บทที่ 202 จ้างคนขับรถและซื้อรถ
บทที่ 202 จ้างคนขับรถและซื้อรถ
“ดีมากๆ! แบบนี้ดี!”
เต้าหู้ยี้ราคาถูกและมีคุณค่าทางโภชนาการ ฟู่เฉินอันยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นว่ามันเหมาะสม เขาแสดงความเห็นด้วยซ้ำๆ
แต่ถ้าต้องใช้เต้าหู้ยี้ทุกวัน ก็ต้องมีคนไปขนมาทุกวัน
เสี่ยวอิงชุนคิดอยู่สักพักแล้วพูดว่า “ข้าจะลองถามพี่ชายข้าดู”
ตั้งแต่เสี่ยวเหมาเหว่ยได้ย้ายไปทำงานในฝ่ายขายเพื่อรับผิดชอบการส่งของ เขาก็ไม่ต้องสลับกะงานแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีเวลาหรือเปล่า?
เสี่ยวเหมาเหว่ยเมื่อได้ยินว่าเสี่ยวอิงชุนต้องการเต้าหู้ยี้จากโรงงานผลิตเต้าหู้ในเมืองข้างเคียงทุกวัน ก็ตกใจเล็กน้อย
“อิงชุน เจ้ารู้ได้ยังไงว่าพ่อข้าเคยทำงานที่โรงงานเต้าหู้นั่น?”
เสี่ยวอิงชุนอึ้งไป “หา?”
เสี่ยวเหมาเหว่ยเล่าต่อทางโทรศัพท์
ปรากฏว่าโรงงานนั้นรับคนงานชั่วคราวหลายคนไปทำงานบรรจุสินค้า ค่าจ้างคำนวณตามจำนวนชิ้น ไม่มีสวัสดิการห้าประการ (การประกันสังคม) และรับทุกคนที่สามารถทำบัตรสุขภาพได้
พ่อใหญ่ของพวกเขาเคยทำงานที่นั่นอยู่พักหนึ่ง แต่เนื่องจากไม่คุ้นชินกับการทำงานเป็นกะจึงเลิกทำไป
ด้วยเหตุนี้ เสี่ยวเหมาเหว่ยจึงรู้ถึงสถานการณ์ของโรงงานนั้นบ้าง
“โรงงานของพวกเขามีรถส่งของ ถ้าเจ้าต้องการเต้าหู้ยี้ ก็ให้พวกเขาส่งมาให้ได้ แค่จ่ายค่าส่ง”
เสี่ยวอิงชุนคิดว่าเสี่ยวเหมาเหว่ยเล่าเรื่องมากขนาดนี้ เพราะไม่อยากส่งของให้เธอเองหรือเปล่า?
“ข้าต้องการถามว่า เจ้าเลิกงานตอนกี่โมง? พอจะมีเวลาช่วยข้าขนเต้าหู้ยี้ทุกวันไหม?”
“ข้าจะจ่ายเงินเดือนให้เจ้า”
เสี่ยวเหมาเหว่ยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “อิงชุน ข้าเลิกงานประมาณสี่โมงเย็น”
“ไป-กลับเมืองข้างเคียงใช้เวลาแค่สองชั่วโมง เวลายังพอมีแน่นอน”
“แต่...ข้าไม่มีรถนี่สิ!”
“รถของโรงฆ่าสัตว์ข้าไม่กล้าใช้บ่อยเกินไป...”
การใช้รถของโรงฆ่าสัตว์ไปขนเต้าหู้ยี้? บางครั้งก็พอทำได้ แต่ถ้าทำบ่อยๆ แล้วถูกจับได้ งานเขาอาจจะไม่เหลือ
เสี่ยวเหมาเหว่ยรู้สึกเสียใจเล็กน้อยในทันที
การสลับกะก็ถือว่ายังมีงานทำอยู่ ถ้าถูกจับได้ว่าขับรถหลวงไปทำเรื่องส่วนตัว งานเขาจะหายไปแน่นอน
ถ้ารู้ว่าเสี่ยวอิงชุนให้เขาย้ายไปฝ่ายขายเพื่อให้ขับรถหลวงไปขนของส่วนตัว เขาคงกลับไปฆ่าหมูต่อจะดีกว่า
งานดีๆ หายากมากในตอนนี้!
เสี่ยวอิงชุนสัมผัสได้ถึงความกังวลของเสี่ยวเหมาเหว่ย เธอจึงรีบอธิบาย
“ข้าจะซื้อรถเอง เจ้าแค่ขับรถให้ ทุกค่าใช้จ่ายเป็นของข้า ข้าจะจ่ายเงินเดือนให้เจ้าเพิ่มเติมด้วย”
เสี่ยวเหมาเหว่ยถึงกับอึ้ง: เขาเข้าใจเสี่ยวอิงชุนผิดหรือ?
เสี่ยวอิงชุนกล่าวต่อ “ถ้าเจ้าคิดว่าโอเค ข้าจะไปรับเจ้าและเราจะไปซื้อรถกันก่อนค่ำ”
เสี่ยวเหมาเหว่ยรู้สึกละอายใจ “ข้าเพิ่งเลิกงาน ข้าจะส่งพิกัดให้ เจ้ามารับข้า...”
จากนั้นเขาก็เดินไปยังบ้านสองชั้นที่หลังเขาเพื่อขับรถ
เย่ออวี่ปินกำลังวางแผนงานอยู่ เมื่อเห็นเสี่ยวอิงชุนเดินเข้ามาก็ประหลาดใจ “เจ้ามาที่นี่มีธุระหรือ?”
เสี่ยวอิงชุนยิ้มแห้งๆ “ข้ากำลังจะไปซื้อรถบรรทุก จะให้พี่ชายข้าช่วยไปด้วย”
เย่ออวี่ปินพยักหน้าหลายครั้ง “เจ้ามีที่ดินสองร้อยกว่าไร่ มันก็สมควรแล้วที่ต้องมีรถบรรทุกสักคัน”
พอพูดถึงป่าเขา เสี่ยวอิงชุนก็รู้สึกไม่มั่นใจ เพราะตอนแรกเธอไม่ได้คิดถึงเรื่องป่าเลย
“ท่านลุง คิดว่าควรซื้อรถขนาดเท่าไรดี?”
เย่ออวี่ปินตอบ “รถบรรทุกขนาดสี่เมตรก็พอใช้แล้ว ถ้าเจอของมากกว่าปกติ ก็ค่อยจ้างรถเอา”
รถใหญ่เกินไปก็สิ้นเปลือง
เสี่ยวอิงชุนฟังคำแนะนำ “ตกลง”
เสี่ยวอิงชุนไปรับเสี่ยวเหมาเหว่ยตามพิกัดที่เขาส่งมา ระหว่างทางเธอบอกเรื่องเงินเดือนกับเสี่ยวเมาเหว่ยว่า: งานขนเต้าหู้ยี้ทุกวันจะได้เดือนละสี่พันหยวน
ใช้เวลาแค่สองถึงสามชั่วโมงต่อวัน ก็ได้เงินเพิ่มถึงสี่พันหยวน?!
เสี่ยวเหมาเหว่ยตกตะลึงมาก!
“อิงชุน เจ้าให้มากไปแล้ว!”
“ตามจริงไม่ต้องจ่ายเงินข้าก็ได้ แต่ตอนนี้บ้านข้าพึ่งมีลูกคนที่สอง…”
เสี่ยวอิงชุนเข้าใจดี แต่เธอยืนยันจะให้สี่พัน “หากวันหน้าฟาร์มข้าต้องการคนขับรถ เจ้าว่างก็มาช่วยวิ่งรถก็พอ”
ข้าไม่ได้ให้ฟรีๆ หรอก
พี่ชายคนนี้มีภาระหนัก และยังเสนอขอลดเงินเดือนเองอีก...ถือว่าเขาเป็นคนจริงใจมาก!
เสี่ยวเหมาเหว่ยรับปาก “ไม่เป็นปัญหา ข้าเลิกงานตอนเช้าช่วงสุดสัปดาห์ก็ว่างอยู่แล้ว”
หลังเลือกซื้อรถเสร็จ เสี่ยวอิงชุนก็เซ็นสัญญาและจัดการเอกสารเรียบร้อย ก่อนจะบอกเสี่ยวเหมาเหว่ย
“พี่ชาย เจ้าขับรถคันนี้กลับบ้านไปก่อน พรุ่งนี้หลังเลิกงานข้าให้เจ้าไปขนของและส่งมาที่นี่”
เสี่ยวอิงชุนส่งที่อยู่และเบอร์คนติดต่อสำหรับวันถัดไปให้กับเสี่ยวเหมาเหว่ย พร้อมทั้งโอนเงินสี่พันหยวนให้เขาเป็นเงินสำรอง จากนั้นเธอก็ขับรถกลับไปเอง
ฟู่เฉินอันยังรอเธออยู่ที่บ้าน!
เสี่ยวเหมาเหว่ยมองดูเสี่ยวอิงชุนขับรถออกไป รู้สึกเหมือนเรื่องทั้งหมดไม่ใช่ความจริง
แค่ไม่กี่คำพูดและการโทรไม่กี่ครั้ง เสี่ยวอิงชุนก็ใช้เงินเกือบสองแสนหยวนซื้อรถบรรทุก จากนั้นก็โยนให้เขาเฉยๆ!
การซื้อรถบรรทุกเป็นเรื่องที่ทำง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ?!
น้องสาวของเขารวยขนาดไหนกัน?
ทำไมถึงทำเหมือนเงินไม่มีค่าแบบนี้?!
เสี่ยวเหมาเหว่ยขับรถกลับบ้าน พอกลับถึงบ้านก็ค่ำแล้ว ครอบครัวของเขาต่างตะลึงเมื่อเห็นว่าเขาขับรถบรรทุกคันใหม่กลับมา!
เสี่ยวเหมาเหว่ยเล่าเรื่องทั้งหมดให้คนในบ้านฟัง ทุกคนต่างก็ไม่อยากเชื่อ
พ่อของเสี่ยวเหมาเหว่ย, เซียวฉี๋กุ้ย ขมวดคิ้ว “ข้าได้ยินว่าบ้านของพวกเขาถูกรื้อถอน เลยได้เงินชดเชยไปล้านกว่าหยวน นางเลยไปเช่าป่ามาทำ นั่นเป็นเหตุผลที่ต้องซื้อรถบรรทุก?”
ภรรยาของเสี่ยวเหมาเหว่ย, ซุนลี่ฮวา แสดงความไม่เข้าใจ “แต่ตอนที่อิงชุนพูด นางบอกว่าซื้อรถบรรทุกมาเพื่อให้พี่ชายขนเต้าหู้ยี้ทุกวัน”
“นางเช่าป่า ไม่ได้เปิดฟาร์มหมู แล้วต้องการเต้าหู้ยี้ไปทำไม?”
ทุกคนต่างหันมามองเสี่ยวเหมาเหว่ย
เสี่ยวเหมาเหว่ยทำหน้าบ้องแบ๊ว “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร? มันไม่ใช่ยาเสพติดเสียหน่อย จะเอามาทำเรื่องไม่ดีได้หรือ?”
พอคิดดู ทุกคนก็เห็นด้วย
เต้าหู้ยี้ยังไงก็ไม่ใช่ของอันตราย
ซุนลี่ฮวาดีใจมาก “ไม่นึกเลยว่าน้องสาวเจ้าจะใจกว้างขนาดนี้ ทำงานแค่สองชั่วโมงต่อวัน แต่ได้เงินเดือนสูงขนาดนั้น!”
เซียวฉี๋กุ้ยไม่เห็นด้วยนัก “ให้เงินมากเกินไป ข้าว่ามากสุดให้แค่สามพันก็พอ”
เสี่ยวเหมาเหว่ย “ข้าก็พูดไปแบบนั้นแล้วนะ! แต่นางบอกว่าจะให้สี่พัน...”
ซุนลี่ฮวามองพ่อผัวกับเสี่ยวเหมาเหว่ยด้วยสายตาขำขัน: เป็นพ่อลูกที่คิดเหมือนกันจริงๆ
เสี่ยวอิงชุนทั้งจัดหาซื้อไข่และเต้าหู้ยี้ ฟู่เฉินอันรู้สึกว่าต้องให้บางสิ่งตอบแทนเสี่ยวอิงชุนบ้าง
นึกถึงตอนที่เสี่ยวอิงชุนเคยใส่กระโปรงปักลายผีเสื้อหลากสี และเคยบอกว่าอยากได้ผ้าเนื้อดีที่มีลายปักสวยๆ ไว้บ้าง
ฟู่เฉินอันจึงวางแผนบางอย่าง
จัดการให้เรียบร้อย!
อ้าวกว่างชุน เมื่อวานนี้ด้วยความสามารถของตัวเอง เขาได้เข้าอันดับสามสิบในการประลองภายในกองร้อย (หนึ่งร้อยนายต่อร้อย) และได้กินข้าวผัดน้ำมันหมูผัดผักดองกับเศษหมูติดมัน!
ขณะเคี้ยวผักดองกับเศษหมูที่เคยดูถูก เขากลับน้ำตาไหลเต็มหน้า กินข้าวจนหมดจาน ไม่เหลือแม้แต่เม็ดเดียว เกือบจะเลียจานด้วยซ้ำ!
ข้าเองก็ได้กินเศษหมูติดมันแล้วนะ!
คุณชายผู้โอหังกำลังได้ใจอยู่ จู่ๆ เขาก็ได้รับคำสั่งให้ไปที่บัญชาการ เพราะมีคนมาหาเขา
หรือว่าฟู่แม่ทัพใหญ่รู้ว่าข้าเก่งขึ้น แล้วเตรียมจะชมเชยข้าหรือ?
อ้าวกว่างชุนรีบตรงไปที่บัญชาการ แต่ฟู่แม่ทัพใหญ่ไม่อยู่ มีแค่ฟู่เฉินอัน
อ้าวกว่างชุนรีบยิ้มเอาใจ “ท่านแม่ทัพฟู่? ท่านเรียกข้าหรือ?”
