บทที่ 72 การใช้ชีวิต อย่าได้หาที่ตายเป็นอันขาด!

ฉินเหลียงเตรียมพร้อมมาแล้วอย่างชัดเจน

เขาตบสัญญาที่มีลายเซ็นและตราประทับลงตรงหน้าทุกคน

นี่คือสัญญา 5 ปีที่เว่ยฮั่นเซ็นไว้เมื่อปีที่แล้วตอนที่เข้ามาเป็นลูกจ้างฝึกหัดในร้านยา

เว่ยฮั่นได้ตรวจรักษาคนไข้มาเป็นเวลาหนึ่งปี ชื่อเสียงของหมอเทวดาก้องกังวานไปทั่วอำเภอชิงซาน ทุกคนลืมไปแล้วว่าเขาเคยเป็นเพียงลูกจ้างธรรมดา

ไม่ว่าจะเป็นผู่ซิ่งเซียนหรือเฉินชิงไต่ ก็ไม่เคยคิดจะใช้สัญญามาบีบบังคับเขา

แต่ฉินเหลียงไม่เหมือนกัน เขาคิดถึงวิธีนี้มานานแล้ว

"ความสามารถของพี่ใหญ่ ข้านับถือจริงๆ" ฉินเหลียงพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่ถึงดวงตา "เรื่องบุญคุณและความแค้นระหว่างพี่กับตระกูลเฉิน เราค่อยว่ากันทีหลัง ในเมื่อพี่คิดว่าได้ตอบแทนบุญคุณตระกูลเฉินแล้ว งั้นเราก็มาว่ากันตามกฎกติกาดีกว่า"

"นี่คือสัญญา 5 ปีที่พี่เซ็นไว้เมื่อปีที่แล้ว ในนั้นเขียนไว้ชัดเจนว่าภายใน 5 ปีห้ามออกจากร้านยา ถ้าพี่ไม่ยอมอยู่ภายใต้กฎ แม้ร้านยาจะเฆี่ยนตีพี่จนตายต่อหน้าธารกำนัลก็ไม่ผิด"

"ตอนนี้พี่ใหญ่มีสองทางเลือก หนึ่งคือปฏิบัติตามสัญญา อยู่ต่อและทำงานให้ร้านยา สองคือเราไปว่ากันที่ศาล ข้าเชื่อว่าศาลจะให้ความเป็นธรรมกับร้านยาตระกูลเฉินของเรา"

ฉินเหลียงพูดอย่างชอบธรรม!

คนในร้านยาต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

แม้แต่เว่ยฮั่นเองก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าประหลาดใจ

ทุกคนรู้ว่าเขาอยู่ภายใต้การดูแลของผู่ซิ่งเซียนมาตลอด และทำงานให้กับสาขาใหญ่ของตระกูลเฉิน ตอนนี้สาขาใหญ่จากไปแล้ว เขาก็ควรมีอิสระ ในจิตใต้สำนึกของทุกคนไม่มีใครคิดว่ามันเป็นปัญหา

แต่ฉินเหลียงกลับจงใจนำสัญญาออกมาและต้องการจัดการอย่างเป็นทางการ

ทั้งๆ ที่เรื่องการเปลี่ยนเจ้าของร้านยาตระกูลเฉินเป็นเรื่องภายในของพวกเขาเอง

หากเรื่องนี้ถึงศาล เว่ยฮั่นก็จะเสียเปรียบ ฉินเหลียงเพียงแค่ใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อยก็สามารถทำให้เขาเดือดร้อนได้

"เจ้าคิดว่าแค่สัญญาใบเดียวจะผูกมัดข้าได้หรือ?" เว่ยฮั่นพูดอย่างเยาะเย้ย

"ได้หรือไม่ได้ ไม่ใช่เจ้าที่จะตัดสิน" ฉินเหลียงเก็บสัญญาพลางหัวเราะเยาะอย่างได้ใจ "เจ้าเพียงแค่ก้าวออกจากร้านยา ก็จะถูกออกหมายจับทันที เชื่อไหม?"

"เชื่อสิ แต่แล้วยังไงล่ะ?" เว่ยฮั่นพูดอย่างดูแคลน "ถ้ามันง่ายขนาดนั้นที่จะจับข้าได้ เฉินชิงไต่คงมัดข้าไปเมืองหลวงนานแล้ว จะรอให้เจ้ามาอวดเบ่งทำไม?"

พูดจบ เว่ยฮั่นก็แสดงวิชา 'ร้อยรูปย่อกระดูก'

กระดูกบนใบหน้าของเขาเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ สักพักก็กลายเป็นชายวัยกลางคน แล้วก็กลายเป็นคนอ้วนใหญ่

การแสดงฝีมือเล็กๆ น้อยๆ นี้ ทำให้ทั้งที่เงียบกริบในทันที

"ไปสิ ไปแจ้งทางการให้ออกหมายจับข้า!"

เว่ยฮั่นเปลี่ยนกลับเป็นรูปร่างเดิม ยิ้มอย่างเย้ยหยันแล้วเดินจากไป

ฉินเหลียงจะไม่เข้าใจความหมายของเขาได้อย่างไร

ไอ้หมอนี่ไม่เพียงแต่มีพรสวรรค์ด้านการแพทย์ที่น่าตกใจ แม้แต่พรสวรรค์ด้านวิทยายุทธ์ก็ไม่ธรรมดา

ความสามารถในการปลอมตัวที่ชำนาญเช่นนี้ สามารถเปลี่ยนเป็นคนอื่นได้ในพริบตา แล้วจะกลัวอะไรกับการถูกทางการออกหมายจับ?

การข่มขู่ที่ฉินเหลียงมั่นใจนักหนา ในสายตาของเขาก็เป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้น

"หยุดนะ!"

"จับตัวเขาไว้!"

ฉินเหลียงตะโกนด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว

สติของเขาพังทลายลงในทันที

ตลอดมาเขามั่นใจว่าตัวเองเป็นยอดคนที่เหนือกว่าใคร

ไม่เพียงแต่มีฐานะดีที่สุดในบรรดาลูกจ้างฝึกหัด แม้แต่พรสวรรค์ด้านวิทยายุทธ์ก็เหนือกว่าคนทั่วไป ยังได้แต่งงานกับลูกสาวตระกูลเฉินที่มีชื่อเสียง สมควรได้รับความอิจฉาและการประจบประแจงจากผู้คนมากมาย

แต่เว่ยฮั่นกลับทำลายความมั่นใจของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

พรสวรรค์ที่แสดงออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ก็ทำให้เขาต้องมองด้วยความอิจฉา

ฉินเหลียงรู้ดีถึงความแตกต่างระหว่างตัวเองกับเว่ยฮั่น หากไม่มีพี่ใหญ่ที่มีฝีมือการแพทย์เก่งกาจผู้นี้คอยดูแล ร้านยาคงจะเสื่อมถอยลงอย่างรวดเร็วแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น หากเว่ยฮั่นไปทำงานที่ร้านยาอื่น ก็จะเป็นการโจมตีร้านยาตระกูลเฉินอย่างรุนแรง นี่เป็นสิ่งที่เขายอมไม่ได้เด็ดขาด

"ข้าบอกแล้วไงว่าวันนี้เจ้าจะไม่มีวันออกจากที่นี่ได้! ทางเลือกมีสองทาง "อยู่ในห้องยาเพื่อทำงานต่อ หรือข้าจะหักแขนหักขาแล้วโยนเจ้ากลับไปที่สลัม ปล่อยให้เจ้าใช้ชีวิตเหมือนหนูสกปรกต่อไป อย่าคิดท้าทายข้าถ้าไม่อยากเจอปัญหาใหญ่!"

ฉินเหลียงพูดพร้อมกับกัดฟันอย่างโกรธแค้น ใบหน้าแสดงความเกลียดชังอย่างชัดเจน

คนของตระกูลเฉินที่มากับเขาหลายคนก็เริ่มแสดงท่าทีข่มขู่เช่นกัน พวกเขาเป็นพวกที่เคยชินกับการใช้พลังอำนาจบีบคั้นคนทั่วไปด้วยกำลังหรือการกดขี่จากทางการ ในสายตาพวกเขา หมอธรรมดาอย่างเว่ยฮั่นไม่น่าจะสร้างปัญหาอะไรได้

"หมอเว่ย ข้าแนะนำว่าเจ้าควรจะฉลาดสักหน่อย" เฉินเมี่ยวหยุนยิ้มเยาะ "ถ้าเจ้ายอมอ่อนข้อ เรื่องนี้ก็จบกันดีๆ ในอนาคตถ้าเจ้าติดตามตระกูลเฉิน ก็คงจะได้มีชีวิตสุขสบายบ้าง แต่ถ้าเจ้ายังดื้อรั้น ผลลัพธ์คงไม่สวยแน่ คิดให้ดีละกัน"

"ใช่แล้ว หมอเว่ย อย่าหุนหันพลันแล่นไปเซ็นสัญญาแล้วก็ต้องทำตามเงื่อนไขไม่ใช่เหรอ? พวกเราไม่มีทางสู้เขาได้หรอก"

"หมอเว่ย เรื่องของตระกูลเฉินกับร้านยาไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเรามากมาย ใครจะเป็นคนควบคุมก็ยังต้องทำงานที่นี่อยู่ดี อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามเลย"

เสียงพูดคุยเริ่มดังขึ้นหลายคนพยายามกดดันให้เว่ยฮั่นยอมจำนน เพื่อให้เขาอยู่ในห้องยาและทำงานต่อเพื่อสร้างชื่อเสียงให้พวกเขา

แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่า สีหน้าของเว่ยฮั่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มเสียดสีและแววตาดูแคลนอย่างชัดเจน

"ฉินเหลียง คนเราน่ะ ไม่ควรหาเรื่องใส่ตัว" เว่ยฮั่นพูดพร้อมรอยยิ้ม "เดิมทีข้าเห็นแก่หน้าอาจารย์ของเรา ถึงเจ้าจะทำอะไรเกินเลยหลายครั้ง แต่ข้าก็ปล่อยผ่าน เพราะเราเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน ข้าก็ไม่อยากโหดร้ายเกินไป"

"แต่ตอนนี้เจ้าเหยียบย่ำขอบเขตของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้าไม่สามารถปล่อยให้เจ้าลอยนวลได้อีก อย่าโทษว่าข้าโหดร้ายก็แล้วกัน!"

เว่ยฮั่นยังพูดไม่ทันจบ ฉินเหลียงก็หัวเราะเยาะเสียงดัง

"เจ้าเนี่ยนะ? เจ้าจะทำอะไรข้าได้?"

ฉินเหลียงหัวเราะจนแทบหยุดหายใจ เตรียมจะพูดเยาะเย้ยต่อไปอีก

แต่แล้วฝ่ามือแข็งแกร่งของเว่ยฮั่นก็ยื่นออกมาอย่างรวดเร็ว จับเข้าที่คอของเขาอย่างแน่นหนาราวกับคีมเหล็ก ตัดคำพูดของฉินเหลียงทันที

"เจ้า...!"

ฉินเหลียงจ้องคอด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด เขาพยายามดิ้นรนสุดชีวิต แต่กลับพบว่าเว่ยฮั่นค่อยๆ เพิ่มแรงบีบจนรุนแรงขึ้น

ความแข็งแกร่งที่ส่งผ่านมือของเว่ยฮั่นทำให้ฉินเหลียงรู้สึกเหมือนเป็นแค่ลูกเจี๊ยบที่อ่อนแอ พร้อมที่จะถูกบีบให้ตายได้ทุกเมื่อ

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความแข็งแกร่งของเว่ยฮั่นจะมหาศาลขนาดนี้

"เว่ยฮั่น! เจ้ากล้าหรือ!"

เฉินเมี่ยวหยุนและคนของตระกูลเฉินโกรธจัด รีบพุ่งเข้าหาเว่ยฮั่น

ยอดฝีมือของตระกูลเฉินคนหนึ่งที่อยู่ในขัดเกลาผิวหนัง พยายามจะจับตัวเขา

"หึ!"

เว่ยฮั่นไม่แม้แต่จะหันมามอง เขายกเท้าขึ้นเตะอย่างรวดเร็ว

การใช้ท่าเท้า “เพลงเตะพายุหมุนล้างฟ้า” ระดับชำนาญสูงของเขาทำให้เท้าออกจากตัวไปเร็วเกินกว่าที่ตาคนธรรมดาจะตามทัน

ร่างของยอดฝีมือตระกูลเฉินถูกเตะกระเด็นไปชนกำแพงที่มุมถนน

“ปัง!”

“อ๊ากกก!”

เสียงกรีดร้องของยอดฝีมือดังลั่น ขณะที่ฝุ่นผงจากกำแพงปลิวฟุ้งไปทั่ว และทำให้คนบนถนนหน้าห้องยาแตกตื่น

"เจ้า...ทำได้ยังไง?" ฉินเหลียงพูดออกมาอย่างลำบาก สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

"เจ้าไม่เชื่อว่าข้าจะเก่งขนาดนี้ใช่ไหม?" เว่ยฮั่นพูดด้วยรอยยิ้มเยาะ "คนเก่งๆ มีมากมายในโลกนี้ คิดว่าเจ้าจะเข้าใจได้เหรอ? แค่มีฝีมือเล็กน้อยก็เอาแต่โอ้อวด ไม่รู้ตัวเลยว่าจะโดนสั่งสอน"

"ข้าไม่อยากยุ่งกับเจ้าหรอก เดิมทีข้าแค่อยากดูตอนที่เจ้าสืบทอดร้านยาแล้วรับมือกับความล้มเหลวไม่ได้ แต่ในเมื่อเจ้าดันทุรังขนาดนี้ ข้าก็ต้องสนองตามที่เจ้าต้องการ!"

"ศิษย์พี่! อย่า!"

"ไว้ชีวิตข้าด้วย!"

ฉินเหลียงพยายามดิ้นรนขอชีวิตสุดแรงเกิด

ใจเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ เขากำลังจะมีชีวิตที่รุ่งโรจน์อยู่แล้ว ทำไมถึงไปยั่วยุปีศาจร้ายแบบนี้?

แต่เว่ยฮั่นไม่สนใจอีกต่อไป เขาออกแรงบีบเพิ่มอีกนิด ราวกับกำลังหักคอไก่ และคอของฉินเหลียงก็ถูกบีบจนแตกในทันที

“อื๊อ!”

เลือดพุ่งออกจากปากของฉินเหลียง ขณะที่ร่างของเขาร่วงลงกับพื้นอย่างไร้ชีวิต นอนตายตาค้าง