บทที่ 79 ภาพยนตร์แห่งชีวิต

หานหรันและหนิงเหยียน หลังจากดูรอบชิงชนะเลิศ Tomorrow's Superstar เสร็จ ก็หาที่พักในโรงแรมในอันเฉิงเพื่อพักผ่อน

ทั้งสองคนได้คุยกันออนไลน์มาเป็นเวลานานแล้ว ต่างก็เป็นแฟนคลับตัวยงของโรงพยาบาลจิตเวชหัวฮว๋า

เนื่องจากพวกเธอสนิทกันอยู่แล้ว และทั้งคู่ก็เป็นผู้หญิง ทั้งสองจึงเช่าห้องพักห้องเดียวกัน

ในขณะนี้ ภายในโรงแรม หานหรันกำลังนอนพิงเตียงโดยมีแผ่นมาสก์หน้าปิดอยู่บนใบหน้า

ส่วนหนิงเหยียนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังทาครีมบำรุงผิวบนขาที่ขาวเนียนของเธอ

ผิวพรรณของผู้หญิงต้องได้รับการดูแลเป็นอย่างดี และหนิงเหยียนก็พอใจกับขาของเธอมาโดยตลอด

ถ้าใส่ถุงน่องสีดำแล้ว บอกได้เลยว่า "ขาที่เล่นได้ทั้งปี" คงไม่เกินจริง

“ผู้อำนวยการโพสต์เวยป๋อแล้ว! ขอดูหน่อยสิ!” หานหรันที่กำลังเล่นโทรศัพท์พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

ทันใดนั้นเธอก็เข้าไปที่เวยป๋อของสวี่เย่

เธอคาดว่าสวี่เย่จะโพสต์อะไรที่เกี่ยวกับรายการ แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะเป็นการลงภาพอาหารตอนเที่ยงคืน

เมื่อเห็นภาพในโพสต์ หานหรันน้ำลายไหลโดยไม่รู้ตัว

เธอกลืนน้ำลายพร้อมกับความโกรธพุ่งออกมาจากดวงตา

“ผู้อำนวยการ คุณบ้าไปแล้วเหรอ! คุณเกินไปแล้วนะ! ทำไมต้องโพสต์รูปแบบนี้ตอนเที่ยงคืนด้วย! ทำเอาฉันนอนไม่หลับเลย!”

หานหรันโกรธในใจ

เธอทนไม่ไหวแล้ว!

เธอเป็นคนที่รักษาหุ่นอย่างดี กินแต่ของที่มีแคลอรีต่ำ

เธอให้สัญญากับตัวเองว่าจะอนุญาตให้ตัวเองกินบุฟเฟ่ต์หรือหม้อไฟได้แค่สัปดาห์ละครั้ง

และตอนนี้เธอก็ใช้สิทธิ์ของสัปดาห์นี้ไปแล้ว

แต่เมื่อเห็นภาพเหล่านี้ หานหรันรู้สึกว่าท้องของเธอก็เริ่มร้องแล้ว

เธอรีบพิมพ์ข้อความลงบนโทรศัพท์

“ผู้อำนวยการ ถ้านอนไม่หลับก็ไปทำงานขนของเถอะ!”

หลังจากโพสต์ข้อความนี้ เธอก็เลื่อนดูคอมเมนต์

ดีมาก ทุกคนรู้สึกเหมือนเธอ

สวี่เย่โพสต์ภาพยั่วน้ำลายตอนเที่ยงคืนแบบนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะโดนด่า

หนิงเหยียนที่กำลังทาครีมบำรุงทั่วขาอยู่นั้น หันไปถามว่า “ผู้อำนวยการโพสต์อะไรเหรอ?”

หานหรันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “โพสต์ตลกๆ น่ะ น่าสนใจดี ไปดูเองสิ”

“ส่งมาให้ฉันดูหน่อยสิ” หนิงเหยียนพูดเสียงหวาน

“ไม่ได้ๆ ต้องไปดูเองถึงจะสนุก” หานหรันปฏิเสธทันที

หนิงเหยียนไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจเธอสงสัยมาก พอทาครีมเสร็จ เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ก

เมื่อเธอเห็นโพสต์ของสวี่เย่ เธอก็ร้องออกมาด้วยความโกรธ

“ผู้อำนวยการเกินไปแล้ว! บ้าหรือเปล่าเนี่ย!”

หนิงเหยียนก็เหมือนกับหานหรัน เธอใส่ใจเรื่องการรักษารูปร่างมาก ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่มีขาที่ยาวและสมส่วนขนาดนี้

หลังจากด่าเสร็จ หนิงเหยียนก็พุ่งไปที่เตียงของหานหรันแล้วทิ้งตัวลงทับ

“หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยเหรอ? กล้าหลอกฉัน ถ้าเธอบอกว่าผู้อำนวยการโพสต์อะไร ฉันก็ไม่ต้องเข้าไปดู ถ้าฉันไม่ดู ฉันก็ไม่หิว... แต่ตอนนี้ฉันหิวแล้ว...”

หนิงเหยียนเริ่มใช้มือของเธอขย้ำตัวหานหรัน

ทั้งสองเริ่มหยอกล้อกันบนเตียง

หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลง หานหรันก็เย้าหนิงเหยียนว่า “มีคนบอกฉันว่าเธอมีความอดทนสูงมากๆ ไม่คิดว่าเธอจะอดทนต่อสิ่งยั่วยวนเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้เหรอ?”

หนิงเหยียนรู้สึกอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

เธอยังพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ ว่า “ฉันก็มีความอดทนมากนะ แค่โพสต์เดียวทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่กินหรอก! แต่เธอน่ะสิ ไม่ใช่ว่าเมื่อสองวันก่อนเธอไปกินหม้อไฟมาเหรอ? สัปดาห์นี้ก็ใช้สิทธิ์ไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ ฉันเลยไม่กินไง!” หานหรันพูดอย่างใจเย็น

“ใครกินใครเป็นหมา!”

ทั้งสองพูดพร้อมกัน

“นอนเถอะ!”

ทั้งสองกลับไปที่เตียงของตัวเองและปิดไฟเพื่อเข้านอน

แต่ครึ่งชั่วโมงต่อมา

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่นอกห้อง

“อาหารที่คุณสั่งมาส่งแล้วครับ!”

ทั้งสองดีดตัวออกจากเตียงพร้อมกันและพูดว่า “ฉันสั่งอาหาร!”

หานหรันและหนิงเหยียนมองหน้ากันและต่างก็ยิ้มออกมา

“ฉันสั่งให้เธอ” หานหรันหัวเราะอย่างเก้อเขิน

“ฉันก็เหมือนกัน” หนิงเหยียนหัวเราะเขินๆ เช่นกัน

“ถ้างั้น...”

“อย่าลำบากเลย!”

พอพูดเสร็จ ทั้งสองก็ลุกออกจากเตียงทันที

คืนนี้ไม่ต้องสนเรื่องควบคุมตัวเองแล้ว โทษสวี่เย่เถอะ!

คืนนี้ มีหลายคนที่ต้องกินมื้อดึกเพราะโพสต์ของสวี่เย่

ส่วนสวี่เย่ เขาไม่ได้กินอะไรเพิ่ม

เพราะเขากินอิ่มจากงานเลี้ยงฉลองแล้ว

ตอนนี้ เขากำลังอ่านบทภาพยนตร์ที่เหยียนมี่ส่งมาให้

พี่มี่มีประสิทธิภาพสูงมาก เมื่อบอกว่าจะส่งให้คืนนี้ เธอก็ส่งให้จริงๆ

ชื่อภาพยนตร์เรื่องนี้คือ The One-Armed Swordsmanนักดาบแขนเดียว)

เป็นเรื่องราวของนักดาบที่ชื่อเสิ่นเต้ากวงที่ล้างแค้นให้พ่อของเขา

พระเอก เสิ่นเต้ากวง

ตัวรองไม่มีชื่อ มีเพียงฉายาว่า “เทียนป๋า”

และยังมีตัวละครชายที่สามชื่อ เฉินเถี่ย

ส่วนตัวละครหญิงคนแรกชื่อ โจวถง

หลังจากสวี่เย่อ่านบทเรื่องย่อแล้ว เขาก็ไปอ่านประวัติตัวละครต่อ

“เสิ่นเต้ากวง ลูกศิษย์ใหญ่ของสำนักหลอมดาบ เป็นบุตรของเสิ่นเจียงหลิว เจ้าแห่งสำนักหลอมดาบ หลังจากที่รู้ว่าพ่อของเขาถูกเทียนป๋า โจรภูเขาฆ่าตาย เขาจึงออกเดินทางพร้อมกับดาบหักที่พ่อของเขาทิ้งไว้เพื่อล้างแค้น โจวถงที่รักเขาตามไปด้วยแต่ถูกโจรภูเขาจับตัวไป ขณะที่เสิ่นเต้ากวงพยายามช่วยโจวถง เขาถูกฟันแขนขวาขาด แต่ภายหลังได้รับครึ่งหนึ่งของตำราดาบล้ำค่า และคิดค้นวิชาดาบแขนเดียวขึ้นมา ในที่สุดเขาก็ฆ่าคนที่ฆ่าพ่อของเขา เทียนป๋า ได้สำเร็จ”

หลังจากอ่านจบ สวี่เย่ก็ส่งข้อความไปหาเหยียนมี่ทันที

“พี่มี่ พระเอกถูกฟันแขนขาดด้วยเหรอ?”

ไม่นานข้อความจากเหยียนมี่ก็ตอบกลับมา

“ใช่ พระเอกใช้ดาบมือซ้าย เธอคงทำได้ใช่ไหม?”

“จะตัดแขนซ้ายแทนไม่ได้เหรอ? ใช้ดาบมือขวาน่าจะถนัดกว่า”

เหยียนมี่ส่งข้อความเสียงกลับมา

เมื่อสวี่เย่กดเล่น เสียงของเหยียนมี่ที่ไพเราะราวกับพากย์เสียงก็ดังขึ้น

“โจรภูเขาจะพิการเธอแน่นอนอยู่แล้ว ก็ต้องฟันมือขวาสิ ถ้าฟันมือซ้ายมันก็ไม่สมเหตุสมผลนะ”

“ก็จริง”

สวี่เย่ตอบแล้วก็อ่านต่อ

เรื่องราวก็เรียบง่าย เป็นเรื่องราวของการล้างแค้นในยุทธภพทั่วไป

เพียงแต่ฉากหลังของหนังเรื่องนี้ไม่เหมือนกับนิยายกำลังภายในทั่วไป แต่ให้ความรู้สึกหม่นหมองมากกว่า

ยุทธภพที่เต็มไปด้วยเลือดและความโหดร้าย

ช่วงต้นของหนังมีฉากที่เสิ่นเต้ากวงและเฉินเถี่ยเห็นโจรภูเขากำลังลักพาตัวหญิงสาว และมีจอมยุทธคนหนึ่งเข้ามาช่วยหญิงสาวคนนั้นไว้

แต่ในฉากถัดมา จอมยุทธคนนั้นก็ถูกโจรภูเขาฆ่าอย่างโหดเหี้ยม

ไม่มียอดยุทธที่เที่ยวช่วยคนไปทั่ว

มีแต่ความโหดร้ายเท่านั้น

“หนังเรื่องนี้น่าสนใจดีนะ”

นี่เป็นครั้งแรกที่สวี่เย่อ่านบทภาพยนตร์จริงจัง อ่านไปเขาก็เริ่มเข้าใจความคิดของตัวละคร

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

สวี่เย่ก็ยอมแพ้

“แบบนี้ฉันไม่สามารถเข้าถึงตัวละครได้เลย”

ความรู้สึกที่เสิ่นเต้ากวงต้องการล้างแค้นนั้น สวี่เย่ไม่สามารถเข้าใจได้เลย

เขายังไม่ได้รับการฝึกฝนทางการแสดงแบบมืออาชีพ

ความยากของภาพยนตร์เรื่องนี้เหนือกว่าบทเรียนการแสดงของรายการ Tomorrow's Superstar หลายเท่า

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกท้อ แต่สวี่เย่ก็ไม่คิดจะยอมแพ้ เมื่อเหยียนมี่ให้โอกาสนี้ เขาก็ต้องคว้าไว้ให้ได้

ตอนนี้เขายังไม่มีบทจากโลกเดิมอยู่ในมือ และถึงแม้จะมี ด้วยต้นทุนที่เขามีอยู่ในตอนนี้ การเข้าสู่ตลาดภาพยนตร์ก็จะถูกบริษัทยักษ์ใหญ่ไม่กี่แห่งบดขยี้อยู่ดี

ตลาดภาพยนตร์นั้นไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

สำหรับสวี่เย่ เขาคิดว่าควรจะฝึกฝนการแสดงให้เก่งขึ้นและเพิ่มทักษะให้กับตัวเองจะดีกว่า

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ต้องโกงหน่อยแล้ว!”