อ ทั้งสองคนไม่ได้หอบหายใจแล้ว

เหยียนลูบจมูกของตัวเองอย่างเขินอาย

เขาลังเลว่าจะอวดดีต่อไปดีไหม หรือจะชมหลัวอี้หางเรื่องพละกำลังดีแทน

แต่พอเงยหน้าขึ้น เขาก็ถูกทิวทัศน์ตรงหน้าดึงดูดไปทันที ความคิดทั้งหมดถูกลืมไป และเขาก็เอ่ยชมไม่หยุด

“ที่นี่ดีมาก”

เบื้องหน้าคือป่าที่เขียวชอุ่ม ต้นไม้หนาแน่นปกคลุมเป็นร่มเงา บังแสงแดดและทำให้เกิดเงาเย็นๆ

เหยียนสูดหายใจลึก กลิ่นหอมของต้นไม้ใบหญ้าผสมกับความชื้นแทรกผ่านจมูกเข้าสู่ปอด ราวกับล้างปอดให้สะอาด ทำให้รู้สึกสดชื่นจากภายใน

ป่าธรรมชาติผืนเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้ และหญ้าเหล่านี้ ทุกสิ่งทุกอย่างดูมีชีวิตชีวาแค่เพียงมองแวบเดียวก็รู้สึกได้ถึงพลังของมัน

“ที่นี่ดีจริงๆ” เหยียนเอ่ยชมอีกครั้ง เขาชี้ไปรอบๆ และเริ่มอธิบาย

“ที่นี่ความสูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 1,100-1,200 เมตร สูงพอและอากาศเย็นกำลังดี เหมาะสำหรับปลูกเห็ดเฉาหลิงมาก”

“ดูตรงนี้สิ มีทั้งแดดและเงา หน้าร้อนก็ไม่โดนแสงแดดจัด หน้าหนาวก็ไม่สะสมหิมะ”

“นี่เป็นป่าธรรมชาติสินะ มีอายุมากพอสมควร กิ่งก้านใบไม้ที่ร่วงหล่นสะสมอยู่ในชั้นดินตื้นๆ จะให้สารอาหารได้ดี”

“และที่สำคัญ ที่นี่ชื้นมากพอ…”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เหยียนก็รู้สึกแปลกใจ เหมือนถามตัวเองมากกว่าจะถามคนอื่น “ทำไมมีแค่ตรงนี้ที่เติบโตได้ดีล่ะ?”

(จบบท) ###