บทที่ 141 ชั่วชีวิตมันนานเท่าไร (2)
หนิงเสี่ยงกลับไปนั่งที่ของตัวเอง แม้ว่านั่งอยู่ตรงนี้จะได้รับความรักความสบายใจ แต่ว่าขาดหายความร่าเริงของแต่ก่อนไป เขานั่งอย่างเป็นเด็กดี ด้วยสีหน้าเหม่อลอยไม่เหมาะกับวัยตัวเอง หนิงจื้อเชียนมองเห็นทุกอย่าง แล้วทราบดีว่าจะเป็นกระบวนการที่แสนยาวนาน ไม่ใช่เรื่องที่ครู่หนึ่งก็แก้ไขได้ รถถูกเคลื่อนมายังบ...
