บทที่ 15 ฆ่าชิงทรัพย์ ถึงตาข้าแล้วหรือ?
ลูกค้าประจำเป็นสิ่งที่หลัวเฉินให้ความสำคัญเสมอ!
เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสร้างลูกค้าประจำของตัวเองขึ้นมา โดยไม่ใช่การดึงลูกค้ามาจากเฉินเหลาเต๋าทุกครั้ง
แต่ด้วยยาพิ่กู่ซ่านที่เป็นเพียงยาธรรมดาทั่วไป ต่อให้เขาเคยปรุงได้ถึงระดับกลาง ก็ยังไม่สามารถสร้างฐานลูกค้าประจำได้มากเท่าไร อีกทั้งยังติดปัญหาที่จำนวนการผลิตจำกัด
ยาเม็ดจงเหมี่ยวกลับกลายเป็นโอกาสที่ดีให้กับเขา
พูดคุยกันพอหอมปากหอมคอ หลัวเฉินก็นำยาเม็ดทั้งหมดมาจัดเรียงให้เรียบร้อย
เฉินเหลาเต๋ามองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง จำนวนยาเห็นได้ชัดเจน เขาอดคิดในใจไม่ได้ว่าทักษะการปรุงยาของหลัวเฉินนั้นก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้วจริง ๆ
ช่วงหลายครั้งที่มาตั้งแผงขาย ยาที่นำมาขายมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
แน่นอนว่า ส่วนหนึ่งก็ต้องยกความดีความชอบให้กับ “สินเชื่อหินวิญญาณ” ของเขาด้วย
ดวงอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้า ผู้ฝึกตนที่มาร่วมตลาดก็มีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ หลัวเฉินและเฉินเหลาเต๋าจึงเริ่มเปิดการค้าขายทีละคนหลังจากจัดของและเปิดแผง
“สหายหลัว มาพบกันที่นี่โดยบังเอิญอีกแล้ว!”
“ใช่แล้ว บังเอิญจริง ๆ!”
หลัวเฉินทักทายเจิงเวิ่นอย่างกระตือรือร้น พร้อมชี้ไปที่ขวดโหลตรงหน้า “จะจัดสักหน่อยไหม?”
“เอาสักหน่อยแล้วกัน!”
เจิงเวิ่นหยิบขวดยาพิ่กู่ซ่านขึ้นมาห้าขวด พลางเล่นไปมาและพูดว่า “ทักษะของเจ้าดีจริง ๆ ครั้งก่อนที่ข้าลองยาพิ่กู่ซ่านเข้าไป ถึงขั้นมีคุณภาพระดับสูงเลยล่ะ ดีกว่าของคนอื่นเยอะมาก”
“อิ่มท้องได้ก็พอ ขอบคุณสหายที่ชมเชย”
“เอายาเม็ดจงเหมี่ยวมาให้ข้าสองขวดด้วยก็แล้วกัน!”
“อืม”
หลัวเฉินส่งมอบยาเม็ดจงเหมี่ยวสองขวดให้เจิงเวิ่นอย่างรู้ใจกัน ทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้มเล็กน้อย โดยไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ
ผู้ฝึกตนที่เลือกซื้อตัวยันต์อยู่ใกล้ ๆ ดูเหมือนจะเป็นคนรู้จักกับเจิงเวิ่น
“สหายเจิง เสือลายดอกตัวนั้นที่คนขายเนื้อหลี่เชือดเมื่อวานนี้ เป็นผลงานของท่านสินะ ครั้งนี้เข้าไปในเขาผลงานดีมากเลยนะ!”
“เฮ้อ เสืออสูรคุกคามผู้คน ข้าเพียงทำเพื่อปัดเป่าภัยร้ายแทนฟ้าเท่านั้น เรื่องเล็กน้อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลย”
“ท่านนี่ถ่อมตัวจริง ๆ ท่านซื้ออะไรอยู่ล่ะ?”
เจิงเวิ่นแอบเก็บยาเม็ดจงเหมี่ยวใส่ในถุงเก็บของ และถือขวดยาพิ่กู่ซ่านในมือ
“ซื้อยาพิ่กู่ซ่านมาสำรองไว้ รอบหน้าจะได้พกไปในเขาได้สะดวก สหายต้วน ข้าไม่คุยแล้วนะ ข้ามีธุระด่วน ต้องขอตัวก่อน”
เจิงเวิ่นรีบร้อนจากไป
ผู้ฝึกตนที่ถูกเขาเรียกว่า “สหายต้วน” แสดงความสงสัย
จากนั้นก็เห็นหลัวเฉินหยิบขวดยาหยกอีกสองขวดที่มีความละเอียดสวยงามออกมาจากถุงใต้แผงแล้ววางไว้
เมื่อครู่ เจิงเวิ่นก็ดูเหมือนจะซื้อของพวกนี้ไปเหมือนกัน?
“นี่คือยาอะไรหรือ?”
ดวงตาของหลัวเฉินเป็นประกาย “ยาเม็ดจงเหมี่ยว สหายสนใจจะลองดูสักหน่อยไหม?”
ลูกค้าที่เดินผ่านไปมาต่างได้พูดคุยเนื้อหาแบบเดียวกันจากหลัวเฉิน
ผู้ขายย่อมต้องคุยโอ้อวดสินค้าของตัวเองให้ดี ผู้ซื้อก็ต้องเลือกจับผิด หาข้อเสียเป็นข้อ ๆ
จากนั้นก็ตกลงกันที่ราคาที่ทั้งสองฝ่ายยอมรับได้ เพียงเท่านี้ก็เป็นอันปิดการขายได้หนึ่งรายการ
ต่างจากผู้ฝึกตนที่นั่งสมาธิฝึกวิชากันอย่างสงบเย็นชาเมื่อเปิดแผงขาย แผงหินเขียวนี้กลับคึกคักและมีชีวิตชีวามากกว่า ทั้งผู้เฒ่ากับคนหนุ่มต่างก็หน้าด้านพอกัน และลิ้นคมพอ ๆ กัน
ในบางครั้งที่หลัวเฉินมีเวลาว่าง เขาก็ช่วยเฉินเหลาเต๋าโฆษณาตัวยันต์ขายได้บ้าง
อาจเป็นเพราะวันนี้เป็นวันตลาดใหญ่คนเยอะ ยาเม็ดของหลัวเฉินจึงขายดีมาก
เพียงช่วงเช้า ก็ขายแทบจะหมดแล้ว
ยาพิ่กู่ซ่านสามสิบขวดขายหมด ได้กำไรหินวิญญาณระดับต่ำหกก้อน
ยาเม็ดจงเหมี่ยวอีกยี่สิบขวดก็ขายหมด ได้กำไรหินวิญญาณระดับต่ำหนึ่งร้อยก้อน
ความแตกต่างของผลลัพธ์นั้นมากมายมหาศาล
แต่หากคิดในแง่ของกำไรแล้ว ยาเม็ดจงเหมี่ยวยังไม่ทำกำไร กำไรที่ได้เพียงแค่เท่าทุนเท่านั้น
ตรงกันข้าม ยาพิ่กู่ซ่านหักต้นทุนแล้ว ยังได้กำไรสุทธิถึงสามก้อนหินวิญญาณ
ในความเป็นจริง ด้วยความชำนาญขั้นปรมาจารย์ในการปรุงยาพิ่กู่ซ่านของเขา หากหลัวเฉินเพิ่มการผลิตยาพิ่กู่ซ่าน อาจจะทำเงินได้มากกว่านี้
แต่ตลาดยาพิ่กู่ซ่านนั้นจำกัดและความสามารถในการบริโภคก็มีขอบเขต ทำได้มากกว่านี้ก็เพียงกำไรเพิ่มอีกไม่กี่ก้อนหินวิญญาณเท่านั้น
เขาจึงอยากฉวยโอกาสนี้ฝึกฝนความชำนาญในการปรุงยาเม็ดจงเหมี่ยว เพื่อที่จะสามารถสร้างรายได้จำนวนมากได้ในอนาคต
การปรับเปลี่ยนผลิตภัณฑ์เพื่อเปิดช่องทางใหม่ให้กับธุรกิจ
ความเสี่ยงของผลกำไร และความเจ็บปวดจากการขาดทุนในช่วงสั้น ๆ นี้เขาสามารถทนได้!
เฉินเหลาเต๋าคอยเร่งรัดให้เขาคืนเงินอยู่ตลอด หลัวเฉินทำอะไรไม่ได้ จึงต้องคืนให้ไปห้าสิบก้อนหินวิญญาณในตอนนี้
แล้วพอคืนเสร็จ ก็อ้อนวอนขอยืมคืนอีกครั้งทันที
“ท่านวางใจได้ ข้าต้องคืนได้แน่ ท่านก็เห็นอยู่แล้วว่ายอดขายช่วงนี้เป็นอย่างไร ท่านก็ถือว่าช่วยเหลือนักพรตอิสระผู้ยากจนให้ได้ฝึกตนไปก่อน รอให้ข้าร่ำรวยเมื่อใด ข้าต้องตอบแทนท่านอย่างดีแน่นอน!”
“เอาแบบนี้แล้วกัน ยาข้าหมดแล้ว บ่ายนี้ข้าจะทำงานให้ท่าน ช่วยท่านขายยันต์!”
“เชื่อข้าเถอะ รีบขายให้หมดเร็วหน่อย ท่านจะได้กลับบ้านไปเขียนยันต์เพิ่ม ได้กำไรกลับมาเยอะแน่นอน”
พูดแล้วพูดอีก ในที่สุดหลัวเฉินก็รักษาหินวิญญาณหนึ่งร้อยหกก้อนกลับมาในกระเป๋าไว้ได้
แต่ต้องแลกกับการเป็นลูกจ้างชั่วคราวไปทั้งบ่าย
“เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นทางพี่หวัง?”
ขณะที่หลัวเฉินกำลังขายยันต์ เขาเงยหน้าขึ้นและพบว่ามีคนมากมายมุงอยู่ที่แผงของหวังหยวน
เขาอยากไปดูเรื่องสนุก แต่กลับถูกเฉินเหลาเต๋าดึงไว้
“อย่าไป!”
“ทำไมล่ะ?”
“เจ้าลืมไปแล้วหรือ ครั้งที่แล้วที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ มันเรื่องอะไร?”
หลัวเฉินหยุดฝีเท้าลง นึกถึงภาพในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมเมื่อสองปีก่อน
เหตุการณ์ตอนนั้นกับสถานการณ์ตอนนี้ มันช่างคล้ายคลึงกันเหลือเกิน
“ศัตรูมาทวงแค้นหรือ?”
เฉินเหลาเต๋ามองไปทางนั้นด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน “ถึงแม้พวกนักพรตอิสระส่วนใหญ่จะตัวคนเดียว แต่ก็มีบางคนที่ยังมีญาติพี่น้องหรือสหายอยู่”
“ถ้าตายไปก็จบกัน แต่ว่าเครื่องรางและชุดคลุมถูกเอาออกมาขาย ใครจะไม่รู้สึกขุ่นเคืองใจถ้าได้มาเจอเข้า?”
หลัวเฉินเข้าใจทันที และเห็นว่าฝูงชนตรงนั้นดูท่าทีคุกรุ่นเหมือนพร้อมจะเปิดฉากต่อสู้ได้ทุกเมื่อ
หวังหยวนนั้นอยู่ในขั้นฝึกพลังลมปราณชั้นที่เจ็ด คนที่กล้ารุมล้อมเขาได้ ระดับพลังของพวกนั้นก็คงไม่ต่ำไปกว่ากันนัก
ถ้าเกิดมีการสู้รบขึ้นมา เขาเข้าไปดูเรื่องสนุกด้วย คงโดนลูกหลงได้ง่าย ๆ
“ไม่มีการต่อสู้หรอก เจ้าวางใจได้ ห้ามมีการต่อสู้ในเขตในเมือง”
เฉินเหลาเต๋าส่ายหัว เรื่องแบบนี้เขาเห็นมาเยอะแล้ว
ทำได้เพียงบอกว่า คนอย่างหวังหยวนที่ใช้ชีวิตเยี่ยงนี้ เดินเส้นทางเสี่ยงภัยไปเรื่อย ๆ สักวันก็ต้องพบเจอสิ่งเลวร้ายบ้าง
ไม่แปลกใจเลย
หลังจากที่ด่าทอออกมาหลายคำ ผู้ฝึกตนสามคนนั้นก็จากไปด้วยความโกรธจัด
หวังหยวนยังคงนั่งขัดสมาธิอยู่หน้าตำแหน่งแผงของเขา ดวงตาหลุบลงต่ำไม่แยแสเหมือนกับยังไม่ตื่นดี
“ขายเครื่องรางที่เปื้อนเลือดพวกนี้ เสี่ยงมากจริง ๆ!” หลัวเฉินพึมพำ “ทำไมไม่ขายให้ตึกหมื่นสมบัติล่ะ?”
เฉินเหลาเต๋าหัวเราะเยาะ “ตึกหมื่นสมบัติรับซื้อคืนครึ่งราคาเท่านั้น แค่หลอมใหม่สักหน่อย ก็เอามาขายใหม่ในราคาสูงกว่าของเดิมอีก แบบนี้ขายเองแล้วจะได้กำไรเยอะกว่าไหม?”
ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง!
หลัวเฉินเข้าใจดี คุณภาพของเครื่องรางในตลาดนักพรตอิสระนั้นไม่แน่นอน ขึ้นอยู่กับสายตาของผู้ซื้อ
อีกทั้งถ้าไม่ได้หลอมใหม่ มันก็เด่นเกินไปและอาจจะถูกญาติหรือสหายของเจ้าของเดิมจำได้
ข้อดีเพียงอย่างเดียวก็คือราคาถูกกว่าร้านค้าทางการมาก
“ตอนนี้ข้ามีเพียงกระบี่ระดับต่ำหนึ่งเล่มในตัวเท่านั้น แถมยังเป็นเล่มที่สนิมขึ้นอีกต่างหาก”
“อนาคตถ้ามีเงิน ข้าจะหาซื้อในตลาดดี หรือจะไปซื้อตึกหมื่นสมบัติดี?”
หลัวเฉินลูบคางพลางคิดถึงสมัยชาติที่แล้วเหมือนกำลังเลือกซื้อรถ BMW หรือ Benz อยู่
ความเพ้อฝันมีเพียงชั่วครู่
แต่การทำงานมีทั้งบ่าย!
เมื่อช่วยเฉินเหลาเต๋าขายยันต์เสร็จ เขาก็รีบไปซื้อวัตถุดิบที่ต้องการ
หลายครั้งที่เขาซื้อของจำนวนมาก เขาตกลงกับผู้ขายไว้แล้วให้ช่วยเก็บของไว้ให้
ดังนั้น แม้จะมีเวลาจำกัด แต่สุดท้ายเขาก็ใช้หินวิญญาณกว่าร้อยก้อนไปจนหมด
หมดจนไม่เหลือแม้แต่สักก้อนเดียว!
การทุ่มหมดหน้าตักก็ถือเป็นความชาญฉลาดอย่างหนึ่ง
หลัวเฉินไม่เคยขาดความกล้าที่จะทุ่มหมดตัว โดยเฉพาะในช่วงเริ่มต้น ต่อให้ขาดทุนทั้งหมดก็แค่เริ่มใหม่เท่านั้น
พอแบกถุงกระสอบงูใบใหญ่กลับบ้าน ท้องฟ้าก็มืดอีกครั้ง
หลัวเฉินเดินอย่างร่าเริงบนถนนดินของเขตนอกเมือง พลางฮัมเพลงเบา ๆ สองสามท่อน
“ข้าไม่อาจปล่อยตัวล่องลอยไปตามกระแสได้ เพื่อชีวิตที่เป็นนิรันดร์อันเป็นที่รักของข้า”
จู่ ๆ หลัวเฉินก็หยุดฝีเท้าลง
ใต้แสงจันทร์ มีเงาร่างสี่คนขวางเขาอยู่ตรงหน้า
คืนเดือนมืดลมแรง ฆ่าชิงทรัพย์ ถึงตาข้าแล้วหรือ?
ใจของหลัวเฉินจมดิ่งลงราวกับก้นแม่น้ำหลานชางในทันใด
จบบท
