"หลิงเจิง ผมรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ คุณไม่ยอมรับผม ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนกันปกติกันปกติก็ได้ จะว่าไป พวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว! ใช่ไหมล่ะ ผมชอบคุณเป็นเรื่องของผม คุณไม่ต้องสนใจผม! ผมเป็นพ่อตาของฟ่านหลีก็ดีกว่า!" ในมือของเซวียเหว่ยหลินถือหน้ากากเอาไว้ พูดอย่างส่ายไปส่ายมา

หร่วนหลิวเจิงไม่พูดจาใด ๆ เพียงแต่รู้สึกว่า ผมชอบคุณ เป็นเรื่องของผม ประโยคนี้ฟังดูคุ้นหูมาก

เซวียเหว่ยหลินถอนหายใจ "หลิวเจิง เป็นอะไรไป ผมรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่พูดออกไปเมื่อวานจริง ๆ แล้วนะ ว่ากันว่า ธุรกิจไม่รุ่งแต่เราก็ยังเป็นมิตรกันได้ แม้แต่เพื่อนก็เป็นไม่ได้เลยเหรอ คุณใจร้ายเกินไปแล้ว! หรือว่าจะไม่ให้ไซซีกับฟ่านหลีเจอกันแล้วเหรอ"

หร่วนหลิวเจิงมองเขา "เป็นเเค่เพื่อนจริง ๆ เหรอ"

เซวียเหว่ยหลินเลิกคิ้วขึ้น "หลิวเจิง ผมชอบดูตอนที่คุณหัวเราะ มันน่าดึงดูดนะ แล้วก็เพราะว่าตอนเธอหัวเราะมันดูสดใสมาก หากการสารภาพรักของผมมันจะทำให้คุณอึดอัดใจ งั้นผมยอมไม่สารภาพรักดีกว่า"

หร่วนหลิวเจิงส่ายหน้าเบา ๆ การเปลี่ยนแปลงด้านอารมณ์ที่กะทันหันของเธอไม่ใช่เพราะการสารภาพรักของเขา บางทีเป็นเธอเองที่กระวนกระวายใจ เธอจึงได้หัวเราะออกมา "ไม่ต้องสนใจฉันหรอก น่าจะเป็นเพราะอารมณ์ที่แปรปรวน พรุ่งนี้ฉันก็หายดีแล้ว"

ใช่แล้ว ใครบ้างที่ไม่พบพานความสุขความทุกข์ ใครบ้างที่ไม่เคยรู้สึกแย่ถึงขีดสุด ทว่า ดอกไม้ที่ผลิบานออกมาได้พบแสงแดดมักจะเผชิญหน้ากับแสงแดดต่อไป

เซวียเหว่ยหลินเดินไปที่ด้านหน้าของเธอ สวมหน้ากากเข้าไปอีกรอบ "ไม่ ต้องหายตอนนี้เลย หัวเราะออกมานะ! แม่สามีไม่หัวเราะ ไซซีก็ลำบากใจสิ"

หร่วนหลิวเจิงบางทีก็ไม่สามารถรับมือกับเซวียเหว่ยหลินได้ เหมือนกับที่แม่พูดไว้ เขาเป็นคนดีคนหนึ่ง เธอส่ายหัวพลางหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

เซวียเหว่ยหลินดีอกดีใจ "ยิ้มแล้วยิ้มแล้ว ท้องฟ้าแจ่มใสแล้ว!"

"เอาเถอะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร!" อารมณ์ของเธอไม่ควรจะให้เซวียเหว่ยหลินมารู้สึกแย่ด้วย ความรู้สึกแย่ของคน ๆ หนึ่งทำไมต้องเอาไปให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องแบกรับด้วย

เซวียเหว่ยหลิน กล่าวขอโทษ "ชอบคุณ เป็นเรื่องของผม" เรื่องราวเช่นนี้ เธอเคยผ่านมาแล้วหนหนึ่ง ไม่ใช่จุดจบที่น่าพอใจ ดังนั้นเธอไม่ต้องการจะลิ้มรสมันอีกแล้ว

ด้านหน้ากำลังมีการแสดงเชิดหนัง หร่วนเจี้ยนจงกับเผยซู่เฟินถูกดึงดูดไปแล้ว แถมยังหาที่นั่งลงเพื่อรอชมอีก

หร่วนหลิวเจิงรีบก้าวเดิน แล้วมานั่งลงเป็นเพื่อนพวกเขา

เซวียเหว่ยหลินเป็นคนที่ไม่ค่อยอยู่นิ่ง เดินวนไปรอบหนึ่งกลับมา ในมือก็เต็มไปด้วยเนื้อลาย่างเสียบไม้และโจ๊กข้น ๆ สามถ้วยซ้อนไว้ด้วยกัน ซึ่งทำให้เขาก้าวเดินได้อย่างลำบาก

"คุณอาหร่วน คุณน้า เดินเที่ยวแล้ว หิวหรือยังครับ กินอะไรหน่อยไหม" เขาชูของที่อยู่ในมือขึ้น

"ลำบากเธอแล้ว เสี่ยวเซวีย เกรงใจจริง ๆ เลย" เผยซู่เฟินรีบลุกขึ้นยืนแล้วช่วยเขาถือโจ๊กข้น พลางหัวเราะ "ไม่ต้องพูดแล้ว คุณอาหร่วนของเธอชอบกินของพวกนี้"

เซวียเหว่ยหลินที่ถูกเอ่ยชม เอ่ยถามหร่วนหลิวเจิง "คุณชอบกินหรือเปล่า"

หร่วนหลิวเจิงส่ายหน้า "เอาเนื้อย่างเสียบไม้ดีกว่า"

เซวียเหว่ยหลินขำ "ผมไม่เคยกินโจ๊กข้นมาก่อนเลย มีคนซื้อตั้งเยอะ ผมเลยลองดู"

หร่วนหลิวเจิงถือเนื้อลาย่างเสียบไม้ไว้เพิ่งจะกินไปได้คำหนึ่ง ชายตาก็เหลือบไปเห็นกลุ่มคนวิ่งกรูกันล้อมลง ทะลุผ่านช่องว่างเล็ก ๆ เธอมองเห็นคนล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้น

แย่แล้ว! เธอวางเนื้อย่างเสียบไม้ลง แล้วรีบวิ่งเข้าไป

ดูแล้วเหมือนจะมีคนเป็นลม ไม่ว่าจะเป็นการเป็นลมแบบใด มุงดูแบบนี้ไม่เป็นการดีต่อผู้ป่วยแน่!

เธอใช้กำลังเบียดเสียดท่ามกลางผู้คน "ขอทางหน่อย ขอทางหน่อยค่ะ ฉันเป็นหมอค่ะ ใครก็ได้รบกวนช่วยติดต่อรถฉุกเฉินทีค่ะ"

ไม่ง่ายเลยที่จะฝ่าวงล้อมผู้คนที่แออัด ดูเหมือนว่าจะมีคนใจดีสองสามคนช่วยพยุงคนที่เป็นลมขึ้นจากพื้น

คนที่ลมไปบนพื้นเป็นผู้สูงวัยคนหนึ่ง จากการประเมินด้วยสายตาไม่มีบาดแผลภายนอกแต่อย่างใด สถานการณ์การหมดสติของผู้สูงวัยในฤดูกาลนี้ไม่ได้แปลกอะไร แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็แล้วแต่ ไม่สามารถทำการเคลื่อนย้ายผู้ป่วยโดยพลการได้ เธอจึงรีบเข้าไปห้ามทันที "อย่าค่ะ พวกคุณอย่าเพิ่งขยับเขา! ฉันเป็นหมอ! ฉันจัดการเองค่ะ! รบกวนพวกคุณแจ้งรถฉุกเฉินทีค่ะ"

"ผมโทรเอง! ผมโทรแจ้งรถพยาบาลเอง!" ทางด้านหลังมีเสียงตอบของเซวียเหว่ยหลิน

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด