บทที่ 17 เบียว
หลางจื่อฮุยล่อซอมบี้ที่ยังสามารถเคลื่อนไหวได้ไปชั้นที่สิบห้าได้อย่างง่ายดาย
ชื่อยี้ฟูที่เตรียมตัวอยู่แล้วรีบกำจัดมอนที่ถูกล่อมาอย่างรวดเร็ว
“มีแค่ 7 ตัวเหรอ? น้อยไปนิด”
“พวกเราทั้งห้าคนสามารถฆ่าซอมบี้ได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียวถ้าไม่พลาด ความเร็วในการฆ่ามอนก็ยังดีอยู่”
ชื่อยี้ฟูหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า "แต่...ประมาณ20รอบก็น่าจะพอ "
หลางจื่อฮุยไม่ขยับ แต่ยิ้มแล้วพูดว่า: "ไม่ต้องล่อแล้ว ลงไปด้วยกันเถอะ"
“อ๊ะ...ถึงแม้ว่าซอมบี้พวกนี้จะอ่อนมาก แต่ถ้าพวกเราถูกมันล้อม...”
“ไม่ต้องกังวล ไม่มีอันตรายแน่นอน!”
ภายใต้ความั่นใจของหลางจื่อฮุย ทั้งห้าก็เดินออกจากสิ่งกีดขวาง
เมื่อพวกเขาไปถึงชั้นที่สิบสี่ อีกสี่คนก็ตกตะลึงไปหมด!
“นี่...นายทำเหรอ!”
ชื่อยี้ฟูมองดูซอมบี้ที่ถูกบีบกองรวมกันอยู่ตรงหน้าเขาด้วยท่าทีไม่เชื่อ
ตอนนี้ซอมบี้พวกนี้กลายเป็นเนื้อบนเขียงแล้ว แค่จิ้มพวกมัน!
“ซอมบี้พวกนี้ไม่มีสมอง ฉันขึ้นๆลงๆ ล่อพวกมัน ก็เป็นแบบนี้”
หลางจื่อฮุย ยักไหล่แล้วทำหน้าแบบมันคือเรื่องปกติ
“นี้... ไม่ปกติ! ถึงทำได้ แต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ไม่ได้รับแผล!”
ฉันมีหมวกเวลสามประหลาดใจ
คนที่โดนวิ่งออกไปตายเพราะโดนล่อ ไม่ได้คาดหวังว่าจะเก่งขนาดนี้
และนี้คือซอมบี้
เมื่อเจอคำถามหลางจื่อฮุยก็ตอบง่าย
หลางจื่อฮุยโบกมือโดยไม่พูดอะไร ด้วยสีหน้าสงบ
เชี้ย อวดเก่งหรอ!
อีกสี่คนที่เหลือล้วนแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม
หลังจากที่หลางจื่อฮุยทำทุกอย่างแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือเวลาเก็บเกี่ยว
ใช้เวลาไม่นานในการฆ่าซอมบี้ให้ครบ 100 ตัว!
“ปัง~ปัง~ปัง~”
ทั้งห้ากลับมาที่ชั้นสิบห้า และชื่อยี้ฟูก็เคาะหน้าห้อง 1501
พวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะรับรางวัลภารกิจ
“อะไร! ฉะนไม่ได้บอกหรอว่าอย่ามากวนฉันถ้ายังฆ่าซอมบี้ไม่พอ? ผ่านไปแปปเดียวเอง?”
โจวเจ๋อชวนเปิดประตูมาพร้อมคำบ่น
“อ๊ะ! ลืม NPC เขาไม่ได้นอนเลยทั้งคืนนี้น่า แล้วเรามากวนเวลานอน ค่าความชอบของเขาคงลดลงอีกแล้ว” ชื่อยี้ฟู
“ตอนนี้ ฉันไม่สนค่าความชอบ NPC ตอนนี้ฉันอยาได้อาวุธดีๆจะได้ไปอัพเลเวลต่อ” เทพตลอดกาลแทรก
“นั่นก็จริง...แต่เราเป็นทีมแรกแล้ว มันจะยากตอนหลังนะสิ”
โจวเจ๋อชวนหรี่ตาลงเพื่อฟังการสนทนาระหว่างผู้เล่น
ซอมบี้ 100 ตัว พวกนี้ฆ่าเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?
กำลังเมาเหรอ?
“การใช้ลูกเล่นเล็กๆ น้อยๆ ไม่ควรถือเป็นจุดบกพร่อง พูดง่ายๆ ก็คือ มันง่ายมากที่จะเสร็จภารกิจ [กำจัดภัยคุกคาม]”
เมื่อเห็นสีหน้าที่งุนงงบนใบหน้าของโจวเจ๋อชวน ชื่อยี้ฟูก็อธิบายกระบวนการฆ่าซอมบี้
เป็นไปได้หรอ?
โจวเจ๋อชวนเปิดเผยสีหน้างุนงง
“ทำไมนายอธิบายให้ NPC ฟังเยอะขนาดนี้ เราแค่ส่งภารกิจพอ” ฉันมีหมวกเวลสาม
"เกมนี้มีการแสดงความรู้สึกที่สมจริง...NPC ถือเป็นคนจริงๆ"
ชื่อยี้ฟูยิ้ม และเขาก็รู้สึกว่าพฤติกรรมของเขาดูซ้ำซากไปหน่อย
ทั้งห้าเลือกที่จะส่งถารกิจ
ระบบจะออกรางวัลภารกิจให้อัตโนมัติ
10 เหรียญเงินต่อคน พร้อมเลือกอาวุธหรือชุดเกราะจากตัวเลือกที่ระบบกำหนด
หลางจื่อฮุยเลือกอาวุธโปรดออกมา นั่นคือดาบเหล็ก
.........
ดาบเศษเหล็ก
คุณภาพ : ขาวธรรมดา
พลังโจมตีกายภาพ: 8-13
ความทนทาน: 15/15
.........
“เผชิญหน้ากับสายลง!”
หลังจากได้รับดาบแล้ว หลางจื่อฮุยก็โบกมือและท่องบทของฮีโร่ตัวโปรดของเขา
“ลงแล้ว เขากำลังจะป่วยแล้ว” ฉันมีหมวกเวลสามเอามือก่ายหน้าผาก
เมื่อใดก็ตามที่ หลางจื่อฮุยเริ่มท่องบทของเขา ปกติจะเป็นตอนที่เขาจะทำอะไรสักอย่างแปลกๆที่สุด
“อย่ากังวลไป ตอนนี้มีผู้เล่นน้อยมาก เขาทำอะไรไม่ได้... เขาไม่น่าจะทำอะไรได้…” ชื่อยี้ฟูก็กังวลเล็กน้อยเช่นกัน
หลังจากที่หลางจื่อฮุยเลือกอาวุธเสร็จ อีกสี่คนก็เลือกรางวัลภารกิจเหมือนกัน
ฉันมีหมวกเวลสามเลือกถุงมือ เขาเป็นแฟนตัวยกของเกมที่ใช้หมัด
ทุบหัวแกและเลือกชุดเกราะ ต่อสู้กับแรงกดดันเป็ฯแทงค์หลักของทีม
เทพตลอดกาลเลือกธนูไม้และลูกธนู 10 ดอกซึ่งเป็นเขาเป็นแครี่หลัก
ชื่อยี้ฟู... หลังจากใคร่ครวญอยู่นาน เขาก็เลือกคทาไม้ที่มีพลังโจมตีไม่แข็งแกร่งเท่าแท่งเหล็กด้วยซ้ำ
เขาคิดอยู่เสมอว่าเกมนี้ควรมีอาชีพนักเวทย์
มิฉะนั้น มันจะน่าเบื่อเกินไปที่จะต่อสู้กับซอมบี้ด้วยอาวุธเย็นกับอาวุธร้อน และเกมนี้จะอยู่ได้ไม่นานอย่างแน่นอน
ในฐานะผู้มันสมองของทีม สิ่งที่ชื่อยี้ฟูคำนึงถึงคือการควบคุม
หากมีเนักเวทย์อยู่ในเกมนี้ ก็เป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเขาในการเล่นซัพพอร์ตที่ควบคุมระยะไกล
หลังจากได้รับรางวัลภารกิจ ทั้งห้าก็ไม่ลืมรับภารกิจใหม่
โจวเจ๋อชวนง่วงนอนมาก เขาจึงมอบหมายภารกิจ [รวบรวมวัสดุ] ให้กับทั้งห้าโดยไม่คิดอะไร
แล้วก็บอกว่าร้านปิดชั่วคราวอย่ารบกวนเวลานอน ไม่งั้นจะตอกติดกับผนัง!
เมื่อเผชิญหน้ากับ NPC ที่ฉุนเฉียวแบบนี้ ทั้งห้าก็ค่อยๆ คุ้นเคยกับมัน
พวกเขาเดินอย่างเชื่อฟังไปยังทางเข้าทางเดิน
ในตอนนี้ มีโลโก้ผู้เล่นเพิ่มบนแผนที่
สตาร์คเมืองดาว ออนไลน์แล้ว!
