บทที่283 หัวใจอันขมขื่นของซาสึเกะ ฟรี

“เฮ้ คิดจะเข้ามายุ่งกับการต่อสู้ของคนอื่นเหรอ?” ซุยเงสึตะโกนใส่ชิกามารุ

“นี่มันไม่ใช่การต่อสู้แล้ว พวกนายพยายามฆ่าซาสึเกะคุงต่างหาก” ยามานากะ อิโนะโกรธเลยตะโกนใส่อีกฝ่าย

ถ้าชิกามารุไม่ได้เข้ามาแทรกแซง น่ากลัวว่าซาสึเกะจะถูกฆ่าตายแน่ สำหรับเรื่องนี้ พวกเขาซึ่งเป็นนินจาโคโนฮะต่างก็โกรธกันเป็นธรรมดา

“เพราะเขาอ่อนแอเกินไปต่างหาก เป็นนินจาอุจิวะ แท้ ๆกลับต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่นอีกเหรอ?” ยูกิ โชเถียงแทน สีหน้ายิ้มเย้ยหยันอิโนะ

“ก็แบบนั้นแหละ อุจิวะ อิทาจิก็คงรู้อยู่แล้วว่าน้องชายตัวเองมีพลังแค่นี้ เพราะงั้นเขาเลยฆ่าคนอื่นและเหลือน้องชายไว้ เพราะน้องชายฝึกให้ตายก็คงทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ใช่ไหม?” อุจิวะ คิริหัวเราะเยาเย้ยซาสึเกะ

“นายพูดบ้าอะไรอยู่!” สีหน้าซาสึเกะกลายเป็นสีแดงเพราะความโกรธจัด

“ไม่ใช่แบบนั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่ามันเป็นการแข่งขันก็ต้องให้คนอื่นช่วยเหลือ ถ้านี่ไม่ใช่ขยะแล้วมันคืออะไร?” อุจิวะ คิริดูเหยียดหยาม

“ถ้ามีปัญหา อยากสู้กันไหมล่ะ หรือจะส่งใครมาแข่งกับฉันก็ได้นะ” อุจิวะ คิริไม่ยอมแพ้ เขากล่าวแบบสบาย ๆ ราวกับว่านินจาโคโนฮะไม่อยู่ในสายตาเขา

“แก...” นารูโตะกำลังจะเดินเข้าไปในสนาม ทันใดนั้นเนจิก็รั้งตัวเขาไว้ก่อน

“ยังไม่ถึงเวลา นารูโตะ”

“เนจิ...” นารูโตะดูสับสน

เนจิส่ายหน้า คนอื่นอาจกลัวอัจฉริยะของคิริงาคุเระ แต่เขาก็เป็นอัจฉริยะของฮิวงะ ในความเห็นเขา เขาก็ไม่แพ้ใคร ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนและหุนหันพลันแล่นเลย

อีกอย่าง การสอบจูนินกำลังจะเริ่มเร็ว ๆนี้ หากไม่พอใจอะไรก็สามารถไประบายเอาตอนนั้นได้

“คิ คิริคุง ช่างมันเถอะ” ฮินาตะพูดสนับสนุนเนจิ

แม้ว่าเธอจะยอมรับตัวตนของเธอในฐานะนินจาคิริงาคุเระแล้ว แต่เธอก็ยังจำเพื่อนที่โคโนฮะได้ สำหรับฮินาตะซึ่งมีจิตใจดีและอ่อนโยน เธอไม่อยากเห็นความขัดแย้งระหว่างทั้งสองฝ่าย

“ชิ!” อุจิวะ คิริได้ยินก็ส่งเสียงไม่พอใจออกมานิดหน่อย แล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

สุดท้ายมันก็ไม่ใช่การสอบจูนิน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องแตกหักกันมากเกินไป หากต้องการจัดการกับนินจาโคโนฮะก็ยังมีเวลาช่วงสอบอีก

ชิกามารุเห็นว่าสถานการณ์ดีขึ้น เขาก็ถอนหายใจออกมา ความโล่งใจทำให้เขาอดดีใจไม่ได้ ในขณะที่เขากำลังจะพาตัวซาสึเกะกลับมา

ชิกามารุก็เห็นแววตาของซาสึเกะแดงก่ำ ความโกรธ ความไม่พอใจและความอับอายไม่อาจปิดได้มิด

“บ้าฉิบ ฉันนี่มัน... อ่อนแอจริง ๆ” ซาสึเกะกำหมัดแน่น สมองไม่รับรู้อะไรรอบข้างเลยสักนิดเดียว อีกฝ่ายดูถูกเขา แต่เขาก็ไม่มีอำนาจหรือพลังไปโต้แย้งใด ๆเลย

“เอ๋ จบแล้วเหรอ?” ซุยเงสึเลิกคิ้วแล้วใช้มือประสานกันที่ท้ายทอย “น่าเบื่อจัง ไปกันดีกว่า”

เมื่อเห็นเช่นนั้น นินจาเกะนินจาคิริงาคุเระก็ไม่มีใครอยู่ต่อไปอีก พวกเขาจากไปเหลือเพียงคนของโคโนฮะที่ยืนดูแผ่นหลังของพวกเขา

“ไอ้พวกนั้นมันหยิ่งกันจังฟะ!” นารูโตะเบ้ปาก

หากเนจิไม่หยุดเขา นารูโตะคงเข้าไปโจมตีนานแล้ว

“ถ้ามีปัญหาอะไร ค่อยคุยกันหลังสอบจูนินเสร็จเถอะ” ชิกามารุตบไหล่นารูโตะ

พอทุกคนได้ยินก็พยักหน้า สุดท้ายชิกามารุก็เป็นเหมือนมันสมองของเด็กรุ่นใหม่อยู่ดี แม้ว่าจะไม่เป็นทางการก็ตาม

“ไปกันเถอะ” เนจิพูดแล้วเดินนำออกไป

ทุกคนต่างก็เดินตามเนจิกลับไปในเมือง โดยหมายมั่นว่าการสอบจะทำให้ดีที่สุดเพื่อตอกหน้านินจาจากคิริงาคุเระกลับไป

ทว่าซาสึเกะที่เดินตามมาด้านหลัง เขาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เดินก้มหน้าและร่างกายก็สั่นเทาเล็กน้อย

ความพ่ายแพ้เมื่อสักครู่นี้และความอัปยศที่เกิดจากพี่น้องอุจิวะสองคนนั้น มันเลวร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาให้ตายเสียอีก

ส่วนหนึ่งโกรธพี่น้องอุจิวะ รินกับอุจิวะ คิริ อีกด้านหนึ่งก็โกรธตัวเอง เขาไม่พอใจกับความแข็งแกร่งของตัวเองในตอนนี้มาก

‘ทำไมฉันอ่อนแอขนาดนี้ พลังแค่นี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะสืบหาต้นตอการฆ่าล้างตระกูลอุจิวะ’ ซาสึเกะกัดฟัน ไม่ว่าจะเป็นยังไง ตอนนี้เขาก็เริ่มเชื่อที่อุจิวะ รินพูดแล้ว

เขาเชื่อว่าหมู่บ้านได้บงการอิทาจิให้ฆ่าล้างตระกูล ดังนั้นเขาเลยต้องการพลังที่เพียงพอจะสืบหาเรื่องนี้ได้

“ซาสึเกะคุง...” ซากุระเดินอยู่ไม่ห่างจากซาสึเกะ พึมพำด้วยสีหน้ากังวล แต่เธอไม่รู้ว่าจะปลอบคนที่เธอชอบได้ยังไง

นินจาโคโนฮะกลับมาที่พักด้วยความกังวลกันทุกคน บางคนก็กังวลเรื่องความขัดแย้งของคิริงาคุเระกับโคโนฮะ บางคนก็กลัวว่าตัวเองจะเป็นตัวถ่วงทีม

“พวกอุจิวะจากคิริงาคุเระพูดกันแบบนั้นเหรอ?” จิไรยะในอีกห้องหนึ่งพูดขึ้น ตรงหน้าเขามีชิกามารุนั่งอยู่

“ครับ” นารา ชิกามารุตอบอย่างไม่ลังเล

หลังได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวซาสึเกะหลายครั้ง เขาก็ตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับจิไรยะ เพื่อกันไม่ให้เกิดปัญหาไม่คาดคิดขึ้น

ป้องกันไม่ให้ซาสึเกะมีความคิดที่ไม่ดี

“ฉันรู้แล้ว” จิไรยะพูดแค่นั้นแล้วก็ยิ้มแบบฝืน ๆออกมา “คิริงาคุเระก็แค่ต้องการแยกหมู่บ้านกับซาสึเกะเท่านั้นล่ะ ดังนั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วงไป ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกเขาทำสำเร็จหรอก”

“ครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนล่ะ” ชิกามารุก้มหัวแล้วเดินออกจากห้องไปพักผ่อน

ในห้องเหลือเพียงจิไรยะคนเดียว

“กำลังเกิดปัญหาขึ้นแล้ว” จิไรยะพอเห็นว่าชิกามารุออกไปก็ถอนหายใจออกมา

เขารู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับอุจิวะในตอนนั้น เห็นได้ชัดว่าตอนที่อุจิวะ ซาสึเกะรู้เรื่อง มันจะทำให้เกิดการแตกหักขึ้นแน่

หลังจากคิดสักพักใหญ่ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจจะพูดเรื่องนี้กับซาสึเกะด้วยความจริงใจ เพื่อป้องกันการสงสัยของซาสึเกะและทำให้เขาไม่แตกหักกับโคโนฮะ

ฐานลับใต้ดิน โอโตะงาคุเระ

“ฮ่าฮ่าฮ่า ซาสึเกะคุงรู้ความจริงแล้วงั้นเหรอ?” เสียงแหบของโอโรจิมารุหัวเราะร่า

สำหรับสถานการณ์ของอุจิวะในตอนนั้น เหล่านินจาระดับสูงต่างรู้เรื่องกันดี แต่สำหรับโคโนฮะ พวกเขาต่างปิดข่าวเหล่านี้ไม่ให้คนอื่น ๆรู้

“ใช่ครับ แค่ว่าซาสึเกะคุงยังไม่เชื่อ” ชายหนุ่มสวมแว่นพูดพลางดันแว่นขึ้น “บางทีเราอาจได้ตัวเขามาด้วยเรื่องนี้ก็ได้”

“โอ้?” ดวงตาโอโรจิมารุเป็นประกายและเขาก็เข้าใจความหมายที่ลูกน้องของเขาเอ่ยถึง

ซาสึเกะผู้อยากรู้ความจริงและปรารถนาจะแข็งแกร่งขึ้น คงจะไม่พอใจพลังของตัวเองในตอนนี้เป็นแน่ หากใช้ความจริงของอุจิวะเป็นตัวล่อ มีโอกาสถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ที่ซาสึเกะจะไม่กลับไปและอยู่ในโอโตะงาคุเระต่อ

“หลังจากการสอบจูนินเริ่มขึ้น ลองไปทดสอบความคิดของซาสึเกะคุงดูหน่อยสิ คาบูโตะ”

“ได้เลยครับ” คาบูโตะดันแว่น

เขาเองก็อยากรู้ ซาสึเกะจะต้านทานสิ่งล่อใจแบบนี้ได้หรือเปล่าเช่นเดียวกัน

************************