บทที่ 582 กลยุทธ์และพิธี 

"พื้นที่เพาะปลูกวิญญาณระดับสาม 780 ไร่หรือ?" เฉินโม่ถึงกับยืนขึ้นด้วยความตกใจ

เขาเคยคิดว่าสำนักหย่งหนิงอุดมสมบูรณ์เพียงใด แต่ไม่คิดเลยว่าความแตกต่างจะมากถึงเพียงนี้!

ครั้งหนึ่งสำนักชิงหยางที่เคยมีชื่อเสียงในฐานะมีภูเขาเซียนถึง 112 ยอด กลับมีพื้นที่เพาะปลูกวิญญาณระดับสามเพียง 45 ไร่เท่านั้น

ขณะที่สำนักเซียนที่ใหญ่ที่สุดในพื้นที่นี้อย่างสำนักเซียนอู๋ก็มีเพียงเล็กน้อยกว่า 100 ไร่เท่านั้นแต่สำนักหย่งหนิงกลับมีมากกว่า 700 ไร่นี่เกินกว่าที่เขาจะคาดคิดได้

ต้องเข้าใจว่า ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนพื้นที่เพาะปลูกวิญญาณระดับสาม 200 ไร่ให้กลายเป็นระดับสี่ทั้งหมดด้วยการใช้พรสวรรค์ในการรวมพลังวิญญาณ ทำให้สามารถปลูกพืชวิญญาณระดับสี่ เช่น ดอกไฟกลางใจดินได้

แต่ก็เพราะเหตุนี้ ทำให้พืชวิญญาณระดับสามเช่น ข้าววิญญาณลายไม้และดอกวิญญาณกวนไม่มีพื้นที่เพาะปลูกอีกต่อไป

แม้ว่าสำหรับสำนักมั่วไถในตอนนี้จะยังไม่มีผลกระทบมากนักแต่หากสำนักเติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่อง หรือมีศิษย์ที่บรรลุขั้นทองมากขึ้นเรื่อยๆปัญหานี้ก็จะปรากฏชัดขึ้น

เฉินโม่เคยหารือกับผู้อาวุโสใหญ่หลายคนและตัดสินใจที่จะค่อยๆ สะสมกำลังเพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย แต่บางครั้งการพัฒนาของสถานการณ์ก็เกินความควบคุมของมนุษย์

มู่เถาพูดต่อเกี่ยวกับแหล่งแร่ในสำนักหย่งหนิง

มันมีความอุดมสมบูรณ์อย่างยิ่งเช่นกัน

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมในการเดินทางไปเขาหยานอวิ๋นสำนักต่างๆ ในบริเวณใจกลางภาคกลางจึงไม่เห็นคุณค่าของพวกเขาที่มาจากทางเหนือ ความแข็งแกร่งของพวกเขาเป็นอย่างไร และมรดกของสำนักก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“สำนักหย่งหนิงมีศิษย์ขั้นทองสักกี่คน?” เฉินโม่ถามขึ้น

“ประมาณ 40-50 คน”

“ข้าจำได้ว่า ไช่ฟางซานน่าจะอยู่ในช่วงปลายของขั้นทองใช่หรือไม่?”

มู่เถาพยักหน้า

“ถ้าจะให้พูดอย่างถูกต้องก็ควรจะเป็นขั้นทองระดับสูงสุด”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินโม่ก็ขมวดคิ้ว

“สำนักหย่งหนิงไม่เคยมีผู้บรรลุขั้นปฐมภูมิเลยหรือ?”

“ไม่มีเลย”

“แล้วทำไมถึงมีสถานที่ที่อุดมสมบูรณ์เช่นนี้?”

“ได้ยินมาว่าแต่ก่อนท่านจางเหลียงมีความสัมพันธ์บางอย่างกับแม่ทัพคนหนึ่ง”

เฉินโม่มองไปที่อีกฝ่ายเป็นการส่งสัญญาณให้พูดต่อ

แต่มู่เถากลับพยักหน้าขอโทษแล้วกล่าวว่า

“ที่เหลือ ข้าก็ไม่ทราบแล้ว”

เฉินโม่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งท้องฟ้ามืดสนิท

เขาลุกขึ้นและช่วยอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นแล้วกล่าวว่า

“เรื่องนี้ ข้าจะคุยกับผู้อาวุโสจางก่อน ยังไงเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสำนักที่เขาก่อตั้งด้วยตัวเอง ข้าคงไม่สามารถตัดสินใจเองได้ ท่ายกลับไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้หลังพิธี ข้าจะไปคุยกับเขาเอง”

มู่เถาขอบคุณและจากไป ขณะที่ฉินซีก็กลับมาและส่งแขกกลับไปเรียบร้อยแล้ว

หลังจากอีกฝ่ายจากไป เฉินโม่ก็ยังคงครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ของเรื่องทั้งหมด

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ตัดสินใจเรียกเนี่ยหยวนจือและซ่งหยุนซีมาหารือด้วย เพราะการคิดคนเดียวอาจมีข้อผิดพลาดและตกหลุมพรางได้ แต่เมื่อหลายคนพูดคุยกันแล้วก็จะได้ข้อสรุปที่ถูกต้องขึ้น

หลังจากฟังคำอธิบายของเฉินโม่ ซ่งหยุนซีเสนอให้ฟังความคิดเห็นของจางเหลียง

ขณะที่เนี่ยหยวนจือคิดว่าจางเหลียงน่าจะยอมรับแน่

ในตอนนี้ วิธีที่เหมาะสมที่สุดคือยึดสำนักหย่งหนิงและลอบควบคุมให้เป็นส่วนหนึ่งของสำนักมั่วไถ

อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ต้องพิจารณาถึงศึกกับฝู’ซากศพและปฏิกิริยาของแม่ทัพด้วย!

แม้ว่าสำนักหย่งหนิงจะมีศิษย์ขั้นทองประมาณ 40-50 คน แต่หากไม่มียันต์เปลี่ยนสายฟ้าสถานการณ์ของพวกเขาก็อาจจะไม่ได้ดีนัก

ตามที่เนี่ยหยวนจือพูดเรื่องนี้สามารถทำได้

และต้องทำให้เร็วที่สุด!

ท้ายที่สุดผู้ก่อตั้งสำนักยังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าพวกเขาจะยึดคืนสำนักหย่งหนิง แม่ทัพก็ไม่น่าจะมีปฏิกิริยาใดๆ

เหตุผลที่เหมาะสมและเป็นเพียงการต่อสู้ภายในสำนัก

พวกเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยว

แต่อย่างไรก็ตามไม่ควรมีเงาของสำนักเขามั่วไถอยู่เบื้องหลัง!

พวกเขาพูดคุยกันจนเกือบถึงยามเช้าจึงได้ข้อสรุปในเบื้องต้น

ต่อไปต้องทำให้จางเหลียงยอมรับ และร่วมเดินทางกลับไปที่สำนักหย่งหนิง ส่วนใครจะไปด้วย? แน่นอนว่าไม่ใช่เฉินโม่แล้ว!

“ข้าเกือบลืมไป! พิธีเลื่อนขั้นของจวงฉางซือเตรียมการเป็นอย่างไรบ้าง?”

เฉินโม่พูดคุยกับเนี่ยหยวนจือทั้งคืน จนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

“ก่อนจะมา ข้าจัดให้หลี่ถิงอี้จัดการแล้ว สบายใจได้ตอนนี้เขาสามารถทำงานได้ด้วยตัวเองอย่างเต็มที่แล้ว”

“ช่างรอบคอบจริงๆ”

ขณะที่เนี่ยหยวนจือใช้โอกาสนี้พูดต่อว่า

“ท่านเจ้าสำนัก เนี่ยซ่งจือรับหน้าที่ดูแลกิจการของตระกูลเนี่ยแต่ข้าอยากขอให้ถิงอี้มาช่วยข้าทำงานได้ไหม?”

“ได้สิ เจ้าตัดสินใจเถอะ”

“แล้วเขา...”

“ดูว่าเขาคิดยังไงก่อน!”

“ขอบคุณท่านเจ้าสำนัก!”

ตระกูลเนี่ยที่อยู่ในสำนักมั่วไถ แม้ว่าจะได้รับภูเขาเซียนทั้งลูก แต่ก็ยังคงเป็นผู้พึ่งพิงอยู่ ถ้าหากหลี่ถิงอี้ไม่เข้าร่วมกับสำนัก เขาก็จะยังคงอยู่ข้างนอกต่อไป แม้ว่าจะมีพลังขั้นทองระดับปลายก็ตามก็ยังไม่สามารถมีบทบาทใดๆ ได้

ยิ่งไปกว่านั้นเหลือเวลาอีกเพียงสองปีเท่านั้นก่อนที่เขาจะบรรลุขั้นปฐมภูมิ

หากไม่ได้รับความสัมพันธ์กับเฉินโม่และได้รับยาวิญญาณเซียนเสริมพลังเพิ่มขึ้น เขาก็คงไม่มีโอกาส!

บางทีเฉินโม่อาจจะไม่ได้สนใจเรื่องตำแหน่งทหารหัวมังกร แต่สำหรับหลี่ถิงอี้และตระกูลเนี่ยแล้ว มันเป็นสิ่งที่ปรารถนาอย่างยิ่ง

“งั้นข้าขอตัวล่ะ”

เฉินโม่กล่าวและทั้งสามคนก็ขึ้นดาบเหินบินไป

ไม่นานก็ถึงยอดเขาเซวียนเซียว

ในเวลานั้น ศิษย์ทั้งสำนักมั่วไถได้รวมตัวกันที่นี่แล้ว หัวหน้หอกานซือ หัวหน้าหอฝ่ายยันต์และคนอื่นๆ ก็มารวมทั้งยังมีตัวแทนจากตระกูลเนี่ยและชาวนาวิญญาณอีกด้วย นับเป็นงานมหกรรมที่หายากมาก!

ในฐานะผู้อาวุโสใหญ่ฝ่ายหอถ่ายทอดวิชา แม้จางเหลียงจะไม่สามารถเดินได้แต่เขาก็ยังคงเป็นจุดศูนย์กลางของความสนใจ

จนกระทั่งเจ้าสำนักและผู้อาวุโสใหญ่สองคนมาถึง ทุกคนจึงหันไปสนใจพวกเขาแทน

หลี่ถิงอี้ก้าวขึ้นมาข้างหน้าและกล่าวว่า

“ขอรายงานท่านเจ้าสำนัก ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”

เฉินโม่พยักหน้า จากนั้นก็เรียกจวงฉางซือที่อยู่ข้างหลังให้มาข้างหน้า

พิธีเลื่อนขั้นผู้อาวุโสนั้นไม่ซับซ้อนนัก เนื่องจากความหมายสำคัญกว่ารูปแบบ เหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อสร้างแบบอย่างให้กับศิษย์ที่อยู่ในสำนักมั่วไถว่าในที่นี่ ทุกคนมีโอกาส!

แม้แต่คนธรรมดาที่เพิ่งเข้าสู่โลกแห่งการฝึกตนก็มีโอกาสบรรลุขั้นทองได้ในวันหนึ่ง

เมื่อพิธีสิ้นสุด จวงฉางซือคุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าเจ้าสำนัก

เฉินโม่มองไปที่หลี่ถิงอี้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะปฏิบัติตามคำสั่ง เขาจัดให้ศิษย์หญิงสองคนจากสำนักเนี่ยนหยูนำกล่องหยกออกมา

“จวงฉางซือขยันฝึกตนจนบรรลุขั้นทองและเลื่อนขั้นเป็นผู้อาวุโส มอบรางวัลดาบกระดูกจันทราหนึ่งเล่ม พิณกระดูกยาวหนึ่งหลัง ยาวิญญาณเซียนเสริมพลัง 20 เม็ด ยาลอกคราบงูหนึ่งเม็ด...และหินวิญญาณระดับสูง 50 ก้อน!”

เมื่อเฉินโม่พูดถึงสิ่งใด ศิษย์หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็นำสิ่งนั้นไปวางต่อหน้าจวงฉางซือ

เมื่อสมบัติและยาเม็ดที่แสนล้ำค่าถูกวางรวมกันแบบนี้ความรู้สึกที่ได้เห็นมันนั้นทำให้ผู้คนถึงกับหายใจติดขัด

เหล่าศิษย์ที่เข้าสำนักพร้อมกับจวงฉางซือต่างก็กระตือรือร้นและตื่นเต้นไม่ใช่น้อย

บางคนถึงกับพูดกับตัวเองว่า

"ต้องทำได้ เจ้าก็ทำได้เหมือนกัน!"

"ไม่ได้แล้ว ข้าต้องเร่งฝึกให้หนักกว่าเดิม!"

เฉินโม่มองศิษย์ที่มีเลือดลมเดือดพล่านเหล่านั้นและยิ้มอย่างอ่อนโยน

(จบบท)