บทที่ 611 มาแล้วก็ต้องอยู่ต่อ
“เจ้าตัวใหญ่ข้าขอลองเดาหน่อยสิว่าตอนนี้เจ้าถึงระดับปฐมภูมิขั้นไหนแล้ว?”
ถงฉีเฟยนั่งอยู่บนก้อนเมฆเบื้องล่างคือฮวาจวี้ที่กำลังวิ่งเต็มฝีเท้าขณะที่ถงฉีเฟยเองก็กำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงราวกับถูกดึงไปด้วย
อู๋หม่าในฐานะผู้ฝึกตนด้านร่างกายแตกต่างจากผู้ฝึกตนระดับขั้นทองทั่วไป
เขาไม่เพียงแต่มีพรสวรรค์และพลังที่สูงส่งแต่ยังมีจิตใจที่แข็งแกร่งและมั่นคง
สิบสองหัวอสูรภายใต้คำสั่งของแม่ทัพที่สามแต่ละคนมีเอกลักษณ์และความสามารถเฉพาะตัวแต่หากต้องการเป็นหนึ่งในหัวอสูรมีเพียงวิธีเดียวคือต้องเอาชนะหนึ่งในนั้นให้ได้!
ในตอนแรกที่อู๋หม่ายังอยู่ในระดับขั้นทองไม่มีใครมองว่าเขามีอนาคต
เพราะผู้ฝึกตนที่ใช้ร่างกายนั้นพบเห็นได้ทั่วไปแม้ว่าเขาจะเข้าใจความจริงแท้และบรรลุขั้นขั้นทองแต่หลังจากนั้นการบรรลุระดับปรมาจารย์ระดับปฐมภูมิก็เป็นไปได้ยากมาก
แน่นอนคำพูดเหล่านั้นไม่เคยอยู่ในความคิดของฮวาจวี้เขายังคงฝึกตนและทำภารกิจต่อไป
เหมืองที่เขาดูแลเป็นแหล่งทรัพยากรที่มีค่ามากที่สุดภายใต้การปกครองของแม่ทัพที่สาม
ด้วยนิสัยที่มั่นคงของเขาทำใหหัวอสูรอีกสิบเอ็ดคนชอบทำงานร่วมกับเขาบางครั้งพวกเขาแทบไม่ต้องลงมือเองเพราะฮวาจวี้จะจัดการศัตรูให้เรียบร้อย!
ในผิงตูโจวมีผู้ฝึกตนมากมายที่เคยมีอนาคตสดใสแต่ต้องมาตายใต้หมัดมหึมาของเขา
เมื่อฮวาจวี้ยังคงวิ่งต่อไปถงฉีเฟยบนก้อนเมฆก็บ่นพึมพำด้วยความเบื่อหน่าย
ข้อเสียอย่างเดียวของอู๋หม่าคือเขาไม่ชอบพูดคุย
มันน่าเบื่อเกินไป!
อีกสักพักเหวยหยางมองไปข้างหน้าและกระตุกเส้นไหมในมือของเขาแต่ก็ยังถูกฮวาจวี้ลากไปข้างหน้าอยู่ดี
“หยุดก่อนหยุดก่อน!”
เขาตะโกนสองครั้ง
“มีอะไร?”ฮวาจวี้ขมวดคิ้วแม้ว่าร่างจะหยุดแต่ชุดคลุมของเขาก็ยังปลิวไสวตามลม
“ข้างหน้าคือหุบเขาเมิ่งแล้ว”
“หุบเขาเมิ่ง?”
ฮวาจวี้รู้สึกว่าชื่อนี้คุ้นเคย
“หุบเขาเมิ่งไง!เจ้าจำไม่ได้แล้วหรือ?”ถงฉีเฟยย้ำ
“ข้าจำได้ว่าเมื่อไม่กี่ปีก่อนพวกเรากำจัดสำนักนี้ไปแล้วนี่นา”
ทั้งคู่เริ่มตระหนักถึงความผิดปกติ
ในตอนนั้นแม่ทัพได้วางแผนดักสำนักเซียนที่พยายามหาผลประโยชน์โดยไม่ต้องลงแรงแล้วพวกเขาก็ลงมือถอนรากถอนโคนพวกนั้น
ผู้ฝึกตนที่อยู่เหนือระดับขั้นสร้างรากฐานทุกคนล้วนตายภายใต้หมัดเหล็กของฮวาจวี้
ในปีนั้นเพียงคนเดียวที่เขาสังหารมีมากกว่าหมื่นคน!
แต่ด้วยนิสัยเคร่งขรึมไม่ยิ้มแย้มและชอบสวมชุดคลุมของผู้รู้ฮวาจวี้ไม่เคยมีความรู้สึกใดๆต่อการฆ่ามันเหมือนกับการฆ่าไก่เท่านั้น
อาจเป็นเพราะเขาฆ่ามากเกินไปจนพวกเขาลืม
เมื่อพวกเขากลับมาที่หุบเขาเมิ่งครั้งนี้พวกเขาก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ
“พวกผู้ฝึกตนระดับขั้นฝึกปราณเหล่านั้นมีพลังมากขึ้นหรือ?”ฮวาจวี้ถาม
ถงฉีเฟยส่ายหัวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบว่า
“ไม่แน่ใจ”
แต่ในวินาทีต่อมาเด็กหนุ่มหัวเราะคิกคัก
“ช่างมันเถอะฆ่าอีกรอบก็เท่านั้น!”
ด้วยพลังของพวกเขาทั้งคู่ ในเบื้องล่างตราบใดที่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ระดับเปลี่ยนจิตหรือปฐมภูมิก็ไม่มีใครที่พวกเขาจะกลัว
ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับพวกที่ใช้วิชามารและต้องสังเวยพลังชีวิตของผู้ฝึกตนระดับล่างเพื่อยกระดับพลังของตัวเอง?
ฮวาจวี้พยักหน้าเห็นด้วย
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกร่างกายขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็วภายในพริบตาเขากลายเป็นยักษ์เลือดสูงกว่าสิบเมตร
พลังชีวิตของเขาเดือดพล่านร่างกายส่องแสงเจิดจ้าราวกับแสงแดดยามเที่ยง
เขางอเข่าก่อนจะออกแรงกระโดด
ในทันทีที่กระโดดเขาพุ่งไปข้างหน้ากว่าร้อยลี้
เบื้องบนถงฉีเฟยใช้วิชาลับของเขาเพื่อล็อกตำแหน่งศัตรูได้อย่างง่ายดาย
ในวินาทีถัดมาพวกเขาก็ร่วงลงสู่ค่ายกลเลือดแห่งหนึ่ง!
“ค่ายกล?”ฮวาจวี้ตื่นตัวทันที
เขากับถงฉีเฟยไม่ได้เชี่ยวชาญในเรื่องค่ายกล
อย่างไรก็ตามเหวยหยางกลับหัวเราะอย่างมั่นใจ
“กลัวอะไรเจ้าตัวใหญ่ฟาดหมัดเดียวให้มันแตกไปเลย!”
ฮวาจวี้ยืนหมุนตัวอยู่ในที่เดิม
สายตาของเขาคมกริบจับจ้องไปยังหมอกเลือดรอบข้างเขาหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยหมัดหนึ่งออกมา
ทั่วทั้งสรรพสิ่งสั่นสะเทือนดินฟ้าสะเทือนเลื่อนลั่นลมกรรโชกดังกึกก้องราวกับเสียงปืนใหญ่
จากนั้นก็มีเสียงครางดังออกมา
ถงฉีเฟยใช้โอกาสเพียงแวบเดียวในการจับทิศทางพลังชีวิตและปล่อยเส้นไหมออกไปอย่างรวดเร็วในพริบตาเขาก็เชื่อมติดกับอีกฝ่าย!
“อยู่ที่นี่!”
พลังมารกลุ่มหนึ่งลุกโชติช่วง
นั่นคือการแปรเปลี่ยนหลังจากการเผาผลาญพลังชีวิต
เมื่ออีกฝ่ายปรากฏตัวถงฉีเฟยและฮวาจวี้ต่างพากันตกตะลึงพวกเขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น
“เจ้ายังไม่ตายหรือ?”
ถูกต้อง!
คนที่ปรากฏตัวตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่นนั่นคือเจ้าสำนักหุบเขาเมิ่ง
คนที่ตายภายใต้หมัดของฮวาจวี้
แต่ตอนนี้เขาไม่เพียงฟื้นคืนชีพแต่พลังของเขายังเพิ่มขึ้นอย่างมากจนแทบไม่น่าเชื่อ
“ข้ารอพวกเจ้านานแล้ว!”
...
วัดฝ่าเหยียน
ไห่จูเรอออกมาอย่างสบายใจ
ท้องของเขาที่ใหญ่โตผิดกับร่างกายของเขานูนออกมาอย่างชัดเจนดูสะดุดตามาก
แต่เขาไม่ชอบให้ใครพูดว่าเขาอ้วนไม่ว่าคนไหนที่มองเขาด้วยสายตาแปลกๆจะต้องตายด้วยหมัดของเขาทุกคน
และก่อนที่พวกเขาจะสิ้นใจมักจะพูดเป็นคำสุดท้ายว่า
“เจ้าท้องใหญ่นี่มันร้ายกาจจริงๆ”
เหมาโถเดินห่างออกจากไห่จูไปไกลๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของแม่ทัพที่สามนางคงไม่อยากอยู่ใกล้เขาเลย
แต่โชคยังดีที่ภารกิจของพวกเขาใกล้เสร็จสิ้นแล้วขอเพียงจัดการกับพวกผู้ฝึกตนที่ตกสู่ด้านมืดในวัดฝ่าเหยียนให้เรียบร้อยนางก็จะได้บอกลาเจ้าหมูตัวนี้เสียที!
“อืมอืม”ไห่จูที่กำลังอิ่มจนจุกเรอออกมาอีกครั้งทำให้เหมาโถรู้สึกขยะแขยงยิ่งกว่าเดิม
“รีบไปทำงานให้เสร็จเถอะ!”นางพูดเร่งเขา
“รอข้ากินให้เสร็จก่อนสิ”เขาพึมพำพลางกินจนอิ่มหนำสำราญจากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินไปยังเป้าหมายอย่างรวดเร็ว
เหมาโถตามอยู่ห่างๆนางพิจารณาว่าควรเข้าไปหรือไม่
แต่เพราะอยากทำภารกิจที่แม่ทัพมอบหมายให้สำเร็จนางจึงตัดสินใจย่างเท้าเข้าสู่เขตของวัดฝ่าเหยียน
เมื่อเดินเข้าไปใกล้นางเห็นวิหารหลักที่เต็มไปด้วยแสงทองและมีพุทธะส่องสว่างปกคลุมไปทั่วบริเวณ
พวกเขาเกือบคิดว่าตัวเองเข้าผิดที่
พร้อมกับเสียงสวด
“อามิตตาพุทธ”พระชราในชุดจีวรมือหนึ่งถือไม้เคาะตีปลาไม้มือหนึ่งถือไม้กระบองปรากฏตัวตรงหน้า
ที่น่าประหลาดคือทุกย่างก้าวของเขาเหมือนภาพถูกหยุดนิ่งมีแสงแวบผ่านรอบตัว
“ตายซะเถอะ!”
ไห่จูส่งเสียงเหี้ยมเกรียมร่างกายของเขาดูเหมือนลูกบอลกลมโตและทันใดนั้นก็มีสายฟ้าฟาดลงมาจากฟ้า
เขาคือผู้ฝึกตนวิชาสายฟ้า!
แม้ว่าไห่จูจะดูน่าเกลียดแต่เขากลับเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านวิชาสายฟ้าที่ทรงพลังยิ่ง
ในฐานะผู้ฝึกวิชาสายฟ้าที่มีพลังทำลายล้างสูง พลังของเขาสามารถแผ่ขยายได้อย่างต่อเนื่องและสามารถสังหารศัตรูจำนวนมากได้ในพริบตา!
“อามิตตาพุทธ ทำไมต้องใจร้ายขนาดนี้ด้วย?”
เสียงของพระชราเพิ่งสิ้นสุดเขาก็พุ่งทะลุกลุ่มเมฆสายฟ้าเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว
เพียงหนึ่งลมหายใจพระชราก็ปรากฏตัวอยู่ข้างไห่จู
“เจ้า!”
ไห่จูดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจความรู้สึกถึงอันตรายรุนแรงพุ่งขึ้นมาทันที
แต่ก่อนที่เขาจะได้ตอบสนองไม้กระบองในมือของพระชราได้ฟาดลงบนศีรษะของเขาอย่างรวดเร็วและภายในเสี้ยววินาทีร่างของเขาก็ระเบิดกลายเป็นหมอกเลือด
“อามิตตาพุทธการเผาศพต้องใช้ฟืนมากหน่อย”
เหมาโถที่ตามมาเริ่มรู้สึกถึงอันตรายอย่างรุนแรง
พระชราผู้นี้แข็งแกร่งเกินกว่าที่นางคาดคิดแค่เพียงการโจมตีเดียวคงมีเพียงเฉินหลงเท่านั้นที่สามารถรับมือเขาได้
นางไม่กล้าลังเลอีกต่อไปรีบหันหลังและวิ่งหนีด้วยความรวดเร็ว!
“อามิตตาพุทธมาแล้วก็ต้องอยู่ต่อไปเถอะ”
(จบบท)
