ตอนที่ 463 มังกรแกร่งต่างถิ่นก็เอาชนะงูเจ้าถิ่นไม่ได้?

หืม?!

ทันทีที่ เย่เฉิน พูดเช่นนี้จบ ทุกคนรอบๆ ก็ตกตะลึง

จาง เชี่ยนเชี่ยน และหลี่หาน ต่างประหลาดใจอย่างมาก เมื่อมองไปที่ เย่เฉิน

ก่อนหน้านี้หลังจาก เซวีย ว่านซิน จากไป พวกเธอทั้งสองก็รู้สึกหวาดกลัว และสิ้นหวังอย่างมาก

โดยเฉพาะ จาง เชี่ยนเชี่ยน เมื่อเห็นแฟนหนุ่มของเธอไม่สนใจคำวิงวอน และหันหลังทิ้งเธอไป ทำให้เธอยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง เธอรู้ดีว่าภูมิหลังของ เซวีย ว่านซิน นั้นทรงพลัง และน่ากลัวมากขนาดไหน

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับ ‘เฮียหู่’ ผู้ทรงอำนาจผู้นี้ เซวีย ว่านซิน กลับหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อแม้แต่ เซวีย ว่านซิน ยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับ เฮียหู่ แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างพวกเธอจะไปทำอย่างไรได้?

แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือ เย่เฉิน คนที่เธอเคยมองข้ามกลับยืนขึ้นในเวลานี้

เมื่อแรกเห็น เย่เฉิน จาง เชี่ยนเชี่ยน เพียงแค่รู้สึกว่า เย่เฉิน มีบุคลิกที่ไม่ธรรมดา นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีอะไรพิเศษ

ตอนนั้นเธอยังรู้สึกภูมิใจอยู่เล็กน้อย..

ที่ถึงแม้เธอจะไม่สวยเหมือน ซู หนิงซวง และไม่มีรูปร่างที่ดีเท่า แต่แฟนหนุ่มของเธอก็ยังดูดีกว่าแฟนหนุ่มของ ซู หนิงซวง

โดยเฉพาะเมื่อเผชิญหน้ากับ เฮียหู่ ที่ดูน่าเกรงขาม แฟนของเธอก็กล้าที่จะลุกขึ้นยืน ซึ่งทำให้เขาดูมีความเป็นลูกผู้ชายมาก

แต่ใครจะคิดว่า เซวีย ว่านซิน กลับกลายเป็นคนที่มีดีแค่เปลือกนอก แต่ภายในนั้นกลับกลวงโบ๋ เขายืนหยัดขึ้นเพียงชั่วครู่เท่านั้น แล้วก็หันหลังกลับวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น ในช่วงเวลาที่สิ้นหวัง แฟนหนุ่มของ ซู หนิงซวง กลับเป็นคนที่ยืนหยัดขึ้นอย่างไม่คาดคิด

ทางด้านหนึ่ง พวกเพื่อนๆ ของ เฮียหู่ กลับพากันหัวเราะเยาะ เย่เฉิน อย่างขบขัน

“ไอ้เจ้าหนุ่ม นี่แกยังกล้านั่งอยู่ที่นี่อีกเหรอ?”

“อยากเล่นบทเป็นฮีโร่ว่างั้น? แต่แกไม่ดูตัวเองหน่อยเหรอว่า..กำลังเผชิญหน้ากับใครอยู่?”

“รีบๆ ไสหัวไปซะ อย่ามาขวางทางเรา!”

การปรากฏตัวของ เย่เฉิน รบกวนความบันเทิงของพวกเขา ทำให้พวกเขาเริ่มตะโกนใส่ เย่เฉิน อย่างดุดัน

แต่ เฮียหู่ กลับแตกต่างออกไป เมื่อมองไปที่ เย่เฉิน เฮียหู่ ไม่ได้โกรธเกรี้ยว แต่กลับคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาค่อยๆ หย่อนก้นนั่งลงตรงข้ามกับ เย่เฉิน แล้วไขว้ขาอย่างผ่อนคลาย

“ฉันไม่เคยเห็นแกมาก่อน แกมาจากต่างถิ่นใช่ไหม?”

เฮียหู่ ถาม

“ใช่”

เย่เฉิน พยักหน้า

“งั้น.. แกก็คงเป็นมังกร(พลัดถิ่น)ข้ามแม่น้ำสินะ?”

เฮียหู่ ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นอย่างมีความสุขขึ้นไปอีก

ตอนที่ชื่อของเขาถูกเอ่ยขึ้น เจ้าหนุ่มที่ออกหน้าก่อนหน้านั้นก็ถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว แล้วรีบวิ่งหนีไปอย่างไม่สนใจแฟนสาวของตนเองเลย

แต่ เย่เฉิน เจ้าหนุ่มคนนี้กลับนั่งนิ่งเฉยอยู่ตรงนั้น..อย่างสงบ

เฮียหู่ เป็นคนที่เก๋าเกมส์อยู่แล้ว เขาจึงพอจะเดาออกได้ว่า เย่เฉิน คนนี้ต้องมีภูมิหลังอะไรบางอย่างแน่นอน

“ไอ้หนู อย่าคิดว่าแค่มีอิทธิพลในถิ่นอื่นแล้วจะมาทำอะไรตามใจในที่นี่ได้”

ชั่วพริบตาเดียว ใบหน้าของ เฮียหู่ ก็เปลี่ยนไป ราวกับเป็นเสือร้ายที่กำลังจะล่าเหยื่อ ด้วยดวงตาแหลมคมคู่นั้นพลันดุดันขึ้นมา

“หลายปีที่ผ่านมามีมังกรข้ามแม่น้ำมามากมายที่พยายามท้าทายฉัน แต่ท้ายที่สุดแล้ว มังกรพลัดถิ่นฤาจะสู้พยัคฆ์(งู)เจ้าถิ่นได้..?”

“ที่นี่คือบาร์ LA BARON ในเซี่ยงไฮ้ และมันคือถิ่นของฉัน!”

“ถ้าอยู่ในถิ่นของฉัน ถ้าเป็นพยัคฆ์ก็ต้องมาหมอบคลานแทบเท้าฉัน ถ้าเป็นมังกรก็ต้องมาขดตัวไว้ต่อหน้าฉัน!!!”

เฮียหู่ ตะโกนข่มขู่ เย่เฉิน เสียงดัง

ทันทีที่คำพูดของ เฮียหู่ จบลง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย 8-9 คนของบาร์ LA BARON รีบกรูกันเข้ามา ล้อม เย่เฉิน และคนอื่นๆ

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นมองด้วยใบหน้าที่ไม่เป็นมิตร ดูเหมือนว่าถ้า เฮียหู่ สั่งการเมื่อไหร่ พวกเขาก็พร้อมจะลงมือทันที

จาง เชี่ยนเชี่ยน และหลี่หาน ที่เจอสถานการณ์นี้ก็ตกใจกับฉากที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันจนใบหน้าซีดเผือด ร่างกายของพวกเธอสั่นเทา ความหวังที่ทั้งสองคนเคยฝากไว้กับ เย่เฉิน พลันดับสิ้น

เหมือนกับที่ เฮียหู่ พูด.. ไม่ว่า เย่เฉิน จะแข็งแกร่งแค่ไหน นั่นก็คงเป็นเพียงในที่อื่นเท่านั้น แต่ที่นี่คือ บาร์ LA BARON ในเซี่ยงไฮ้ และเป็นถิ่นของ เฮียหู่

เย่เฉิน ในฐานะคนต่างถิ่น เมื่อต้องเผชิญกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย 8-9 คน และเพื่อนๆ ของ เฮียหู อีก 4-5 คน เขา.. จะไปทำอะไรได้?

แม้ใบหน้าของ ซู หนิงซวง จะซีดลงเล็กน้อย แต่เธอยังคงนั่งอยู่ข้าง เย่เฉิน อย่างมั่นคง และจับมือของเขาไว้แน่น

“ไอ้หนู ตอนนี้จะว่าไงดีล่ะ แกจะยอมออกไปดีๆ หรือให้ลูกน้องของฉันต้องลงมือ?”

เฮียหู่ จุดซิการ์ขึ้นมาสูบ ขยับขาไขว่ห้าง เอนหลังพิงโซฟา แสดงท่าทางสบายใจไร้กังวล

มังกรข้ามแม่น้ำ? ฮึฮึ!

เขาคิดในใจ ดังคำสุภาษิตโบราณที่ว่า ‘มังกรแกร่งต่างถิ่นก็เอาชนะงูเจ้าถิ่นไม่ได้’ ก็ไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผลเสียทีเดียว..

“ฉันยังยืนยันคำเดิม ฉันให้เวลาแกสามวินาที หายไปจากสายตาฉันซะ!”

เย่เฉิน ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเช่นเดิม

เมื่อ เฮียหู่ และชายวัยกลางคนที่หน้าตาน่ารังเกียจเข้ามา เย่เฉิน ก็ได้ส่งข้อความออกไปแล้วหนึ่งข้อความ

“ดี ดีมาก ..ยอดเยี่ยมมาก”

เฮียหู่ หัวเราะด้วยความโกรธ ก่อนจะค่อยๆ ยกมือซ้ายขึ้น

ทันใดนั้น เมื่อเห็นการกระทำของ เฮียหู่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประมาณแปดเก้าคนก็เตรียมพร้อมที่จะลงมือทันที

แต่ในช่วงวินาทีวิกฤตนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของ เฮียหู่ ก็ดังขึ้น ราวกับมีข้อความเข้ามา เฮียหู่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตามสัญชาตญาณ

แทบจะทันทีที่เห็นเนื้อหาในข้อความ ใบหน้าของ เฮียหู่ ก็พลันซีดลง ซิการ์ที่คีบอยู่ในมือขวาร่วงหลุดจากมือในทันที

เนื่องจาก เฮียหู่ นั่งเอนหลังพิงโซฟาอยู่ ซิการ์ที่ตกลงมาจึงตกลงบนหน้าท้องของเขา ทำให้เสื้อของเขาไหม้เป็นรูเล็กๆ ก่อนที่มันจะเผาเขาจนรู้สึกแสบร้อน

สุดท้ายมันก็ทำให้เขารู้สึกร้อนจนต้องรีบลุกขึ้น และปัดซิการ์ลงพื้น แต่ถึงแม้จะโดนไฟลวก ความสนใจของเขายังคงอยู่ที่ข้อความนั้น

เนื้อหาข้อความนั้นยาวมาก ยิ่งอ่านลงไปเรื่อยๆ เฮียหู่ ก็ยิ่งรู้สึกถึงลมหนาวที่พัดผ่านแผ่นหลัง หยาดเหงื่อขนาดเท่าเม็ดถั่วไหลตกลงจากหน้าผากของเขา

เมื่ออ่านข้อความจบ เฮียหู่ ก็หันไปมอง เย่เฉิน ทันที ในตอนนี้ แววตาที่เคยแข็งกร้าวของ เฮียหู่ หายไป เหลือเพียงความกลัว ความหวาดผวา และความสั่นสะท้านอยู่ลึกๆ ในใจเข้ามาแทนที่ความกร่างของเขาเมื่อครู่

เพื่อนของ เฮียหู่ และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่างพากันงงงวย พวกเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

แค่ข้อความเดียวกลับทำให้ เฮียหู่ ถึงกับเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวหรือ?

“ตอนนี้ ..ยังมีอะไรอยากจะพูดอีกไหม?”

เย่เฉิน ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ขอโทษที เมื่อกี้ฉันมีใบไม้หนึ่งบังตา มองไม่เห็นเขาไท่ซาน..”

เมื่อเผชิญหน้ากับ เย่เฉิน คนที่อยู่ตรงหน้า เฮียหู่ พลันพูดด้วยความรู้สึกสิ้นหวังอยู่ลึกๆ ในใจ

“แค่นี้เหรอ?”

เย่เฉิน ย้อนถาม เขาพลางมอง เฮียหู่ ด้วยความไม่พอใจ

เฮียหู่ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหยิบขวดเหล้าที่ดื่มไปครึ่งหนึ่งบนโต๊ะขึ้นมา

“ระวัง!”

จาง เชี่ยนเชี่ยน และหลี่หาน พูดขึ้นแทบจะพร้อมกัน

ซู หนิงซวง เองก็เร็วเช่นกัน เธอรีบพูดขึ้นว่า :

“รีบหลบเร็ว!”

แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ขวดเหล้าในมือของ เฮียหู่ ไม่ได้ถูกเหวี่ยงใส่ เย่เฉิน แต่กลับถูกทุบลงบนหัวของ เฮียหู่ เอง อย่างแรง!

เพล้ง!

ขวดแตกกระจาย และมีเลือดไหลออกจากศีรษะของ เฮียหู่

“พี่หู่ ทำอะไรนะ?”

“เหล่าหู่ คุณเป็นอะไรไป?”

“บอส”

เพื่อนของ เฮียหู่ และลูกน้องของเขาต่างพากันถามด้วยความตกใจ

เฮียหู่ ยกมือขึ้นห้ามพวกเขา ก่อนจะหันไปมอง เย่เฉิน อีกครั้ง

เมื่อเห็นว่า เย่เฉิน ยังไม่ได้พูดอะไร เฮียหู่ ก็หัวเราะเยาะตัวเองอย่างขมขื่น ความผิดที่เขาก่อขึ้น.. ก็ย่อมต้องชดใช้ด้วยตัวเอง!!!

เฮียหู่ หยิบขวดเหล้าอีกขวดจากโต๊ะ แล้วทุบลงบนหัวของตัวเองอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิม เลือดยิ่งไหลออกจากศีรษะของเขามากขึ้น

“กรี๊ดดดด!”

หลี่หาน กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นฉากนี้

เย่เฉิน โบกมือให้สัญญาณเขา

“ไป..” (走)

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฮียหู่ ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนที่จะถูกลูกน้องของเขารีบพาตัวไปส่งโรงพยาบาลทันที

เมื่อพวกของ เฮียหู่ จากไป บรรยากาศโดยรอบๆ ในสถานที่แห่งนี้ก็ดูเงียบสงบลงอย่างมาก

เมื่อมองดูผู้คนที่จากไปอย่างเร่งรีบ จาง เชี่ยนเชี่ยน และหลี่หาน มองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความตะลึง พวกเธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝัน ..ตื่นหนึ่งเท่านั้น