บทที่ 28 ผู้โชคดี ###
พี่จ้าวก็เป็นเพื่อนร่วมห้องของพี่ซุน อายุราวสามสิบปลาย ๆ เกือบจะสี่สิบแล้ว ยังไม่
เคยแต่งงานและพักอยู่ที่หอพักมาโดยตลอด เธอเป็นพี่สาวใหญ่ที่ได้รับความเคารพในหอพักหญิง
พี่จ้าวมีความสามารถทางวิชาชีพที่แข็งแกร่ง และยังเป็นคนใจดี ใครมาขอความช่วยเหลือก็จะช่วยเต็มที่ ทำให้สาว ๆ ในหอพักชื่นชอบเธอมาก
แต่สิ่งที่เธอชอบมากที่สุดคือการนินทาและพูดหยอกล้อ หรืออาจเรียกว่า "แซว" คนอื่น ๆ
ดังนั้น หลังจากที่เธอถามพวกสามคนนี้ว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ เธอก็แซวติงรุ่ยทันทีว่า "นักศึกษาสาวหัวกะทิจากวิชาฟิสิกส์กับหนุ่มชาวไร่จากหมู่บ้าน เล่นกันแปลก ๆ นะ"
ทำให้ติงรุ่ยหน้าแดงขึ้นทันที
"โอ้โห ๆ ๆ อายเหรอเนี่ย" พี่จ้าวคว้าติงรุ่ยมากอดแล้วหัวเราะเสียงดัง จากนั้นถามต่อว่า "มีอะไรน่าตื่นเต้นกว่านี้อีกไหม?"
"มี ๆ ๆ ติงรุ่ยดูทั้งเช้าเลย" เหยียนเหยียนเผลอตอบไปทันที พอตอบไปแล้วถึงนึกขึ้นได้ จึงหันไปถามติงรุ่ยว่า "เอ่อ...ได้ไหม?"
จะว่าไปแล้ว เรื่องของอารมณ์มันก็ขึ้น ๆ ลง ๆ ได้เหมือนกัน
ในเมื่อพูดไปแล้ว จะบอกว่าไม่ได้ก็คงไม่ได้
ติงรุ่ยจึงต้องเปิดแท็บเล็ตของตัวเองและเปิดวิดีโอให้ดู
จริง ๆ แล้วเธอก็อยากเปิดให้ดูเหมือนกันนะ คนเรามักมีความรู้สึกอยากอวดอยู่บ้าง และเธอก็อยากอวดแฟนให้คนอื่นได้ทึ่งและอิจฉา
เมื่อติงรุ่ยยอมเปิดวิดีโอให้ดู สาว ๆ ที่เหลืออีกสามคนก็ลากเก้าอี้มานั่งเรียงกัน เตรียมดูอะไรสนุก ๆ
วิดีโอที่เปิดเป็นวิดีโอของเมื่อวานที่เล่าเรื่องการร้องเพลงของหลัวอีหาง
เสื้อเชิ้ตสีขาว T-shirt สะอาดสะอ้าน หนุ่มหล่อมาดนิ่ง
กลางคืน ดวงจันทร์เวที กีตาร์ และเสียงเพลง
บรรยากาศทั้งหมดชวนให้เคลิบเคลิ้มไปตาม ๆ กัน
แม้จะเป็นเพียงสี่คนในหอพัก ก็ยังทำให้เกิดเสียงร้องด้วยความตกใจ "แฟนติงรุ่ย! เล่นกีตาร์เป็นด้วยจริง ๆ!!!"
แต่พอเขาเริ่มร้องเพลง...
"ฮ่าๆๆ ร้องเพลงแบบนี้เหรอ เพลงที่คุณป้าชอบฟังนี่นา"
ถึงแม้ว่าจะเป็นเพลงที่คุณป้าชอบฟัง แต่ก็เพราะมากทีเดียว
ดูเก่งไม่เบาเลยแหละ
ติงรุ่ยจึงตอบคำถามที่ค้างไว้อย่างช้า ๆ ว่า "เป็นความลับ"
"ยังจะมีความลับอีก!" เหยียนเหยียนกระโจนเข้ามาแกล้งจั๊กจี้ถิงรุ่ย
ติงรุ่ยไม่กล้าสู้ทนอะไรเลย ยอมแพ้ทันทีพร้อมกับยอมเปิดเผยและอวดแฟนอย่างภาคภูมิใจว่า "สมัยเรียนมหาลัย คืนหนึ่งเขาแกล้งทำตัวขำ ๆ ลากลำโพงมาร้องเพลงนี้หน้าหอหญิง ตอนร้องคำว่า '娘子' ทุกคนในหอก็ตอบรับด้วยเสียง 'a ha' น่ารักมาก"
ชัดเจนว่านี่เป็นช่วงเวลาที่ทำให้สาว ๆ ประทับใจมากในความรัก แต่พี่สาวอีกสามคนกลับมองติงรุ่ยเงียบ ๆ จนเธอรู้สึกแปลก ๆ
สักพัก พี่จ้าวพูดออกมาเบา ๆ ว่า "น่าสงสารเธอจริง ๆ"
"หา?" ติงรุ่ยงงไปหมด ไม่เข้าใจว่าพวกเธอกำลังสงสารอะไรกัน
"เฮ้อออ" เมื่อเห็นติงรุ่ยไม่เข้าใจ พี่จ้าวถอนหายใจยาว "คนที่โชคดีอย่างเธอ ก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ"
"ใช่แล้วสิ ขนาดแฟนไปร้องเพลงหน้าหอหญิง ยังมีคนทั้งหอตอบรับเลย เท่มาก ๆ"
"พวกเราไม่กล้าคบกับคนแบบนั้นหรอก คิดไม่ถึงเลย กดดันเกินไป"
"สงสัยต้องคิดในฝันแทนแล้ว"
เหยียนเหยียนและพี่ซุนต่างก็พูดประโยคสนับสนุนกัน ทำให้ติงรุ่ยเข้าใจขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจดีนัก
กดดันอะไร? ทำไมถึงไม่กล้า? ชอบก็แค่คบกัน ไม่มีอะไรยากเลยนี่นา
จนกระทั่งถึงตอนท้ายของวิดีโอ ซึ่งแสดงให้เห็นชายหนุ่มที่แสนสุขุม แข็งแกร่ง และเต็มไปด้วยความรักปฏิเสธคำเชิญของสาวสวยสองคน
เมื่อหันไปมองใบหน้าเรียบเฉยของติงรุ่ย ซึ่งดูเหมือนชินแล้วกับเหตุการณ์นี้
สาว ๆ อีกสามคนก็พร้อมใจกันสรุปตามคำพูดของพี่จ้าวว่า "ติงรุ่ยโชคดีจริง ๆ"
...
"อ้าว ใช่สิ ฉันมาที่นี่ทำไมล่ะเนี่ย" พี่จ้าวตบหัวตัวเองด้วยเสียงดังและขัดจังหวะบรรยากาศที่แปลกประหลาดนั้น จากนั้นเธอก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว
"พวกเธอกินอะไรกันอยู่เหรอ? ฉันตามกลิ่นมาจากทางเดินเลย"
"มะเขือเทศ แตงกวา กับบัวลอยค่ะ พี่อยากลองชิมไหม?" ติงรุ่ยรีบยกกะละมังส่งให้
"ฉันกำลังลดน้ำหนักอยู่สิ กำลังพยายามเป็นกระต่ายเลย จะมองอะไรกินไม่ได้หรอก" พูดแล้วพี่จ้าวก็คว้ามะเขือเทศและแตงกวาขึ้นมาพร้อมกัน มือหนึ่งแตงกวา อีกมือหนึ่งมะเขือเทศ แล้วกัดแตงกวาเข้าไปคำใหญ่
จากนั้นก็เหมือนกับทุกคนที่ได้ลองกินผักชนิดนี้ คือ หยุดไม่ได้ กินไปคำแล้วก็กินต่อไปเรื่อย ๆ กินจนแตงกวาหมดทั้งลูก แถมยังจะกินก้นของมันต่ออีก
แม้กระทั่งพี่จ้าวเองก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย เพราะท่าทางการกินไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่
แต่พี่จ้าวก็รู้วิธีแก้ไขสถานการณ์ให้ตัวเอง "มันยอดเยี่ยมจริง ๆ นะ ดีกว่าผักที่พวกเขาปลูกในสถาบันวิจัยเกษตรซะอีก"
ติงรุ่ยสนใจขึ้นมา "พี่รู้จักคนในสถาบันวิจัยเกษตรด้วยเหรอ?"
แม้ว่าสถาบันฟิสิกส์และสถาบันวิจัยเกษตรจะอยู่ในปักกิ่งเหมือนกัน แต่ก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลยนี่นา
"รู้จักสิ พวกเธอเพิ่งมาใหม่ รอจนถึงวันแรงงานปีนี้แล้วจะรู้เอง" พี่จ้าวใช้แตงกวาเป็นเครื่องปรุงรส แล้วเคี้ยวมะเขือเทศต่อ พร้อมกับอธิบายให้ถิงรุ่ยกับเหยียนเหยียนที่ยังเป็นน้องใหม่ได้เข้าใจ
"สถาบันวิทยาศาสตร์ของเราเนี่ย ทุกปีในวันแรงงานจะมีการจัดท่องเที่ยวฤดูใบไม้ผลิร่วมกับสถาบันวิจัยอื่น ๆ เพื่อเพิ่มการแลกเปลี่ยนความรู้"
"มีอยู่ปีหนึ่ง เราไปกับสถาบันวิจัยเกษตร พวกผู้ชายที่นั่นสนุกสนานกันมาก แต่ละคนผิวคล้ำแดดจนดำปี๋เลย"
"ครั้งนั้นเราไปล่องแก่งที่ Shi Du แต่ยังไม่หนำใจ พวกหนุ่ม ๆ จากสถาบันวิจัยเกษตรยังพาเราไปแอบขโมยของในไร่ทดลองของพวกเขาอีก มันสนุกมาก"
"พวกเขาปลูกพืชแปลก ๆ ไว้หลายอย่าง แถมยังเลี้ยงแม่ไก่ตัวเมียอีก ต้มซุปแล้วหอมหวานอร่อยสุด ๆ พูดแล้วก็นึกถึงน้ำลายไหลเลยสิ ฉันต้องลดน้ำหนักนะเนี่ย..."
ที่แท้สถาบันวิทยาศาสตร์ยังมีกิจกรรมแบบนี้ด้วย?
ติงรุ่ยและเหยียนเหยียนเพิ่งจะเข้ามาทำงานเมื่อเดือนกันยายนปีที่แล้ว ยังไม่ถึงปีเลย จึงไม่เคยเจอกิจกรรมรวมตัวแบบนี้มาก่อน
ฟังพี่จ้าวเล่าแล้วรู้สึกว่าน่าสนุกมาก
สุดท้าย พี่จ้าวก็ขอแบ่งของจากติงรุ่ยอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก เธอพูดว่า "ติงรุ่ย ขอแบ่งผักเธอหน่อยได้ไหม? ฉันจะเอาไปอวดหนุ่ม ๆ ที่สถาบันวิจัยเกษตร ให้พวกเขาได้ลองชิมดู"
ติงรุ่ยใจดีมาก จึงตอบตกลงทันที
พี่จ้าวหยิบมะเขือเทศไปสองลูก แตงกวาสองลูก แล้วก็บัวลอยใส่กระเป๋าเสื้อ แล้ววิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
เหมือนเธอรีบมากจริง ๆ
ติงรุ่ยและเหยียนเหยียนหันมามองหน้ากัน "รีบขนาดนั้นเลยเหรอ?"
พี่ซุนขยับเข้ามาใกล้ ๆ แล้วพูดเสียงเบา "พี่จ้าวเหมือนจะสนใจหนุ่มคนหนึ่งที่สถาบันวิจัยเกษตรนะ"
ที่แท้ยังมีเรื่องนี้อีกด้วยเหรอ?
สาว ๆ ทั้งสามคนก็ไม่ได้นิ่งเฉย รีบเข้ามารวมตัวกันโดยไม่รู้ตัว...
แม้แต่นักวิทยาศาสตร์ที่ไม่ได้ทำวิจัย ก็ยังชอบนินทาเป็นเรื่องสนุก
...
หลัวอีหางที่อยู่ไกลถึง Tianhan ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองเริ่มมีชื่อเสียงในสถาบันวิทยาศาสตร์แล้ว
เขายังนั่งอยู่บนรถสามล้อ ขายของบนท้องถนนเหมือนเดิม
วันนี้เขาคิดว่ามีดอกใบชะพลู (花椒芽) เยอะ คงขายได้เป็นเวลานาน จึงออกมาตั้งร้านแต่เนิ่น ๆ
แต่ไม่คาดคิดเลยว่า พอเขาตั้งร้านได้ไม่นาน ก็มีคนมาต่อแถวรอซื้อกันยาวเหยียด บางคนซื้อทีละสามชุด บางคนห้าชุด บางคนมาทีเดียวสิบชุด
ขายจนมือเป็นระวิง แต่แถวก็ไม่ยาวขึ้นเลย มีแต่คนมารวมตัวกันเรื่อย ๆ แถมยังมีคนเรียกแท็กซี่มาซื้อด้วย
ตอนนี้คนรวยเยอะขึ้นขนาดนี้แล้วเหรอ?
หลัวอีหางนึกสงสัย
เมื่อพิจารณาดูแล้วพบว่ามีหลายคนที่หน้าคุ้น ๆ พอถามก็รู้ว่าลูกค้าหลายคนเป็นลูกค้าเก่าที่เมื่อวานมาไม่ได้ พวกเขาหากันมาเพราะคลิปวิดีโอที่ลงใน Douyin
เทคโนโลยีพัฒนาไปไกลจริง ๆ ตั้งร้านเล็ก ๆ ยังมีคนอัดคลิปวิดีโอสั้นไปโพสต์ด้วย
ผลลัพธ์คือดอกใบชะพลูที่คาดว่าต้องขายเป็นเวลานาน กลับขายหมดเกลี้ยงในเวลาไม่ถึงสามชั่วโมง
แล้วก็ต้องบอกกับแถวที่ยาวเหยียดที่รออยู่ด้วยเสียงโอดครวญ ว่าตะกร้านั้นว่างเปล่าแล้ว
ในตะกร้าไม่มีดอกใบชะพลูเหลือเลย
### (จบบท) ##
