บทที่ 210 แม่ผู้ให้กำเนิดของฟู่เฉินอัน
บทที่ 210 แม่ผู้ให้กำเนิดของฟู่เฉินอัน
เมื่อจักรพรรดิเห็นว่าอ๋องตงซานยืนนิ่งอยู่กับที่ ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มบ้าคลั่งออกมา
“กบฏ เจ้าบอกว่า ข้าไม่คู่ควรกับตำแหน่งจักรพรรดิ และเรียกร้องให้ข้าสละราชบัลลังก์ใช่หรือไม่?”
“ข้าสละบัลลังก์แล้ว! ขุนนางทุกคนในตำหนักเฉียนชิงก็เห็นแล้ว! ข้าถวายบัลลังก์ให้แก่เจ็ดแล้ว!”
“ข้ายังส่งข่าวเรื่องการสละบัลลังก์ออกไปนอกพระราชวังแล้วด้วย...”
“ถึงแม้เจ้าจะฆ่าเจ็ดได้ ฆ่าขุนนางทุกคนได้ เจ้าจะฆ่าคนทั้งแผ่นดินได้หรือไม่?”
“เจ้ากล้าหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า...”
เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของจักรพรรดิพึ่งจะดังขึ้น ทันใดนั้นประตูห้องหนังสือก็ถูกพังเปิดออกอีกครั้ง ฟู่จงไห่นำฟู่เฉินอันและทหารอีกหลายคนเข้ามาอย่างรวดเร็ว
กองทหารกบฏที่เฝ้าประตูห้องหนังสืออยู่ก็รีบเข้าปะทะทันที
เสียงดาบกระทบกัน เสียงร้องโหยหวน เสียงมีดที่กรีดผ่านเนื้อและกระดูก เสียงเลือดพุ่งสาด...ทุกอย่างผสมผสานกัน ห้องหนังสือในพริบตาเดียวก็กลายเป็นนรกบนดิน!
อ๋องตงซานสติกลับมาในทันที รีบพุ่งไปที่จักรพรรดิองค์ใหม่ จับคอของเขาแล้วยกขึ้นมาใช้เป็นเกราะ ดาบยาวสีขาวจ่ออยู่ที่คอของจักรพรรดิองค์ใหม่
“อย่าเข้ามา! ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าจักรพรรดิซะ!”
“อวี่เอ๋อร์! อวี่เอ๋อร์...” ไทเฮาฉีเฟยใจเสีย พยายามจะเข้าไปช่วยจักรพรรดิองค์ใหม่ แต่กลับถูกอ๋องตงซานเตะจนล้มลง หัวชนกับขอบโต๊ะและสลบไป
จักรพรรดิองค์ใหม่หันมามองฟู่เฉินอันและตะโกนว่า “อาจารย์! ช่วยข้าด้วย!”
ฟู่จงไห่หันไปสั่งการว่า “จัดการกวาดล้างกองทหารกบฏ คุ้มครองขุนนางทั้งสี่ไปยังตำหนักเฉียนชิง และเฝ้าระวังข้างนอกให้ดี”
“ขอรับ!”
ทหารค้นหาทุกมุมของห้องหนังสือ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีทหารกบฏเหลืออยู่ จึงพาขุนนางทั้งสี่ที่ตัวสั่นออกไป
เมื่อประตูปิดลง บรรยากาศในห้องหนังสือก็เงียบลงทันที เหลือเพียงเสียงหายใจที่หนักหน่วงของทุกคน
จักรพรรดิทั้งเก่าและใหม่ รวมถึงอ๋องตงซานต่างจับจ้องไปที่พ่อลูกตระกูลฟู่
พ่อลูกตระกูลฟู่ทั้งสองเต็มไปด้วยเลือด ดาบยาวและหอกยาวในมือยังคงหยดเลือดไม่ขาดสาย ไม่รู้ว่าฆ่าคนไปเท่าไรแล้ว
เสียงต่อสู้ข้างนอกก็ค่อย ๆ เงียบลงอย่างชัดเจน แสดงว่ากองทัพตระกูลฟู่ได้ควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว
ความตึงเครียดและความหวาดกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของสามคนในราชวงศ์
อ๋องตงซานกัดฟัน คิดว่าการโน้มน้าวฟู่จงไห่ให้ยกย่องตนเองเป็นโอกาสเดียวที่จะรอด
“ท่านแม่ทัพฟู่ จักรพรรดิผู้โง่เขลาตั้งใจหักเบี้ยหวัดทหารในอดีต ทำให้แม่ทัพเก่าต้องตาย เจ้าจะไม่ล้างแค้นให้บิดาของเจ้าแล้วหรือ?”
“แม้ว่าเจ้าจะไม่คิดล้างแค้น แต่หากวันนี้เจ้าช่วยเขา ต่อไปเขาก็จะไม่ไว้ใจเจ้าแน่นอน!”
“ในที่สุด พวกเจ้าทั้งสองคนจะต้องตาย!”
คำพูดนี้ทำให้หน้าของจักรพรรดิทั้งสองดำมืด
อ๋องตงซานยังคงโน้มน้าวต่อไป “แต่อย่างไร ข้าก็เคารพนับถือเจ้าเสมอ อีกทั้งยังแยกแยะบุญคุณและความแค้นได้อย่างชัดเจน”
“หากเจ้ายอมช่วยข้า เมื่อข้าขึ้นครองบัลลังก์ ข้าจะมอบดินแดนให้เจ้าเลือกเองได้ และนำทัพตระกูลฟู่ไปยังดินแดนนั้น”
นี่เป็นการให้สิทธิ์ในการแยกดินแดนเป็นอาณาจักรของตนเอง และยังให้คงกองทัพส่วนตัวไว้ด้วย!
แม้แต่ลูกหลานที่รักที่สุดของจักรพรรดิก็ยังไม่ได้รับการปฏิบัติดีถึงเพียงนี้!
ข้อเสนอนี้ช่างน่าสนใจยิ่งนัก!
จักรพรรดิทั้งสองต่างรู้สึกใจสั่น
จักรพรรดิเก่าจึงรีบพูดขึ้น “ท่านแม่ทัพฟู่ เรื่องในอดีตเป็นเพียงความเข้าใจผิด พรุ่งนี้ข้าจะออกพระราชโองการคืนยศให้แก่แม่ทัพเก่าและกู้ชื่อเสียงให้แก่ตระกูลฟู่ ให้ตระกูลฟู่กลับมามีชื่อเสียงอันดีในรอบร้อยปี!”
“รีบจัดการกบฏเสีย ข้าจะยกย่องเจ้าเป็น ‘อ๋องบี๋เจียน’!”
จักรพรรดิองค์ใหม่ก็มองไปที่ฟู่จงไห่และฟู่เฉินอันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพและความหวัง
“อาจารย์ ช่วยข้าด้วย...”
“ข้ายังไม่อยากตาย ข้ายังอยากเรียนรู้จากอาจารย์ต่อไป!”
ทุกคนในห้องเข้าใจทันทีว่าหากพ่อลูกตระกูลฟู่ช่วยจักรพรรดิองค์ใหม่ไว้ ฟู่เฉินอันจะได้เป็น “อาจารย์ของจักรพรรดิ”
เห็นได้ชัดว่าเด็กอายุเพียงสิบสองปีผู้นี้ไม่ได้อ่อนแออย่างที่เห็น...
สายตาของจักรพรรดิทั้งเก่าและใหม่รวมถึงอ๋องตงซานต่างจับจ้องไปที่พ่อลูกตระกูลฟู่
ในเวลานี้ การตัดสินใจของพ่อลูกตระกูลฟู่จะเป็นตัวกำหนดชะตากรรมของจักรพรรดิทั้งสองและอ๋องตงซาน!
ฟู่จงไห่เริ่มขยับ
เขาเดินหน้าอย่างช้า ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา แต่ละก้าวทิ้งรอยเท้าเปื้อนเลือดไว้
สีหน้าอ๋องตงซานเปลี่ยนไปทันที “แม่ทัพฟู่! เจ้าแน่ใจแล้วหรือ? แม้ว่าเจ้าจะฆ่าข้าเพื่อล้างแค้นในวันนี้ ตระกูลฟู่ของเจ้าก็จะต้องพบจุดจบที่เลวร้ายอยู่ดี...”
จักรพรรดิเก่ากลับเริ่มตื่นเต้น “ฆ่ามัน! ฆ่ากบฏนี่ซะ! ข้าจะกู้ชื่อเสียงให้ตระกูลฟู่!”
ฟู่จงไห่เดินหน้าไปอีกสองก้าว
อ๋องตงซานกดดาบลงที่คอของจักรพรรดิองค์ใหม่ยิ่งกว่าเดิม “ถ้าเจ้าเข้ามาอีก ข้าจะฆ่ามัน! แล้วเจ้าจะคิดว่าตัวเองจะมีชะตากรรมที่ดีหรือไม่?!”
ผิวหนังที่คอของจักรพรรดิองค์ใหม่ถูกกรีดจนเลือดไหลออกมา
ฟู่จงไห่มองไปที่อ๋องตงซานด้วยแววตาจริงจังและพูดด้วยรอยยิ้มที่ถ่อมตัวว่า “ท่านอ๋อง ข้าในความจริง...”
อ๋องตงซานเมื่อเห็นรอยยิ้มถ่อมตัวของฟู่จงไห่ ก็รู้สึกโล่งใจและลดความระวังลงเล็กน้อย
เป็นตอนนี้เอง!
“อยู่ข้างท่านแล้ว”
ทันทีที่เสียงสิ้นสุด ฟู่จงไห่ก็ชี้ปลายหอกไปทางจักรพรรดิเก่า
สีหน้าของจักรพรรดิเก่าเปลี่ยนไปทันที ขณะที่อ๋องตงซานแสดงความดีใจออกมา!
แต่ทันทีที่หอกผ่านอ๋องตงซานไป มันก็หักเลี้ยวอย่างรวดเร็ว กวาดดาบของอ๋องตงซานออกไป และปลายหอกแหลมคมกรีดผ่านข้างคอของอ๋องตงซาน
เลือดพุ่งกระฉูด เส้นเลือดใหญ่ถูกตัดขาด...
อ๋องตงซานมองฟู่จงไห่ด้วยความไม่เชื่อ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงเลือกทำเช่นนี้!
เขามองไปรอบ ๆ ที่ห้องหนังสืออันหรูหรา มองเก้าอี้มังกรแกะสลักด้วยมังกรหลากสี มองเบาะนั่งสีเหลืองทอง...เขาใกล้จะไปถึงที่นั่นแล้ว!
เขาต้องการเพียงความร่วมมือเล็กน้อยจากฟู่จงไห่เท่านั้น
แต่ฟู่จงไห่...กลับทำลายโอกาสนั้นทั้งหมด ทิ้งเกียรติยศของบิดาและชื่อเสียงที่สะสมมาร้อยปีเพื่อความจงรักภักดีที่โง่เขลา!?
เขาไม่เข้าใจ!
เขาไม่ยอมรับ!
อ๋องตงซานใช้ปากถามฟู่จงไห่ว่า “ทำไม?”
ฟู่จงไห่ไม่ตอบคำถามของคนที่ตายแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องตอบ
อ๋องตงซานล้มลงด้วยความไม่ยอมรับชะตากรรม
เมื่อไม่เหลือใครควบคุม จักรพรรดิองค์ใหม่ก็ทรุดลงกับพื้น สายตามองไปที่ฟู่เฉินอันด้วยความสงสาร
“อาจารย์...ข้าเกือบจะไม่ได้พบเจอท่านอีกแล้ว...”
“ลูกของข้า...” ไทเฮาฉีเฟยตื่นขึ้นมาเมื่อใดไม่ทราบ นางรีบพุ่งไปกอดจักรพรรดิองค์ใหม่แน่น
น้ำตาของจักรพรรดิองค์ใหม่ก็ไหลออกมาเช่นกัน “แม่! แม่...”
จักรพรรดิเก่าหัวเราะออกมาด้วยความโล่งใจ “ท่านแม่ทัพฟู่ ข้าจะให้คนมาเตรียมร่างพระราชโองการเพื่อกู้ชื่อเสียงให้ตระกูลฟู่ทันที”
พูดจบจักรพรรดิเก่าก็หันไปตะโกนสั่ง “ใครอยู่ข้างนอก เข้ามา!”
แต่ไม่มีใครเข้ามา
ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ จากภายนอก
ไม่รู้ว่าข้างนอกสงบเงียบตั้งแต่เมื่อไหร่ เสียงใด ๆ ก็ไม่มีเหลือ
สีหน้าของจักรพรรดิเก่าหม่นลงเล็กน้อย เขามองพ่อลูกตระกูลฟู่แล้วตะโกนอีกครั้ง “มีใครอยู่ไหม! นำอุปกรณ์มาให้ข้าเขียน!”
ยังคงไม่มีเสียงตอบรับจากด้านนอก
จักรพรรดิเก่ารู้ในทันทีว่าสถานการณ์ยังไม่จบ
เขากลืนน้ำลายแล้วหันไปถามฟู่จงไห่ด้วยเสียงสั่น “ท่านแม่ทัพฟู่ ท่านต้องการอะไร?”
ฟู่จงไห่เดินเข้าไปอย่างช้า ๆ “ข้าจะเป็นผู้เตรียมอุปกรณ์ให้พระองค์เอง”
ฟู่จงไห่ไม่รีรอ เขาเทน้ำและเริ่มบดหมึกอย่างคล่องแคล่ว
“ขอให้ฝ่าบาทเขียนพระราชโองการกู้ชื่อเสียงให้ตระกูลฟู่ด้วยพระองค์เอง”
จักรพรรดิเก่าไม่คาดคิดว่าฟู่จงไห่จะตรงไปตรงมาเช่นนี้ เขามองฟู่จงไห่ด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ไม่กล้าทำสิ่งใดนอกจากเดินไปที่โต๊ะและเริ่มเขียนพระราชโองการ
ระหว่างที่จักรพรรดิเก่ากำลังเขียน ฟู่เฉินอันก็จับตามองจักรพรรดิองค์ใหม่และไทเฮาจากระยะไกลโดยไม่เข้าใกล้
ด้วยความที่มีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งและเด็กอายุสิบสองปี จะมีภัยคุกคามอะไรได้?
แต่ในขณะนั้นเอง ไทเฮาฉีเฟยหันหน้ามองไปทางฟู่จงไห่และฟู่เฉินอัน
ฟู่เฉินอันเบิกตากว้างทันทีและตะโกนออกมาด้วยความตกใจ “แม่?!”
ใบหน้านั้น...ดวงตาคู่นั้น...ตรงกับใบหน้าที่ปรากฏในฝันของเขาหลายต่อหลายครั้ง!
ฟู่เฉินอันจำไม่ผิดแน่นอน!
นั่นคือแม่ของเขา!
แม่ที่หายตัวไปจากชีวิตเขามานานนับสิบปี!
แม่ที่ไม่มีข่าวคราวใด ๆ กลับกลายเป็นไทเฮา—มารดาของจักรพรรดิองค์ใหม่ในตอนนี้!?
หัวใจของฟู่เฉินอันเจ็บปวดขึ้นทันใด จนแทบจะถือดาบไว้ไม่อยู่...
