ตอนที่ 4 การสุ่มรางวัล

ตอนที่ 4 การสุ่มรางวัล

เซี่ยหยูสลัดหัวไปมาเพื่อขจัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป

เขากดตัวเลือก 【เริ่มต้น】 บนหน้าจอเสมือนในจอตาของเขา

เสียง "ติ๊ง" ดังขึ้นพร้อมกับที่เข็มคริสตัลบนวงล้อหมุนเร็วจี๋ หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที ความเร็วของเข็มเริ่มช้าลงเรื่อยๆ

หัวใจของเซี่ยหยูเต้นแรงไม่หยุด

เขาจ้องเข็มที่ค่อยๆ หันไปทางช่อง "พิเศษ" ซึ่งมีไอคอนสีทองหลายอันปรากฏอยู่ ที่เด่นชัดที่สุดคือลิ้นที่เป็นสัญลักษณ์ของ "ลิ้นเทพ" และแขนที่เป็นสัญลักษณ์ของ "มือเทพ"

เซี่ยหยูมองดูเข็มที่ชะลอความเร็วลง ใจของเขาพลันล่องลอยไปไกล คิดในใจว่าวันนี้อาจจะเป็นวันแห่งโชคดีของเขาก็ได้

พอนึกถึงฉากในอนิเมะ ยอดนักปรุงโซมะ ที่เอรินะ นาคิริใช้ "ลิ้นเทพ" ครองตำแหน่งหนึ่งในสิบยอดหัวกะทิแห่งโทสึกิ เซี่ยหยูก็ตื่นเต้นจนตัวสั่น

นี่แหละคือชีวิตที่เขาต้องการ! ด้วยบัฟนี้ เขาจะสามารถก้าวไปสู่จุดสูงสุดได้!

แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา เซี่ยหยูเริ่มกรีดร้องในใจว่า

“หยุด!”

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

“ฉันจะเป็นบ้าแล้ว!”

เข็มหมุนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มันผ่านช่อง "พิเศษ" ไปอย่างรวดเร็ว จนในที่สุด เข็มก็หยุดลงที่ช่อง "ของใช้สิ้นเปลือง" ภายใต้สีหน้าที่ซีดเซียวของเซี่ยหยู!

การสุ่มรางวัลจบลงแล้ว!

"ระบบ: ไอเทมได้ถูกเก็บเข้าไปในคลังของคุณโดยอัตโนมัติ"

เมื่อเปิดคลังไอเทม หน้าจอเสมือนปรากฏขึ้นเหมือนพื้นที่แยกออกมา เซี่ยหยูเอื้อมมือเข้าไปในนั้นและสัมผัสได้ถึงไอเทมที่เย็นเยือก ซึ่งเขาเพิ่งได้รับมา

มันคือคริสตัลทรงยาวรูปสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัด

การตรวจสอบข้อมูลไอเทม:【คริสตัลสะท้อน】ของใช้สิ้นเปลือง

คำอธิบาย: ไอเทมของใช้สิ้นเปลือง หมายถึง ไอเทมที่ใช้แล้วหมดไป

เมื่อใช้งานไอเทมคริสตัลสะท้อนนี้แล้ว จะสามารถระลึกถึงรสชาติอาหารจานใดจานหนึ่งที่เคยทานในวันนั้นได้ และสามารถสร้างสรรค์การ“ทำซ้ำ”อาหารจานนั้นขึ้นมาใหม่ได้ โดยจะได้รับสูตรอาหารที่มีรสชาติที่เหมือนเดิมทุกประการ และมีโอกาสที่จะได้เรียนรู้ตำราอาหารด้วย

เซี่ยหยูอ่านคำอธิบายไอเท็มแล้วสะดุดตากับคำว่า "ทำซ้ำ" หัวใจเขาเต้นรัวราวกับกลอง

เขาไม่รู้ว่าตัวเองโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ การสุ่มไอเท็มครั้งแรกกลับไม่ได้ของมีประโยชน์ แค่สูตรอาหารสักอย่างก็ยังดี แต่ดันเป็นไอเท็มใช้ครั้งเดียวแล้วหมดไป ซ้ำร้ายยังเกี่ยวข้องกับภารกิจเริ่มต้นของเขาพอดี

เซี่ยหยูได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า "ได้อันนี้มาก็ยังโชคดี ที่เสียไปก็ช่างมัน" เพื่อไม่ให้ความเศร้าท่วมท้น

"แล้วจะใช้ไอเทมยังไงล่ะ?" เขาสงสัย

ระบบตอบทันที "แตะที่ไอเทม แล้วนึกในใจว่า 'ใช้งาน'"

"ใช้งาน!"

หน้าต่างช่องเก็บของลอยอยู่ในสายตา ชัดเจนว่ามีแค่เขาที่มองเห็น เซี่ยหยูชำเลืองมองชายชราร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหลัง เห็นว่าสีหน้าปกติดี จึงถอนหายใจโล่งอก แล้วรีบคว้าคริสตัลรูปข้าวหลามตัดมาใช้งานทันที

แกร๊ก

เสียงคริสตัลแตก มีเพียงเซี่ยหยูเท่านั้นที่ได้ยิน

ดวงตาของเขาเหม่อลอย ราวกับเครื่องฉายภาพยนตร์ ตั้งแต่ขนมปังที่กินลวกๆ ตอนรีบไปสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายฮาคุโอ จนถึงมื้อดึก ราเมนเนื้อชามที่เพิ่งกินเสร็จ

รสชาติอาหารทั้งหมดหวนคืนสู่ลิ้น แปลกที่เขาสามารถแยกแยะส่วนผสมและปริมาณของแต่ละวัตถุดิบได้อย่างแม่นยำ เช่น เค็มไปหรือจืดไป มากน้อยเพียงใด

ขณะเดียวกัน กระบวนการทำอาหารทั้งหมดก็ถูกยัดเยียดเข้าสมองในรูปแบบของข้อมูล เซี่ยหยูกุมศีรษะครางเบาๆ แล้วดวงตาก็กลับมาเป็นปกติ

เมื่อมองไปด้านหลัง ชายชรายังยืนกอดอกอยู่ที่เดิม แม้ไม่ได้ยินเสียงของเขา

"เอาล่ะ..."

เซี่ยหยูถอนหายใจ กำหมัดแน่น คอยดูเถอะ พวกเขาจะได้เห็นดีว่า คนกินจุ ที่กลายเป็นเชฟเก่งๆ นั้นน่ากลัวแค่ไหน เพราะพวกเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการกินเลย!

ตอนนั้นเอง กาน้ำบนเตาแก๊สก็เดือดปุดๆ เซี่ยหยูหยิบชามที่ปู่เขาใช้ทำราเมนมาล้างให้สะอาด ใส่แป้งสาลีโปรตีนสูง แล้วเติมเกลือลงในน้ำเดือด จากนั้นก็เทน้ำใส่ชามเพื่อนวดแป้ง

แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับแป้งทั่วไป ราเมนต้องใส่ส่วนผสมพิเศษ ในระหว่างนวดและผสมแป้ง นั่นคือ "ผงด่าง"!

จริงๆ แล้วผงด่างดั้งเดิมทำจากขี้เถ้าไม้โพง มีประวัติการใช้งานมาแล้วอย่างน้อย 100 ปี ราเมนแท้ๆ ที่ต้องการความเหนียวนุ่ม สีเทาๆ จะขาดผงด่างไปไม่ได้เลย

ในการ์ตูนเรื่อง "ยอดกุ๊กน้อยแดนมังกร" ตอนที่ 11 มีก้อนหินสีดำที่ต้มแล้วได้น้ำด่าง นั่นก็คือ หินผงด่าง นั่นเอง

การนวดแป้งก็สำคัญไม่แพ้กัน ไม่ควรนวดนานจนแป้งแข็งเกินไป มิฉะนั้นจะเหนื่อยตอนดึงเส้น

ภายใต้สภาวะ 'คริสตัลสะท้อน' เซี่ยหยูราวกับเป็นปรมาจารย์เชฟมือเก๋าที่ชำนาญการทำแป้งมานาน แป้งก้อนเล็กๆ เปลี่ยนรูปร่างในมือเขา สุดท้ายก็ได้ความนุ่มที่นุ่มกว่าแป้งเกี๊ยวเล็กน้อย

ไม่นาน เซี่ยหยูเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก มองก้อนแป้งที่ปั้นเสร็จด้วยความภาคภูมิใจ

แต่เขาก็ไม่รีบร้อนที่จะตัดเป็นเส้น แต่กลับทาน้ำมันบางๆ บนก้อนแป้ง แล้วหาผ้าชุบน้ำมาห่อแป้งไว้

ขั้นตอนนี้เรียกว่า "การพักแป้ง" โดยปกติจะใช้เวลา 30 นาที ให้พูดแบบวิทยาศาสตร์ก็คือการช่วยให้เกิดกลูเตน ให้โปรตีนในแป้งได้ดูดซึมน้ำอย่างเต็มที่ ช่วยเพิ่มคุณภาพของแป้ง

พักแป้งไว้ เซี่ยหยูรีบเริ่มต้มน้ำซุป

ราเมน อย่างที่รู้กันว่าน้ำซุปสำคัญมาก คุณภาพของราเมนนอกจากเส้นแล้ว เทคนิคสำคัญที่สุดอยู่ที่ น้ำซุปหอมกลมกล่อม!

น้ำซุปคือจิตวิญญาณของราเมน ร้านราเมนเก่าแก่ในประเทศญี่ปุ่นต่างมีสูตรน้ำซุปลับเฉพาะตัว เป็นสูตรที่ขายและทำเงินได้มากเลยทีเดียว

"กระดูกขาวัว..."

เซี่ยหยูเจอกระดูกใหญ่ที่ปู่เพิ่งใช้ต้มซุปเหลืออยู่ที่มุมครัว เขายิ้มกว้างในทันที

เขาลวกน้ำร้อนเพื่อขจัดกลิ่นคาว แล้วใส่ลงหม้อความดัน ก่อนหันไปหยิบขิง เก๋ากี้ อบเชยและเครื่องเทศมากมายจนตาลาย เขาไม่ได้ชั่งตวงอะไร แค่หยิบใส่ตามความรู้สึก

จริงๆ แล้ว ตั้งแต่เซี่ยหยูเริ่มนวดแป้ง ชายชราที่ยืนอยู่ด้านหลังเหมือนราชสีห์หลับตา บัดนี้ค่อยๆ ลืมตาขึ้น และจ้องมองเขาอย่างเพ่งพินิจ

"เถ้าแก่เซี่ย"

คามิบาระ มาซาโตะ ถูกเสียงนวดแป้งของเซี่ยหยูดึงดูดมาที่ด้านหลังห้องครัว

"ชู่!"

ชายชราชูนิ้วห้ามปรามคามิบาระ จนชะงัก แล้วหันไปสนใจอีกคนที่กำลังวุ่นวายอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว

ในโลกนี้ เซี่ยหยูอายุเพียง 16 ปี หลังปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิจะขึ้น ม.4 แต่เพราะถูกตาแก่ใจร้าย คือปู่ของเขา บังคับให้ทำงานมาตลอด ร่างกายจึงสูงโปร่งแข็งแรง สูงเกือบ 170 ซม. แขนขาดูไม่ใหญ่โต แต่แฝงไว้ด้วยพลังระเบิด

เขาปิดฝาหม้ออัดแรงดัน เซี่ยหยูไม่สนใจสายตาสองคู่ด้านหลัง เหลือบมองนาฬิกาโบราณบนผนังร้าน แล้วค้นตู้เย็นหาเนื้อวัวหั่นบางที่เตรียมไว้ พร้อมเปิดเตาแก๊ส และเริ่มทอด

ประมาณ 15 นาที น้ำซุปในหม้ออัดแรงดันเริ่มเดือด ทำให้มีกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง

ชายชรากับคามิบาระต่างสูดดมกลิ่น หันมาสบตากัน แล้วเห็นความประหลาดใจในดวงตาของอีกฝ่าย

กลิ่นน้ำซุปเนื้อช่าง หอม เข้มข้น และบริสุทธิ์อะไรเช่นนี้!

--------------------------------

ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

หากพบคำผิด แจ้งได้เลย