ตอนที่ 18 ข้ายังไม่พร้อม
ตอนที่ 18 ข้ายังไม่พร้อม
“เอาแน่นอน!”
สายตาของหนิงเสี่ยวตงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นอย่างยิ่ง
เขาไม่ใช่คนโง่ หากรับขวดหยกนี้ การแก้แค้นของฉู่เฉินย่อมไม่พ้นต้องเกี่ยวข้องกับเขาด้วย
“ดี งั้นคืนให้เจ้า!”
หลิงอวิ๋นโยนขวดหยกกลับไปให้หนิงเสี่ยวตง แล้วหมุนตัวเดินจากไป
หนิงเสี่ยวตงรับขวดไว้ได้ แล้วเดินกะเผลกตามหลังมา
“พี่หลิง ท่านน่าจะมาหอสมบัติร้อยล้ำค่าครั้งแรก ข้าเป็นศิษย์นอกมาสักพักแล้ว ข้าพอช่วยท่านเลือกซื้อของได้”
หลิงอวิ๋นชะลอฝีเท้าลงเล็กน้อย “พี่หนิง ตระกูลฉู่จะส่งคนมาในไม่ช้า เจ้าตามข้ามา ไม่กลัวอันตรายหรือ?”
“พี่หลิง ข้าจะพูดตามตรง ข้าทนพวกมันมานานแล้ว”
“เพราะในการแข่งขันอันดับภูผาสายน้ำครั้งก่อน ข้าสามารถเอาชนะฉู่เทียนหยางได้และติดอันดับที่สิบเอ็ด”
“แต่ตอนนี้ตระกูลฉู่เห็นข้าวิชาถดถอย เมื่อเจอข้าแต่ละครั้งก็ข่มเหงข้าทุกครั้ง”
“ข้าไม่ใช่ว่าไม่คิดต่อต้าน แต่พอต่อต้านไปก็โดนพวกมันอัดจนอาการสาหัสทุกครั้ง”
“แต่ตอนนี้ ข้าไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว!”
“ถ้าต้องตายก็ช่างมัน!”
เมื่อพูดถึงตอนท้าย สายตาของหนิงเสี่ยวตงก็เปลี่ยนเป็นเด็ดเดี่ยวและดุดัน
หลิงอวิ๋นกล่าวว่า “พี่หนิง บางทีความจริงอาจไม่เป็นอย่างที่เจ้าคิด ข้าเป็นแค่ศิษย์จากเมืองหินสวรรค์ ไม่มีภูมิหลังใด ๆ เป็นเพียงผู้ฝึกยุทธ์จากตระกูลธรรมดา”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของหนิงเสี่ยวตงเผยความประหลาดใจ
ก่อนหน้านี้ เขาเห็นหลิงอวิ๋นที่แสดงความแข็งแกร่ง และเหยียบย่ำฉู่เฉิน เขาจึงคิดว่าหลิงอวิ๋นน่าจะมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา
ใบหน้าของหนิงเสี่ยวตงเต็มไปด้วยความละอาย
หลิงอวิ๋นไม่มีภูมิหลังใด ๆ แต่ก็ยังกล้าเผชิญหน้ากับตระกูลฉู่โดยไม่หวาดกลัว
ในขณะที่เขาหนิงเสี่ยวตงกลับทนหลบซ่อนมาตลอด!
“พี่หลิง ข้านับถือความกล้าของท่านจริง ๆ หากท่านไม่รังเกียจ ข้ายินดีร่วมเผชิญเรื่องนี้กับท่าน ถ้าไม่รอดก็แค่ตายด้วยกัน”
“หากต้องเดินทางไปยังแม่น้ำเหลืองพร้อมพี่หลิง ข้าก็คงไม่เหงาอีกต่อไป ฮ่า ๆ”
เมื่อพูดจบ หนิงเสี่ยวตงรู้สึกว่าตัวเองเบาสบายขึ้นมาก
ความกล้าหาญในวัยเยาว์ถูกกระตุ้น เขายืดตัวตรงเหมือนหอกที่แข็งแกร่ง
“ตระกูลฉู่แล้วอย่างไร? ข้าหนิงเสี่ยวตงขอตายเสียดีกว่าจะยอมก้มหัวให้!”
หลิงอวิ๋นมองเห็นประกายในดวงตาของหนิงเสี่ยวตง ไม่ใช่แค่แสง แต่มันคือความแหลมคมที่ส่องประกายออกมา
“พี่หนิง ยินดีด้วย”
หนิงเสี่ยวตงได้เข้าใจสิ่งสำคัญ เขาสลายปีศาจในใจของตนและพัฒนาจิตใจขึ้นอย่างมาก
หากแก้ปัญหาร่างกายได้ พลังของเขาจะก้าวกระโดดอย่างรวดเร็ว
“พี่หลิง ข้าต้องขอบคุณท่านจริง ๆ”
หนิงเสี่ยวตงยกมือคารวะ ไม่ต้องการพูดถึงการเปลี่ยนแปลงของตนมากนัก จึงถามว่า “พี่หลิง ท่านอยากซื้ออะไร ข้าจะพาไป”
“ข้าต้องการซื้อหินบันทึกภาพสองสามชิ้น ช่วยนำทางข้าด้วย”
“หินบันทึกภาพหรือ?”
หนิงเสี่ยวตงไม่คิดว่าหลิงอวิ๋นจะมาซื้อของเช่นนี้ “พี่หลิง หินบันทึกภาพเป็นของที่ไม่ค่อยมีคนซื้อ ข้าจะพาท่านไป”
ทั้งสองมาถึงแหล่งที่ขายหินบันทึกภาพ
ที่นี่เต็มไปด้วยของแปลกและโบราณต่าง ๆ มากมาย
แต่เมื่อเห็นป้ายราคาหินบันทึกภาพ หลิงอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะคิดว่าสำนักสวรรค์เร้นลับช่างโหดร้ายเกินไป
หินวิญญาณหนึ่งหมื่นก้อนต่อชิ้น!
แพงกว่าที่เมืองหินสวรรค์ถึงเท่าตัว!
แต่ทำอย่างไรได้ ของสิ่งนี้จำเป็นต้องใช้ด่วน
อย่างไรเสีย หม่าหมิงหยางก็ทิ้งเงินสกปรกไว้ให้ห้าหมื่น
เวลานี้จึงไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน!
หลิงอวิ๋นซื้อหินบันทึกภาพห้าชิ้นอย่างไม่ลังเล ทว่าสิ่งนี้ทำให้หนิงเสี่ยวตงตกตะลึงอีกครั้ง
หินวิญญาณห้าหมื่นก้อน! ผู้อาวุโสศิษย์นอกยังได้เงินเดือนแค่ห้าพันก้อนต่อเดือนเท่านั้น
หลังจากเก็บหินบันทึกภาพแล้ว หลิงอวิ๋นก็เตรียมเดินจากไป
ทันใดนั้น
ขณะที่เดินผ่านแผงขายของ ต้นไม้เล็กสีเขียวในร่างก็เกิดการเคลื่อนไหวอย่างประหลาด
หลิงอวิ๋นไม่อาจละสายตาจากสิ่งของที่วางอยู่ในแผงได้
สิ่งที่วางอยู่ตรงหน้าคือแผ่นกลมสีดำขนาดเท่าหน้ากะละมัง
รอบ ๆ นั้นทุกชิ้นล้วนมีป้ายราคา แต่แผ่นกลมสีดำนั้นกลับไม่มีการติดป้ายราคาแต่อย่างใด
“เสี่ยวเอ้อร์ ข้าขอดูแผ่นกลมชิ้นนี้หน่อย”
หลิงอวิ๋นชี้ไปที่แผ่นกลมสีดำ
ผู้ดูแลเป็นชายวัยกลางคนใบหน้ากลม ตาเล็ก และพุงใหญ่ เมื่อเห็นว่าหลิงอวิ๋นสนใจแผ่นกลมสีดำ เขาหรี่ตาเหมือนคนง่วงนอนแล้วเดินเข้ามา
“น้องชาย แผ่นกลมสีดำนี้เป็นของโบราณจากแดนลับโบราณ เจ้านายเรานำมาประดับร้านไว้เท่านั้น ขายไม่ได้!”
“แค่ของเก่าโบราณสีดำ ๆ นี่เหรอที่จะเป็นของประดับร้าน?”
หนิงเสี่ยวตงเดินเข้ามาข้าง ๆ พลางพูดใส่ผู้ดูแล “เจ้าอ้วนหลิว อย่ามาหลอกพี่หลิงของข้า”
“ถ้าท่านตัดสินใจเองไม่ได้ก็ให้เจ้าของร้านอู๋ออกมาพูดเถอะ”
“เฮอะ ข้าคิดว่าใคร ที่แท้ก็เป็นอัจฉริยะหนิงนี่เอง”
เจ้าอ้วนหลิวเหลือบมองหนิงเสี่ยวตงด้วยสายตาเยาะเย้ย จากนั้นก็หันไปพูดกับหลิงอวิ๋น
“น้องชาย แผ่นกลมสีดำนี้ขายไม่ได้จริง ๆ แต่ถ้าเจ้าสนใจ ข้าจะให้เจ้าได้ชมดูใกล้ ๆ เป็นอย่างไร?”
“ก็ดี ข้าก็อยากดูอยู่พอดี งั้นช่วยนำออกมาให้ข้าชมหน่อย”
เจ้าอ้วนหลิวหยิบแผ่นกลมสีดำออกมาแล้วยื่นให้หลิงอวิ๋น
เมื่อหลิงอวิ๋นรับแผ่นกลมสีดำ ความรู้สึกที่สัมผัสกลับนุ่มนวลอย่างประหลาด ไม่มีความเย็นแม้แต่น้อย และยังไม่สามารถบอกได้ว่าทำจากวัสดุใด
แต่ทันใดนั้นเอง
เหตุการณ์ที่ทำให้หลิงอวิ๋นต้องอึ้งก็เกิดขึ้น
แผ่นกลมสีดำในมือเขาแตกออกทันที
มันแตกออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ คล้ายกับแผ่นศิลาแห่งเกียรติยศที่ประตูเขา แตกเป็นเศษผงทันตาเห็น
“อะไรกันนี่...”
หนิงเสี่ยวตงยืนอยู่ข้างหลิงอวิ๋น เห็นเพียงว่าเมื่อหลิงอวิ๋นรับแผ่นกลมสีดำมา มันก็แตกออกทันที
“ข้าละโกรธจริง ๆ!”
หนิงเสี่ยวตงกระโดดขึ้นทันทีแล้วตะโกนใส่เจ้าอ้วนหลิว “เจ้าอ้วนหลิว เจ้าเล่นสกปรก คิดจะหลอกเงินข้าหรือไง!”
เจ้าอ้วนหลิวก็ตกใจเช่นกัน แผ่นกลมสีดำนี้เป็นของที่ไม่ขายอย่างแน่นอน เจ้านายสั่งไว้อย่างชัดเจนว่าให้วางไว้เพียงเพื่อประดับร้าน ไม่ใช่เพื่อขาย
แต่ตอนนี้แผ่นกลมสีดำกลับแตกเป็นเศษผง
เมื่อคิดถึงวิธีการของเจ้านาย เจ้าอ้วนหลิวถึงกับเหงื่อแตกเต็มหน้าผาก
เจ้าอ้วนหลิวรีบคว้าแขนหลิงอวิ๋นไว้ทันที
“เจ้าอ้วนหลิว เจ้าคิดจะทำอะไร ต้องการหลอกเงินจริง ๆ หรือไง!”
หนิงเสี่ยวตงพุ่งเข้ามาแล้วพยายามดึงเจ้าอ้วนหลิวออกไป
ใบหน้าของเจ้าอ้วนหลิวบูดเบี้ยวเต็มไปด้วยความโกรธ “ไอ้ขยะหนิง! เจ้าทำแผ่นกลมสีดำแตก ต่อให้เจ้าไปตามอาจารย์ของเจ้ามาก็ช่วยไม่ได้ ถ้ายังไม่ไสหัวไป ข้าจะอัดเจ้าเดี๋ยวนี้!”
“เจ้าอ้วนหลิว เจ้า...”
“พี่หนิง ถอยก่อน!”
หลิงอวิ๋นเริ่มได้สติจากเหตุการณ์ที่ทำให้ตกใจ
เมื่อครู่ตอนที่เขารับแผ่นกลมสีดำ พลังแห่งการดูดกลืนจากต้นไม้เล็กสีเขียวก็ส่งออกมา
จากนั้น เขาก็รู้สึกถึงการปรากฏของจอมมารหญิงที่พลังอ่อนแรงอยู่ในต้นไม้เล็ก ดูเหมือนว่านางจะดูดซับพลังจากแผ่นกลมสีดำ และใกล้จะฟื้นคืนชีพก่อนเวลา
เขาไม่แน่ใจว่าจอมมารหญิงจะให้เขาทำภารกิจใดเป็นอย่างแรกตามสัญญาทั้งสามข้อที่ให้ไว้ แต่ตอนนี้เขายังไม่พร้อม
“เจ้าเด็กน้อย เจ้าทำแผ่นกลมประจำร้านแตก ข้าจะพาเจ้าไปพบเจ้านายที่หลังร้านเดี๋ยวนี้”
เจ้าอ้วนหลิวลากหลิงอวิ๋นไปยังหลังร้าน
หลิงอวิ๋นไม่ได้ขัดขืน เพราะในที่สุดแล้ว เขาก็เป็นคนที่ทำให้แผ่นกลมเสียหาย หากเจ้าของร้านไม่เรียกร้องเกินไป เขาก็ยินดีที่จะชดใช้ตามสมควร
เมื่อมาถึงหลังร้านก็พบกับลานเล็ก ๆ ที่มีกลิ่นอายโบราณสวยงาม เรียบง่ายแต่แฝงด้วยความสง่างาม
เจ้าของลานนี้ดูเหมือนจะเป็นคนที่พิถีพิถันไม่น้อย
“เจ้านาย เจ้าหนุ่มคนนี้ทำแผ่นกลมสีดำแตก ข้าพามาหาท่านแล้ว”
เจ้าอ้วนหลิวตะโกนเข้าไปในบ้าน
ประตูเปิดออกเองโดยไม่ต้องสัมผัส เจ้าอ้วนหลิวลากหลิงอวิ๋นเข้าไปด้านใน
เมื่อเข้าไปในห้อง เขาก็เห็นใบหน้าของชายคนหนึ่งที่นอนหลับตาอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่
ทันใดนั้นหลิงอวิ๋นก็รู้สึกหนาววาบ และหันขวับมองเจ้าอ้วนหลิวที่กำลังดึงตัวเขาอย่างรีบร้อน!
