บทที่ 127 โรคคิดถึง (1)
สุดท้ายเขาก็พาเธอไปส่งอยู่ดี...... เมื่อยืนอยู่ทางเข้าบ้าน สายลมก็พัดโบกให้ผมของเธอปลิวไหว วิสัยทัศน์ถูกบดบังด้วยเส้นผมที่ยุ่งเหยิงและปกปิดใบหน้าของเธอ ด้วยท่าทีที่มองไม่เห็นเขา เธอพูดด้วยเสียงต่ำ "อาจารย์หนิง ขับรถกลับดี ๆ นะคะ ขับช้า ๆ หน่อยนะ" พูดจบ ก็หันหน้าเข้าบ้านโดยไม่ได้รอให้เขาตอบกลับแต่อย่...
