บทที่ 837 การจากไป

เที่ยงวันของวันถัดมา

ถังหยวนตื่นขึ้นมาเองตามธรรมชาติและค่อยๆ เดินลงมาจากชั้นบน

ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอบอวล ถังหยวนเดินตามกลิ่นไปจนถึงครัวแบบเปิด ที่นั่นเขาเห็นหลินซิงหว่านสวมชุดนอนผ้าไหม ผมยาวสีดำของเธอถูกรวบไว้ด้านหลัง ใบหน้าขาวเนียนเรียบง่ายของเธอยังคงงดงามดุจภาพวาด แม้ไม่ได้แต่งหน้าเลยก็ตาม

เธอยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์กลาง มองไปที่เชฟส่วนตัวสองคนที่กำลังยุ่งอยู่ ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความสนใจ เหมือนอยากจะลองทำเองบ้าง

“อรุณสวัสดิ์~”

ถังหยวนไม่ได้รอให้เข้าไปใกล้แล้วค่อยทัก เขาทักหลินซิงหว่านจากระยะไกล

“เมื่อคืนคุณดื่มกับท่านหวงนานแค่ไหนกัน?”

หลินซิงหว่านเดินมาหาถังหยวนและถามเบาๆ ว่า “ทำไมถึงเพิ่งตื่นเอาป่านนี้?”

“ก็พอสมควรเลยล่ะ กว่าจะเสร็จก็ปาไปดึกมากแล้ว”

ถังหยวนยกมือขึ้นลูบผมหลินซิงหว่านอย่างเป็นธรรมชาติ พร้อมตอบเธอด้วยน้ำเสียงคลุมเครือเล็กน้อย

“ฉันรู้แล้วล่ะว่าคุณต้องดื่มเยอะ ฉันเลยให้ป้าทำซุปให้คุณตอนเช้า ไว้เดี๋ยวดื่มซุปเยอะๆ หน่อยนะ จะได้ดีต่อกระเพาะ”

ถังหยวนยิ้มและพยักหน้า “อาการบาดเจ็บของคุณยังไม่หายดี ตอนนี้คุณควรพักฟื้นก่อน พอหายดีแล้วอยากทำอะไรก็ทำเลย ผมจะสนับสนุนคุณ”

พูดจบ ถังหยวนก็จูงมือหลินซิงหว่านออกจากครัวและนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ขณะนั้นคนรับใช้ในบ้านก็เริ่มนำอาหารมาเสิร์ฟ

ตามปกติของถังหยวน ผู้รับใช้ได้เปิดทีวีและเปลี่ยนช่องเป็นข่าวแล้ว

ซุปที่เชฟส่วนตัวทำในวันนี้คือซุปแตงกวาและกุ้งสามชนิด กลิ่นหอมของมันชวนรับประทานมาก ถังหยวนจิบซุปพลางดูข่าวในทีวี

“รายงานข่าว เมื่อเวลา 9.00 น. ตามเวลาปักกิ่ง รูดีแห่งช้างขาวเสียชีวิตเนื่องจากหัวใจล้มเหลวอย่างกะทันหัน...”

มือที่ถือช้อนซุปของถังหยวนหยุดชั่วครู่เมื่อได้ยินข่าวนี้ แต่เขาก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วและดื่มซุปต่อไป

“โอ้โห!”

“รูดีเสียชีวิตแล้ว!”

“นี่มันเป็นเหตุการณ์ใหญ่ระดับนานาชาติเลยนะ!”

หลินซิงหว่านที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับถังหยวนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาเบาๆ

“การเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องปกติ”

ถังหยวนตอบอย่างเรียบเฉย พลางยิ้มเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่หลินซิงหว่านจะหายจากความตกใจของข่าวแรก พิธีกรข่าวก็ประกาศข่าวอีกข่าวหนึ่งซึ่งอาจไม่ยิ่งใหญ่เท่าข่าวแรก แต่ก็ยังคงเป็นข่าวที่สั่นสะเทือนวงการนานาชาติ

เวลา 5.00 น. ตามเวลาปักกิ่ง เศรษฐีอันดับหนึ่งของช้างขาว คาคา เสียชีวิตจากการตกตึกโดยอุบัติเหตุ!

ในชั่วข้ามคืน บุคคลสำคัญทางการเมืองและเศรษฐกิจของช้างขาวทั้งสองคนก็เสียชีวิต ข่าวนี้มีผลกระทบที่เกินกว่าจะคาดเดาได้

“เศรษฐีอันดับหนึ่งของช้างขาวเสียชีวิตจากการตกตึก?”

“นี่มันบังเอิญเกินไปหน่อยหรือเปล่า?”

หลินซิงหว่านมองไปที่หน้าจอทีวีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย เธอถึงกับลืมกินข้าวไปชั่วขณะ

“กินข้าวก่อนเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด”

ถังหยวนตักเนื้อตุ๋นมะเขือเทศให้หลินซิงหว่าน พร้อมส่งสายตาที่แสดงถึงความเอ็นดู

เมื่อถังหยวนป้อนอาหาร หลินซิงหว่านก็ยิ้มหวาน และอ้าปากรับเนื้อตุ๋นที่เขาป้อนให้ พร้อมกับกัดตะเกียบของเขาอย่างขี้เล่นเล็กน้อย

“หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว ผมจะพาคุณไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ถ้าผลการฟื้นตัวดี ผมจะเตรียมตัวพาคุณกลับประเทศ”

“ดีเลย!”

เมื่อหลินซิงหว่านได้ยินว่าถังหยวนจะพากลับประเทศ ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายขึ้น นับตั้งแต่เกิดการโจมตี ถังหยวนและหลินซิงหว่านก็ไม่เคยออกจากวังเลย แม้ว่าบรรยากาศที่นั่นจะดีมาก แต่การต้องเจอแต่สิ่งเดิมๆ ทุกวันก็ทำให้เบื่อได้เหมือนกัน

ถังหยวนมองหลินซิงหว่านที่ดูตื่นเต้นเล็กน้อยและยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร เขาก้มหน้าลงกินอาหารต่อ

สำหรับถังหยวนแล้ว 48 ชั่วโมงที่ผ่านมานั้นเปรียบเสมือนการเต้นรำบนเส้นลวด ดูเหมือนจะสง่างามและสุขุม แต่จริงๆ แล้วอันตรายถึงขีดสุด แค่พลาดไปเพียงก้าวเดียว เขาก็อาจจะต้องเผชิญกับความหายนะ

ท้าทายยุโรปหลายประเทศ!

เผชิญหน้ากับมหาอำนาจโลก!

หากจังหวะผิดพลาดแม้แต่น้อย หรือหากเขาแสดงความอ่อนแอเพียงนิดเดียว วันนี้เขาอาจจะไม่ได้มานั่งทานอาหารกลางวันอย่างสบายใจนี้ ถึงแม้เขาจะดูสงบนิ่งในช่วงสองวันที่ผ่านมา แต่ในใจเขาต้องรับมือกับความกดดันมหาศาล

ตอนนี้ พายุได้สงบลงแล้ว

ถังหยวนตัดสินใจในใจแล้วว่า หากไม่จำเป็นจริงๆ เขาจะไม่ออกนอกประเทศอีก เพราะต่างประเทศอันตรายเกินไป การควบคุมอาวุธปืนนั้นหละหลวมเกินไป

หลังจากทานอาหารกลางวัน ถังหยวนพาหลินซิงหว่านไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ ผลการตรวจออกมาดีมาก การเดินทางโดยเครื่องบินระยะสั้นจะไม่มีปัญหาใดๆ

เมื่อได้คำตอบเช่นนี้ ถังหยวนก็ประกาศทันทีว่าพวกเขาจะเดินทางกลับประเทศในวันรุ่งขึ้น

...

เช้าวันรุ่งขึ้น

ที่สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ ถังหยวนยืนอยู่หน้าเครื่องบิน Gulfstream G700 เขามองไปที่หานฮุยและหวงซีที่ยืนอยู่ตรงหน้า จากนั้นจึงหันไปมองหลินซิงหว่านที่อยู่ข้างๆ สีหน้าของเขาดูสิ้นหวังเล็กน้อย

“ซิงหว่าน ผมยอมแพ้แล้ว”

“เมื่อคืนผมเกือบจะพูดจนปากเปียกปากแฉะแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถโน้มน้าวเธอได้”

“แล้วพวกคุณสองคนล่ะ? เมื่อวานไม่ใช่เหรอว่าตกลงกันแล้วว่าจะขึ้นเครื่องอีกลำกลับประเทศ ทำไมถึงกลับคำพูดล่ะ?”

ถังหยวนมองไปที่หวงซีและหานฮุยด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความหมดหนทาง

หวงซีหัวเราะและตอบว่า “เมื่อวานหานฮุยเป็นคนสัญญากับคุณ ส่วนผมไม่เคยสัญญาอะไรสักคำ และตั้งแต่วันแรกที่ผมมาถึงกรุงเทพฯ ผมก็บอกคุณแล้วว่าผมจะขึ้นเครื่องส่วนตัวของคุณกลับประเทศ”

“แฮ่ม แฮ่ม...”

หานฮุยกระแอมเบาๆ แสดงท่าทีเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไร “ถังเซิง เมื่อวานผมสัญญากับคุณก็จริง แต่เมื่อคืนผมได้รับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาว่าผมต้องเดินทางกลับประเทศพร้อมคุณ ผมเองก็ลำบากใจมากนะครับ”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งและชายชราวัยแปดสิบ ทั้งคู่มองมาที่ถังหยวนด้วยท่าทีที่ดูเหมือนจะไม่ยอมถอย ทำให้ถังหยวนรู้สึกทั้งขำและซึ้งใจไปพร้อมๆ กัน

การเดินทางกลับประเทศในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย แม้แต่ถังหยวนเองก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่มีการโจมตีเกิดขึ้นระหว่างทาง นั่นทำให้การเดินทางนี้เสี่ยงมาก

เซี่ยเฉิงรุ่น, เหยาเล่ย และหวังหลงเจ๋อ ได้เดินทางกลับประเทศไปก่อนแล้วเมื่อหลายวันก่อนตามแผนของตระกูลเซี่ย เดิมทีถังหยวนตั้งใจจะเดินทางกลับเพียงลำพัง เพื่อที่จะได้ไม่ทำให้คนอื่นต้องเสี่ยงไปด้วย แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้

อย่างไรก็ตาม ต้องยอมรับว่าการมีหวงซีและหานฮุยเดินทางไปด้วย ทำให้การเดินทางครั้งนี้ของถังหยวนปลอดภัยขึ้นมาก เพราะทั้งสองคนนี้มีสถานะที่สำคัญมาก หากเกิดอันตรายใดๆ ขึ้นกับพวกเขา มันจะเป็นการจุดไฟโกรธแค้นของมหาอำนาจตะวันออกทันที

“คุณตาหวง ท่านเอกอัครราชทูตหานฮุย คุณแน่ใจแล้วใช่ไหม?”

“ถ้าขึ้นเครื่องไปแล้ว เปลี่ยนใจก็ไม่ได้นะ”

ถังหยวนถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เมื่อได้ยินคำถามของถังหยวน หวงซีและหานฮุยมองตากันก่อนที่จะยกกระเป๋าขึ้นเดินไปยังเครื่องบิน Gulfstream G700 โดยไม่พูดอะไรเลย

เมื่อเห็นเช่นนั้น ถังหยวนก็รู้ว่าทั้งสองคนตัดสินใจแล้ว จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาจับมือหลินซิงหว่านและเดินตามพวกเขาขึ้นเครื่องไป

สิบนาทีต่อมา เครื่องบิน Gulfstream G700 ก็ทะยานขึ้นจากรันเวย์ของสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก พร้อมกับแสงอาทิตย์ยามเช้า...

.....

.......

กลับๆไปได้สักที  เบื่อจะเลี่ยง