บทที่ 192 ร่วมมือกัน
[_แปลโดยแฟนเพจ ยักษา_แปร_มาติดตามในแฟนเพจ_เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ.]
[_Thai-novel _ลงไวกว่าที่อื่น.ทุกที่ 5 ตอนแต่_จะราคาแพงที่สุด_]
[_หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น_อีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ_100คน. ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ_]
บทที่ 192 ร่วมมือกัน
ถนนสายหลักในเมืองตงไห่ รถ SUV สีดำนับไม่ถ้วนแล่นผ่านไปด้วยความเร็วสูง ทำให้ผู้คนที่สัญจรไปมาต่างหันมามอง
"รถพวกนี้เป็นอะไรกัน? ขับเร็วขนาดนั้น"
"ทะเบียนรถขึ้นต้นด้วย 'Hai A1' ทั้งหมดเลย นั่นรถของตระกูลกู่!"
"ดูข้างหลังสิ! ยังมีรถของตระกูลหลิวอีก!"
"โอ้โห! ตระกูลกู่กับตระกูลหลิวขนรถออกมาเยอะขนาดนี้ จะไปทำอะไรกัน? เกิดเรื่องใหญ่รึไง?!"
"ไม่รู้สิ!"
ผู้คนที่สัญจรไปมาต่างสงสัย พากันคาดเดาไปต่าง ๆ นานา
ภายในรถคันหนึ่ง
กู่เฉินหนานกำหมัดแน่น ขบกรามแน่นด้วยความโกรธ หลิวหมิงรุ่ยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นดังนั้นจึงยื่นมือไปวางบนหมัดของเขาเบา ๆ
"เฉินหนานไม่ต้องกังวลนะ ต้องไม่เป็นไรแน่"
"อืม"
กู่เฉินหนานพยักหน้า แต่ในใจร้อนรนจนแทบเสียสติ
ถ้าหากเฉามั่งร่วมมือกับหลินหยู่ ใครก็ไม่อาจรู้ได้ว่าพวกมันจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมา
ยิ่งไปกว่านั้น ในชาติที่แล้วก่อนที่กู่เฉินหนานจะถูกฆ่า เหล่านางเอกก็ถูกหลินหยู่จับตัวไป!
ระบบเคยบอกไว้ว่า หากกู่เฉินหนานตายในชาติที่แล้ว โลกใบนั้นก็จะสลายไปด้วย แต่เขาไม่อยากเห็นภาพเหตุการณ์ในตอนนั้น และดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ของเหล่านางเอกอีกแล้ว
【ทำไมถึงประมาทแบบนี้ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไอ้สารเลวเฉามั่งจะต้องกลับมาแก้แค้น ทำไมฉันถึงไม่ส่งบอดี้การ์ดไปปกป้องหยูเทียนกับเสี่ยวถังมากกว่านี้!】
ตอนนี้กู่เฉินหนานรู้สึกโกรธแค้นและร้อนรนใจ จะบอกว่าเสียใจและกระวนกระวายใจก็คงไม่ผิดนัก
"เร็ว! ขับเร็วกว่านี้!"
……
ในเวลาเดียวกัน ที่บริษัทซูเฉินอินเตอร์เนชั่นแนล
"ท่านประธานซูยังไม่มาอีกเหรอ?"
ผู้จัดการหญิงคนหนึ่งถือแฟ้มเอกสาร เดินเข้ามาในห้องทำงานของซูเฉียนโม่เป็นครั้งที่สอง
"ยัง ยังไม่มาค่ะ..."
เลขาเฉินเหยียนก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย ท่านประธานซูผู้บ้างานของพวกเธอทุกเช้าจะมาถึงบริษัทก่อนใคร แม้ว่าจะมีธุระต้องไปจัดการก็จะเตรียมงานล่วงหน้าไว้เสมอ
แต่วันนี้เฉินเหยียนไม่ได้รับแจ้งอะไรเลย!
ตอนนี้ก็เกือบจะสิบโมงแล้ว ซูเฉียนโม่ก็ยังไม่มาบริษัทอีกมันผิดปกติมาก
ผู้จัดการหญิงก็รู้สึกถึงความผิดปกติเช่นกัน เธอขยับแว่นตา "ท่าน ท่านประธานซูจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า?"
……
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ที่อาคารร้างแห่งหนึ่งในเขตชานเมืองตงไห่
รถ SUV สีดำกว่าสิบคันแล่นมาจากถนนในระยะไกล
ปัง! ปัง! ปัง!
ประตูรถทุกคันเปิดออก กู่เฉินหนานกับหลิวหมิงรุ่ยลงจากรถ บอดี้การ์ดชุดดำตามมาติด ๆ
"ที่นี่เหรอ?" หลิวหมิงรุ่ยสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ
กู่เฉินหนานสูดหายใจเข้าลึก ๆ "หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น..."
ที่นี่คือสถานที่ที่กู่เฉินหนานกับเหล่านางเอกเคยถูกหลินหยู่ลักพาตัวไปครั้งก่อน หลังจากทราบว่าไป๋หยูเทียนกับถังหยุนจินหายตัวไป กู่เฉินหนานก็นึกถึงสถานที่แห่งนี้เป็นที่แรก
กู่เฉินหนานรีบเดินเข้าไปในอาคารร้าง ชี้นิ้วไปทางซ้ายและขวา "พวกนายไปทางซ้าย พวกนายไปทางขวา ค้นให้ละเอียดทุกซอกทุกมุม ห้ามพลาดแม้แต่จุดเดียว"
พูดจบก็เดินเข้าไปในอาคารร้างพร้อมกับหลิวหมิงรุ่ย
อาคารร้างแห่งนี้มีทั้งหมด 9 ชั้น กู่เฉินหนานค้นหาอย่างละเอียดในทุกชั้น แต่ทว่า...
"ไม่เจอ"
บนชั้นดาดฟ้าของอาคารร้าง ดวงตาของกู่เฉินหนานสั่นไหว สายตาเหม่อลอย
"รายงานคุณชายกู่ครับ ไม่พบครับ!"
"คุณหนูหลิว ดิฉันก็ไม่พบค่ะ!"
เสียงรายงานจากทั้งสองฝั่งดังขึ้นข้างหู กู่เฉินหนานเซเกือบล้มลง หลิวหมิงรุ่ยรีบคว้าแขนของเขาไว้ "ระวังหน่อย"
"ทำ ทำไม...เป็นไปได้..." กู่เฉินหนานพึมพำ
ครั้งที่แล้วเขาก็ถูกจับมาไว้ที่นี่ ทำไมครั้งนี้ถึงไม่เจอ!
ถ้าไม่อยู่ที่นี่ แล้วจะอยู่ที่ไหน?
ในขณะที่กู่เฉินหนานกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นแต่กู่เฉินหนานไม่ได้สนใจ
"โทรศัพท์คุณนะ"
หลิวหมิงรุ่ยเตือน เห็นกู่เฉินหนานไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าให้เขา
เธอเหลือบมองชื่อผู้โทรเข้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย "เป็น...ของคุณหนูตระกูลซู"
เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของกู่เฉินหนานเบิกกว้าง รีบคว้าโทรศัพท์มาทันที
เขานึกถึงความเป็นไปได้ที่น่ากลัวรู้สึกเหมือนตกอยู่ในเหวลึก ในใจภาวนาอยู่ตลอดเวลา "ไม่นะ เฉียนโม่ต้องไม่เป็นไร"
กู่เฉินหนานสูดหายใจเข้าลึก ๆ รับสาย "ฮัลโหล คุณอาซู"
ซูเทียนหมิงพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน "เฉินหนาน เฉียนโม่หายตัวไป!"
ตุบ!
เมื่อได้ยินดังนั้นกู่เฉินหนานรู้สึกเหมือนหัวใจถูกของแข็งทุบเข้าอย่างจัง วิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง
ครู่หนึ่ง กู่เฉินหนานจึงตั้งสติได้ พลางพูดปลอบใจ "ผมเข้าใจแล้วครับ ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะจัดการเรื่องนี้เองทั้งหมด วางใจได้เลยครับ..."
เมื่อวางสายโทรศัพท์ กู่เฉินหนานก็วิ่งลงมาจากอาคารร้างเหมือนคนเสียสติ ตะโกนบอกทุกคน "แยกย้ายกันค้นหา ถึงจะต้องพลิกแผ่นดินเมืองตงไห่ ก็ต้องตามหาให้เจอ!"
"ครับ!"
……
เมืองตงไห่ เขตชานเมืองทางเหนือ ในโรงงานร้างที่ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่มานานแล้ว
ซูเฉียนโม่กับอีกสองคนถูกมัดข้อมือและข้อเท้าด้วยเชือก ปากถูกปิดด้วยผ้าขนหนู หลินหยู่กับเฉามั่งช่วยกันแบกพวกเธอลงจากรถตู้ เข้าไปในโรงงาน
"ฮู่~"
หลินหยู่บิดขี้เกียจ หันไปมองนางเอกทั้งสามคนที่ "ควรจะเป็นของเขา" พร้อมกับแสยะยิ้ม
"เฉียนโม่ หยูเทียน แล้วก็อาจารย์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ..."
"อื้อ——อื้ออื้อ!"
ในบรรดาสามคน ซูเฉียนโม่เป็นคนแรกที่ถูกทำให้สลบ ดังนั้นจึงเป็นคนแรกที่ฟื้นขึ้นมา
หลินหยู่นั่งยอง ๆ แล้วดึงผ้าขนหนูออกจากปากของซูเฉียนโม่ "อยากจะพูดอะไรไหม?"
"หลินหยู่ แกมันคนสารเลว! บ้านตระกูลซูไม่มีวันปล่อยแกไว้แน่!" ซูเฉียนโม่ตวาดอย่างเกรี้ยวกราด
"หึ ไม่มีวันปล่อยฉันงั้นเหรอ?"
หลินหยู่เบะปาก มองซูเฉียนโม่ขึ้นลงด้วยสายตาหื่นกระหาย "เฉียนโม่ เธอว่าถ้าเธอมาอยู่กับฉัน เธอจะต้องมาลำบากแบบนี้ไหม?"
"เพราะงั้น นี่ไม่ใช่ความผิดของฉัน ถ้าจะโทษก็ไปโทษไอ้กู่เฉินหนาน ถ้ามันไม่แย่งเธอไป ฉันจะทำแบบนี้เหรอ?"
เมื่อพูดจบ ดวงตาของหลินหยู่ก็หรี่ลง พูดอย่างโหดเหี้ยม "แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็เป็นความผิดของยัยสารเลวนี่เอง ถ้าเธอไม่ไปหากู่เฉินหนาน ฉันจะต้องมาถึงจุดนี้เชียวเหรอ?!"
"พวกเธอต่างหากที่บีบบังคับฉัน ไม่ใช่แค่เธอ..." หลินหยู่ชี้นิ้วไปที่ไป๋หยูเทียนกับถังหยุนจิน "…รวมถึงพวกเธอด้วย พวกเธอต่างหากที่บีบบังคับฉัน ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะพวกเธอ!"
"พวกเธอรู้ทั้งรู้ว่ากู่เฉินหนานจ้องเล่นงานฉันอยู่ ไม่เพียงแต่ไม่ช่วย กลับไปคบค้าสมาคมกับมันอีก น่าตาย! สมควรตาย!"
เมื่อพูดถึงเรื่องที่เจ็บปวด หลินหยู่ก็ยกมือขึ้นเตรียมจะตบ!
เพี๊ยะ!
แต่ทว่าในตอนนั้นเอง เฉามั่งที่อยู่ด้านหลังก็คว้าข้อมือของหลินหยู่เอาไว้
"ไปเอาของบนรถลงมาก่อน เรื่องแบบนี้รอให้กู่เฉินหนานมา ค่อยลงมือต่อหน้ามันก็ยังไม่สาย"
หลินหยู่ยังอยากจะเถียง แต่แววตาของเฉามั่งกลับมีประกายแข็งกร้าวที่ไม่อาจขัดขืนได้ หลินหยู่จึงได้แต่ยอมจำนน
"เข้าใจแล้ว" หลินหยู่สะบัดมือของเฉามั่งออก ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก
หลังจากมองส่งหลินหยู่ออกไปจนลับตาแล้ว เฉามั่งก็หันกลับมามองซูเฉียนโม่
"คุณหนูซูใช่ไหมครับ?"
ซูเฉียนโม่ขดตัวด้วยความหวาดระแวง "ค-คุณต้องการทำอะไร?"
"ไม่ต้องกังวล" เฉามั่งโบกมือ "พูดตรง ๆ เลยนะ ที่ฉันร่วมมือกับหลินหยู่ ก็เพราะต้องการจะฆ่ากู่เฉินหนาน"
"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ…" เฉามั่งเหลือบมองไป๋หยูเทียนกับถังหยุนจินที่หมดสติอยู่ แล้วพูดต่อ "…ไม่เกี่ยวกับพวกเธอเลย"
"ดังนั้น ผมเลยอยากจะขอให้เราร่วมมือกัน"
"ร่วมมืออะไร?" ซูเฉียนโม่ถาม
"ง่ายมาก" เฉามั่งแบมือ "คุณล่อกู่เฉินหนานมาที่นี่คนเดียว พอผมฆ่าเขาได้แล้ว ผมไม่เพียงแต่จะไม่ให้หลินหยู่แตะต้องพวกคุณแม้แต่ปลายนิ้ว ผมยังจะพาพวกคุณกลับไปอย่างปลอดภัย"
"ตกลงไหม?" เฉามั่งยิ้ม
