บทที่ 128 ชีวิตนี้ของฉันเกรงว่าจะไม่อาจรักใครได้อีกแล้ว (2)
หร่วนหลิวเจิงไม่รู้ว่าตัวเองหลีกหนีจากเขาด้วยวิธีไหน จำได้เเค่เซวียเหว่ยหลินพูดออกมามากมายไม่หยุด ภาพเหล่านั้นที่เขาบรรยายออกมาเป็นสิ่งที่เธอวาดฝันไว้ มีคนมารับเธอตอนเลิกงาน ยามฟ้ามืดไม่จำเป็นต้องขับรถอยู่คนเดียวอย่างเหนื่อยล้าเบียดเสียดอยู่ในการจราจรที่คับคั่ง กลับบ้านก็มีอ้อมแขนให้พึ่งพิง เป็นเซฟโ...
