บทที่ 97 ตัดทิ้ง (1)
[_แปลโดยแฟนเพจ ยักษา_แปร_มาติดตามในแฟนเพจ_เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ.]
[_Thai-novel _ลงไวกว่าที่อื่น.ทุกที่ 5 ตอนแต่_จะราคาแพงที่สุด_]
[_หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น_อีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ_100คน. ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ_]
บทที่ 97 ตัดทิ้ง (1)
สัญญาณเตือนภัยสีแดงดังขึ้นในใจ แต่โชคดีที่คังวูจินรวดเร็วพอ
“ฮี่!!”
เขาแอบไปจิ้มข้างลำตัวคังฮยอนอาเบา ๆ หลังจากนั้น วูจินก็ถามเธอด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“ทำไม? ปวดท้องเหรอ?”
“เปล่า เพิ่ง······”
ที่ตลกคือ คังฮยอนอาพอสบตาพี่ชายก็รีบปิดปากทันที เหตุผลก็ง่ายนิดเดียว
‘โอ๊ย ถ้าพูดต่อคงถึงตายแน่’
เพราะเธอสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นในดวงตาคมกริบของคังวูจิน อย่างไรก็ตาม โชคดีที่ชเวซองกุน แค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้สังเกตเห็นอะไร
“เฮ้อ-”
เขาพับแขนเสื้อแล้วถอนหายใจเบา ๆ
“เอาล่ะ โอเค ถึงน้องสาวคุณจะเป็นประธานแฟนคลับก็ไม่เป็นไร แต่เรื่องนี้ขอให้เป็นความลับของเราสามคนเท่านั้น มีใครรู้เรื่องนี้อีกไหม?”
คำตอบมาจากคังฮยอนอาที่ดูเหมือนจะซึมลงไปเล็กน้อย
“อ่า...ก็พวกทีมงานน่ะ...เป็นเพื่อนของหนูทั้ง 3 เลยค่ะ”
“งั้นคุณต้องย้ำกับพวกเขาให้ชัดเจนด้วยนะ... เอาจริง ๆ ถึงข่าวจะรั่วออกไปก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมาก แต่กลัวว่าน้องสาวของคุณหรือครอบครัวจะได้รับผลกระทบมากกว่า... เพราะสื่อที่นี่แรงมาก”
“ค่ะ! หนูจะบอกพวกเธอเอง!”
“นอกจากนี้ คุณก็ช่วยดูแลกิจกรรมของแฟนคลับให้ดีด้วยนะ... อย่าทำแบบแค่เหมือนงานครอบครัวตัวเองนะ”
“รับทราบค่ะ!”
“ฮ่า ๆ ... เธอเก่งจัง...คงเพราะพี่ชายเธอเย็นชา เลยทำให้เธอดูร่าเริงและเข้มแข็งแบบนี้สินะ”
“······อ๊ะ? อะไรนะ? พี่ชายฉันเย็นชาเหรอคะ?”
วิกฤตการณ์กลับมาเยือนอีกครั้ง คังวูจินจึงรีบก้าวออกมาและเอ่ยขึ้น
“คุณCEOครับ ผมขอคุยกับน้องสาวของผมสักครู่”
“อืม? จะคุยกันเหรอ? งั้น... เดี๋ยวเจอกันนะ... ภายใน 10 นาทีนะ”
“ครับ”
“ฮยอนอา? ถ้ามีโอกาส ไว้เราเจอกันใหม่นะ”
“ไปดีมาดีนะคะ!”
ชเวซองกุนโบกมือลา ก่อนจะเดินออกจากห้องพัก คังวูจินรีบปิดประตูห้องทันที คังฮยอนอาถึงกับสะดุ้ง เธอเริ่มพูดตะกุกตะกักด้วยความตกใจ
“อะไร···อะไรคะพี่?”
“······”
คังวูจินมองน้องสาวของเขาด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความกังวล เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วลูบหน้าตัวเอง
“ช่างเถอะ เธอจะทำจริง ๆ เหรอ? เข้ามาเป็นหัวหน้าแฟนคลับเนี่ยนะ?”
“อือ จะทำ”
“ทำไม”
“ก···ก็แค่! ฉันรู้สึกตื่นเต้นที่เห็นพี่เป็นนักแสดง แล้วก็เลยอยากทำอะไรดู”
“เธอไม่ใช่แฟนคลับของฉันนะ เธอเป็นแค่ครอบครัว”
“ครอบครัวก็เป็นแฟนคลับได้สิ!”
“บ้าไปแล้วหรือไง?”
คังวูจินดีดหน้าผากของคังฮยอนอาเบา ๆ
“โอ๊ย- หนูพูดจริง ๆ นะ”
คังวูจินล้วงมือลงไปในกระเป๋าหลังแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา เขาหยิบธนบัตร 50,000 วอนออกมาหลายใบ แล้วส่งให้คังฮยอนอาที่กำลังนวดขมับอยู่
“รับไป เอาไว้ใช้จ่าย แล้วถ้าจะทำอะไรก็ทำอย่างจริงจังนะ? เรียนหนังสือไปด้วย แล้วก็ดูแลตัวเองให้ดี ถ้าทำไม่ได้ก็ส่งต่อให้เพื่อน ๆ”
“โอ้โห- ขอบคุณค่ะ”
“เงียบ ๆ ไป ถ้าเรียนหนังสือไม่ดีแล้วพี่ได้ยินแม่บ่น พี่ตัดขาดเลยนะ?”
“ค่ะ ๆ !”
“แล้วก็...”
คังวูจินหยุดพูดชั่วครู่ แล้วลดเสียงลง
“จำไว้ให้ดีนะที่CEOพูดเมื่อกี้ อย่าพูดไปทั่วว่าเป็นน้องสาวฉัน ห้ามบอกใครว่าเป็นน้องสาวฉัน โดยเฉพาะเรื่องที่อยู่ด้วยกัน หรือเรื่องในอดีต”
“พี่บ้าไปแล้วเหรอ! หนูจะไปพูดทำไม!”
“แค่เธอมาอยู่ที่นี่ก็บ้าพอแล้ว”
“บ้าเอ้ย! หนูก็ช่วยโปรโมตให้พี่ในกลุ่มแฟนคลับนะ!”
“จะเอาอีกใบได้ไหม?”
“······ถ้าให้ก็จะรับไว้ด้วยความขอบพระคุณค่ะ”
วูจินที่กำลังจะส่ายหัวก็หยิบธนบัตร 50,000 วอน อีกใบออกมา คังฮยอนอาก้มตัวลงรับมันอย่างนอบน้อม แล้วเธอก็เปลี่ยนคำถามทันที
“แต่ว่าพี่วูจิน ‘Sport Day’ หรือที่นี่ก็ด้วย คือพี่พยายามสร้างภาพลักษณ์เท่ ๆ ด้วยการใช้เสียงทุ้มแบบต่ำ ๆ ใช่ไหม?”
คำตอบของคังวูจินสั้นกระชับ
“สอดรู้สอดเห็นเหรอ? เงินที่เพิ่งให้ไปคงอยากคืนหมดเลยใช่ไหม?”
นี่แหละคือวิธีการรักษาด้วยเงิน หรืออาจเรียกได้ว่าปิดปากด้วยเงินก็ได้
“ไม่ค่ะ พี่วูจิน หนูผิดไปเองค่ะ”
“ต่อไปนี้เวลาสงสัยอะไร คิดไว้เลยว่าเงินของเธอจะลดลง”
“ค่ะ หนูลืมไปแล้ว”
“ไปซะ ไปเรียนหนังสือ”
คังฮยอนอาถอยหลังไป ก้มตัวลงคำนับวูจินตามคำสั่ง
“ไปแล้วค่ะ”
แล้วทันใดนั้น
- ครืด
คังฮยอนอาเดินออกจากห้องพักรอไปแล้ว วูจินถอนหายใจยาวเหยียด เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
“ฮือ- เหนื่อยชะมัด แต่ก็ผ่านมาได้แล้วนะ”
ดึกมากแล้ว
เวลาประมาณ 23:00 น. ชเวซองกุนเจ้าของผมทรงหางม้าขับรถส่วนตัวออกไปไม่รู้ว่าจะไปไหน หลังจากที่คังวูจินจัดงานแฟนไซน์เสร็จสิ้นลงอย่างยิ่งใหญ่ เขาเลิกงานประมาณ 22:00 น. และแวะไปที่บริษัท แต่จุดหมายปลายทางของเขาไม่ใช่บ้าน
“อืม- น่าจะถึงแล้วล่ะ”
เขาจอดรถที่ลานจอดรถของบาร์เหล้าสาเกใกล้บริษัท แน่นอนว่าเขาไม่ได้มาเพื่อกินเหล้าคนเดียวมีคนที่จะเจออยู่แล้ว เขาถอนหายใจเบา ๆ หลังจากจอดรถ
“ฮึ่ย จะได้อะไรจากไอ้คนนี้กันนะ”
เขาพึมพำเบา ๆ แล้วปลดผมที่รวบไว้ก่อนจะรวบมันขึ้นมาแน่นอีกครั้ง จากนั้นก็เดินเข้าไปในบาร์เหล้าสาเกอย่างช้า ๆ
- ตึก ตึก
บาร์เหล้าจีนตั้งอยู่ใต้ดิน บรรยากาศโดยรวมอบอวลไปด้วยกลิ่นไม้ แสงไฟสลัว ๆ ไม่มืดสนิท แต่ก็ไม่สว่างจ้ามีเสียงเพลงเบา ๆ เหมาะกับการนั่งจิบเหล้าอย่างเงียบ ๆ โต๊ะไม่มาก ประมาณ 5 โต๊ะ
วันธรรมดา คนเลยไม่ค่อยเยอะ
ชเวซองกุนเดินเข้ามา
“······”
เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ บาร์ เพื่อหาคนที่นัดไว้ ในที่สุดก็พบชายวัยกลางคนนั่งอยู่ที่โต๊ะมุม ชเวซองกุนจึงเดินไปหา ชายวัยกลางคนกำลังจิบเหล้าอยู่คนเดียว เมื่อเห็นชเวซองกุนก็เงยหน้าขึ้น เขาไว้ผมสั้น จมูกโด่ง
“อ้าว นี่มันใครกัน CEO ชเว ผู้คว้าตัวนักแสดงดาวรุ่งมาได้ไม่ใช่รึ?”
ชเวซองกุนหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับดึงเก้าอี้ให้ตอบรับคำทักทายของชายจมูกโด่ง
“เลิกเล่นละครได้แล้ว มาถึงก่อนนานแล้วเหรอ?”
“ฮ่าฮ่า นาน ๆ ทีก็อยากดื่มเหล้าจีนสักหน่อย ไหน ๆ คุณก็เรียกแล้ว ผมก็ต้องรีบมาสิ”
ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ พลางแกว่งแก้วเหล้าจีนในมือ
“ผมดื่มแบบไม่ต้องเกรงใจได้ใช่ไหม?”
“เมื่อไหร่กันที่นายไม่ดื่มแบบไม่เกรงใจ ฉันเลี้ยงเอง ดื่มจนตายไปข้างนึงเลยก็ได้”
“ฮ่า นี่แหละ เสน่ห์ของการเป็นนักข่าว”
ใช่แล้ว ชายหนุ่มคนนี้เป็นนักข่าว ชื่อ คิมฮักฮยอนเป็นหัวหน้าฝ่ายบันเทิงของบริษัทสื่อขนาดใหญ่ในเกาหลี แม้ตำแหน่งจะแค่หัวหน้าฝ่าย แต่ในบริษัท เขามีอิทธิพลเทียบเท่ารองบรรณาธิการ คิมฮักฮยอนกับชเวซองกุนมีความสัมพันธ์กันมานานรู้จักกันมาเกิน 10 ปี เป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อนสนิทที่แฝงไปด้วยการให้และรับอย่างชัดเจน
ชเวซองกุนเป็นคนที่มีคอนเนคชั่นในวงการบันเทิงมากมาย คนแบบนี้ ย่อมมีคนรู้จักมากมาย
“นักข่าวอะไร คิมซอนซู ตอนนี้นายไม่ลงพื้นที่แล้วนี่ ก็แค่คนแก่ที่นั่งอยู่หลังห้องไม่ใช่เหรอ?”
“เอ๋... ถึงจะทำงานอยู่ที่โต๊ะ แต่ก็ออกไปทำงานนอกสถานที่บ้างนะ ยังไม่ถึงกับเหม็นอับหรอก แล้วไง? ทำไมถึงโทรมาหาผมล่ะ? ช่วงนี้คุณกำลังยุ่งกับคังวูจิน แล้วก็ฮงฮเยยอนอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่าช่วงแบบนี้ เราควรจะเอาใจนักข่าวกันหน่อย”
“ฮ่าฮ่า อ๋อ... งั้นก็แค่มาเพื่อรักษาความสัมพันธ์กันหน่อยสินะ? แต่ว่านะ ถ้าไม่มีรอยร้าวก็ไม่มีที่ให้ตอกตะปู พื้นที่แบบนี้ ถึงจะทาปูนเรียบร้อยแล้ว ถ้าตอกก็ตอกได้อยู่ดี”
“น่ากลัวจัง น่ากลัว”
“รู้ทั้งรู้แล้วจะถามทำไม แต่จะว่าไป เรื่องคังวูจินน่ะ ดูเหมือนข่าวลือจะเริ่มแพร่สะพัดแล้วนะ”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันเรื่องสารพัดนานเกือบชั่วโมง ทั้งในฐานะเพื่อนและในฐานะตัวแทนของวงการกับนักข่าว แต่ชเวซองกุนก็ยัง...
“ดื่มอีกสักแก้วสิ”
“จัดหนักอีกแก้วเหรอ?”
เขายื่นเหล้าองุ่นให้อีกฝ่าย ไม่จำเป็นต้องเมาหรอก แต่แค่พอมีอาการมึนเมาหน่อยก็ดี ข้อมูลที่แท้จริงน่ะมักจะออกมาเมื่อป้องกันตัวเองไม่ไหว
‘อีกนิดเดียวก็คงได้ที่แล้ว’
ชเวซองกุนกำลังค้นคว้าข้อมูลเกี่ยวกับซอแชอึนมาหลายวันแล้วหลังจากได้ยินเรื่องราวจากคังวูจิน แต่ต้องทำอย่างลับ ๆ เขาจึงต้องสืบผ่านนักข่าวที่คุ้นเคยกันดี แต่การสืบหาข้อมูลก่อนหน้านี้ก็ทำให้ผลลัพธ์ไม่น่าพอใจ และซอแชอึนก็เป็นนักแสดงหญิงระดับท็อปด้วย มันจึงไม่ใช่เรื่องง่าย
‘ถ้าหมอนี้ยังไม่ได้ผล คงต้องไปวนเวียนกับนักข่าวอีกสักรอบ หรือว่าจะลองไปขุดคุ้ยเอเจนซี่ดู?’
เขาพยายามค้นหาข้อมูลอย่างเต็มที่ แต่ถ้าไม่มีอะไรออกมาเลย ก็คงไม่เลวร้ายอะไรหรอก คังวูจินอาจจะแค่ระแวงมากเกินไป และเรื่องนี้ก็จะจบลงไปเอง
‘ไม่ว่าจะฉลาดแค่ไหน วูจินก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง’
เวลาผ่านไปอีกหลายสิบนาที ใบหน้าของคิมฮักฮยอนเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย ส่วนชเวซองกุนดูจะไม่เป็นอะไร ชเวซองกุนพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ
“เฮ้อ...เริ่มปวดหัวแล้วสิ”
“เห็นน้ำพุ่งขึ้นมาเหมือนน้ำตกขนาดนั้น ยังจะปวดหัวอีกเหรอ แค่พายเรือให้ดีก็พอแล้ว”
“‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’ ทำให้วูจินดังมากจนมีข่าวลือไร้สาระมากมายเลย ใครก็ไม่รู้บอกว่าคังวูจินเป็นญาติกับควอนกีแท็ก บอกว่าฉันให้เงินเขาไปอีก”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ วงการนี้มันไม่ใช่เรื่องใหม่หรอกนะ อ้อ...พูดถึง ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’ นี่ คังวูจินกับรยูจองมินเปิดเผยตัวแล้ว ทำไมนักแสดงคนอื่น ๆ ถึงไม่มีข่าวอะไรเลยล่ะ CEOชเวรู้ไหม?”
“รู้สิ”
“บอกผมหน่อยได้ไหม แค่คนเดียวก็พอ”
คิมฮักฮยอนยิ้มแห้ง ๆ ชเวซองกุนตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ก็ได้ เอาแก้วมาเติมหน่อยสิ พูดไปคงไม่มีใครรู้หรอก เดี๋ยวอีกหนึ่งชั่วโมงข่าวก็จะออกมาแล้ว ฝ่ายสื่อก็คงมีข่าวลือกันบ้างแหละ”
“จริงดิ งี้แสดงว่าฮงฮเยยอนจะเข้าร่วมจริงเหรอ? เธอไปร่วมงานกับคังวูจินสองเรื่องติดต่อกันแล้ว คราวนี้ก็ไปด้วยกันอีก?”
“เรื่องนั้นเป็นเรื่องไร้สาระน่า”
“อืม... หรือว่าจะเป็นซอแชอึน? มีข่าวลือว่าช่วงนี้เธอไปเจอกับผู้กำกับควอนกีแท็กด้วย”
กระแสข่าวลือจากปากนักข่าวเริ่มไหลลื่น ชเวซองกุนเติมเหล้าให้คิมฮักฮยอนอีกครั้ง พร้อมกับตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
“โอ๊ย ซอแชอึน? กับนิสัยแบบนั้น เธอยังคงอยู่ในตำแหน่งสูงสุดได้ก็ถือว่าแปลกแล้ว”
เขาเปลี่ยนเรื่องอย่างแนบเนียน
“แต่จะว่าไปก็แปลกจริง ๆ นะ ฝ่ายสื่อชอบแฉซอแชอึนทุกปี แต่กลับไม่มีอะไรออกมาเลย”
“ฮ่า ๆ อะไรกัน? เพราะเธอเป็นคู่แข่งของฮงฮเยยอนเลยโดนกีดกันหรือเปล่า?”
“กีดกันอะไรกัน บอกเลยว่าตอนนี้ชื่อของฮเยยอนเรายังสูงกว่ามากนะ”
“ก็จริงอยู่ แต่ก็ยังไม่แน่ชัดนี่นา”
พวกเขาพูดเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระของซอแชอึนประมาณ 20 นาที แต่ก็ไม่มีข้อมูลอะไรที่น่าสนใจเข้าหูคิมฮักฮยอน ถึงแม้จะเริ่มเมาแล้วก็ตาม ชเวซองกุนจึงแอบดูเวลาแล้วถอนหายใจในใจ
‘ชิชะ เสียเวลาเปล่า’
ชเวซองกุนคิดว่าเสียเวลาเปล่าจึงเริ่มเก็บของเตรียมตัวจะกลับ แต่แล้ว
“เดือนที่แล้วรึเปล่านะ? ‘PowerPatch’ ไปติดต่อซอแชอึน แล้วพวกเราก็ไปสืบดูว่ามีอะไรบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรเลย”
“··· ‘PowerPatch’ งั้นเหรอ?”
“อือ แต่พวกนั้นก็ชอบทำอะไรตามข่าวลืออยู่แล้ว ก็คงเป็นเรื่องไร้สาระอีกแล้วล่ะ”
“ก็จริงนะ 10 ครั้ง ถึงจะเจอเรื่องจริงสักครั้ง”
ชเวซองกุนหน้าตาจริงจังขึ้นมาชั่วครู่ แล้วก็กลับมาเป็นปกติ
‘PowerPatch ไปติดต่อส่วนตัวแล้วงั้นเหรอ?’
กลิ่นของข้อมูลสำคัญลอยมา
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ในรถของชเวซองกุน
ชเวซองกุนออกจากบาร์เหล้าแล้วนั่งลงที่เบาะหลังของรถ แน่นอนว่าคนขับคือคนขับรถรับจ้าง เขาเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างแล้วเช็คเวลา
‘เที่ยงคืนแล้ว-’
เวลาแบบนี้โทรหาใครก็ดูจะไม่เหมาะสม เขาจึงปลดผมที่รวบไว้แล้วเริ่มคิดทบทวน
‘สุดท้ายแล้ว ฉันก็ได้แค่ข้อมูล PowerPatch จากคิมฮักฮยอน แถมเป็นข้อมูลที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรสำคัญด้วย’
ปกติแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่ต้องสนใจก็ได้ แต่ชเวซองกุนที่กำลังรวบผมขึ้นใหม่ กลับรู้สึกว่า ‘PowerPatch’ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ทำไมกันนะ? เพราะความรู้สึกและจังหวะเวลาของคังวูจินมันดูเข้ากันอย่างน่าประหลาด
‘ทำไม PowerPatch ถึงไปติดกับซอแชอึน ถ้าไม่มีข่าวอะไรเลยแสดงว่าเป็นเรื่องไร้สาระ? หรือว่าอาจจะเก็บเงียบไว้ก็ได้’
ความจริงแล้ว ชเวซองกุนเป็นคนชอบเดิมพันกับฝ่ายที่ชัวร์เสมอ แต่คราวนี้ มันไม่มีอะไรชัดเจนเลย นอกจากความรู้สึกแปลก ๆ ของคังวูจิน ใช่แล้ว ถ้าลองสืบดู ชเวซองกุนก็คงหาเบาะแสได้ด้วยคอนเนคชั่นอันกว้างขวางของเขา
แต่ปัญหาคือ...
‘เวลาไม่พอ’
มันเป็นการแข่งกับเวลา อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองอาทิตย์กว่าจะหาเบาะแสที่ชัดเจนได้
‘สองอาทิตย์มันช้าเกินไป’
ถ้าซอแชอึนไม่มีปัญหาอะไร และทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี มันก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุด
‘แต่ถ้าซอแชอึนทำอะไรเลว ๆ ที่อาจทำให้เธอตกต่ำจากวงการ และข่าวการเข้าร่วม ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’ ถูกปล่อยออกมาอย่างกว้างขวาง แล้วเรื่องนั้นมันระเบิดขึ้นมาล่ะก็ มันคงจะยุ่งมาก’
การโปรโมต ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’ ตอนนี้ยังมีแค่ คังวูจิน กับรยูจองมิน แน่นอนว่าด้วยประเด็นของวูจินทำให้ราคาเรื่องนี้พุ่งสูงสุด ถ้าปล่อยซอแชอึน และนักแสดงระดับท็อปคนอื่น ๆ ออกมา มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าราคาเรื่องนี้จะสูงขึ้นไปอีก
‘เรื่องนี้ ถ้าซอแชอึนเกิดมีข่าวฉาวขึ้นมา ก็มีหวังว่าหนังจะพังไม่เป็นท่าแหง’
‘การทำหนังมันเหมือนกับไฟในตะเกียงลม เผลอแป๊บเดียวก็ดับได้ แค่ข่าวเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ทำให้คนดูหายไปเป็นแถว เผลอ ๆ หนังอาจจะล่มกลางคันก็ได้ แต่เรื่องนี้ยังถือว่าเบา ๆ ถ้า ซอแชอึนเกิดไปอ่านบท หรือแม้แต่ถ่ายทำไปแล้วค่อยมีข่าวฉาวขึ้นมา แบบนั้นนี่สิไม่มีทางแก้ไขแล้ว’
‘โชคดีที่คังวูจิน ช่วยกันไว้ก่อน’
‘ถ้า วูจินไม่บอก ซอแชอึนคงจะผ่านฉลุยไปจนถึงขั้นถ่ายทำแล้ว’
ผู้กำกับวูฮยอนกูหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ถ้าข่าวฉาวระดับนี้เกิดขึ้นกับซอแชอึน ถึงจะเป็นหนังของผู้กำกับควอนกีแท็กก็อาจจะล่มไม่เป็นท่า
“แล้วแบบนี้จะแก้ไขสถานการณ์ยังไงดี?”
ชเวซองกุนต้องการลดขั้นตอนให้มากที่สุด เพื่อประหยัดเวลาและได้ภาพที่ต้องการ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ต้องทำงานนี้เพียงลำพัง
‘ถ้าเกิดอะไรผิดพลาด ฉันต้องรับผิดชอบคนเดียว’
เวลาที่เหลืออยู่มีแค่หนึ่งหรือสองวัน แต่ข้อมูลที่ได้มานั้นน้อยนิด ชเวซองกุนเริ่มคิดหนัก คิดไปคิดมา
“ดูเหมือนว่าจะต้องสู้กันคนเดียวแล้วสิ”
ชเวซองกุนตัดสินใจได้แล้ว เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ในรายชื่อติดต่อของเขามีบุคคลสำคัญมากมาย แต่คนที่เขาเลือกคือ
- บรรณาธิการคิม จาก PowerPatch
บรรณาธิการคิมเป็นบรรณาธิการของPowerPatch ชเวซองกุนส่งข้อความไปหาเขาทันที
- สบายดีไหมครับ? คิดว่าถึงเวลาที่เราควรเจอกันแล้ว ลองติดต่อกลับมาหน่อยนะครับ ถ้าว่าง เราไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันสิครับ
ตามแผนของชเวซองกุน แค่ปล่อยข่าวลือและกระตุ้นให้บรรณาธิการของPowerPatch สนใจก็พอแล้ว
“ถ้ามีอะไรผิดปกติ เดี๋ยว PowerPatch ก็คงจะจัดการเอง”
ต่อจากนี้คือต้องไปจัดการทางฝั่ง “เกาะแห่งผู้สูญหาย” นั่นคือผู้กำกับควอนกีแท็ก แผนที่คิดไว้คือต้องเลื่อนกำหนดการประชาสัมพันธ์และการผลิตออกไปอีกไม่กี่วัน
“ต้องมีแผนสำรองไว้ ส่วนเรื่องนี้ปล่อยข่าวออกไปตรง ๆ ดีกว่า โชคดีที่ฉันยังมีชื่อเสียงอยู่บ้าง”
การรบแบบโจมตีสองฝั่งของชเวซองกุนก็เริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนนี้
เวลาผ่านไป รุ่งเช้าของวันที่ 27 เวลาประมาณ 8 โมง แม้จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ถนนในโซลก็ยังคงหนาแน่นเหมือนเดิม รถตู้ของผู้กำกับควอนกีแท็กแล่นอยู่ท่ามกลางรถยนต์มากมาย
-♬♪
ภายในรถ เสียงเพลงคลาสสิกบรรเลงเบา ๆ
“······”
ผู้กำกับควอนกีแท็กที่เต็มไปด้วยเส้นผมสีเทานั่งรออย่างใจเย็นให้รถติดบนถนนโล่งออกไป เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือที่เชื่อมต่อกับบลูทูธดังขึ้นจากลำโพง ฝั่งตรงข้ามคือ บริษัทจัดจำหน่ายภาพยนตร์ ‘เกาะแห่งผู้สูญหาย’
“อือ ฉันกำลังไปมีอะไรด่วนเหรอ?”
“อ่า ใช่ครับไม่ด่วนครับ โทรมาเพื่อยืนยัน อีกหนึ่งชั่วโมงตามที่คุณบอกจะปล่อยข่าวเกี่ยวกับนักแสดงที่เหลือ ผมโทรมาแจ้งให้ทราบครับ”
“อืมเริ่มจาก ซอแชอึน ใช่ไหม?”
“ใช่ครับ ถูกต้อง ตอนเช้าปล่อยข่าวซอแชอึน ตอนบ่ายปล่อยข่าวชอนฮูชัง พรุ่งนี้ปล่อยข่าวคิมอีวอน ส่วนหลังจากนั้นจะปล่อยข่าวแบบสลับกันไป”
“งั้นเดี๋ยวไปคุยกันที่นั่น”
“ขับรถระวังด้วยนะครับ!”
เสียงโทรศัพท์ตัดไป สิ่งที่น่าสนใจคือ ทันทีที่โทรศัพท์ตัดสาย เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีก ครั้งนี้ฝั่งตรงข้ามดูจะงง ๆ เล็กน้อย
“CEOชเว?”
ชเวซองกุนนี่นา... ผู้กำกับควอนกีแท็กเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะกดปุ่มบนพวงมาลัย เสียงของชเวซองกุนดังขึ้นจากลำโพงอย่างรวดเร็ว
“คุณผู้กำกับครับ ขอโทษที่รบกวนตั้งแต่เช้า ผมมีเรื่องจะบอก”
“ไม่เป็นไรครับไม่ต้องเกรงใจ CEOชเวโทรมาตั้งแต่เช้าแบบนี้คงมีเรื่องด่วนแน่ ๆ เล่ามาเลยครับ”
“ตรง ๆ เลยนะครับ ผมขอให้คุณผู้กำกับหยุดการโปรโมตนักแสดงและการถ่ายทำภาพยนตร์ไปก่อนสักพัก”
“...”
“เดี๋ยวผมจะไปอธิบายรายละเอียดให้ฟังเองครับ”
ปกติแล้วคงจะงงเป็นไก่ตาแตก แต่ผู้กำกับควอนกีแท็กกลับนิ่งเฉยราวกับน้ำนิ่ง เขาเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะถามกลับอย่างใจเย็น
“อีกหนึ่งชั่วโมง นักแสดงจะเริ่มปล่อยข่าวลือกันแล้ว ผมไม่เข้าใจเลย คุณCEOชเว นี่มันคงมีเรื่องเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรอยู่แน่ ๆ ดูท่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นสินะ คุณบอกผมได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่เราจะไปเจอกัน?”
ความเงียบในลำโพงหายไป ชเวซองกุนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ดูเหมือนว่าจะมีข่าวฉาวใหญ่หลวงกับคุณซอแชอึนครับ”
จบ
