บทที่ 56 เรื่องเล่าแห่งขุนเขาอันไร้สิ้นสุด
###
เมืองหลวงของแคว้นฉีเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ขุนนางต่างตื่นตระหนก ขณะที่จักรพรรดิแห่งแคว้นฉีหลบอยู่ในห้องลับ สบถด่าทอด้วยความเคียดแค้น
ส่วนที่จวนของพระราชาแห่งแคว้นฉีกลับเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความยินดี
เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่จวนพระราชาแห่งแคว้นฉีเมื่อวานนี้ วันนี้สวี่เหยียนก็มาถึง ทำให้กั๋วหรงซานที่รู้สึกกังวลใจมาตลอดสามารถถอนหายใจโล่งอกได้เสียที
เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
ไม่ใช่จักรพรรดิที่สติฟั่นเฟือนไป แต่เป็นเพราะหลานชายของเขาแข็งแกร่งเกินไปต่างหาก
ตอนนี้สวี่เหยียนรู้สึกว่าจักรพรรดิยังพอจะยอมรับได้ พระองค์ได้สาบานเป็นพี่น้องกับตาเขา แต่งตั้งให้เป็นพระราชาแห่งแคว้นฉี ขุนนางอาวุโส และเป็นอาจารย์ผู้สูงส่งขององค์รัชทายาท ในแคว้นฉีทั้งหมด จักรพรรดิเป็นเพียงผู้มีอำนาจในนามเท่านั้น
ส่วนตาเขาต่างหากคือผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริง!
กั๋วหรงซานยิ่งมองหลานชายก็ยิ่งรู้สึกดีใจ เขาไม่เสียใจเลยที่เลี้ยงดูสวี่เหยียนด้วยความรัก
ตั้งแต่ที่สวี่เหยียนกุมมังกรยักษ์ไว้ในมือ ลอยตัวลงมากลางอากาศ และใช้ฝ่ามือเพียงข้างเดียวสร้างร่องลึกเป็นรูปร่างมังกรบนลานกว้างในพระราชวัง ความเชื่อเดิมของเหล่าขุนนางก็ได้พังทลายลงจนไม่อาจฟื้นฟูได้อีก
ชาวเมืองหลวงของแคว้นฉีต่างก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
ในวันนั้น ร้านหนังสือในเมืองขายหนังสือนิยายเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับผู้วิเศษจนหมดเกลี้ยง และราคาก็ยังพุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง
มีนักปราชญ์ตกอับคนหนึ่งเห็นช่องทางทำกำไร จึงขายหนังสือเกี่ยวกับเรื่องราวของเทพและมนุษย์ที่เขาสะสมไว้ในราคาสูงถึงหนึ่งพันตำลึงทอง
ในวันเดียว เขาก็กลายเป็นเศรษฐีชั่วข้ามคืน!
ในวันนั้น เหล่าบรรดาลูกหลานตระกูลร่ำรวยก็พากันหยุดเที่ยวเล่น หยุดก่อเรื่อง หันมาตามหาผู้วิเศษกันแทน!
แม้แต่องค์ชายใหญ่ที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้มากที่สุด ก็กำลังเตรียมตัวออกเดินทางตามหาผู้วิเศษด้วยตัวเอง
นครหลวงของแคว้นฉีเต็มไปด้วยการตามหาผู้วิเศษกันอย่างคึกคัก
องค์ชายสามนำของกำนัลล้ำค่ามาที่จวนพระราชาแห่งแคว้นฉี เพื่อกราบไหว้ท่านอาจารย์กั๋วหรงซาน
เหล่าขุนนางมากมายแทบจะพังประตูจวนเข้ามาเพื่อพบท่านอาจารย์
สุดท้าย กั๋วหรงซานใช้ข้ออ้างว่ากำลังจัดงานเลี้ยงครอบครัวเพื่อต้อนรับหลานชาย จึงปฏิเสธการเข้าพบของขุนนางทุกคน
ภายในห้องหนังสือที่จวนพระราชาแห่งแคว้นฉี
“ท่านพ่อ ฝ่าบาทมิกลัวเลยหรือว่าตระกูลกั๋วของเราจะก่อกบฏ?”
กั๋วหยุนไค่เอ่ยถามในสิ่งที่เขาสงสัยอยู่ในใจ
ทั้งการสาบานเป็นพี่น้อง การแต่งตั้งเป็นพระราชาแห่งแคว้นฉี ขุนนางอาวุโส และอาจารย์ขององค์รัชทายาท... จักรพรรดิมิกลัวว่าตระกูลกั๋วจะก่อกบฏเลยหรือ?
กองทัพเทพเวยผู้พิทักษ์แคว้นฉี ตอนนี้ก็ควบคุมโดยเขา
ด้วยอำนาจที่ตระกูลกั๋วมีอยู่ในขณะนี้ การก่อกบฏคงไม่ใช่เรื่องยาก
แค่สวี่เหยียนเพียงคนเดียวก็มากพอแล้ว
กั๋วหรงซานมีสีหน้าสงบนิ่ง ตอบว่า “ก็เพราะกลัวพวกเราก่อกบฏไง ถึงได้มอบตำแหน่งเกียรติยศสูงสุดให้กับเรา”
“ทำไมล่ะ?”
กั๋วหยุนไค่ยังคงไม่เข้าใจ
กั๋วหรงซานถอนหายใจ “เจ้ารู้ไหมว่า ภาพลักษณ์ของพ่อในสายตาของผู้คนนั้นเป็นอย่างไร? ผู้คนต่างเล่าลือกันว่าจักรพรรดิคือผู้ที่ยกย่องและให้เกียรติผู้มีปัญญา ถึงขนาดลดตัวลงมาสาบานเป็นพี่น้องกับข้า
“และยังให้โอรสของพระองค์กราบไหว้ข้าเป็นอาจารย์ ‘ครั้งหนึ่งเป็นอาจารย์ ก็คือบิดาตลอดไป’
“ผู้คนทั้งหลายต่างเล่าขานกันว่า ข้า กั๋วหรงซาน เป็นผู้ภักดีต่อราชบัลลังก์ รักชาติ และมีคุณธรรมสูงส่ง”
กั๋วหรงซานหัวเราะเบา ๆ “ถ้าพ่อก่อกบฏล่ะก็ ประชาชนจะมองว่าอย่างไร? ชื่อเสียงของพ่อจะเป็นอย่างไร?”
“ถ้าพ่อก่อกบฏจริง ๆ พ่อจะกลายเป็นคนทรยศ อำมหิต และเป็นคนชั่วร้ายในสายตาของประชาชน”
“ฝ่าบาททรงใช้ภาพลักษณ์อันดีงามของข้าเพื่อผูกมัดตระกูลกั๋วเอาไว้”
“ถ้าไม่กบฏ พ่อจะมีชื่อเสียงเลื่องลือไปชั่วนิรันดร์ และกลายเป็นบุคคลที่มีคุณธรรมสูงส่ง แต่หากกบฏ ชื่อเสียงของพ่อจะกลายเป็นเรื่องน่ารังเกียจ”
“ฝ่าบาททรงเด็ดขาดนัก! ก่อนที่ข่าวเรื่องสวี่เหยียนจะถูกแพร่ออกไป พระองค์ก็ได้วางแผนทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว การที่จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ทำได้เช่นนี้ แสดงถึงความเด็ดเดี่ยวของพระองค์”
กั๋วหยุนไค่เพิ่งเข้าใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตั้งตำแหน่งหรือข่าวลือต่าง ๆ ล้วนเป็นแผนการของจักรพรรดิทั้งสิ้น เพื่อบีบให้ตระกูลกั๋วต้องเลือกหนึ่งในสองทาง
ไม่ว่าจะก่อกบฏเพื่อชิงแคว้นฉี แต่ต้องแลกกับชื่อเสียงที่เลวร้าย
หรือจะเลือกเป็นขุนนางผู้มีอำนาจสูงสุดที่ปกครองประเทศ แต่แคว้นฉีจะยังคงมั่นคงอยู่ และกั๋วหรงซานจะกลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงเลื่องลือไปชั่วกาล
ตอนนี้ ข่าวลือแพร่กระจายไปถึงชาวบ้านมากมายแล้ว การจะเปลี่ยนกลับคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
“ถ้าอย่างนั้น ท่านพ่อ ท่านคิดจะทำอย่างไร?”
กั๋วหยุนไค่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
กั๋วหรงซานยิ้มเล็กน้อย “การเป็นบุคคลที่มีคุณธรรมสูงส่ง ก็ดีมิใช่หรือ! ฝ่าบาทกำลังตามหาผู้วิเศษ หากพระองค์พบผู้ที่สามารถปราบสวี่เหยียนได้ พระองค์จะไม่ลังเลที่จะลงมืออย่างเด็ดขาด
“แต่ถ้าพลังไม่ต่างกันมากนัก ก็จะคงสภาวะสมดุลเอาไว้
“พระองค์บอกกับพ่อว่า หากราชวงศ์พบผู้วิเศษ พระองค์ก็จะไม่สามารถทำอะไรพ่อได้ เพราะภาพลักษณ์อันดีงามของพ่อจะทำให้ราชวงศ์ต้องเสื่อมเสียเช่นกัน”
กั๋วหยุนไค่พยักหน้าเข้าใจ แต่ยังคงกังวลอยู่ “ถ้าหากพระองค์พบผู้วิเศษตัวจริง...”
กั๋วหรงซานหัวเราะ “ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ? สวี่เหยียนของเรานำไปก่อนหนึ่งก้าวแล้ว ย่อมได้นำไปทุกก้าว ใครจะมาแย่งชิงตำแหน่งของเขาได้ง่าย ๆ?
“หยุนไค่ อย่ามองแค่แคว้นเล็ก ๆ นี้ ราชวงศ์ในโลกทางโลกนั้นมิได้สำคัญเท่าไรนักหรอก
“เจ้าไปถามสวี่เหยียนสิว่า เขาต้องการอะไรในการฝึกวรยุทธ์ ใช้ทรัพยากรทั้งหมดของจวนพระราชาแห่งแคว้นฉีช่วยเขาหามา!”
“ขอรับ ท่านพ่อ ข้าเข้าใจแล้ว!”
กั๋วหยุนไค่ตอบด้วยน้ำเสียงดีใจ
……
เมืองหยุนซาน
หลี่เสวียนพาเมิ่งชงกลับไปยังที่พักของเขา ให้เมิ่งชงเลือกห้องพักเอง
“เจ้าทำความคุ้นเคยกับที่นี่ไปก่อน เจ้าทำอาหารได้ไหม? เคยทำซุปไก่หรือเปล่า? ทำเป็นหรือไม่? ถ้าอย่างนั้นก็ดี ไปทำอาหารเถอะ”
สิ่งแรกที่เมิ่งชงต้องทำหลังจากรับเป็นศิษย์คือทำอาหาร!
“ท่านอาวุโส ข้าพาของที่ต้องการมาแล้ว!”
สือเอ๋อกล่าวด้วยความเคารพ
“วางไว้ตรงนี้”
หลี่เสวียนพยักหน้า
สือเอ๋อวางกล่องห้ากล่องลงบนโต๊ะ หลี่เสวียนไม่ได้ขยับตัว แต่เลือดลมของเขาพุ่งพล่านทำให้กล่องทั้งหมดเปิดออกพร้อมกัน
สือเอ๋อถึงกับตกตะลึงกับภาพที่เห็น เขาก้มตัวลงต่ำกว่าเดิมด้วยความเคารพ
ในกล่องนั้นมีเก้าใบหยวนจือสองดอก และโสมพันปีสามต้น
หลี่เสวียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ศาสนาเทียนมู่นี่ร่ำรวยจริง ๆ นะ”
“เก้าใบหยวนจือและโสมพันปี เป็นสมุนไพรหายาก ศาสนาเทียนมู่มีของสะสมเช่นนี้ ช่างไม่ธรรมดา”
“ท่านอาวุโส แม้เก้าใบหยวนจือและโสมพันปีจะหายาก แต่ในขุนเขาไร้สิ้นสุดยังสามารถหาได้อยู่บ้าง ศาสนาเทียนมู่ของเราถูกตามล่าหลายครั้ง จนต้องหลบหนีเข้าไปในขุนเขาไร้สิ้นสุด ทำให้เราได้เก็บสะสมสมุนไพรเหล่านี้มาได้”
สือเอ๋อตอบด้วยความเคารพ
“ขุนเขาไร้สิ้นสุด?”
หลี่เสวียนคิดในใจ
“ท่านอาจารย์ ขุนเขาไร้สิ้นสุดอยู่ห่างจากที่นี่ไปเพียงสองร้อยลี้เท่านั้น ที่เรียกว่าขุนเขาไร้สิ้นสุด เพราะไม่มีผู้ใดสามารถข้ามพ้นเทือกเขานี้ไปได้ ไม่มีใครไปถึงจุดสิ้นสุดของมัน”
สือเอ๋อยกมือชี้ไปทางด้านนอกเมืองหยุนซาน
หลี่เสวียนรู้สึกประหลาดใจในใจ “หมู่บ้านที่ข้าอยู่ในตอนแรก ก็อยู่ติดกับขุนเขาไร้สิ้นสุด พื้นที่ป่าอันชั่วร้ายอาจขยายไปจนถึงขุนเขาไร้สิ้นสุดเช่นกัน หรือว่าหมาป่าเปลวไฟจะมาจากขุนเขาไร้สิ้นสุดกันแน่?”
เขาเริ่มคาดเดาบางสิ่งบางอย่าง
แน่นอนว่าเขายังไม่สามารถยืนยันได้ว่าจริงหรือไม่
“เล่าต่อเถอะ”
หลี่เสวียนหยิบเก้าใบหยวนจือขึ้นมาดอกหนึ่งพร้อมกับส่งสัญญาณให้สือเอ๋อเล่าต่อ
“ท่านอาวุโส ขุนเขาไร้สิ้นสุดได้ชื่อนี้มาเพราะมันไม่มีที่สิ้นสุดจริง ๆ เรื่องเล่ากล่าวว่าครั้งหนึ่งเคยมียอดฝีมือจากยุทธภพเข้าไปสำรวจและเดินทางลึกเข้าไปถึงหนึ่งพันลี้ แต่ก็ยังไม่พบจุดสิ้นสุด
“เพราะพิษในหมอกนั้นรุนแรงมาก พวกเขาจึงต้องหยุดการสำรวจเอาไว้เพียงเท่านั้น
“ผู้ที่เข้าไปในขุนเขาไร้สิ้นสุดและกลับออกมาได้ ไม่เคยเดินทางลึกเข้าไปเกินหนึ่งพันลี้ ส่วนผู้ที่ไม่เคยกลับออกมา ก็ไม่มีข่าวคราวใด ๆ อีกเลย น่าจะตายในขุนเขานั่นแหละ”
สือเอ๋อกล่าวด้วยความเคารพ ขณะเดียวกันก็สงสัยในใจว่ายอดฝีมือท่านนี้ไม่ใช่มาจากขุนเขาไร้สิ้นสุดหรอกหรือ?
หลี่เสวียนเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็ยิ่งมีความสงสัยเกี่ยวกับขุนเขาไร้สิ้นสุดมากขึ้น
หมาป่าเปลวไฟที่เขาเคยเจอนั้นไม่ใช่สัตว์ป่าธรรมดาเลย และเมื่อคาดการณ์จากจุดนี้ พลังอำนาจในโลกนี้อาจจะไม่ต่ำอย่างที่คิดก็ได้
บางทีความจริงอาจอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของขุนเขาไร้สิ้นสุด?
แน่นอนว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพียงข้อสันนิษฐานเท่านั้น เขายังไม่อาจยืนยันได้ว่าจริงหรือไม่
