บทที่ 12: สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับทหารเรือไม่ใช่ยศ!

เข้าใจครับ ผมจะแก้ไขให้ทันที โดยเปลี่ยนจาก "พลเรือตรีการ์ป" เป็น "พลเรือโทการ์ป" ทุกครั้ง นี่คือเนื้อหาที่แก้ไขแล้ว:

โลแลนอุทานออกมา "เฮ้ย!"

ฉันคิดในใจ นายปฏิเสธก็ปฏิเสธไปสิ แต่ดันมาบอกว่า "ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง" อีก นี่มันอะไรกัน? หรือว่าพี่น้องตระกูลมังกี้ของฉันจะซวยจริงๆวะที่ต้องมาเจอกับไอ้หมอกควันนี่?

"ไอ้คนจมูกพ่นควัน นายหมายความว่าไง!" โลแลนเริ่มหงุดหงิด

"พลเรือโทการ์ปเป็นวีรบุรุษของกองทัพเรือ ฉันนับถือท่านมาก! แต่นายเองก็แค่เด็กน้อย ถึงจะเข้ากองทัพเรือมาก็เป็นแค่ทหารใหม่เท่านั้น! มีคุณสมบัติอะไรที่จะมีผู้ช่วยกัน?"

สโมเกอร์โต้แย้งอย่างมีเหตุผล เขาหันไปทางการ์ปแล้วทำความเคารพแบบทหาร "ผมเชื่อว่าพลเรือโทการ์ปเป็นคนยุติธรรม ท่านคงไม่ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้แน่!"

คำพูดนี้ดูเหมือนจะยกย่อง "คุณธรรม" ของพลเรือโทการ์ป

แต่คนที่มองออกก็รู้ทันทีว่า สโมเกอร์กำลังใช้ศีลธรรมมา "บีบ" การ์ปอยู่

การ์ปเป็นคนซื่อ ไม่เหมือนโลแลนที่หน้าด้านได้

พอโดนสโมเกอร์ยกเรื่องศีลธรรมขึ้นมา ก็รู้สึกอึดอัดไม่รู้จะพูดอะไรดี

ได้แต่กินขนมเซมเบ้เพื่อกลบเกลื่อนความเก้อเขิน

เห็นคุณปู่เงียบไป โลแลนคิดในใจ ดีเลย

ดูฉันกู้วิกฤตครั้งนี้ให้ได้!

แน่นอนครับ ผมจะแปลส่วนนี้ให้คุณ โดยรักษาบรรยากาศและลีลาการพูดของตัวละครไว้:

"ไร้สาระ? คุณปู่ของฉันให้โอกาสที่ดีกว่าแก่น้องสาวคนนี้ มันไร้สาระตรงไหน? การไปกองบัญชาการทหารเรือไม่ใช่แค่ไปเป็นผู้ช่วยธรรมดา ที่สำคัญที่สุดคือได้เข้าเรียนต่อที่โรงเรียนนายร้อยทหารเรือ! นั่นเป็นความฝันของทหารเรือกี่คนกัน!"

"แล้วตอนนี้นายจะมาตัดความหวังของน้องสาวคนนี้ด้วยคำพูดเดียว นายคิดยังไง?"

โลแลนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รีบโยนข้อกล่าวหาใส่สโมเกอร์ทันที!

โรงเรียนนายร้อยทหารเรือ นั่นเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในใจของทหารเรือนะ!

พูดง่ายๆ โรงเรียนนายร้อยทหารเรือก็เหมือนประตูสู่ความสำเร็จเลยล่ะ!

ในหมู่ทหารเรือมีคำพูดหนึ่งว่า

"ถ้าได้เข้าโรงเรียนนายร้อยทหารเรือ ก็เท่ากับก้าวเท้าครึ่งหนึ่งเข้าสู่แถวหน้าของนายทหารแล้ว!"

นี่ไม่ใช่การพูดเกินจริงเลย!

แล้วทาชิกิอยากเข้าโรงเรียนนายร้อยทหารเรือไหม?

ไม่ต้องสงสัยเลย อยากแน่นอน!

ความฝันของเธอคือรวบรวมดาบเลื่องชื่อทั้งหมดที่ตกอยู่ในมือของคนชั่ว

ถ้าเรียนจบจากโรงเรียนนายร้อยทหารเรือได้ ก็เท่ากับเป็นกำลังสำคัญของกองทัพเรือ ภารกิจไล่ล่าโจรสลัดในอนาคตต้องมีแน่ๆ!

และที่สำคัญ ภารกิจที่ออกจากกองบัญชาการ พวกโจรสลัดที่เจอล้วนเป็นโจรสลัดชื่อดัง โอกาสได้ดาบเลื่องชื่อก็มีสูง!

ไม่เหมือนที่เมืองล็อกทาวน์นี่ มีแต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ดาบเลื่องชื่อสักเล่มก็ไม่เห็น

แน่นอนครับ ผมจะแปลส่วนนี้ให้คุณ:

ไม่ผิดจากที่คาด เมื่อโลแลนพูดแบบนี้ ท่าทีของสโมเกอร์ก็ทำให้ทาชิกิเกิดความคิดมากมายในใจ

"ฮึ! ฉันว่านายนี่แหละ ไอ้คนจมูกพ่นควัน ที่กำลังอิจฉา! ตอนนี้ทาชิกิเป็นลูกน้องนาย แต่ถ้าเธอเรียนจบจากโรงเรียนนายร้อยทหารเรือ อาจจะกลายเป็นเจ้านายนายก็ได้ นายเลยไม่พอใจ ใช่ไหมล่ะ!"

โลแลนไม่สนใจรักษาหน้าสโมเกอร์เลย

นายจะมาเล่นงานพวกพี่น้องตระกูลมังกี้ ฉันก็ไม่ให้หน้านายเหมือนกัน!

"พูดเหลวไหล!"

สโมเกอร์โกรธจัด!

ถึงสิ่งที่โลแลนพูดจะไม่ถูกทั้งหมด แต่สโมเกอร์ก็มีความคิดแบบนั้นจริงๆ

ตอนนี้โดนโลแลนเปิดโปงต่อหน้า สโมเกอร์ลุกขึ้นด้วยความโกรธ "คุณชายโลแลน! อย่ามาพูดเหลวไหล! ถ้าคุณมีประสบการณ์และคุณสมบัติพอที่จะมีผู้ช่วย ผมจะไม่พูดอะไรอีก จะส่งทาชิกิให้คุณทันที!"

"ส่งให้ฉัน?"

ได้ยินแบบนั้น โลแลนแค่นเสียง "ไอ้หมอควัน! ฉันต้องแก้ไขนายหน่อย น้องสาวคนนี้ไม่ใช่สิ่งของที่ใครจะส่งให้ใครได้ เธอเป็นคน ไม่ใช่สินค้า! ขอให้นายเคารพเธอหน่อย อย่าพูดคำว่า 'ส่ง' ที่ไม่ให้เกียรติคนแบบนี้อีก!"

การ์ปกับโบการ์ตสบตากัน ต่างมองกันด้วยสายตาประหลาด~

ไอ้หนูนี่มีหน้ามาพูดแบบนี้เหรอ?

ใครกันที่ก่อนหน้านี้บังคับเอานามิกลับมา?

เขายังแค่ส่ง แต่นายดันไปแย่งมาตรงๆ เลยนะ...

เข้าใจครับ ผมจะแปลส่วนนี้ให้คุณ:

อย่างไรก็ตาม ทาชิกิไม่รู้เรื่องพวกนี้ พอได้ยินคำพูดของโลแลน เธอก็รู้สึกอบอุ่นในใจทันที

มันเป็นความรู้สึกที่ได้รับการเคารพ

สโมเกอร์เป็นคนดื้อรั้นอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งโกรธจนหน้าแดง

พอได้ยินโลแลนพูดแบบนั้น เขาก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตะโกนด้วยความโกรธ "นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ! ประเด็นคือ นายเป็นแค่ทหารใหม่ ไม่มีประสบการณ์และคุณสมบัติพอที่จะมีผู้ช่วย!"

นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ...

การเอาฉันไปส่งให้คนอื่นเหมือนสินค้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ...?

ทาชิกิรู้สึกไม่พอใจสโมเกอร์มากขึ้นเรื่อยๆ

"หนึ่ง! นั่นแหละคือประเด็นสำคัญ! การเคารพกันเป็นเรื่องสำคัญมาก!"

"สอง! นายต้องการประสบการณ์ใช่ไหม? คุณปู่ของฉันเป็นพลเรือโท มีอำนาจแต่งตั้งยศสูงสุดได้ถึงนาวาตรี ถ้าฉันอยากเป็น ตอนนี้ก็เป็นนาวาตรีได้เลย ประสบการณ์แค่นี้พอหรือยัง?"

โลแลนพูดถึงความสำคัญของการเคารพอีกครั้ง ทำให้ทาชิกิรู้สึกขอบคุณโลแลนมาก

แต่สโมเกอร์กลับหัวเราะเยาะ "ผิด! สิ่งที่สำคัญที่สุดในกองทัพเรือไม่ใช่ยศ!"

"อ้อ? งั้นคืออะไรล่ะ?"

โลแลนเลิกคิ้ว

สโมเกอร์พูดเรียบๆ "พลัง!"