บทที่ 297 ชี้ชะตาในสามวัน
ความเจ็บปวดรุนแรงและความกลัวทำให้เฉิงหลินน้ำมูกน้ำตาไหลนองหน้า คุกเข่าลงขอร้องอ้อนวอน เฉินหลิงอวี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ในฐานะผู้ฝึกยุทธ์ การแสดงท่าทีเช่นนี้นับว่าน่าสังเวชนัก นางส่ายศีรษะแล้วกล่าวว่า “ศิษย์น้องเล็ก พอเท่านี้เถอะ” หลัวเฉิงยิ้มเย็นชาแล้วพูดกับเฉิงหลินว่า “เห็นแก่ศิษย์พี่รอง จะยอมปล่อยเจ้...
