บทที่ 2 ตรวจสอบความจริง

บทที่ 2 ตรวจสอบความจริง

หลังจากเวลาที่ไม่อาจบอกได้

เจคอบลืมตาขึ้นอีกครั้งด้วยความสับสนก่อนที่ความทรงจำล่าสุดจะหลั่งไหลกลับเข้ามาอย่างท่วมท้น ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงฝันร้าย แต่เมื่อเขารู้สึกถึงร่างกายของตัวเองและมองเห็นด้วยสายตาที่คมชัด เขาก็ตกใจจนหัวใจเต้นแรงราวกับจรวด

เขามองไปยังลำตัวของตนเองโดยไม่รู้ตัว แต่หัวของเขากลับไม่ขยับได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาใช้ดวงตาสำรวจแทนและรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าลำตัวของเขาไม่ได้เปิดเหมือนหนังสืออีกต่อไป

แต่ความโล่งใจนั้นกินเวลาเพียงครู่เดียว เมื่อเขาสังเกตเห็นสิ่งแปลกประหลาดรอบตัว

อย่างแรก เขาเปลือยเปล่าทั้งตัวและไม่สามารถพูดหรือขยับได้เลย อย่างที่สอง เขารู้สึกเหมือนร่างกายนี้ใหม่เอี่ยมไม่เหมือนกับความรู้สึกที่เคยเป็นมาก่อน อย่างที่สาม เขาไม่สามารถขยับมือหรือเท้าได้ แม้แต่นิ้วก้อย และที่สำคัญที่สุดและน่ากลัวที่สุด เขาลอยอยู่ในห้องขังแก้วที่เต็มไปด้วยของเหลวสีน้ำเงินอ่อนๆ เขาแทบจะมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองได้ แต่ไม่ชัดเจน

'นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่?!' เจคอบคิดอย่างสับสน เขาพยายามมองผ่านกระจกใส

ภายนอกมีแสงสีเขียวอ่อนๆ เจคอบพอมองเห็นโต๊ะอยู่ตรงกลางห้อง

เมื่อดวงตาของเขามองไปที่ผนังด้านหน้าห้องขังแก้ว เขาตกใจจนดวงตาสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

ในห้องขังแก้วตรงหน้าเขามีสิ่งมีชีวิตที่มีหัวเหมือนหมูป่าและลำตัวของมนุษย์เพศชายอยู่!

'นี่มันภาพหลอนแน่ๆ ไม่มีทางที่สิ่งนั้นจะเป็นของจริง!' เจคอบปฏิเสธทันทีโดยไม่คิดสองครั้ง

เขารีบละสายตาไปที่อื่นเพราะไม่อยากเห็นสิ่งนั้นอีก กลัวว่าจะหลอนตัวเองไปมากกว่านี้

เจคอบสังเกตเห็นบันไดเล็กๆ มุ่งขึ้นไปที่มุมห้อง มันน่าจะเป็นทางออกจากมุมมองของเขา แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามขนาดไหน เขาก็ไม่สามารถหนีจากสิ่งที่กักขังเขาได้ และเขาก็ไม่รู้สึกถึงโซ่หรือกุญแจใดๆ ที่พันธนาการตัวเขาไว้

ในที่สุด เจคอบก็ยอมแพ้ คิดว่าเขาคงกำลัง 'หลอน' หรือฝันอยู่ เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาเป็นหนุ่มและโผล่มาในที่น่ากลัวเช่นนี้

เขาไม่เคยเชื่อในลัทธิหรือศาสนาใดๆ ไม่เคยเชื่อในเรื่องการกลับชาติมาเกิด แม้ว่าเขาจะปรารถนาความเป็นอมตะ แต่เขาก็คิดว่ามันเป็นเพียงความฝันและความปรารถนาที่ไม่มีทางเป็นจริง ซึ่งทุกคนก็คงมีเหมือนกัน

'เฮ้อ... คงจะตายแล้วหรือกำลังจะตาย และนี่อาจจะเป็นภาพย้อนก่อนตาย แต่ทำไมของฉันมันถึงเหมือนหนังสยองขวัญ?' เจคอบครุ่นคิด

'อีกไม่นานมันก็จะจบลง และฉันจะหยุดมีตัวตนหลังจากนั้น...' เจคอบคร่ำครวญด้วยความไม่เต็มใจและความเศร้า

ในขณะนั้นเอง เจคอบได้ยินเสียงประตูเปิดดังเอี๊ยด ด้วยสายตาที่หรี่ลง เขามองไปยังบันไดลางๆ นั้น

เงาร่างเล็กๆ สวมผ้าคลุมสีดำเข้ามาในห้อง

เจคอบบอกได้ว่าความสูงของคนนี้ประมาณสี่ฟุต ซึ่งไม่ปกติ เว้นแต่ว่าคนๆ นี้จะเป็นเด็ก

เงาร่างเล็กๆ ถอดผ้าคลุมออกและโยนไปที่โต๊ะเล็กๆ ใกล้บันได แต่เจคอบยังคงมองไม่ชัดว่าใบหน้าของคนๆ นี้เป็นอย่างไร และเขาก็ไม่สนใจเพราะคิดว่าตัวเองกำลังจะ 'ตาย' ในไม่ช้า

“อืม?” เงาร่างเล็กๆ นั้นสังเกตเห็นห้องขังแก้วของเจคอบและเดินเข้ามาใกล้

เจคอบมองดูอย่างใจเย็นในขณะที่คนๆ นั้นเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“โอ้ เจ้าได้สติแล้วสินะ”

เสียงของคนๆ นี้เป็นเสียงเดียวกับที่เจคอบได้ยินก่อนที่เขาจะสะดุ้งตื่นครั้งก่อน

'เฮ้อ... ทำไมหมอบ้าคนนี้ถึงมาอยู่ในภาพย้อนของฉันนะ? ฉันไม่เคยไปลบหลู่หมอโรคจิตคนไหนเลยสักหน่อย' เจคอบถอนหายใจด้วยความขมขื่น

เงาร่างเล็กๆ ยื่นนิ้วไปกดอะไรบางอย่างข้างห้องขังแก้วของเจคอบ จากนั้นของเหลวสีน้ำเงินทั้งหมดก็ค่อยๆ ไหลลงสู่ด้านล่าง และห้องขังแก้วที่ขังเจคอบไว้ค่อยๆ ว่างเปล่า

เจคอบเริ่มมองเห็นชัดขึ้นเมื่อของเหลวเหนียวๆ สีน้ำเงินหายไป เขารู้ได้ว่าเขายืนอยู่บนพื้นผิวโลหะ แต่เขาก็ยังไม่สามารถขยับใบหน้าหรือร่างกายส่วนอื่นได้

ทันใดนั้น ท่อแก้วก็เริ่มเลื่อนลง มันกำลังเปิดออก

ตอนนี้สายตาของเจคอบจ้องไปที่ร่างเล็กๆ นั้น และทันทีที่มองเห็น ร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว

ใบหน้าของร่างเล็กๆ นั้นเป็นสีน้ำตาลเข้ม มีจมูกยาวคล้ายมีดยาว 5 เซนติเมตร ดวงตาสีเขียว และรูม่านตาสีดำ หูยาวแหลม และเขี้ยวเขียวๆ ที่ชั่วร้ายยื่นออกมาจากปาก มันหัวล้านสนิท มีเพียงเส้นผมสีดำเส้นเดียวตรงกลางศีรษะ

"อื้มมม..." เจคอบอยากจะสบถออกมา แต่ปากของเขากลับไม่ยอมขยับ 'ภาพย้อนก่อนตาย' ของเขากลายเป็นจริงและน่าสยดสยองมากขึ้นเรื่อยๆ

“ข้าไม่ชอบที่เจ้ามองข้าแบบนั้นเลย ทาสเอ๋ย!” มอนสเตอร์ตัวเล็กๆ นั้นพ่นลมหายใจเย็นชา ขณะที่ดวงตาสีเขียวเป็นประกายอย่างลึกลับ “คุกเข่า!”

เจคอบซึ่งยังคิดว่านี่เป็นแค่ 'ภาพหลอน' ก่อนตาย ในที่สุดก็รู้สึกถึงบางอย่างที่คนตายหรือคนฝันไปไม่สามารถรู้สึกได้ นั่นคือ ความเจ็บปวด!

เมื่อคำว่า "คุกเข่า" หลุดออกมาจากปากของมอนสเตอร์ตัวเล็กๆ เจคอบก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในสมอง ก่อนที่ร่างกายของเขาจะสั่นสะท้านและเข่าของเขางอโดยไร้การควบคุมหรือความต้องการของเขาเอง

'ปัง!'

เสียงกระดูกกระทบกับเหล็กแข็งดังสนั่นไปทั่วห้อง

ความรู้สึกของเจคอบเปลี่ยนไปมาระหว่างความงุนงง ความหวาดกลัว ความไม่เชื่อ และความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่หัวเข่า เข่าแทบแตกเมื่อร่างของเขาคุกเข่าลงโดยที่เขาไม่รู้ตัว

“หึ! อย่างนี้แหละถึงจะดี ทาสต้องทำตัวแบบนี้เสมอ!” มอนสเตอร์ตัวเล็กๆ หัวเราะเยาะเมื่อเห็นร่างของเจคอบสั่นสะท้านและใบหน้าของเขาซีดเผือด แม้ใบหน้านั้นจะไร้การแสดงอารมณ์ใดๆ

ในที่สุดเจคอบก็ได้สติกลับมาและภาพเหตุการณ์ทั้งหมดก็ฉายผ่านในหัวของเขา ทั้งภาษาที่ไม่คุ้นเคย การตื่นขึ้นมาด้วยเลือด การอยู่ในห้องขังแก้วที่มีของเหลวเหนียวๆ สีน้ำเงิน และสุดท้าย การถูกมอนสเตอร์พูดได้ตัวนี้บังคับให้คุกเข่า

ทุกอย่างบ่งชี้ไปในทิศทางเดียวที่เขาไม่เคยเชื่อมาก่อนในชีวิต แต่เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ทำให้เขาคิดถึงมัน และมันอาจเป็นคำตอบเดียวของคำถามนับล้านในใจของเขา

'กะ-กะ-กลับชาติมาเกิดงั้นเหรอ?!'