บทที่ 196: พบเจอเพื่อนเก่า (ตอนฟรี)  

บทที่ 196: พบเจอเพื่อนเก่า (ตอนฟรี)

“เป็นไปได้ไหมว่า… ผีสาวในบ้านของซูหยางเองก็จะถูกนำกลับมาด้วยวิธีนี้?”

หม่าหลงพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสนใจผีบน “หลัง” ของตัวเองอย่างมาก… ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็สามารถพาผีบนหลังของเขาไปสนุกเหมือบแบบที่ซูหยางทำได้ไหม?

เขาไม่เห็นผีบนหลังของเขา

แต่เขาเห็นผีอยู่ข้างหลังซูหยาง มันคือผีสาวที่สวยงาม เกาะอยู่บนหลังของซูหยาง โดยมีมือของเธอโอบรอบคอของซูหยาง ราวกับว่าเธอสังเกตเห็นสายตาของหม่าหลง เธอจึงหันศีรษะและมองไปรอบๆ โดยทันที

“ห้ะ?”

หม่าหลงตกตะลึง

“หืม?”

ผีตนนั้นตกใจ

พวกเขาสบตากันและจำกันได้!

“นังผีเลว!”

“ไอ้อ้วนดำ… นั่นแกใช่ไหม”

หนังศีรษะของหม่าหลงสั่นระริกด้วยความสยองขวัญ เขาร้องอุทานว่า “ซูหยาง มีผีอยู่ข้างหลังนาย มันคือ… มันคือตัวที่หนีออกมาจากวัดร้างได้!”

“ฉันรู้”

ซูหยางตอบอย่างใจเย็น

ผีสาว: “….”

ผัสาวบนหลังของซูหยางตกตะลึง!

เมื่อเห็นหม่าหลงและได้ยินเขาพูดถึง “วัดร้าง” เธอก็มีความคิดคร่าวๆ เกี่ยวกับตัวตนของซูหยางในใจลึกๆ ร่างกายของเธอไม่สามารถหยุดสั่นได้ และมือที่โอบรอบคอของซูหยางอยู่ก็กำลังจะคลายออกและหนีไป แต่ซูหยางจะปล่อยให้เธอทำตามที่เธอต้องการหรอ?

ด้วยพลังเต๋าที่แผ่กระจายออกมาจากร่างกายของเขาอย่างแผ่วเบา เขาจึงกดผีสาวไว้ จับข้อมือขวาของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง และโยนเธอข้ามไหล่ของเขาไปอย่างแรง เขาเหยียบหน้าอกของเธอด้วยเท้าข้างหนึ่งและยิ้มมุมปาก “ช่างบังเอิญซะจริงๆ นะอิหนู… ฉันไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอเธออีกในตลาดผี!”

จากนั้น เขาก็ค่อยๆ ถอดหน้ากากออก

“นะ.. นักพรตเต๋าค้อนเหล็ก!”

ดวงตาของผีสาวหดลงอย่างรุนแรง ฉากในคืนนั้นฉายแวบผ่านความคิดของเธอเหมือนภาพยนตร์ ภาพของนักพรตเต๋าค้อนเหล็กที่บังคับให้เธอและน้องสาวต้องเล่นซ่อนหาโดยมีค้อนของเขาอยู่ในมือจะไม่มีวันถูกลืม!

เธอไม่สามารถลืมฉากที่น้องสาวของเธอถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยค้อนได้ วิญญาณของพวกเธอกระจัดกระจายและถูกทำลายลงอย่างไม่มีเยื้อใย!

“ติ้ง!”

“ผีสาวตกใจกลัว ค่าบุญ +30”

“ติ้ง!”

“ผีสาวตกใจกลัว ค่าบุญ +30”

“ติ้ง…”

เสียงเตือนจากระบบดังขึ้น และผีสาวที่อยู่ใต้เท้าของซูหยางก็กรีดร้อง “นักพรตเต๋าค้อนเหล็ก… ไม่นะ ท่านปรมจารย์ค้อนเหล็ก ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรตามท่านมาเลย ฉันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันไม่ได้ทำร้ายใครมาครึ่งเดือนแล้ว… โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย!”

“ติ้ง!”

“ผีสาวตกใจกลัว ค่าบุญ +20 การรำ +1”

“ติ้ง!”

“ผีสาวตกใจกลัว ค่าบุญ +30”

เสียงเตือนจากระบบดังขึ้นอีกสองเสียงอย่างกะทันหัน

ซูหยางหันไปมองผีที่อยู่ข้างหลังหม่าหลง และเห็นเพียงพลังหยินที่กลิ้งไปมาอยู่บนหลังของหม่าหลงและเสียงกระซิบที่ดังออกมาจากภายในก้อนพลังหยิน… การรำหรอ?

นั่นมันอะไรวะ?

เสียงกระซิบนั้นชัดเจนเป็นพิเศษในหูของหม่าหลง

เขาได้ยินเสียงสองเสียง หนึ่งเสียงเป็นชาย และอีกเสียงเป็นหญิง

หญิง: “คราวนี้เราเตะแผ่นเหล็กเข้าหรอเนี่ย”

ชาย: “ชิบหายแล้ว นั่นมันนักพรตเต๋าค้อนเหล็ก!”

หญิง: “นักพรตเต๋าค้อนเหล็กคนนั้นว่ากันว่าเป็นโรคจิตที่จะไม่ฆ่าผีโดยทันทีหลังจากจับพวกมันได้ แต่เขาจะทรมานพวกมันก่อน… เราควรวิ่งหนีดีไหม”

หม่าหลง: “ซูหยาง มีผีสองตนอยู่ข้างหลังฉัน พวกมันกำลังคิดจะหนี!”

ฮึ่ม!

พลังเต๋าห่อหุ้มร่างของซูหยางไว้ ในทันใดนั้น อากาศในรัศมีมากกว่าสิบเมตรก็ดูเหมือนจะถูกแช่แข็ง

ขณะที่ผีสองตนที่อยู่ข้างหลังหม่าหลงกลายเป็นพลังหยินและลอยขึ้นไป พวกมันก็ “ถูกแช่แข็ง” อยู่กลางอากาศ เผยให้เห็นร่างโดยไม่ได้ตั้งใจ

ซูหยางโบกมือ และค้อนเหล็กขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

เขายิ้มมุมปาก “ฉันอยากรู้ว่า… ตั้งแต่พวกแกเกาะหลังพวกเรามา… พวกแกไม่เห็นสิ่งที่เราพบเจอในตลาดผีวันนี้กันเลยหรอ?”

วันนี้ ซูหยางได้พบกับคุณหนูเยว่และราชาผีจี้หยาน ผู้จัดการหลักสองคนของตลาดผี

เขายังขายสินค้าเบ็ดเตล็ดกับหยุนเหมิงซี หลิวซือซือ และเยว่หยูลั่วด้วย

หากผีทั้งสามนี้เห็นฉากทั้งหมด พวกมันก็ควรจะสัมผัสได้ถึงตัวตนของเขาแล้ว และใครก็ตามที่มีสมองก็คงจะหนีไปโดยเร็ว!

“ท่านปรมาจารย์… ท่านปรมาจารย์!”

เสียงสั่นเครือดังขึ้นจากผีตัวหนึ่ง “หลังจากที่เราเกาะหลังพวกคุณแล้ว เราก็จะซ่อนออร่าของเราเพื่อไม่ให้คุณพบเจอ เราจะปกป้องประสาทสัมผัสของเราด้วย ดังนั้นคุณจึงจะไม่พบเรา และเราก็จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก… เราตื่นจากสถานะนั้นหลังจากที่คุณออกจากตลาดผีแล้วเท่านั้น!”

“ฉันเข้าใจแล้ว”

ซูหยางพยักหน้า จากนั้นก็ฟาดหัวผีสาวด้วยค้อนของเขาโดยทันที

ปัง!

หัวผีสาวแตกทันที จากนั้นมันก็ประกอบกลับเข้าที่อย่างรวดเร็ว เธอร้องขอความเมตตาขณะที่ซูหยางยังคงสะสมคะแนนค่าบุญต่อไป!

ใบหน้าของซูหยางยังคงไม่สะทกสะท้าน เขาทุบพวกมันทีละตัว

ผีสาวระเบิดพลังงานหยินอย่างต่อเนื่องและประกอบหัวกลับเข้าที่ภายใต้การโจมตีของเขา เธออ่อนแอลงอย่างรวดเร็ว

ปัง!

ซูหยางฟาดค้อนลงมาอีกครั้ง

คราวนี้ผีสาวไม่สามารถประกอบร่างหยินของเธอขึ้นมาใหม่ได้และสลายหายไปในอากาศอย่างสมบูรณ์

“ติ้ง!”

“ขอแสดงความยินดีด้วยสำหรับการบริการอันยอดเยี่ยมของคุณในการส่งวิญญาณ รางวัล: ค่าบุญ +300”

ระบบแจ้งเตือนที่น่ายินดีดังขึ้น ซูหยางหันกลับมามองผีทั้งสองที่ลอยอยู่กลางอากาศและยิ้มกว้าง “บอกฉันหน่อยสิ ว่าพวกแกต้องการจะตายยังไง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้พวกสารเลวหน้าโง่ พวกแกกล้าดียังไงมาเกาะร่างของฉัน จัดการมันเลยลูกพี่!” หม่าหลงรู้สึกมั่นใจมากในขณะนี้...