บทที่ 192 ค่ายกลเป็นแค่วิชาชั้นรองหรือ??

ในดินแดนลึกลับ บนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่

จางฮั่นยืนนิ่งสงบ มือไพล่หลัง เขาสวมชุดขุนนางปักลายภูเขาและสายน้ำ ผสานกับบุคลิกสง่างาม ราวกับเป็นเซียนแห่งปราชญ์

ฝั่งตรงข้าม ยืนชายผู้หนึ่ง

เขาสวมชุดคลุมสีดำ สะพายดาบใหญ่ราวกับบานประตู ใบหน้าธรรมดา บุคลิกก็ไม่โดดเด่น แต่แววตากลับเฉียบคม

นี่คือจางเต้าหง คู่ต่อสู้รอบแรกของจางฮั่น จากนิกายศักดิ์สิทธิ์กู่เยว่

ยังเหลือเวลาอีกราวธูปหนึ่งดอกก่อนเริ่มการประลอง

ทั้งสองจึงยืนรออยู่ตรงนั้น

จางฮั่นดูสงบนิ่ง จางเต้าหงยิ่งดูไม่หวั่นไหว

จางฮั่นรู้สึกสงสัย

เขาเป็นถึงศิษย์นิกายเร้นลับแห่งแคว้นตงโจว

ชื่อเสียงของนิกายอู๋เต้าก็เลื่องลือ

แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีกดดันเลยแม้แต่น้อย

ช่างแปลกประหลาด

"ท่านจาง ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากถาม ไม่ทราบว่าท่านจะช่วยไขข้อข้องใจให้ข้าได้หรือไม่" จางฮั่นไม่อ้อมค้อม ถามตรงๆ

"เชิญถามได้เลย" จางเต้าหงพยักหน้า

"ทำไมท่านถึงไม่รู้สึกกังวลเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่รู้ว่าข้าเป็นศิษย์นิกายอู๋เต้า?" จางฮั่นถามอย่างสงสัย

"เพราะข้าเป็นนักดาบ ผู้ถือดาบต้องไม่หวั่นเกรงสิ่งใด กล้าชักดาบสู้กับทุกสิ่ง หากเกิดความกลัว ก็แสดงว่าข้าอ่อนแอ! แต่ชัดเจนว่าข้าไม่มีทางกลัว" จางเต้าหงตอบอย่างจริงจัง

"อ้อ เข้าใจแล้ว" จางฮั่นพยักหน้า แต่สายตาที่มองจางเต้าหงกลับยิ่งแปลกประหลาด

นักดาบ...

พี่ใหญ่...

นักดาบ = พี่ใหญ่

คิดได้ดังนั้น จางฮั่นก็หรี่ตาลง

ความทรงจำที่ถูกพี่ใหญ่ซ้อมยังแจ่มชัด

บางที คนตรงหน้านี้อาจช่วยให้เขาระบายอารมณ์ได้?

ถือซะว่าซ้อมพี่ใหญ่ก็แล้วกัน

ส่วนจางเต้าหงไม่รู้ความคิดของจางฮั่น เขาสงสัยว่าอาวุธของอีกฝ่ายคืออะไร

"ขอถามหน่อยเถอะ ท่านฝึกวิถีอะไร?"

"ค่ายกล" จางฮั่นตอบตรงๆ ไม่กลัวเลย

"ค่ายกล? นักค่ายกลมาร่วมการประลองหมื่นนิกาย ไม่เสียเปรียบหรือ?" จางเต้าหงแปลกใจ

"อืม... ก็ไม่เสียเปรียบหรอก" จางฮั่นโบกมือ

"ไม่ได้ นักค่ายกลเสียเปรียบเกินไป เอาอย่างนี้ เมื่อเริ่มต่อสู้ ข้าจะให้เวลาท่านครึ่งชั่วยามวางค่ายกลก่อน ท่านว่าอย่างไร?" จางเต้าหงพูดอย่างตรงไปตรงมา

ได้ยินดังนั้น จางฮั่นก็นิ่งเงียบ

ครึ่งชั่วยามวางค่ายกล?

ครึ่งชั่วยามวางค่ายกลใหญ่ได้กี่อัน?

หากทุ่มสุดกำลัง ไม่มีใครรบกวน คงได้ราวแสนอันเป็นอย่างน้อย...

แสนค่ายกลสังหาร...

คนคนนี้แน่ใจหรือว่าจะไม่ถูกบดจนเป็นผุยผง?

จางฮั่นกำลังจะพูดอะไร

ทันใดนั้น เสียงประกาศก็ดังก้องทั่วดินแดนลึกลับ

"เริ่มการต่อสู้!"

ทั้งสองต่างตะลึงไปชั่วขณะ

ครู่ต่อมา จางเต้าหงได้สติก่อน มองไปที่จางฮั่น

"ท่านฝึกค่ายกล ตามที่ข้าบอกเมื่อครู่ ข้าจะให้เวลาท่านครึ่งชั่วยามวางค่ายกล หลังจากนั้นข้าถึงจะชักดาบ"

"ท่านจริงจังหรือ?" จางฮั่นถามอย่างจนใจ

"แน่นอน! ข้าเป็นคนของนิกายศักดิ์สิทธิ์กู่เยว่ ไม่มีทางคืนคำ! ต่อให้ถูกค่ายกลที่ท่านวางในครึ่งชั่วยามสังหาร ข้าก็ไม่มีทางคืนคำ!" จางเต้าหงพูดอย่างจริงจัง

ได้ยินดังนั้น จางฮั่นก็ถอนหายใจเบาๆ

ช่างเถอะ ความแค้นที่ได้รับจากพี่ใหญ่ คงต้องระบายที่นี่แล้ว

เขาคิดครู่หนึ่ง แล้วโบกมือในอากาศ

พลังวิเศษพุ่งออกมา กลายเป็นค่ายกลจับเวลาขนาดเล็ก

"ตามที่ท่านต้องการ"

"เมื่อแสงของค่ายกลนี้ดับลง ก็จะครบครึ่งชั่วยาม" จางฮั่นพูดช้าๆ

"ได้ ท่านเชิญวางค่ายกลได้" จางเต้าหงพยักหน้า

พูดจบ เขาก็ถอยหลังไปหลายก้าว

เพื่อให้เวลาจางฮั่นเตรียมอุปกรณ์วางค่ายกล

ส่วนจางฮั่นส่ายหน้า แล้วกระโดดขึ้นฟ้า

เขาเหยียบอากาศยืน หันหน้าสู่ท้องฟ้า ริมฝีปากขยับเบาๆ

"ดาวไท่อิน มาเถิด!!"

เมื่อเสียงของจางฮั่นดังขึ้น

ทั้งดินแดนลึกลับสั่นสะเทือน

ท้องฟ้าสีครามกับเมฆขาวพลันมืดลง ดาวไท่อินปรากฏขึ้น ลอยเด่นบนนภา แสงจันทร์สาดส่องลงมาปกคลุมจางฮั่น ทำให้เขาดูราวกับเทพเจ้าผู้เป็นอมตะ

ดาวไท่อินทะลุผ่านดินแดนลึกลับ ปรากฏจากภายนอกเข้ามาในดินแดนลึกลับ!

ใบหน้าของจางฮั่นยังคงยิ้มละมุน ความคิดผุดขึ้น

แสงสว่างนับหมื่นสายแผ่ออกจากหัวใจ อักขระโบราณมากมายรวมตัวกัน กลายเป็นลวดลายค่ายกล

เพียงชั่วครู่ ค่ายกลสังหารแห่งดาวไท่อินหลายอันถูกวางขึ้น ครอบคลุมทั่วทั้งดินแดนลึกลับ

จางฮั่นไม่ได้โจมตี แต่ยังคงวางค่ายกลต่อไป

ค่ายกลมากมายถูกสร้างขึ้นภายใต้การควบคุมของเขา

แต่ดินแดนลึกลับก็มีขนาดจำกัด

ค่ายกลจึงต้องวางทับซ้อนกันไปเรื่อยๆ

ทำให้ดินแดนลึกลับกลายเป็นดินแดนหนาวเหน็บ ทุ่งหญ้าเดิมหายไปสิ้น

พลังสังหารอันน่าสะพรึงรวมตัวบนท้องฟ้า ไม่ยอมจางหาย

จางฮั่นยังคงวางค่ายกลต่อไป

ราวกับจะไม่หยุดจนกว่าจะครบครึ่งชั่วยาม

แต่สุดท้าย เขาก็หยุดลงหลังผ่านไปสิบกว่านาที

ไม่ใช่เพราะจางฮั่นไม่อยากวางค่ายกลต่อ

แต่เพราะเขารู้สึกได้ว่า ดินแดนลึกลับนี้ใกล้จะรับไม่ไหวแล้ว

หากเขาวางค่ายกลต่อไป ดินแดนลึกลับนี้อาจแตกสลายได้

"พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน ท่านจาง ข้าวางได้แค่นี้ ท่านชักดาบได้แล้ว"

"หากท่านทำลายค่ายกลได้ แตะเสื้อผ้าข้าแม้แต่นิด ก็นับว่าข้าแพ้ ท่านมีกลเม็ดอะไร เชิญใช้ได้เลย"

จางฮั่นจ้องมองจางเต้าหงด้วยรอยยิ้มกำกวม

ส่วนจางเต้าหงนั้น ตาเบิกโพลง สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง

นักค่ายกลเล่นแบบนี้เลยเหรอ???

นี่คือวิธีใช้งานนักค่ายกลที่ถูกต้อง???

ไม่ใช่ว่านักค่ายกลต้องใช้วัสดุ แผนผังค่ายกล และขั้นตอนมากมายหรอกหรือ?

เขาจำได้ว่าอาจารย์เคยประเมินนักค่ายกลว่าเป็นเพียงวิถีเล็กๆ เจอค่ายกลก็แค่ฟันทำลายด้วยดาบเดียวก็พอ...

นี่มันวิถีเล็กๆ ที่ไหนกัน???

ฟันทำลายด้วยดาบเดียว???

เขาอยากเชิญอาจารย์มาลองฟันทำลายด้วยดาบเดียวดูจริงๆ

ฟันทำลายอะไรกัน?

เขาจะเอาหัวไปฟันรึไง?!

จางเต้าหงหันไปมองดาบใหญ่ที่สะพายอยู่บนหลัง

เขาอยากกลับไปบอกอาจารย์เหลือเกินว่า เขาไม่อยากเรียนดาบแล้ว เขาอยากเรียนค่ายกล

"ข้า... ขอยอมแพ้..." เผชิญหน้ากับค่ายกลมากมายมหาศาล จางเต้าหงเลือกที่จะยอมแพ้

ความคิดที่จะชักดาบก็หายไป...

ไม่ใช่ว่าเขาขี้ขลาด แต่เขารู้สึกว่าถ้าเขากล้าชักดาบจริงๆ ค่ายกลพวกนี้คงเผาเขาเป็นจุลไม่เหลือแม้แต่เถ้ากระดูก…

(เย่หลัว เปลี่ยนจากฝึก กระบี่ เป็น ดาบ)