บทที่ 16 นายบอกว่าฉันมีฝีมือแต่ไม่มีสมอง
“เพิ่งจะ 6 โมงเช้าเอง นายคิดว่าทุกคนก็เหมือนกับเราหรือไง เขาน่าจะออนไลน์ตอนตรวจสอบเกมดูระบบเกมเสร็จ”
ชื่อยี้ฟูมองดูเวลาแล้วตอบว่า: "แต่ฉันเตือนแล้ว ว่าเกมนี้จะต้องเป็นที่นิยมแน่ๆ เขาควรจะมา... ไม่ต้องรอนานเกินไป"
อีกสี่คนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
จะสบายใจกว่าที่จะแน่ใจว่ามีปรมาจารย์แนวนี้ที่จะออนไลน์มาเป็นผู้นำพวกเขา
"ถ้าอย่างนั้น... ตอนนี้เรามาทำภารกิจฆ่าซอมบี้ก่อน" หลางจื่อฮุยถามต่อ: "หรือรอจนกว่าเขาจะออนไลน์?"
"มาทำภารกิจกันก่อนเถอะ" ชื่อยี้ฟูโบกมือ “การฆ่าซอมบี้ 100 ตัวไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา”
ในระหว่างการพูดคุย ทั้งห้าเข้าไปในทางเข้าไปที่ทางเดิน
โจวเจ๋อชวนใช้เวลาทั้งคืน
เขากำจัดซอมบี้เกือบทั้งหมดที่ทางเข้าทางเดินชั้น 15
ตอนนี้มียังเหลือซอมบี้ที่ชั้นอื่น
“ซอมบี้ระดับ E ประเภทนี้อ่อนแอมาก ถ้ามีอาวุธ ตราบใดที่เราไม่ได้ถูกล้อมท่พื้นที่เปิดโล่ง เราก็จะไม่ตกอยู่ในอันตราย”
ชื่อยี้ฟูคิดอยู่พักหนึ่งและแนะนำว่า: "มาทำความสะอาดที่ทางเข้าทางเดินกันเถอะ
ยังมีอิฐเหลือทิ้งอยู่ที่นี่ซึ่งสามารถทำสิ่งกีดขวางแล้วล่อซอมบี้มาที่ละนิด"
ภายใต้คำสั่งของชื่อยี้ฟู ทั้งห้าเริ่มใช้วัสดุเหลือใช้เพื่อจัดเตรียมสิ่งกีดขวาง
ขั้นแรกให้ปิดกั้นทางเดินด้านบนด้วยเศษอิฐ เศษหิน และซากซอมบี้จำนวนมาก
พวกเขาไม่ต้องการถูกล้อมด้วยซอมบี้ที่ชั้นบนชั้นล่างพร้อมกัน
ขั้นตอนต่อไปคือการจัดทางเดินแคบๆ ให้ซอมบี้หลายตัวพอผ่านไปได้
หลังจากสร้างสิ่งกีดขวางกว่าหนึ่งชั่วโมง พลังกาย(พละกำลังแรงความเหนื่อย)ของทั้งห้า ก็หมดลงประมาณ 10%
ร่างกายที่สร้างขึ้นจากระบบล้วนสมบูรณ์และแข็งแรง หากต้องใช้ร่างกายจริงๆมาทำ แค่ขยับอิฐพวกนี้ก็เหนื่อยแล้ว
"ขั้นตอนต่อไปคือส่วนสำคัญที่สุด" ชื่อยี้ฟูพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ล่อซอมบี้!”
“ถ้าน้อยไปก็ไม่ดี ถ้ามากไปก็ทำลายเราแทน”
“สำคัญแบบนี้ควรจะให้ผู็เชี่ยวชาญทำ”
ในขณะที่ชื่อยี้ฟูกำลังพูด เขาก็มองหลางจื่อฮุย
หลางจื่อฮุยตกตะลึงอยู่แปปนึง จากนั้นก็ยิ้มและพูดว่า "นายอยากให้ฉันล่อซอมบี้หรอ? นายไม่คิดว่าฉันจะพลาดหรอ?"
ด้วยประสบการณ์อันยาวนานของหลางจื่อฮุยที่สามารถวอ่งเข้าใส่ตีนมากมายจากเกมต่างๆ มันเป็นไปได้ที่จะล่อซอมบี้
“นายวิ่งเก่งที่สุดในทีมเรา ถ้านายทำ ตราบใดที่ทำอย่างตั้งใจ ซอมบี้ก็แตะนายไม่ได้หรอก”
หลางจื่อฮุยเลิกคิ้วเมื่อเขาได้ยินคำว่า "ฉันสงสัยว่านายกำลังจะบอกฉันว่าฉันไม่ใช้สมองเวลาเล่นเกม... ไม่มีหลักฐาน"
ฉันมีหมวกเวลสามพยักหน้าเห็นด้วย: "ฉันว่าจริง นายมีทักษะกับความสามารถในการเล่นเกมดีมาก แต่มักจะโง่วิ่งออกไปตายเองนี้คือตัวอย่างของมีฝีมือแต่ไม่มีสมอง ”
หลางจื่อฮุย: "..."
“อย่าคิดโยนให้คนอื่น อันนี้เป็นของนาย!” เทพตลอดกาลพูดต่อ: "ซอมบี้พูดกับพิมพ์ไม่ได้ ไม่มีเหตุผลนายจะวิ่งไปตายแน่ๆ!"
หลังจากการพูดสั้น ๆ ก็มีมติเป็นเอกฉันท์ให้หลางจื่อฮุยทำหน้าที่สำคัญในล่อซอมบี้
ที่เหลืออีกสี่คนรออยู่ด้านหลังสิ่งกีดขวาง พร้อมที่จะฆ่าซอมบี้ทุกเมื่อ
หลางจื่อฮุยม้วนริมฝีปากของเขาและทำได้เพียงทิ้ง "ขยะ" ที่เขาเพิ่งเก็บมาเท่านั้น
หลังจากลดภาระลงแล้ว เขาก็คลำอย่างระมัดระวังไปตามราวกั้นจนถึงชั้นล่าง
เมื่อมาถึงทางเข้า เมื่อเห็นสถานการณ์ของชั้นที่ 14 หลางจื่อฮุยหดคอลงทันที!
เยอะเชี้ย!
ทางเดินแคบๆ บนชั้น 14 เต็มไปด้วยซอมบี้!
ความหนาแน่นเทียบได้กับนักท่องเที่ยวที่เที่ยววันหยุด!
“แค่เสียงเดียวก็จะดึงดูดซอมบี้ได้หลายสิบตัว...แต่มันมากไปจะทำยังไงดี?” หลางจื่อฮุย ขมวดคิ้ว
ด้วยประสบการณ์ในเกมเกือบหมื่นเกมในคลังเกมของหลางจื่อฮุยมีความเข้าใจทักษะที่ไม่เหมือนใคร
แต่ภาพตรงหน้า...
เขาไม่มีที่ว่างให้ทำเลย!
"ซอมบี้เคลื่อนที่ช้าๆ และมีรูปแบบเดียว...บางที...อาจเป็นแบบนี้ก็ได้"
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลางจื่อฮุยก็ปีนขึ้นไปบนราวกั้นและกระโดดลงไปที่ชั้น 14 พร้อมกับ "ปัก"!
"คำราม!!!"
เสียงดังกล่าวดึงดูดความสนใจของซอมบี้ทันที และเสียงคำรามก็ดังก้องไปทั่วอาคารอีกครั้ง!
ซอมบี้ทุกตัวในอาคารวิ่งตามเสียง!
เมื่อต้องเผชิญกับการสนับสนุนจากแฟน ๆ ที่คลั่งไคล้กลุ่มนี้หลางจื่อฮุยหลบมันได้อย่างอย่างใจเย็น
แขนที่เน่าเปื่อยของซอมบี้ไม่สามารถแตะต้องเขาได้เลย!
ดังที่ชื่อยี้ฟูอธิบายไว้
ตราบใดที่หลางจื่อฮุนไม่ประมาท ซอมบี้แบบนี้จะไม่เป็นภัยคุกคามกับเขาเลย
“หลังจากกลับไปกลับมาแบบนี้สองสามครั้งก็เกือบจะเหมือนเดิม”
หลางจื่อฮุยปีนขึ้นไปบนราวบันไดและเคลื่อนตัวไปมาระหว่างชั้น 13 กับ 15
บังคับให้ฝูงซอมบี้หนาแน่นขึ้น!
กลุ่มซอมบี้ตามหลางจื่อฮุยขึ้นและลง
ในที่สุดซอมบี้หลายตัวก็สูญเสียฐานยืนและล้มลง!
การล้มของซอมบี้ตัวแรกนี้ทำให้เกิดเอฟเฟกต์แบบเรียงซ้อน
ไม่นานหลังจากนั้น ซอมบี้ที่กลุ่มใหญ่ก็อัดแน่นอยู่ที่ทางเดิน!
ด้วยรูปแบบพฤติกรรมของพวกมัน พวกมันจะไม่มีวันแม้แต่จะคิดถึงการลุกขึ้นยืนด้วยความสามารถของตนเองอีกครั้งในชีวิตนี้!
