บทที่ 147
คนที่หมดหนทาง คนที่ถูกแม่ทอดทิ้ง คนที่ไม่มีใครต้องการ เขาปลอบเจี่ยงซวี่ "นายยังมีฉันนะ ฉันจะอยู่กับนายเอง" เจี่ยงซวี่ก้มศีรษะ นัยน์ตารู้สึกสับสน เขาร้องไห้ทั้งคืน วันต่อมา ถึงค่อยๆ ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็แค่เพียงหน้าตาเท่านั้น เขาโทรหาเจี่ยงลี้อิงไม่หยุด แต่กลับไม่มีคนรับ เขากลับมาบ้านตัวเอง ภายในบ้าน...
