บทที่ 3 คุณหนูได้เกิดใหม่จริงๆ แล้ว ลูกบุญธรรมมาถึง

งานเลี้ยงจบลงอย่างกะทันหันหลังจากซูมู่วั่นเป็นลม

ภายในรถยนต์สีดำคันหนึ่ง

ชินลั่วเก็บสีหน้าลูกสมุนเรียบร้อยแล้ว เขาจับพวงมาลัยพลางถอนหายใจเบาๆ "ในที่สุดก็จบสักที"

เขาคิดว่าตัวเองจะถูกราชามังกรฟาดตายซะแล้ว

โชคดีจริงๆ ราชามังกรคนนี้ยังคงอดทนเหมือนในนิยายต้นฉบับ!

แต่น่าเสียดาย ตัวเองยังไม่ทันได้รางวัลอะไร ซูมู่วั่นก็เป็นลมไปซะแล้ว

ชินลั่วคิดในใจ คุณหนูคนนี้คงไม่ใช่น้ำตาลในเลือดต่ำหรอกนะ ทำไมถึงเป็นลมง่ายจัง?

ช่างเถอะ มาดูผลลัพธ์ที่ได้ในครั้งนี้ก่อนดีกว่า

ชินลั่วนั่งอยู่ในรถ เปิดหน้าต่าง [ระบบสุนัขรับใช้] ขึ้นมา

ในทันใด

หน้าต่างสีดำปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

[ชื่อ: ชินลั่ว]

[พลัง: 2 คะแนน]

[การป้องกัน: 1 คะแนน]

[ความอดทน: 1 คะแนน]

[ความคล่องแคล่ว: 1 คะแนน]

[การรับรู้: 1 คะแนน]

[คะแนนที่สามารถเพิ่มได้: 6 คะแนน]

[ฉายา: ลูกสมุนอันดับหนึ่ง - มีกลิ่นอายของลูกสมุนติดตัว ทุกการกระทำแบบลูกสมุนจะถูกโยนความผิดไปที่นายของเจ้า!]

[วิชายุทธ์: ฝ่ามือพระเจ้า (ไม่สนใจเป้าหมาย ผู้ที่ถูกตบจะต้องอดทนจนกว่าเจ้าของร่างตบจะพอใจ!!)]

มองดูหน้าต่างคุณสมบัติของตัวเอง ชินลั่วพยักหน้าอย่างพอใจ

ดีมาก รวมแล้วได้ 6 คะแนนคุณสมบัติ

สมกับที่ว่าอยู่ข้างตัวร้าย ความเสี่ยงกับผลตอบแทนเป็นสัดส่วนโดยตรงจริงๆ!

ส่วนฉายานี่ยิ่งวิเศษเข้าไปใหญ่

ทุกการกระทำที่หยิ่งผยองของตัวเอง จะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคำสั่งของตัวร้าย

ตัวเองทำ ซูมู่วั่นรับผิดชอบ ช่างเป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆ!

แต่โลกนี้ก็ถือว่าเป็นโลกที่มีพลังต่ำ หากไม่มีพลังเลยก็อาจจะไม่สามารถสั่งสอนกลุ่มตัวเอกได้

ต้องรู้ไว้ว่า ตัวเอกในโลกนี้ไม่ได้มีแค่ราชามังกรคนเดียว!

ดังนั้น....

ชินลั่วคลิกที่คุณสมบัติพลัง.....แล้วก็คลิกที่การป้องกันด้านล่าง!

6 คะแนนคุณสมบัติลงไป การป้องกันพุ่งขึ้นไปถึง 7 คะแนนในทันที!

ในทันใดนั้น ตูม!

ชินลั่วรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงอันน่าอัศจรรย์ทั่วร่างกาย!

ทนทานขึ้นมาก!

เขายิ้มอย่างมีความสุข การถูกบังคับให้เป็นลูกสมุนตัวร้าย สิ่งสำคัญที่สุดไม่ใช่ความสามารถในการต่อสู้

ต่อสู้เก่งแล้วยังไง คนที่เก่งกว่าเราในตอนนี้มีเยอะแยะไป

สิ่งสำคัญคือต้องรักษาชีวิตสุนัขไว้ให้ได้ เพื่อจะได้พัฒนาตัวเองอย่างมั่นคง!

เขารู้ดีว่า หากไม่นับระบบแล้ว ตอนนี้ตัวเองก็แค่ลูกกระจ๊อกในมือของตัวร้าย

เป็นพวกที่พร้อมจะถูกโยนออกไปรับกระสุนได้ทุกเมื่อ

ดังนั้น การป้องกันจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้!

จากนั้น เขาก็เปิดกรอบภารกิจ

ระบบสุนัขรับใช้นี้จะสุ่มปล่อยภารกิจพิเศษให้เขาทุกวัน เพียงแค่ทำสำเร็จก็จะได้รับรางวัล

[ภารกิจประจำวัน: กิจการลูกสมุนประจำวัน]

[เนื้อเรื่องงานเลี้ยงของราชามังกรสามีขี้ทุกข์: สำเร็จ]

[ส่วนที่เหลือรอปลดล็อค]

[ระบบสุนัขรับใช้เตือนด้วยความห่วงใย: โปรดเป็นลูกสมุนที่ดีต่อไปนะ!!]

ลูกสมุน ชื่อระบบนี้จะตั้งให้ฟังดูดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ?

คุณเคยเห็นลูกสมุนที่หล่อเหมือนผมไหมล่ะ?

ชินลั่วปิดหน้าต่างอย่างเซ็งๆ ในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาได้รับภารกิจประจำวันที่มีคะแนนคุณสมบัติสองครั้ง

ครั้งแรกตอนเพิ่งผูกติดกัน อีกครั้งก็คืองานเลี้ยงครั้งนี้

ส่วนเวลาที่เหลือ ให้แต่พวกทักษะเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่สำคัญ เช่น การต่อสู้ระดับต้น, การขับรถระดับต้น, การทำอาหารระดับต้น เป็นต้น

อ้อใช่

ชินลั่วคำนวณเวลา ซูมู่วั่นคนนั้นก็คงจะถูกส่งกลับตระกูลซูแล้วล่ะ

ในฐานะลูกสมุนที่ดี ตอนนี้ก็ต้องรีบกลับไปเอาใจตัวร้ายในอนาคตคนนี้ให้ดีๆ สิ!

เอาใจตัวร้ายให้ดี ตัวเองถึงจะได้ไปได้ไกลกว่านี้!

ถึงตอนนั้นก็จะไม่ต้องกลายเป็นลูกกระจ๊อกที่ไม่มีแม้แต่ชื่อ!

......

ในคฤหาสน์ห่างไกลแห่งหนึ่งของตระกูลซู

ห้องนอนของซูมู่วั่น

[ซูมู่วั่น!! รู้ไว้ว่าไม่มีการกระทำใดที่ไม่ได้รับการตอบแทน เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้น!!!]

[เจ้าทำร้ายพวกเรามาหลายปี วันนี้!! ก็คือวันตายของเจ้า!!]

[ตายซะ!!]

"ไม่!!!!!!"

"ข้าผิดไปแล้ว! ข้าไม่ควรดูถูกราชามังกร! ข้าไม่ควรให้ลูกสาวเทพสงครามอยู่กรงหมา! ข้าไม่ควรรังแกเจ้าของบ้านเช่า!! ข้า------------------!!!"

ซูมู่วั่นลุกขึ้นจากเตียงด้วยใบหน้าซีดขาว หอบหายใจพลางมองไปรอบๆ

นี่ข้า...อยู่ที่บ้านตัวเองเหรอ?

อารมณ์ของซูมู่วั่นค่อยๆ สงบลง

แปะ แปะ

น้ำตาร้อนๆ ไหลออกมาจากดวงตา

"ฮือๆๆๆ┭┮﹏┭┮!!"

"คุณหนูไม่ได้ตาย!!"

"คุณหนูได้เกิดใหม่จริงๆ!!"

ซูมู่วั่นนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียงอย่างตื่นเต้น

อื้อๆๆ!! ใครจะเข้าใจล่ะ!!

ตระกูลข้าทั้งใหญ่โตทั้งร่ำรวย ชาติก่อนถ้าไม่ไปยุ่งกับตัวเอก ข้าน่าจะมีชีวิตที่มีความสุขมากแค่ไหน!

แต่!

แต่ข้ากลับโง่เขลาไปยุ่งกับตัวเอกคนหนึ่งยังไม่พอ ถึงกับไปยุ่งกับตัวเอกเป็นสิบคน!

สุดท้ายก็นำไปสู่จุดจบที่ตระกูลแตกสาแหรกขาด ตัวเองถูกกลุ่มตัวเอกรุมทำร้ายจนตาย!

ชาตินี้ ข้าต้องกลับตัวกลับใจ!! รักษาตัวให้ดี!

แต่!!

ซูมู่วั่นนึกถึงเหตุการณ์ในงานเลี้ยงของตระกูลที่ผุดขึ้นมาในหัว

ป้าบ ป้าบ ป้าบ ป้าบ!!

เธอกุมหน้าผาก ในหัวมีแต่เสียงตบหน้าของลูกสมุนหล่อคนนั้น

น่าโมโห ราชามังกรคนนี้คงหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วที่จะต้องยุ่งด้วย

แต่ไม่เป็นไร ยุ่งแค่คนเดียวก็ไม่เสียหายอะไร ชาติก่อนที่ข้าพ่ายแพ้ เพราะไปยุ่งกับคนมากเกินไป ปัญหาแค่คนเดียวยังไม่ใหญ่โตอะไร

แต่เพื่อความไม่ประมาท ข้าต้องระมัดระวังตัวให้มากกว่านี้!

ตอนนั้นเอง

ก๊อก ก๊อก~

มีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก

"คุณหนูครับ ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?"

ฟังจากเสียงแล้วก็คือลูกสมุนหล่อคนนั้นนั่นเอง

ซูมู่วั่นเช็ดน้ำตา นึกว่าตัวเองจะตายไปแล้ว

เธอสูดหายใจลึก ปรับอารมณ์และสภาพจิตใจ

อย่าลืมว่าตอนนี้เธอยังคงเป็นคนที่ในสายตาคนอื่นมองว่าเป็นคนหยิ่งผยอง

คนเราต้องค่อยๆ เปลี่ยนแปลง ดังนั้น จะเปลี่ยนทันทีให้คนสังเกตเห็นความผิดปกติไม่ได้

พอดีเลย ซูมู่วั่นก็รู้สึกสนใจลูกสมุนที่ซื่อสัตย์ภักดีคนนั้นในงานเลี้ยงอยู่พอดี

คิดถึงตรงนี้ บุคลิกของเธอก็เปลี่ยนไป กลายเป็นท่าทางสูงศักดิ์สง่างาม เสียงเรียบเฉยพูดว่า "เข้ามาได้"

วินาถัดมา

แกร๊ก

ชินลั่วเข็นรถเข็นเล็กๆ เข้ามา

เขาเข็นไปที่ข้างเตียงของซูมู่วั่น เอ่ยเสียงนุ่มนวลว่า "คุณหนูครับ นี่เป็นน้ำแกงเมล็ดบัวที่กระผมเตรียมไว้ให้ท่าน ดื่มแล้วจะช่วยปรับอารมณ์และผ่อนคลายจิตใจได้"

"ผู้น้อยรู้ว่าคุณหนูกังวลเรื่องของตระกูลจนปวดหัว"

"แต่ร่างกายก็ต้องดูแลด้วยนะครับ"

ซูมู่วั่นมองน้ำแกงเมล็ดบัว แล้วก็มองชินลั่ว

หน้าตาหล่อเหลาน่ามอง ทั้งยังซื่อสัตย์ภักดีต่อตัวเอง แต่ทำไมชาติก่อนตัวเองถึงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับหนุ่มหล่อคนนี้เลยนะ?

เธอพยักหน้า หยิบน้ำแกงเมล็ดบัวขึ้นมาจิบเบาๆ พลางถามไปด้วย "เจ้าชื่ออะไรนะ?"

ชินลั่วเข้าใจว่านี่คือทักษะพิเศษของคนมีอำนาจที่เรียกว่า [คนสำคัญมักลืมเรื่องต่างๆ] จึงรีบตอบว่า "ชินลั่วครับ"

"มาทำงานนานแค่ไหนแล้ว?"

"หนึ่งเดือนก่อนผ่านการคัดเลือกลูกสมุนของคุณหนูซูมาจนถึงตอนนี้ครับ"

การคัดเลือกลูกสมุน...

อ้อ

ซูมู่วั่นนึกขึ้นได้

เธอไม่ได้รับสมัครองครักษ์ แต่เป็นการรับสมัครลูกสมุนของตัวเอง

ก็คือพวกที่จงรักภักดีต่อตัวเองอย่างสมบูรณ์ บอกให้ทำอะไรก็ทำนั่นแหละ

เพราะตระกูลซูมีอำนาจมาก จึงมีคนมากมายแย่งกันเป็นลูกสมุนของเธอ

คิดแล้ว ซูมู่วั่นก็ตัดสินใจทำความเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน จึงมองไปที่ชินลั่วแล้วถามเสียงเรียบ "ทางตระกูลหลินมีปฏิกิริยายังไงบ้าง?"

ได้ยินดังนั้น

ชินลั่วยิ้มมุมปากเล็กน้อย พูดด้วยท่าทางซื่อสัตย์ว่า "แน่นอนว่าพวกเขาต้องยอมจำนนต่อบารมีของคุณหนูอย่างท่านสิครับ"

"ได้ยินว่าหลินว่านหรงกลับไปก็ลงโทษไอ้ไร้ประโยชน์เสี่ยวเทียนให้ไปขัดส้วม แถมยังต้องคุกเข่าขัดด้วย!"

ขวัก ขวัก ขวัก!!!

ซูมู่วั่นสำลักน้ำแกงออกมา

ชินลั่วรีบเข้าไปยื่นกระดาษทิชชู่ให้ ตบหลังเบาๆ ทำหน้า [กังวล] พูดว่า "คุณหนูครับ ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

"ไอ้เสี่ยวเทียนนั่นมันจองหองจริงๆ คราวหน้าผู้น้อยจะไปสั่งสอนมันอีกสักรอบให้คุณหนูสะใจ!"

ซูมู่วั่นเช็ดปากไปพลางส่ายหัวในใจไปพลาง

ไม่ ไม่ ไม่จำเป็นหรอก!

ตอนนั้น

มีเสียงน่าสงสารดังมาจากประตู

"พี่ซู พี่เป็นลมจริงๆ เหรอ?"

"เหลียนเหลียนรู้ข่าวตอนนั้น แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว"

"โชคดีที่...เห็นพี่ซูไม่เป็นอะไร เหลียนเหลียนกับพ่อแม่ก็โล่งใจแล้วล่ะ"

(จบบทที่ 3)