ตอนที่ 205 กองทัพซุนเกี๋ยนไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
“หรัวจง แล้วนอกจากเรื่องโจซอง แล้วแผนของเฉินเติ้ง พวกเราจะแก้ยังไง?”
บิต๊กถาม
ถ้าหากทุกอย่างเป็นไปตามที่ไป๋หลี่หมิงคาดการณ์ แผนของเฉินเติ้งก็มาถึงขั้นที่ 2 แล้ว
“จริงๆ แล้วพวกเราแก้ไปแล้ว!”
ไป๋หลี่หมิงยิ้ม
“เพราะเป้าหมายหลักของกองทัพเราคือกำจัดเล่าปี่!”
“หมายความว่าปฏิกิริยาของกองทัพโจโฉ มันมีผลแค่ยับยั้งกองทัพเรา!”
“ตราบเท่าที่แก้ปัญหาเรื่องโจซองได้ ปัญหายับยั้งก็จะได้รับการแก้ไข!”
“มันสามารถพูดได้ว่าเฉินเติ้งหวังว่าเล่าปี่จะเข้าซีจิ๋ว ซึ่งจริงๆ แล้วกองทัพเราก็ต้องการแบบนั้น!”
“ดังนั้น ตอนนี้ สิ่งที่พวกเราต้องพิจารณาคือทำลายแผนของเฉินเติ้ง!”
“พวกเราต้องคิดว่าจะล่อเล่าปี่เข้าซีจิ๋วแล้วกำจัดเขาได้ยังไง!”
“ล่อเล่าปี่เข้าซีจิ๋ว?”
ซุนเซ็กครุ่นคิด
“ถ้าหากอยากจะล่อเล่าปี่เข้าซีจิ๋ว พวกเราก็ต้องทำให้แผนของเฉินเติ้งสำเร็จ!”
“เพราะถ้าหากแผนของเฉินเติ้งล้มเหลว ด้วยกำลังของเล่าปี่ เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเรา”
“แต่นั่นแหละคือปัญหา!”
บิต๊กพูด
“พอแผนของเฉินเติ้งสำเร็จ เล่าปี่ก็จะเข้าซีจิ๋วได้”
“ตอนนั้น เล่าปี่ก็จะควบคุมกองทัพซีจิ๋ว ต่อให้พวกเจ้าชนะ เล่าปี่ก็จะหนี!”
“ในทางกลับกันซีจิ๋วก็จะเดือดร้อน”
“ถ้าหากเขาหนีได้ พวกเราก็หาวิธีป้องกัน!”
ไป๋หลี่หมิงยิ้ม
“เล่าปี่ เขามีความทะเยอทะยาน”
“ดังนั้น รอบนี้ แผนของพวกเรามี 3 จุด!”
“ หนึ่ง ให้เฉินเติ้งรู้สึกว่าแผนของเขากำลังดำเนินไปอย่างราบรื่น ในขณะเดียวกันก็ให้เล่าปี่เข้าซีจิ๋วได้”
“สอง ขณะที่แผนของเฉินเติ้งกำลังดำเนินไปอย่างราบรื่น กองทัพเราก็ต้องวางกำลังลับเพื่อที่จะปิดล้อมเล่าปี่!”
“สาม ทุกการเคลื่อนไหวต้องรุนแรง ห้ามให้เล่าปี่มีโอกาสหนี!”
“ท่านอาจารย์ ข้าเกรงว่ามันจะยาก!”
ซุนเซ็กครุ่นคิด
“ซีจิ๋วกว้างใหญ่ เล่าปี่ก็มีทหาร การกำจัดทหารของเขา มันไม่ยาก แต่การป้องกันไม่ให้เขาหนี มันยาก!”
“แล้วกองทัพเราจะวางกำลังลับได้ยังไง?”
พอได้ยิน บิต๊กก็เลิกคิด
“ถ้าหากเจ้ามีแผน ก็บอกมาเลย!”
“แผนของข้า มันง่ายมาก!”
ไป๋หลี่หมิงเดินไปที่แผนที่ซีจิ๋ว
“ตอนนี้ ซีจิ๋วมี 3 กองกำลัง!”
“กวงหลิงมีกบฏของจั๋วหรงกับเกียวก๊กโล!”
“ตงไห่มันคือเมืองหลวงของซีจิ๋ว มีทหารของท่านโตอยู่ที่นั่น!”
“ส่วนไค่หยาง จงป้าก็มีทหารหลายหมื่นคน!”
“แผนของเฉินเติ้งในช่วงแรก เขาจะบอกว่าพอท่านโตตาย โจป้า พวกเขาจะสนับสนุนเล่าปี่”
“ดังนั้นคนที่พวกเราต้องลอบโจมตีก็คือ ‘จงป้า’ ‘โจป้า’ ‘โจหอง’และคนอื่นๆ!”
“พวกเราต้องติดสินบน ให้พวกเขาแกล้งเชื่อฟังเล่าปี่ ต้อนรับเล่าปี่ แต่จริงๆ แล้วก็คือคนของกองทัพเรา!”
“แบบนี้ 2 ข้อแรกก็จะเสร็จสิ้น!”
“เรื่องนี้ มันอาจจะยาก!”
บิต๊กยิ้มแห้งๆ
“จงป้า เขาไม่เคยติดต่อกับกองทัพของพวกเจ้า ส่วนตระกูลโจก็ยิ่งแล้วใหญ่ พวกเขามีปัญหากับกองทัพของพวกเจ้า”
“หรัวจง เจ้าจะติดสินบนพวกเขายังไง?”
“นี่มันง่าย!”
ไป๋หลี่หมิงพูด
“จื่อจ้ง ท่านคิดมากไป”
“ในโลกนี้ มันไม่มีมิตรแท้ มีแต่ผลประโยชน์ร่วมกันเท่านั้น!”
“ข้าว่าไม่ว่าจะเป็นจงป้าหรือตระกูลโจ ตราบเท่าที่เฉินเติ้งโน้มน้าวได้ กองทัพเราก็โน้มน้าวได้!”
“แค่ใช้วิธีต่างกัน!”
“สมมุติว่าเฉินเติ้งโน้มน้าวจงป้าโดยการเล่นบทซึ้งและรับปากว่าเมื่อเล่าปี่เข้าซีจิ๋ว จะให้จงป้าเป็นขุนนางจริงๆและมอบผลประโยชน์ให้”
“งั้นกองทัพเราก็จะให้ผลประโยชน์กับจงป้า!”
“ถ้าหากเขาอยากได้บรรดาศักดิ์ กองทัพเราก็ให้ ถ้าหากเขาอยากได้ตำแหน่งขุนนาง กองทัพเราก็ให้!”
“แค่ตำแหน่งผู้บัญชาการกองทหารม้าเล็กๆจะทำอะไรได้?”
“กองทัพเราสามารถให้เขาเป็นรองแม่ทัพองครักษ์เสือ!”
“แบบนี้ จงป้าจะไม่หวั่นไหวหรือ?”
“ส่วนตระกูลโจ กองทัพเราก็จะให้ตำแหน่งกับเงิน!”
“ไม่ใช่แค่ให้พวกเขา แต่ยังให้ลูกน้องกับลูกหลานของพวกเขาด้วย!”
“อย่าพูดถึงว่าเล่าปี่ก็แค่องค์ชายเล็กๆจากเหนือ ต่อให้เป็นท่านโตเกี๋ยว คนพวกนี้ก็อาจไม่หวั่นไหว!”
“เล่าปี่ให้พวกเขาได้เท่าไหร่ กองทัพเราก็ให้ได้!”
“ทำไมพวกเขาต้องภักดีต่อเล่าปี่?”
ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน พวกเขาต้องโน้มน้าวด้วยเหตุผลและความรู้สึก
แต่ตอนนี้ ทำไมต้องยุ่งยาก!
ฮ่องเต้อยู่กับพวกเขาแล้ว!
พอฟังไป๋หลี่หมิงพูด ซุนเซ็กกับบิต๊กก็ตกตะลึง
เล่าปี่ให้ได้เท่าไหร่ กองทัพเราก็ให้ 10 เท่า!
ช่างเป็นคำประกาศที่ฟังดูคำโต!
แต่พอลองคิดดูดีๆ มันก็จริง
ไพ่อารมณ์ของเล่าปี่ มันมีค่าเท่าไหร่?
ตอนนี้กองทัพซุนเกี๋ยนรุ่งเรือง
ตราบเท่าที่พวกเขายอมจ่าย มีใครบ้างที่จะไม่หวั่นไหว?
ง่ายๆและหยาบคาย
แต่มีประสิทธิภาพมาก!
ซุนเซ็กยิ้ม
“ท่านอาจารย์ นี่มันดีมาก!”
“ตราบเท่าที่พวกเราติดสินบนพวกเขา พวกเราก็จะเล่นงานเล่าปี่ได้!”
“ที่เหลือก็คือวิธีจัดการกับเล่าปี่!”
ขณะพูด เขาก็รู้สึกภูมิใจ
ใช่ ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ในช่วงก่อตั้ง!
เมื่อก่อน พวกเขาระมัดระวัง
แต่ตอนนี้ พวกเขากลายเป็นกองกำลังที่ใหญ่ที่สุดในโลก
เล่าปี่เทียบไม่ได้!
บิต๊กถอนหายใจ
จริงๆ แล้วไม่ถึง 1 ปี กองทัพซุนเกี๋ยนก็เปลี่ยนไปเยอะ!
แบบนี้ เฉินเติ้ง เขาคงเหนื่อยฟรี!
บิต๊กยิ้ม
“หรัวจง เจ้าหมายความว่าต้องส่งทหารไปซีจิ๋วเพื่อล้อมกองทัพนี้?”
“ใช่!”
ไป๋หลี่หมิงพยักหน้า
“ตอนนี้ กองทัพเราสามารถส่งทหารไปเล็กน้อยเพื่อที่จะแกล้งทำเป็นปราบโจร”
“พอเล่าปี่เข้าซีจิ๋วก็ส่งกำลังเสริมไป!”
“ให้เล่าปี่รู้สึกกดดันแล้วออกมาสู้กับพวกเรา!”
“แบบนี้ พวกเราก็จะมีโอกาสเล่นงานเขา!”
“หรัวจง แล้วเจ้าจะรู้ได้ยังไงว่าเล่าปี่เข้าซีจิ๋วแล้ว?”
บิต๊กครุ่นคิด
“ถ้าหากกองทัพเล่าปี่ไม่ขยับ แต่เล่าปี่เข้าซีจิ๋วคนเดียวล่ะ?”
“เรื่องนี้ พี่บิเพิ่งพูดไปไม่ใช่เหรอ?”
ไป๋หลี่หมิงยิ้ม
“ถ้าหากโตชางอยากจะต้อนรับเล่าปี่ พอเจอกับกองทัพเรา เขาก็อาจจะปิดเป็นความลับ!”
“พอท่านโตหายไป พี่บิก็ส่งจดหมายมาบอกกองทัพเรา!”
“แบบนี้ พอทหารของพวกเรามาถึง กองทัพเล่าปี่ก็คงมาถึงแล้ว!”
“เฮอะๆ... ข้าลืมเรื่องนี้ไปเลย!”
บิต๊กยิ้ม
“พอคุยกับหรัวจง ข้าก็เวียนหัว!”
หลังจากหัวเราะ เขาก็ครุ่นคิด
“นอกจากรายงานข่าว ข้าต้องทำอะไรอีก?”
“หนี!”
ไป๋หลี่หมิงพูดจริงจัง
“ไปก่อนที่จะรายงานข่าว!”
“เพราะเฉินเติ้งรู้ว่าพี่บิกับกองทัพเราร่วมมือกัน”
“ดังนั้น พอเฉินเติ้งมีอำนาจ คนแรกที่เขาต้องจัดการก็คือพี่บิ!”
“พี่บิ พาทุกคนมาที่กองทัพเราเถอะ”
“ถ้าหากไม่มีโอกาสก็ไปที่เมืองชวี่”
“แบบนี้ พี่บิก็จะปลอดภัย!”
“อืม!”
พอได้ยิน บิต๊กก็พยักหน้า
พูดถึงเรื่องใหญ่ขนาดนี้ มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
ตอนนี้ เขาเห็นด้วยกับไป๋หลี่หมิง
ถ้าหากเขาชนะ เขาก็จะกลายเป็นวีรบุรุษ
ถ้าหากเขาแพ้ เขาก็จะเป็นไอขี้แพ้!
ซุนเซ็กมองสีหน้าของบิต๊ก
“ถึงแม้ว่าท่านจะไม่ใช่คนของกองทัพเรา แต่พวกเราจะไม่ลืมบุญคุณของท่าน!”
พอเห็นแบบนั้น บิต๊กก็ยิ้ม
“แม่ทัพน้อย ไม่ต้องแบบนี้หรอก!”
“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่กองทัพของพวกท่านกำลังทำอยู่ แค่หรัวจงกับข้าเป็นพี่น้องกัน แค่นี้ก็พอแล้ว!”
หลังจากพูดจบ เขาก็ถามไป๋หลี่หมิง
“ข้าได้ยินมาว่าหรัวจงกำลังจะแต่งงาน?”
“เหลืออีกกี่วัน?”
“ถ้าหากมีเวลา ข้าก็อยากจะไปร่วมงาน!”
“ส่วนเรื่องงาน เจ้าก็ไปคุยกับญาติของข้า!”
“ขอบคุณพี่บิ งานแต่งงานเหลืออีก 18 วัน!”
ไป๋หลี่หมิงยิ้ม
“อีกอย่าง รอบนี้ เว่ยเอ๋อก็มา อีกไม่กี่วัน โรงเรียนก็จะเปิด พวกเราไปร่วมงานด้วยกัน!”
“ข้าไม่คิดว่าท่านโตจะทนรอช่วงเวลานี้ได้นะ?”
“แน่นอนว่าไม่!”
บิต๊กยิ้มแห้งๆ
“ถ้าหากเป็นแบบนั้น ท่านโตก็คงไม่ส่งข้ามาหรอก!”
“ดี!”
ไป๋หลี่หมิงยิ้ม
ซุนเซ็กถาม
“ท่านอาจารย์ พวกเราควรจะเตรียมตัวตอนนี้เลยหรือรอให้ท่านแต่งงานเสร็จ?”
“แต่งงานก็แต่งไป เรื่องที่ต้องทำก็ต้องทำ!”
ไป๋หลี่หมิงครุ่นคิด
“จดหมายถึงโจโฉ ข้าจะเขียนเอง ส่วนเจ้า ก็ส่งคนไปส่งให้เขา”
“ที่นี่ห่างจากฉางอัน 1,700 ลี้
“ส่วนเรื่องส่งทหาร ช่วงแรกก็ส่งไป 10,000 คน พอพี่บิกลับไปก็ยกทัพไปซีจิ๋ว!”
“อีกอย่าง จดบันทึกเรื่องที่เราคุยกันวันนี้ แล้วก็ส่งไปให้พ่อเจ้าด้วย”
“ในขณะเดียวกันก็พิจารณาเรื่องตำแหน่งของจงป้า โจหองและโจป้า รายงานมาแล้วก็ให้ราชสำนักออกคำสั่งแต่งตั้งโดยเร็วที่สุด จากนั้นก็ส่งทูตไปสัญญาเรื่องตำแหน่งกับคนพวกนี้!”
“ครับ!”
พอเห็นว่าไป๋หลี่หมิงมอบหมายทุกอย่างให้เขา ซุนเซ็กก็รู้สึกกดดัน
ตอนนี้ หลังจากรับปาก เขาก็รีบไปเตรียมตัว
จนกระทั่งตอนเย็น เขาก็ไปที่บ้านไป๋หลี่หมิงเพื่อไปรับจดหมายไปส่งให้โจโฉ
ในขณะเดียวกัน ม้าเร็วหลายตัวก็มุ่งหน้าไปที่ซีจิ๋วและฉางอัน เตรียมตัวสำหรับการต่อสู้แย่งชิงซีจิ๋วที่ใกล้เข้ามา
