บทที่ 33 ไปหาผู้อำนวยการ

จางเยว่ยิ้มให้ครูคนนั้นพร้อมกับโบกมือ “ฉันไม่ได้มีฝีมืออะไรหรอก แค่ทำให้อร่อยได้ก็เพราะวัตถุดิบดีเท่านั้น”

จากนั้นเธอก็หันไปบอกกับหลิวซินซิน “ซินซิน ลองชิมดูหน่อยว่าถูกปากไหม”

หลิวซินซินได้ยินก็ใช้ช้อนตักข้าวพร้อมกับผักเล็กน้อยใส่ปาก

รสหวานอมเปรี้ยวและเค็มเล็กน้อยผสมผสานกันกระตุ้นต่อมรับรสในปาก กลิ่นหอมเข้มข้นและรสชาติสดใหม่อร่อยล้ำ

ข้าวและผักกลิ้งไปมาในปากสองสามทีแล้วก็กลืนลงท้อง

หลังจากนั้นเธอก็ตักอีกคำ อีกคำ และอีกคำ

พอหลิวซินซินรู้สึกตัวอีกที อาหารทั้งหมดในจานและข้าวก็หมดเกลี้ยงไปแล้ว

ครูชวีและครูอีกห้าคนที่อยู่รอบๆ ก็หยุดกินและจ้องดูหลิวซินซินทานข้าวจนคำสุดท้ายหมดไป

จากนั้นทั้งหมดก็หันมามองที่จางเยว่

“ครูจาง นี่คุณซื้อผักพิเศษมารึเปล่า? ซื้อจากร้านไหน? ฝากซื้อให้ฉันบ้างได้ไหม” ครูชวีถามด้วยความตื่นเต้น

เธอเป็นกังวลมากที่เด็กที่เธอรักไม่สามารถกินข้าวได้ เพราะถ้าไม่อยากอาหารก็จะกินน้อย ถ้ากินน้อยก็จะขาดสารอาหาร และถ้าสารอาหารไม่เพียงพอจะกระทบต่อผลการเรียน โดยเฉพาะช่วงเวลาก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่สำคัญนี้

ก่อนหน้านี้เธอคิดจะสั่งผักพิเศษจากซูเปอร์มาร์เก็ตชั้นสูงในราคากิโลกรัมละ 39.9 หยวนอยู่แล้ว

นอกจากนี้ เธอยังรู้ว่าจางเยว่กำลังกินยาที่ทำให้เกิดผลข้างเคียง เช่น ไม่อยากอาหาร เธอจึงคิดว่าจางเยว่ต้องใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อผักพิเศษจากร้านค้า

แต่คำตอบของจางเยว่คือ “ครูชวี ผักนี่ไม่ใช่ผักพิเศษอะไรหรอก แค่ผักท้องถิ่นธรรมดาๆ น่ะ”

แล้วเธอก็ติดขัดไปชั่วครู่ตอนที่พูดถึงส่วนสำคัญ ทำให้ครูชวียิ่งเร่ง “แล้วอะไรล่ะ? คุณรีบพูดมาเถอะ”

จางเยว่รู้ว่าครูชวีเป็นคนใจร้อน จึงไม่ใส่ใจและพูดเร็วขึ้นเพื่ออธิบายสิ่งที่ติดค้างในใจทั้งหมด

“ผักพวกนี้ฉันไม่เคยเห็นในซูเปอร์มาร์เก็ตหรือในตลาดทั่วไปเลย เจอแค่ที่เดียวที่ขาย และขายแพงมาก กิโลกรัมละ 15 หยวน แถมยังเลือกชนิดผักไม่ได้อีกด้วย เขาให้ผักอะไรมาก็ต้องเอาตามนั้น ทุกอย่างราคาเดียวกัน นอกจากนี้เขายังไม่ขายนอกสถานที่ ต้องนัดหมายเวลาแล้วเขาจะนำมาส่งให้เอง”

จริงๆ แล้ว ไม่ใช่ว่าเลือกไม่ได้ เพียงแต่สามีของจางเยว่ไม่เคยขอเลือก จึงทำให้หลัวอี้หางจัดผักให้ตามใจตัวเอง

จางเยว่ไม่ได้กล้าบอกว่าราคานี้เป็นราคาที่สามีขี้เล่นของเธอเอ่ยออกไปแบบลอยๆ และทางนั้นก็ตอบตกลงแบบลอยๆ เช่นกัน ทุกอย่างดูจะเป็นไปอย่างไม่จริงจังเลย

เมื่อฟังคำอธิบายของจางเยว่แล้ว ครูชวีขมวดคิ้วแล้วพึมพำ “มันก็ลึกลับดีนะ”

จากนั้นก็ถามต่อ “แล้วคุณหามาจากไหน?”

“เจ้าของผักร้านนี้รู้จักกับสามีฉันน่ะ”

“เอ่อ...” คำตอบนี้ทำเอาครูชวีถึงกับไปต่อไม่ถูก เพราะมันฟังดูไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับการลึกลับแบบที่เธอคิดไว้เลย แท้จริงแล้วมันก็แค่การดูแลเพื่อนเท่านั้นเอง

แต่การดูแลเพื่อนก็ยังขายในราคา 15 หยวน แล้วถ้าขายจริงๆ ล่ะจะราคาเท่าไหร่?

เธอหันไปมองหลิวซินซินที่ตอนนี้กินอิ่มแล้วและนั่งเงียบๆ พร้อมกับกอดขวดน้ำอยู่บนตัก ใบหน้าผอมจนแทบจะเห็นโครงหน้าเล็กๆ ของเด็กสาว

เมื่อเห็นแบบนั้น ครูชวีก็หันไปถามจางเยว่ “ครูจาง ผักแบบนี้ยังซื้อได้อีกไหม?”

จางเยว่ตอบว่า “ได้สิ”

คำพูดยังไม่ทันขาดคำ ครูชวีก็ตบเข่าลุกขึ้นยืน “ครูจาง ไปกับฉัน ไปหาผู้อำนวยการกันเถอะ ให้โรงเรียนเราสั่งผักจากร้านนี้อย่างน้อยก็ให้ผ่านช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัยนี้ไปก่อน”

ครูคนอื่นๆ พอได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ๆ ไปหาผู้อำนวยการเถอะ แม้ว่าจะแพงก็ต้องซื้อ เพราะเหลือเวลาอีกแค่เดือนกว่าๆ เอง จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้”

พวกเธอต่างก็สอนชั้นมัธยมปลายปี 3 และใครๆ ก็มีลูกศิษย์ที่รักมากอยู่ และบางคนก็มีนักเรียนที่เริ่มกินอะไรไม่ลงเหมือนหลิวซินซิน

ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่นักเรียนที่รักมาก แต่นักเรียนมัธยมปลายปี 3 ทุกคนต่างก็มีความกดดันมาก อาการเบื่ออาหาร กินไม่ลง คลื่นไส้ และแม้กระทั่งเกลียดอาหารเป็นเรื่องปกติที่ส่งผลต่อผลการเรียน

ถ้าผักพวกนี้สามารถแก้ปัญหาได้ พวกเธอก็ต้องทำทุกวิถีทางให้โรงเรียนซื้อผักนี้มาให้ได้ เพราะการสอบเข้ามหาวิทยาลัยสำคัญที่สุด

เมื่อเห็นท่าทางกระตือรือร้นของเหล่าครูที่พร้อมจะไปบุกห้องผู้อำนวยการ จางเยว่จึงรีบห้ามไว้

“เดี๋ยวก่อนๆ พรุ่งนี้คนขายผักคนนั้นเชิญฉันกับสามีไปที่บ้านของเขา เพื่อไปเที่ยวและเก็บผักด้วย พรุ่งนี้ฉันจะเก็บมามากหน่อย แล้ววันมะรืนวันอาทิตย์ ซึ่งเป็นวันที่นักเรียนมัธยมปลายปี 3 มีเรียน ฉันจะเอามาให้เด็กๆ ลองกินดู ถ้ามันได้ผลจริงค่อยไปหาผู้อำนวยการดีไหม?”

ครูชวีคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็มองว่าเป็นแผนที่ดี เธอจึงนั่งลงและกำชับจางเยว่ “โอเค งั้นคุณลองไปดูก่อนว่าที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง ผักทั้งหมดเป็นแบบนี้ไหม ปริมาณเท่าไหร่ มีผักกี่ชนิด พยายามซื้อมาให้เยอะที่สุดแล้วนับไว้ด้วย เดี๋ยวฉันจะให้ฝ่ายการเงินเบิกจ่ายคืนให้”

จางเยว่พยักหน้าตอบตกลง

และในใจก็คิดว่า ครูชวีสมแล้วที่เป็นหนึ่งในสองครูพิเศษของโรงเรียนมัธยมปลายหมายเลขสาม คำพูดช่างหนักแน่นจริงๆ บอกว่าจะไปหาผู้อำนวยการก็จะไป บอกว่าจะให้ฝ่ายการเงินเบิกจ่ายก็ให้เบิก

เมื่อไหร่ฉันจะได้เป็นครูพิเศษแบบนั้นบ้างนะ

...

ขณะนั้น หลัวอี้หางยังไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีลูกค้ารายใหญ่เข้ามา

วันนี้ทั้งวันเขาใช้เวลาอยู่บนเขากับหลัวเฉิง เพื่อเก็บเห็ดเฉาหลิง

เมื่อวานตอนกลับถึงบ้าน หลัวอี้หางบอกเรื่องการขายเห็ดเฉาหลิงและเรื่องที่วันเสาร์คนจะมารับของให้หลัวเฉิงและจางกุ้ยฉินฟัง ทั้งสองคนตกใจมาก

หลัวเฉิงถึงกับอุทานออกมาอย่างดีใจ “อะไรนะ?? เห็ดเฉาหลิงที่เราเคยปลูกทิ้งไว้บนเขาเมื่อสองปีที่แล้ว ตอนนี้ขายได้อีกครั้งละ 150 หยวนแล้วเหรอ? สวรรค์เมตตา ในที่สุดมัน

ก็ขึ้นราคาแล้ว!”

กิโลกรัมละ 300 หยวน ก็คือครึ่งกิโลละ 150 หยวน คิดเลขไม่ผิดแน่นอน

แต่ที่ว่าขึ้นราคาคืออะไร?

หลัวอี้หางรีบอธิบาย “พ่อครับ คือผมให้เพื่อนของสุยวามาช่วยจัดอันดับให้เป็นระดับพิเศษ ก็เลยได้ราคาที่ 150 หยวนต่อครึ่งกิโล ตอนนี้ราคาตลาดก็ยังอยู่ที่ 20 หยวนต่อครึ่งกิโลเหมือนเดิมครับ”

เขาตอบตามคำพูดของหลัวเฉิงโดยใช้หน่วยเป็นครึ่งกิโล

พอได้ยินแบบนี้ทั้งสองคนก็ยิ่งดีใจขึ้นไปอีก จางกุ้ยฉินชมลูกชายไม่หยุด “ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ฉันก็เห็นว่าเจ้าสุยวาเป็นเด็กดี ตอนนี้เขามีฝีมือขนาดนี้แล้วเหรอ วันมะรืนจะมาสินะ ฉันต้องทำอาหารดีๆ หลายอย่างให้เขากินบ้าง”

หลัวอี้หางเพิ่งรู้ตัวว่าคำพูดของเขาเมื่อครู่น่าจะทำให้เข้าใจผิดไป

“ไม่ใช่ว่า...” เขาพูดไม่ทันจบ ก็คิดว่าตอนนี้ไม่มีใครฟังแล้ว ไว้ค่อยอธิบายทีหลังละกัน

ใกล้ค่ำแล้ว เขาต้องรีบไปสำรวจทางก่อน

หลัวอี้หางพูดจบก็ดื่มน้ำแล้ววิ่งออกจากบ้านอย่างเร่งรีบ

เขาเข้าไปในโรงเก็บของก่อน จัดเตรียมตะกร้าใส่ของพร้อมกับคลุมผ้าปิด ติดตั้งเชือกยึดเสียบจอบเล็กๆ และแซะสามแฉกใส่ไปในตะกร้า จากนั้นก็เดินออกไป

ทันทีที่เขาก้าวออกจากบ้าน หลัวเฉิงก็รีบเดินตามออกมาบอกว่าจะไปด้วย

หลัวอี้หางรีบบอก “ผมวันนี้จะขึ้นไปสำรวจทางเฉยๆ พ่อพักก่อนเถอะ เก็บแรงไว้พรุ่งนี้งานเยอะเลย”

ไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็ห้ามพ่อไว้ได้ และเดินขึ้นเขาไปเอง

การสำรวจทางไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด เพราะเขาขึ้นเขามาหลายครั้งแล้ว และก็รู้เส้นทางดี สิ่งที่สำคัญกว่าคือ เขาต้องลองดูว่าหนึ่งรอบเขาสามารถแบกของกลับมาได้เท่าไหร่

บนเขามีเห็ดเฉาหลิงเป็นพันกิโล แม้เขาจะอยู่ในระดับฝึกพลังขั้นสาม แต่ก็ไม่สามารถขนทุกอย่างได้ในรอบเดียวแน่นอน

ครั้งนี้หลัวอี้หางไม่ได้วิ่ง แต่เดินตามเส้นทางภูเขาช้าๆ ในขณะที่เดิน เขาก็ใช้จอบเล็กๆ ปรับพื้นดินที่เดินยากไปด้วย

หนึ่งชั่วโมงต่อมาเขาก็มาถึงป่าที่ปลูกเห็ดเฉาหลิง

จากนั้นก็เริ่มขุด

การขุดเห็ดเฉาหลิงนั้นง่ายมาก

เพียงไม่กี่วัน เห็ดเฉาหลิงก็เริ่มโผล่ออกมาจากดินเป็นชั้นๆ วางทับซ้อนกันเหมือนขนมจีน

เห็ดเฉาหลิงที่วางทับกันเป็นชั้นๆ เรียกว่า “หนึ่งรัง”

มีเห็ดขึ้นเยอะมาก หลัวอี้หางขุดไปครึ่งชั่วโมงก็ได้สิบกว่ารังจนเต็มตะกร้าหลังของเขา

แม้จะดูเหมือนไม่เยอะ แต่พอลองยกดู น่าจะหนักไม่ต่ำกว่า 100 กิโล

เมื่อเขาหันกลับไปดูในป่า พื้นที่ใหญ่โตของเห็ดเฉาหลิงดูเหมือนจะยังไม่ลดน้อยลงไปเลย

หลัวอี้หางรู้สึกกังวล งานนี้ใหญ่โตจริงๆ

เขาประเมินปริมาณผลผลิตของพื้นที่นี้ต่ำเกินไป วันพรุ่งนี้วันเดียวอาจจะเก็บไม่เสร็จ

เฮ้อ น่าจะบอกให้มาอีกวัน

แต่ในเมื่อพูดไปแล้ว ก็ต้องทำตามนั้น

ต้องคิดหาทางแก้ปัญหา

...

เริ่มวันใหม่อีกวันแล้ว ทุกคนมีความสุขไหม?

วันเสาร์ต้องดีกว่าวันทำงานแน่นอน

เพื่อนนักอ่านทั้งหลาย เมื่อสองสามวันที่ผ่านมายอดผู้ติดตามพุ่งขึ้นมาก ผมรู้สึกมีความสุขจริงๆ

ดังนั้นผมก็เลยเริ่มมีความคิดเล็กๆ

อยากจะขอคะแนนโหวตจากทุกคนบ้าง

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ

(จบบท) ###