บทที่ 5: ความอลหม่านในอพาร์ตเมนต์และการปรับตัวของเงือก###
เสียงโซ่เหล็กที่พันรอบคอของนางเงือกดังกริ่งกร่างไม่หยุด ผิวหนังบริเวณต่อมที่หลังคอถูกขูดถลอกจนบวมช้ำหนัก สารยับยั้งที่ติดหมายเลขเจาะลึกลงไปที่ศูนย์กลางของต่อมเพื่อป้องกันการกระตุ้นพลังงานมากเกินไป ซึ่งอาจทำให้ตัวทดลองเกิดการคลั่งและทำร้ายคนได้
สายตาของ ไป๋ชู่เหนียน จ้องที่บาดแผลของต่อมนางเงือกอยู่นาน ก่อนจะบิดข้อต่อเหล็กที่ล่ามคอนางเงือกขาดออกอย่างง่ายดาย เขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองกัดฟันจนรู้สึกเจ็บที่ฟันกราม สายตาที่ดุดันของเขากวาดไปทั่วทุกคนในที่นั้น
เขาชักปืน Desert Eagle (เดสเซิร์ท อีเกิล) ออกมาและวางลงในมือนางเงือกก่อนจะหัวเราะเยาะเบาๆ "ใครทำเรื่องนี้ ค้นหามันออกมาให้ได้"
อัลฟ่าใบหน้าเป็นแผลที่แอบซ่อนอยู่หลังเก้าอี้เริ่มรู้ว่าตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย รีบพลิกตัวหนีทันทีที่ยังพอมีแรง แต่ตอนนั้นเองนางเงือกหรี่ตาลงเล็กน้อย และเล็งปืนไปที่ประตู ในชั่วขณะที่อัลฟ่าหน้าบากหนีออกประตูนิรภัยที่กันกระสุนได้ กระสุนนางเงือกก็พุ่งเจาะเข้าที่ท้ายทอยของเขาจนสมองระเบิดกระจาย
จากนั้นนางเงือกเลื่อนปลอกกระสุนและเปลี่ยนทิศทางปืน กระสุนพุ่งผ่านข้างหูของไป๋ชู่เหนียนอย่างเฉียดฉิว ฆ่าทหารรับจ้างที่พยายามจะแอบเข้ามาทำร้ายเขาก่อน
เมื่อพวกเขาออกจากพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำร้างนั้น ศพหลายสิบศพก็เกลื่อนกลาดอยู่ตามทาง แต่ละร่างล้วนมีเพียงรูจากกระสุนเพียงหนึ่งรูเท่านั้น โดยประมาณสองในสามของศพถูกยิงเข้าที่หัวจนปืน Desert Eagle ที่ทรงพลังในมือนางเงือกระเบิดสมองของพวกมันหายไปครึ่งหนึ่ง
ผมสีทองของนางเงือกเปียกชื้นเกาะที่ข้างหู ใบหน้าไร้อารมณ์ขณะนั่งอยู่ในอ้อมกอดของไป๋ชู่เหนียน พลางค่อยๆ บรรจุกระสุนใหม่ทีละนัด
ไป๋ชู่เหนียนอุ้มโอเมก้าด้วยมือเดียว เขาปลดระเบิดเหนียวจากปืนพกที่คาดไว้ตรงสะโพกออกมาแล้วขว้างไปด้านหลัง ระเบิดเหนียวนั้นยึดติดกับประตูทางเข้าพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่ทรุดโทรม เสียงเพลงอิเล็กทรอนิกส์จากระเบิดดังขึ้นไม่กี่วินาที แล้วเสียงระเบิดก็ดังสะท้อนเข้าไปในทุกมุมของซากปรักหักพัง
เขาก้มหน้าลง ค่อยๆ กัดเข้าที่หลังคอของนางเงือกอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกัดเข้าที่เครื่องยับยั้งที่ฝังอยู่ตรงศูนย์กลางของต่อม ปลดปล่อยฟีโรโมนที่ใช้เพื่อปลอบประโลม และค่อยๆ ดึงอุปกรณ์ที่ซับซ้อนนั้นออกมา จากนั้นเขาก็ถ่มลงที่ฝ่ามือแล้วเก็บมันเข้ากระเป๋า
หลังจากที่เครื่องยับยั้งถูกดึงออกจากต่อม นัยน์ตาของนางเงือกกลับมามีประกายแสงสีฟ้าเมทัลลิกปกคลุมอีกครั้ง โดยบางครั้งมีเส้นสายของกระแสไฟฟ้าพาดผ่านกลางลูกตา หางยาวของเขายกขึ้นเบาๆ ทำให้กลุ่มเมฆเหนือซากปรักหักพังรวมตัวกันอย่างรวดเร็วเกิดเป็นพายุฝนฟ้าคะนอง ลมกระโชกแรงกวาดกลืนซากปรักหักพังและทุกชีวิตที่ยังติดอยู่ในนั้น สายฟ้าฟาดฟันอย่างโกลาหลในกลุ่มเมฆ ตีอย่างไร้ทิศทางลงบนอาคารต่างๆ ในบริเวณพายุฝนฟ้าคะนอง
腺体J1 (ต่อม J1) ของนางเงือกที่สามารถแยกตัวสร้างพลังทำลายล้างได้ เป็นความสามารถพิเศษที่ใช้เฉพาะกับการทำงานของตัวทดลองในปฏิบัติการพิเศษ มักถูกใช้เพื่อสนับสนุนพลซุ่มยิงและทหารจู่โจมในการแทรกซึมหลังแนวข้าศึกเพื่อทำลายอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ซับซ้อน
เปลวไฟที่พวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าผสมผสานกับเสียงฟ้าผ่าดังสนั่นกึกก้อง สว่างไสวไปครึ่งฟ้า ไป๋ชู่เหนียนกระโดดลงจากแท่นสูงด้วยแรงระเบิด ก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านอากาศที่ร้อนระอุและบิดเบี้ยวไปด้วยความร้อน พาโอเมก้าหนีออกไปด้วยความเร็ว###
ไป๋ฉู่เหนียนมีอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ในเมืองขนาดเพียง 100 ตารางเมตร เขามักไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะต้องออกไปทำภารกิจอยู่บ่อย ๆ บ้านจึงดูโล่งมาก โต๊ะในห้องนั่งเล่นมีเพียงขนมที่กินเหลือไว้ครึ่งหนึ่งและที่เขี่ยบุหรี่ที่เต็มไปด้วยก้นบุหรี่
เขาหยิบน้ำขวดหนึ่งออกจากตู้เย็นแล้วนั่งลงที่โต๊ะ เปิดขวดดื่มไปครึ่งหนึ่ง จากนั้นหยิบกล่องข้าวที่สั่งไว้เมื่อคืนขึ้นมาหยิบกินไม่กี่คำ พร้อมกับเปิดทีวีดูข่าว เงือกที่เขาจับมาได้ถูกโยนลงไปบนพื้นอย่างไม่ใยดี
“แกเอาผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบตัวออกไปซะ มันเปียกน้ำจนทำให้พื้นเปียกหมด” ไป๋ฉู่เหนียนพูดพลางกินข้าวไปด้วย
เงือกดูสับสน ฟังเขาอย่างตั้งใจพยายามเดาความหมายของไป๋ฉู่เหนียน จากนั้นก็ชี้ไปที่ผ้าพันแผลบนตัวของเขาแล้วพูดว่า “กวา?”
“พูดไม่ได้ก็อย่าพูด แกคิดว่าทำแบบนี้แล้วน่ารักรึไง”
จริง ๆ แล้วเงือกไม่ได้เข้าใจภาษาของไป๋ฉู่เหนียนทั้งหมด แต่เขาเข้าใจคำง่าย ๆ ที่ได้ยินบ่อย ๆ เท่านั้น และเดาความหมายจากการเคลื่อนไหวของร่างกายและสีหน้า
ดังนั้นในสายตาของเงือก สิ่งที่ไป๋ฉู่เหนียนพูดคือ “%@＜－【％[email protected]）你＜+－％%×－น่ารักมาก%+。”
เงือกพยักหน้า จากนั้นก็ใช้ปลายหางยาวเล็ก ๆ ของเขาทำท่ารูปหัวใจให้กับไป๋ฉู่เหนียน
ไป๋ฉู่เหนียนถอนหายใจและปาดหน้าตัวเองอย่างเหนื่อยใจ
เงือกเดินบนบกได้อย่างเชื่องช้า เขาคลานไปที่ข้างโต๊ะและกวาดตามองดูสิ่งของบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบน้ำขวดที่ไป๋ฉู่เหนียนวางไว้ขึ้นมาสนใจ เขาลองพยายามศึกษาวิธีเปิดฝาขวด ก่อนจะ ตัดสินใจกัดปากขวดทั้งขวดจนขาดไปครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็ดื่มน้ำอย่างสง่างามสองสามคำ###จบบท
