ตอนที่ 21 ปลาสองตัวที่นอนนิ่ง

ตอนที่ 21 ปลาสองตัวที่นอนนิ่ง

“ที่แท้แล้ว นางคือหลี่เทียนหรง หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งสิบสาวงามแห่งชางเฟิงรุ่นก่อน ช่างยั่วยวนและงดงามเหนือคำบรรยายจริงๆ”

“เจ้าสำนักได้ภรรยาเช่นนี้ ช่างน่าอิจฉาอย่างยิ่ง”

“แค่ได้ยินเสียงนาง ข้าก็รู้สึกอ่อนระทวยไปถึงกระดูกแล้ว”

ในสนาม ทุกคนไม่ว่าจะเคยเห็นหรือไม่เคยเห็นหลี่เทียนหรงมาก่อน ต่างจับจ้องไปยังนางที่ลอยอยู่กลางอากาศ และไม่อาจห้ามจินตนาการบางอย่างที่ผุดขึ้นในหัวได้

“การประลองอันดับภูผาสายน้ำครั้งนี้มีทั้งหมดสองรอบ รอบแรกเป็นการคัดเลือก”

“มีศิษย์จากสำนักนอกหนึ่งแสนคนที่ต้องส่งจิตสำนึกเข้าสู่สนามรบสิบแห่งในค่ายกลสังหารมาร และต้องล่ามารให้ได้”

“ไม่มีการจำกัดกฎเกณฑ์หรือวิธีการ ยิ่งฆ่ามารที่มีระดับสูงขึ้นมากเท่าไหร่ ก็จะได้รับแต้มมากขึ้น”

“หากสังหารผู้เข้าร่วมคนอื่นได้ ก็จะสามารถเก็บแต้มที่ผู้ถูกสังหารทำหล่นได้”

“แต่ละคนมีโอกาสฟื้นคืนชีพได้สามครั้ง ทุกครั้งที่ตายแต้มที่มีจะหายไปสามในสิบส่วน”

“การแข่งขันมีเวลาจำกัดเพียงหนึ่งวัน!”

“เมื่อครบกำหนดเวลา ผู้ที่อยู่ในสิบอันดับแรกของแต่ละสนามรบจะได้สิทธิ์เข้าสู่รอบต่อไป”

“ส่วนที่เหลือ ถูกคัดออก!”

“บัดนี้ ค่ายกลสังหารมาร… เปิดแล้ว!”

พร้อมกับคำสุดท้ายของหลี่เทียนหรงจบลง กลางสนามประลองก็ปรากฏแท่นหินโบราณเก่าแก่ที่ระเบิดออกมาด้วยแสงสีน้ำเงินสว่างเจิดจ้า จากนั้นมันก็แปรสภาพเป็นม่านแสงสีน้ำเงินที่กระจายไปทั่วทุกมุมของสำนักนอก

เมื่อเห็นม่านแสงที่ลอยอยู่เหนือหัว ทุกคนต่างพากันตกตะลึง นี่คือพลังที่แท้จริงของสำนักที่มีอายุยืนยาวพันปี

การใช้ค่ายกลโบราณเช่นนี้ จำเป็นต้องเสียพลังมหาศาลเกินกว่าจะคำนวณได้

หลิงอวิ๋นที่เพิ่งก้าวออกจากประตู รู้สึกได้ทันทีว่าจิตสำนึกของตนถูกดึงเข้าไปยังเมืองร้างแห่งหนึ่ง

รอบตัวเขาเต็มไปด้วยศิษย์สำนักนอกที่มีสีหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกัน

แต่มีหลายคนที่เป็นศิษย์เก่าและรู้แนวทางเป็นอย่างดี พวกเขาต่างวิ่งตรงไปยังนอกเมืองทันที

ทันใดนั้น...

มีศิษย์เก่าที่ใจดีตะโกนบอกหลิงอวิ๋นและศิษย์ใหม่อื่น ๆ ว่า “เมืองนี้คือเขตปลอดภัย ออกไปนอกเขตเมื่อไหร่ก็ต้องสู้กับมารเพื่อเก็บแต้ม การตายแต่ละครั้งจะพากลับมาที่เมือง”

“หากตายครบสามครั้ง จะไม่มีโอกาสออกไปนอกเมืองอีก และแต้มของเจ้าจะหยุดนิ่ง ต้องรอให้สนามรบปิดลง”

เมื่อศิษย์ใหม่กล่าวขอบคุณ พวกเขาก็กรูกันออกจากเมืองด้วยความตื่นเต้น

หลิงอวิ๋นกลับไม่ค่อยมีความสนใจในการประลองอันดับภูผาสายน้ำครั้งนี้

เวทีที่เขาสนใจจริง ๆ คือการทดสอบรากวิญญาณใหม่หลังจากการประลองครั้งนี้

เมื่อถึงตอนนั้น เขาจะได้รับสถานะเป็นศิษย์สืบทอดโดยตรงของสำนัก

ดังนั้น เขาไม่มีความสนใจที่จะเข้าไปแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งสิบอันดับแรกในการประลองนี้

ท้ายที่สุดแล้ว แม้พวกเขาจะสู้กันจนสุดชีวิตก็ได้เพียงตำแหน่งศิษย์ในเท่านั้น และมีเพียงแค่สิบตำแหน่ง

แน่นอน ส่วนหนึ่งก็เพราะพลังฝีมือของเขายังไม่เพียงพอ

เพียงแค่เดินมาไม่กี่ก้าว หลิงอวิ๋นก็พบว่ามีศิษย์เก่าระดับขอบเขตทะลวงปราณขั้นสิบอยู่หลายสิบคน

และพวกนี้ไม่ใช่เพิ่งทะลวงไปถึงขั้นสิบ แต่ลมหายใจของพวกเขามั่นคงและแข็งแกร่ง ราวกับอยู่ในขอบเขตทะลวงปราณขั้นสิบมานาน และพร้อมที่จะทะลวงเข้าสู่ขอบเขตกงล้อสมุทรเมื่อใดก็ได้

แม้ว่าหลิงอวิ๋นจะได้หลอมรวมแก่นอัคคีสีชาดมาแล้ว แต่ตามที่อู๋เต๋อกล่าว พลังงานของมันสูญเสียไปมาก

ใช้เวลาหลายวันในการหลอมรวม พลังฝีมือของหลิงอวิ๋นก็เพียงแค่เพิ่มขึ้นถึงขอบเขตทะลวงปราณขั้นสี่เท่านั้น

จะไปแข่งอะไรกับพวกเขาได้?

ไม่มีทางสู้ได้เลย!

ดังนั้นหลิงอวิ๋นจึงหาสถานที่นั่งพักเฉย ๆ รอให้การแข่งขันคัดเลือกจบลง

“โอ้ พี่หลิง พวกเราถูกจัดให้อยู่ในสนามเดียวกันเสียด้วย”

หนิงเสี่ยวตงยิ้มขณะเดินออกมาจากทางแคบ ๆ และมานั่งข้าง ๆ หลิงอวิ๋น

เขาไม่มีท่าทีว่าจะออกไปล่ามารเหมือนคนอื่น ๆ เลย

หลิงอวิ๋นประหลาดใจเล็กน้อย “พี่หนิง เจ้าจะไม่ออกไปล่ามารหน่อยหรือ ทำไมถึงมานอนเฉย ๆ เหมือนข้า?”

หนิงเสี่ยวตงปล่อยลมปราณออกมา แสดงให้เห็นว่าเขาอยู่ในขอบเขตทะลวงปราณขั้นสาม

จากนั้นเขาก็ส่ายหัว “ร่างกายของข้ายังมีปัญหาเล็กน้อยที่ยังแก้ไม่หมด พลังของข้ามีเพียงเท่านี้ จะไปสู้กับพวกนั้นได้อย่างไร? นอนเฉย ๆ ดีกว่า”

น้ำเสียงของหนิงเสี่ยวตงฟังดูสบาย ๆ ดวงตาของเขาส่องประกายสดใส ไม่มีท่าทีของความผิดหวังหรือโศกเศร้าที่ไม่สามารถสร้างชื่อได้

“แล้วพี่หลิงเล่า นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเข้ามายังค่ายกลสังหารมาร เจ้าไม่อยากลองออกไปสำรวจนอกเมืองดูหน่อยหรือ?”

“ก็แค่การฆ่าฟันไร้สาระ ไม่มีอะไรน่าสนใจ ข้าจะนั่งรอให้การคัดเลือกจบไปเอง”

“ฮ่าฮ่า พี่หลิงช่างเป็นคนที่ตรงไปตรงมาจริง ๆ งั้นดีเลย พวกเรามานั่งคุยกัน ไม่อย่างนั้นรอทั้งวันคงน่าเบื่อแย่”

หนิงเสี่ยวตงผู้มีประสบการณ์มากเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ตั้งแต่เรื่องแปลก ๆ บนฟากฟ้าจนถึงเรื่องเล่าความรักได้อย่างไม่ขาดสาย

ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนาน ราวกับว่าพวกเขาเป็นสองปลานอนนิ่งในหม้อน้ำเดือด ขณะที่ในสนามประลองบรรยากาศที่เคยเงียบงันกลับเต็มไปด้วยเสียงวิพากษ์วิจารณ์

“ฉู่เทียนหยางไม่ทำให้ผิดหวังเลย เป็นตัวเต็งอันดับหนึ่งในการประลองอันดับภูผาสายน้ำครั้งนี้ ผ่านไปแค่ชั่วโมงเดียว คะแนนของเขาก็พุ่งสูงถึง 5,838,574 แต้มแล้ว ไม่เพียงแต่เป็นที่หนึ่งของสนามรบในกลุ่ม ยังเป็นที่หนึ่งในอันดับรวมด้วย ทิ้งห่างอันดับสองอย่างมาก”

“ฉู่เทียนหยางครั้งก่อนก็เกือบจะได้เข้าสู่สำนักในอยู่แล้ว แต่โชคร้ายเพราะศิษย์ชื่อหนิงเสี่ยวตงทำให้เขาจบที่อันดับสิบสองอย่างน่าเสียดาย”

“พูดถึงหนิงเสี่ยวตง ใครรู้บ้างว่าเขาอยู่อันดับไหนในครั้งนี้?”

มีคนขี้สงสัยเหลือบมองบอร์ดอันดับใหญ่ในสนามประลอง

“อืม ดูเหมือนชื่อเยี่ยเมิ่งเยียนจะเป็นศิษย์ใหม่สินะ ในรอบก่อนหน้านี้ไม่มีชื่อของนางในร้อยอันดับแรกของการประลอง แต่ดูตอนนี้สิ นางไต่ขึ้นมาเร็วมาก เกือบจะทะลุเข้าไปในสิบอันดับแรกแล้ว ช่างน่าเหลือเชื่อ!”

ทุกครั้งในการประลองอันดับภูผาสายน้ำ ผู้ที่ติดสิบอันดับแรกส่วนมากจะเป็นผู้ที่อยู่ในอันดับสิบเอ็ดถึงยี่สิบของครั้งก่อน จึงมีโอกาสน้อยมากที่จะมีหน้าใหม่เข้ามา

แต่นี่กลับมีชื่อของคนที่ไม่คุ้นเลยพุ่งเข้าสู่สิบอันดับแรก ทำให้ทุกคนตะลึง

“ท่านเจ้าสำนักตระกูลหวง ดูเหมือนว่าข้อมูลของท่านจะล้าหลังแล้วนะ”

มีเจ้าสำนักภายในหัวเราะเบา ๆ และกล่าวว่า “เยี่ยเมิ่งเยียนตอนเข้าทดสอบนั้น นางทำลายแผ่นศิลาแห่งเกียรติยศ ท่าทางว่านางน่าจะมีรากวิญญาณระดับเทพในตำนาน!”

“อะไรนะ! รากวิญญาณระดับเทพ!”

เจ้าสำนักตระกูลหวงดีดตัวลุกจากเก้าอี้ทันที สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ผู้คนรอบข้างที่ได้ยินต่างก็พากันตกใจ

รากวิญญาณระดับเทพ!

ทั้งแคว้นฟ้าครามนี้ หลังจากหมื่นปีที่ผ่านมาก็มีเพียงแต่เทียนเสวียนเต้าจื่อเท่านั้นที่เคยมีพรสวรรค์รากวิญญาณระดับนี้

“แม้ว่าเยี่ยเมิ่งเยียนจะเพิ่งเข้ามาสำนักได้ไม่กี่วัน แต่ก็ถูกรองเจ้าสำนักจ้าวรับเป็นศิษย์ คิดว่าท่านรองเจ้าสำนักคงทุ่มเทไม่น้อยในการฝึกฝนนาง”

“ในครั้งนี้ เยี่ยเมิ่งเยียนต้องมีที่นั่งในสิบอันดับแรกแน่นอน!”

ผู้คนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็พากันร้องอุทานด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง

เพิ่งเข้ามาสำนักได้แค่ไม่กี่วัน นางกลับมีโอกาสที่จะต่อสู้เพื่ออันดับสิบแรกในประลอง ช่างสมกับที่มีพรสวรรค์รากวิญญาณระดับเทพจริง ๆ

สำนักสวรรค์เร้นลับคงจะได้เสาหลักคนใหม่อีกคนแล้ว

จ้าวอู๋จีนั่งอยู่ไม่ไกล ฟังเสียงการสนทนาของผู้คนขณะจ้องมองชื่อของเยี่ยเมิ่งเยียนที่ไต่ขึ้นบนกระดานอันดับ ด้วยความภาคภูมิใจพลางพยักหน้าอย่างพอใจ

“รองเจ้าสำนักจ้าว คาดไม่ถึงเลยว่าแม่นางเยี่ยเมิ่งเยียนจะเป็นศิษย์รักของท่าน ยินดีด้วยจริงๆ”

“ท่านจ้าว สามารถรับอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์รากวิญญาณระดับเทพเช่นนี้มาเป็นศิษย์ ท่านย่อมมีตำแหน่งที่มั่นคงในสำนักสวรรค์เร้นลับ”

“ไม่เพียงแค่มั่นคง หากจะพูดให้ถึงที่สุด ข้าว่าตำแหน่งเจ้าสำนักสวรรค์เร้นลับซึ่งว่างมานานตั้งแต่เจ้าสำนักคนก่อนหายสาบสูญก็สมควรมีผู้นำขึ้นแทนเสียที เผ่ามังกรไม่ควรขาดผู้นำไว้นานเกินไป”

เหล่าหัวหน้าผู้มีอิทธิพลจากฝ่ายต่างๆ ต่างเข้ามายกย่องจ้าวอู๋จี

จ้าวอู๋จีที่นั่งอยู่อย่างมั่นคง ลอบมองไปยังตำแหน่งเจ้าสำนักที่ว่างเปล่า ดวงจิตที่เงียบสงบมานานพลันสั่นไหว

แต่ทันใดนั้นเอง!

หัวคนที่โชกไปด้วยเลือดพุ่งมาจากระยะไกลนับพันลี้ ทำให้สนามประลองที่คึกคักกลับเงียบสงัดจนได้ยินเสียงใบไม้ร่วง!