บทที่ 16: เปิดร้านขายอาหารข้างทาง

เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการขายของ หลัวอี้หางเตรียมตัวอย่างเต็มที่

เขาเตรียมชุดอุปกรณ์ครบ ทั้งผ้ากันเปื้อน หน้ากาก หมวกคลุมผม และถุงมือ ทุกอย่างเป็นของใหม่หมด สะอาดเอี่ยม

รถสามล้อของเขาก็ถูกดัดแปลง

ท้ายรถถูกปิดล้อมด้วยกระจก บนกระจกติดใบรับรองสุขภาพ ใบอนุญาต และคิวอาร์โค้ดสำหรับชำระเงิน

ด้านในของกระจกมีโครงเหล็กครึ่งวงกลม ตรงกลางเจาะรูเพื่อใส่กระทะทอดน้ำมัน

เตาแก๊ส ถังแก๊ส น้ำมัน วัตถุดิบ กล่องใส่อาหาร และถุงขยะถูกเก็บอยู่ใต้โครงเหล็ก วางไว้ในท้ายรถ

โครงเหล็กถูกแบ่งเป็นสามส่วน ด้านซ้ายมีร่องสองช่อง ใส่โถแก้วสองใบ ใบหนึ่งใส่แป้งสาลี อีกใบใส่แป้งข้าวโพด และอีกกล่องใส่เกลือ

ด้านขวาเป็นร่องใหญ่ ใส่ถังเก็บความร้อนขนาดใหญ่ ข้างๆ ถังมีตะกร้าพลาสติกใส่ยอดฮวาเจียวสด

ตรงกลางข้างกระทะน้ำมัน มีที่กรองน้ำมันสำหรับวางยอดฮวาเจียวที่ทอดเสร็จแล้ว

ทั้งหมดนี้ออกแบบให้ดูเปิดเผยและโปร่งใส ลูกค้าสามารถสังเกตการณ์ได้ตลอดเวลา อีกทั้งยังดูมีระดับ

หลัวอี้หางยังเล่นลูกเล่นเล็กๆ ด้วย

ถึงแม้ว่ายอดฮวาเจียวทอดของเขาจะอร่อย แต่ราคาก็แพงไม่น้อย

เพื่อให้ลูกค้ารู้สึกว่าคุ้มค่า เขาเตรียมพิธีกรรมการทำอาหารที่เต็มไปด้วยขั้นตอนและความประณีต

ทุกครั้งที่หลัวอี้หางเริ่มทำอาหาร ก็จะเข้าสู่ขั้นตอนนี้ทันที

และเพื่อให้การรอนานขึ้นและดึงดูดความสนใจของคนที่รอ หลัวอี้หางจึงทำการปรุงใหม่ทุกครั้ง เริ่มตั้งแต่การผสมแป้ง

เขาหยิบชามสเตนเลสใหม่ออกมา จากโถแก้วทางซ้ายทั้งสองใบ เขาใช้ช้อนตวงแป้งสาลีและแป้งข้าวโพดตามอัตราส่วน 2:1 ตามปริมาณที่ลูกค้าสั่ง แล้วเทลงในชาม

ดูแล้วเป็นการทำที่พิถีพิถันมาก

จากนั้นเขาใส่ไข่สามฟองลงในชาม

ลูกค้าคนแรกที่เป็นลุงสั่งไปสามถุง

หลัวอี้หางใช้ไข่ไก่ท้องถิ่นแท้ๆ ไข่แดงมีสีเหลืองทอง ไข่ละเจ็ดเหมา (0.7 หยวน) ทุกถุงจะใส่ไข่หนึ่งฟอง แสดงให้เห็นว่าของที่เขาใช้นั้นเป็นของดีจริงๆ

หลัวอี้หางตีไข่ก่อน จากนั้นเปิดฝาถังเก็บความร้อนออกมา มีลมเย็นพวยพุ่งออกมา นี่คือไฮไลต์ของเขาและเป็นอาวุธลับในการเพิ่มความมีพิธีรีตอง

ผ่านกระจกใส ลูกค้าสามารถมองเห็นน้ำเย็นในถังเก็บความร้อนชัดเจน บนน้ำมีชั้นน้ำแข็งหนาๆ ลอยอยู่ ในน้ำยังมีใบสะระแหน่เขียวสดลอยกระจายอยู่

มันดูสวยงามและพิเศษเหมือนเป็นสูตรลับ

น้ำแข็งนี้ถูกแช่ที่บ้านของเจียงวา ส่วนใบสะระแหน่ได้จากการซื้อต้นสะระแหน่จากตลาดต้นไม้ เขาเด็ดและล้างสะอาดแล้วโยนลงในน้ำแข็งเพื่อความสวยงามและเพิ่มบรรยากาศเท่านั้น

น้ำเย็นช่วยให้แป้งที่ผสมฟูขึ้น ทำให้ของทอดมีเนื้อสัมผัสที่ดีขึ้น เป็นเคล็ดลับที่หลัวอี้หางเรียนรู้จากอินเทอร์เน็ต

แต่ใบสะระแหน่ไม่มีประโยชน์อะไรจริงๆ นอกจากความสวยงามและดูมีสไตล์

หลัวอี้หางใช้ทัพพีตักน้ำเย็นขึ้นมาราดลงไป แล้วใช้ตะเกียบคนอย่างรวดเร็ว ให้แป้งและไข่ผสมเข้ากับน้ำเย็นจนเป็นเนื้อเดียวกัน

สุดท้ายเขาโรยเกลือเล็กน้อยแล้วคนต่ออีกหน่อย

เมื่อแป้งเสร็จแล้ว หลัวอี้หางก็หยิบยอดฮวาเจียวที่ล้างสะอาดแล้วกำหนึ่งลงในชามเพื่อให้ชุบแป้ง

จากนั้นเขาก็จุดไฟที่เตาและใส่เทอร์โมมิเตอร์สำหรับวัดอุณหภูมิในน้ำมัน

ทั้งตัวเขาและลูกค้าสามารถมองเห็นได้พร้อมกัน

เมื่ออุณหภูมิขึ้นถึง 170 องศาเซลเซียส เขาก็ปิดไฟ ปล่อยให้น้ำมันเย็นลงเองจนถึง 155 องศาเซลเซียส

จากนั้นจึงค่อยๆ คีบยอดฮวาเจียวที่ชุบแป้งแล้วลงในน้ำมันทีละต้น

เสียง "ฉ่า!" ดังขึ้นทันที

น้ำมันเดือดขึ้น แต่ที่น่าแปลกคือน้ำมันไม่กระเด็นออกมา นี่คือผลของการใช้ความร้อนสูงก่อนแล้วปล่อยให้เย็นลง

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ยอดฮวาเจียวก็พองตัวขึ้น เปลี่ยนจากสีเหลืองเป็นสีทองอร่าม

กลิ่นของของทอดหอมๆ ลอยออกมาจากหม้อ คล้ายกับว่ามีลมพัดกลิ่นหอมนี้เข้าจมูกของทุกคนอย่างต่อเนื่อง

กลิ่นหอมนั้นไม่หยุดเข้าจมูก และน้ำลายก็ไหลไม่หยุดจากปาก

ลุงที่ยืนอยู่ด้านหน้าตาโตขึ้น มองน้ำมันในกระทะอย่างไม่กะพริบตา

เสี่ยวลู่และเสี่ยวหรูที่ยืนอยู่ด้านหลังก็กำหมัดแน่น เกือบจะกรีดร้องออกมาแล้ว

พวกเธอไม่กล้ากรีดร้องออกมา เพราะถ้าทำ น้ำลายจะไหลออกมาอย่างแน่นอน ความอยากอาหารเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้

เมื่อใครบางคนทำงานด้วยท่าทางที่ราบรื่นเหมือนสายน้ำ ไม่มีความลังเล และทุกการเคลื่อนไหวมั่นคง แม่นยำ สิ่งนั้นก็เป็นความงดงาม

ร่างกายที่ฝึกฝนมาอย่างดีของหลัวอี้หาง นักบำเพ็ญเพียรระดับสาม ผู้มีความแข็งแรงเป็นอย่างมาก ทำให้การเคลื่อนไหวของเขานั้นเต็มไปด้วยความงาม อีกทั้งเขายังหล่อด้วย

นี่คือขั้นตอนที่หลัวอี้หางออกแบบ เต็มไปด้วยความประณีตและพิธีรีตอง

ไม่ต้องชิมก็รู้ได้ว่าเพียงแค่ดูมันก็เป็นความสุขแล้ว

ไม่กี่นาทีต่อมา ยอดฮวาเจียวทอดสามถุงแรกก็เสร็จเรียบร้อย

หลัวอี้หางใส่ลงในถ้วยกระดาษสามถ้วย แล้วใส่ถ้วยในถุงพลาสติก จากนั้นใส่ตะเกียบ ไม้เสียบมือ ถุงมือใช้แล้วทิ้ง และทิชชู่เปียก ทุกอย่างเตรียมไว้ครบ ให้ลูกค้าเลือกใช้ตามสะดวก รวมถึงทิชชู่เช็ดปากด้วย เป็นการบริการที่ใส่ใจมาก

ลุงคนนั้นถือถุงแล้วเดินจากไปขณะกินไปด้วย

เสี่ยวลู่และเสี่ยวหรูเดินเข้ามาด้วยความสุขใจ หยิบมือถือขึ้นมาเริ่มถ่ายรูป

พูดตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่หลัวอี้หางเปิดร้านขายของกิน ความรู้สึกของเขายังตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย เขาไม่กล้ามองหน้าลูกค้าตลอดขั้นตอนการทำอาหาร

แต่พอทำเสร็จไปหนึ่งรอบ เขาก็รู้สึกมั่นใจขึ้น กล้าสบตาลูกค้าและยังมีเวลาคุยกับสองสาวด้วย

“พวกคุณมาเที่ยวเหรอ?”

“ใช่ค่ะ มาเที่ยวจบการศึกษา”

“มาดูดอกน้ำมันกันเหรอ? ยังไม่บานเลยนะ พวกคุณมาเร็วไปหน่อย”

“ไม่มีเป้าหมายค่ะ แค่เดินเที่ยวไปเรื่อยๆ

เดี๋ยวเราจะไปต่อที่...”

“หยุด!” หลัวอี้หางยกมือขึ้น “เวลาออกเดินทางข้างนอก อย่าบอกทุกอย่างนะครับ โดยเฉพาะเรื่องที่พักและจุดหมายปลายทาง ไม่ควรบอกใคร”

“อ๊ะ ขอบคุณค่ะ” เสี่ยวลู่และเสี่ยวหรูชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบขอบคุณด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ต้องเกรงใจ” หลัวอี้หางพูดพร้อมหยิบถุงหัวไชเท้าออกมาจากใต้ชั้นวาง แล้วยื่นให้สองสาว “เอาไปกินเล่นนะ”

“อ๊ะ?” สองสาวตื่นเต้นเล็กน้อย เสี่ยวลู่ที่ร่าเริงถามด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ชายให้เรากินขนมเหรอ?”

“ฮ่า” หลัวอี้หางหัวเราะเสียงดัง “ของจากบ้านครับ เอาไปทานเล่น แต่ต้องปอกเปลือกก่อนนะ”

หลัวอี้หางเอาหัวไชเท้าจากบ้านมาสองถุงเล็ก ตั้งใจจะกินเล่นระหว่างรอขายของ แต่สุดท้ายกลับแจกไปหมดตั้งแต่เปิดร้าน

แต่เขาไม่สนใจเรื่องนี้ เพราะดูจากสถานการณ์วันนี้แล้ว เขาคงไม่มีเวลามานั่งกินของเล่นแน่นอน

หลังจากทอดยอดฮวาเจียวไม่กี่กระทะ ร้านเล็กๆ ของหลัวอี้หางก็มีคิวต่อยาวแล้ว

...

ในห้องพักโรงแรม เสี่ยวลู่ถ่ายรูปยอดฮวาเจียวทอดในมืออย่างรวดเร็ว

มันมีสีเหลืองทอง ฟูฟ่อง ไม่ต้องใช้ฟิลเตอร์ก็ดูสวยงาม

เธอไม่ปล่อยให้ของในรูปต้องเสียเปล่า รีบโยนเข้าปากทันที และรู้สึกอิ่มเอมใจมาก!

จากนั้นเธอก็โพสต์รูปลงโซเชียลมีเดีย พร้อมทั้งรูปที่แอบถ่ายหลัวอี้หางและรูปที่ถ่ายคู่กับเขา พร้อมข้อความว่า 【เจอร้านยอดฮวาเจียวทอดอร่อยๆ ระหว่างทาง มันดีมากกกกก แถมทำโดยพี่ชายสุดหล่อ】

หลังจากโพสต์ไม่ถึงสองนาที เธอก็ได้รับไลก์มากมาย และคอมเมนต์เพียบ

【อ๊ายยย หล่อมาก!】

【หนุ่มหล่อกลางป่า นี่ไปเจอที่ไหนเหรอคะ ฉันตกหลุมรักแล้วค่ะ!!!!】

【ศีลธรรมอยู่ที่ไหน? ความดีงามอยู่ที่ไหน? ความยับยั้งชั่งใจอยู่ที่ไหน? แล้วร้านนี้อยู่ที่ไหน???】

【...】

เสี่ยวลู่เห็นแล้วรู้สึกว่า ทุกคนสนใจแต่หนุ่มหล่อกันทั้งนั้น เกินไปแล้ว!

แล้วเธอก็ถ่ายรูปอีกครั้ง พร้อมโพสต์ข้อความว่า 【พี่ชายยังให้หัวไชเท้ามากินเล่นด้วย อร่อยมากกก】

แน่นอนว่าเธอรู้วิธีสร้างความอิจฉา

จริงๆ แล้วโพสต์นี้ทำให้เธอได้รับคอมเมนต์ต่อว่าและขอให้บอกไอดีไลน์ของพี่ชายกันเพียบ

“ว๊าย!” เสี่ยวลู่ร้องเสียงหลง ทำเอาเสี่ยวหรูที่กำลังก้มหน้ากินอยู่ตกใจ

“บ้าอะไรอีกเนี่ย!”

“ลืมขอไอดีไลน์พี่ชายหล่ออะ”

“โอ้ ใช่ๆ” เสี่ยวหรูตอบอย่างรวดเร็ว “รีบไปกันเถอะ ไปขอไอดีไลน์พี่เขา จะได้รู้ว่าเขาจะออกมาขายอีกวันไหน พรุ่งนี้เราจะได้ไปซื้ออีก”

“...เธอนี่เป็นนักกินตัวยงจริงๆ”

“อะไรนะ?”

“ฉันชมว่าเธอน่ารัก”

“...”

เสี่ยวหรูรู้ว่าถูกเพื่อนล้อ แต่เธอไม่พูดอะไร เพราะเธอสู้เพื่อนไม่ได้

โรงแรมที่เสี่ยวลู่และเสี่ยวหรูพักอยู่ห่างจากจุดที่หลัวอี้หางตั้งร้านอยู่พอสมควร

สองสาวซื้อยอดฮวาเจียวไปคนละสามถุง เดินไปกินไป แถมยังแวะทานมื้อที่สี่ของวันอีกด้วย กว่าจะถึงที่พักก็ผ่านไปนานพอสมควร

พอพวกเธอกลับมาที่จุดขายของหลัวอี้หาง เขาก็กลับไปแล้ว

สองสาวรู้สึกผิดหวัง แต่ก็วางแผนจะออกมาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ หวังว่าจะเจอเขาอีกครั้ง

และก่อนหน้าพวกเธอ ก็ยังมีอีกกลุ่มหนึ่งที่รู้สึกผิดหวังเช่นกัน

...

(จบบท)###