บทที่ 190 จ้าวแห่งห้วงลึก! ทรราชซากัส
[_แปลโดยแฟนเพจ ยักษา_แปร_มาติดตามในแฟนเพจ_เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ.]
[_Thai-novel _ลงไวกว่าที่อื่น.ทุกที่ 5 ตอนแต่_จะราคาแพงที่สุด_]
[_หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น_อีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ_100คน. ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ_]
บทที่ 190 จ้าวแห่งห้วงลึก! ทรราชซากัส
ผลึกสีเลือดผลึกหนึ่งเปล่งประกายระยิบระยับ พุ่งทะยานออกมาจากทะเลเลือดอันปั่นป่วน กลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านไปทั่ว บัดนี้มันกำลังพุ่งตรงไปที่อกของเย่เหริน!
"หืม?!"
เย่เหรินขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาคมกริบฉายแววเย็นชา
เร็วมาก!
ความเร็วของผลึกสีเลือดนี้ เร็วกว่าการโจมตีเต็มกำลังของออสวิดเสียอีก!
อย่างไรก็ตาม เย่เหรินเป็นใคร?
เขาคือบุรุษผู้สามารถปราบแม้กระทั่งผู้กลืนกิน!
ผลึกสีเลือดเพียงแค่นี้ จะทำอันตรายเขาได้อย่างไร?
"กลเม็ดเล็กน้อยแค่นี้ อย่าได้อวดฉลาดต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ!"
เย่เหรินแค่นเสียงเย็นชา มือขวาพุ่งออกไปราวสายฟ้า
คว้าผลึกสีเลือดที่พุ่งเข้ามาอย่างแม่นยำ!
ฉึก...
คว้าได้แล้ว แต่... เลือดก็ยังไหลซิบๆ
เย่เหริน "..."
โชคดีที่ปิดสวิตช์ความเจ็บปวดไปแล้ว
"หืม?"
ทว่า หลังจากที่เย่เหรินคว้าผลึกสีเลือดได้แล้ว เขากลับขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
เพราะเขารู้สึกได้ว่า ภายในผลึกสีเลือดนี้ ไม่มีเจตนาโจมตีแม้แต่น้อย!
กลับเหมือนกับ...
จงใจส่งผลึกนี้มาให้เขาถึงมือ?!
เย่เหรินเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้า จ้องมองทะเลเลือดอันปั่นป่วน ดวงตาฉายแววสงสัย
ให้ฉันดูหน่อยเถอะว่ามันเรื่องอะไรกันแน่?
พลังแห่งดวงเนตรเพลิง โนทอส ถูกปลุกขึ้น
ดวงตาของเย่เหรินเปล่งประกายสีทอง ทะลุผ่านห้วงมิติ มองเห็นเบื้องลึกของทะเลเลือด!
"วู๊มมม——!!!"
ในตอนนั้นเอง ทะเลเลือดที่ปั่นป่วนก็เริ่มสงบลงอย่างช้าๆ
เย่เหรินรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า พลังกดดันอันน่าสะพรึงกลัวที่ปกคลุมทั่วทั้งวิหารผลึกน้ำแข็ง ก็ลดลงไปเล็กน้อย
และทะเลเลือดสีแดงฉาน บัดนี้กลับใสขึ้นเล็กน้อย
"ราชาของข้า..."
ทันใดนั้น ออสวิดก็ส่งเสียงคร่ำครวญ ดวงตาสีแดงฉานเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและเจ็บปวด
"ท่าน... ทำไมต้องทำเช่นนี้...?"
มันพยายามดิ้นรนลุกขึ้นยืน พยายามหยุดยั้งสิ่งที่เกิดขึ้น แต่มันกลับทำอะไรไม่ได้!
"ท่านไม่จำเป็นต้องเสียสละผลึกเลือดเพื่อข้า!"
มันคำรามลั่น
ท่ามกลางความเงียบสงัด เสียงทุ้มต่ำอบอุ่นแฝงความอัปยศของชายคนหนึ่งดังขึ้นในห้วงความคิดของเย่เหริน ราวกับเสียงกระซิบจากโลกอันไกลโพ้น
นั่นคือ จิตสัมผัสที่ทรราชซากัส สร้างขึ้นเพื่อสื่อสารกับเย่เหรินโดยเฉพาะ
"ผลึกโลหิตนี้ บรรจุเศษเสี้ยวพลังของข้าเอาไว้ ข้าปรารถนาจะใช้มัน แลกกับชีวิตของออสวิด"
เย่เหริน "..."
เย่เหรินก้มลงมองผลึกในมือ
สิ่งนี้คือส่วนหนึ่งของจ้าวแห่งห้วงลึกอย่างนั้นเหรอ?
มูลค่าของมันคงประเมินไม่ได้เลยทีเดียว
"องค์ราชา! ทุกสิ่งที่ข้ามี ล้วนเป็นสิ่งที่พระองค์มอบให้ ข้าไม่คู่ควร..."
ออสวิดยังคงพร่ำพรรณนา แต่กลับถูกเสียงทุ้มต่ำขัดขึ้นเสียก่อน
เสียงนั้นมิได้ใส่ใจต่อความโศกเศร้าและความเจ็บปวดของออสวิด
หากแต่ส่งผ่านจิตสัมผัสอีกครั้ง เพื่อวิงวอนเย่เหรินให้ไว้ชีวิตออสวิด
"น่าสนใจ"
มุมปากของเย่เหรินยกขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา
จ้าวแห่งห้วงลึกตนนี้ ยอมสละส่วนหนึ่งของตนเองเพื่อแลกกับชีวิตของผู้ใต้บังคับบัญชาเชียวหรือ?
"แกช่างแตกต่างจากเจ้าแห่งห้วงลึกตัวอื่นๆ"
จ้าวแห่งห้วงลึกมักหยิ่งทะนงในพลัง
พวกมันคือสัตว์ประหลาดระดับต้นกำเนิด กลุ่มแรกที่ถือกำเนิดขึ้นในจักรวาลนี้
ดังนั้น พวกมันจึงแตกต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่นๆอย่างเห็นได้ชัด
แข็งแกร่ง หยิ่งยโส เย็นชา...
แต่มันช่างต่างออกไป
เสียงทุ้มต่ำอบอุ่น แฝงไว้ด้วยความอ่อนแรง ดังขึ้นในห้วงความคิดของเย่เหรินอีกครั้ง
"ข้าคือจ้าวแห่งห้วงลึก ทรราช·ซากัส ผู้ควบคุมพลังแห่งการช่วงชิงและกลืนกิน"
"ช่วงชิงและกลืนกิน?" เย่เหรินเลิกคิ้วขึ้น
บังเอิญจริงๆ
"ฟังดู คล้ายกับพลังของราชันย์·คทานิเซียสจังนะ"
"เจ้ารู้จักคทานิเซียส?"
น้ำเสียงของทรราชซากัส แฝงแววประหลาดใจ
เห็นได้ชัดว่ามิได้คาดคิดว่าเย่เหรินจะรู้จักถึงการมีอยู่ของราชันย์ตนนั้น
"หึหึ แค่รู้จักงั้นเหรอ...?"
เย่เหรินหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความหมาย
ราชันย์ตนนั้น ถูกคำทำนายของเขาส่งไปยังห้วงลึกแล้วไม่ใช่เหรอ?
"เอาเถอะ..."
ทรราชซากัส เงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังประมวลผลข้อมูลจากคำพูดของเย่เหริน ก่อนจะเอ่ยต่อ
"ข้าและคทานิเซียส ล้วนวิวัฒนาการมาจากหนอนห้วงลึก มีพลังแห่งการช่วงชิงและกลืนกินเช่นเดียวกัน แต่พวกเราเลือกเส้นทางที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง"
"โอ้? เล่าต่อสิ"
เย่เหรินเกิดความสนใจ ส่งสัญญาณให้ซากัสเล่าต่อ
"คทานิเซียสเลือกที่จะจมอยู่กับความเสื่อมโทรมในห้วงลึก แต่ข้า...ข้าเลือกเส้นทางที่แตกต่าง"
น้ำเสียงของซากัส แฝงไปด้วยความสิ้นหวัง
"ข้ายอมละทิ้งการขยายอาณาเขต เดินทางลึกลงไปในห้วงลึกเพื่อค้นหาทางออกจากกรงขังแห่งนี้"
"จนกระทั่ง... ข้าหลงเข้าไปในดินแดนพิศวงแห่งหนึ่ง..."
ทันทีที่เอ่ยถึงเรื่องนี้ น้ำเสียงของซากัสก็สั่นเครือด้วยความหวาดกลัวและเจ็บปวด
"เมื่อเข้าไปในดินแดนนั้น เลือด เนื้อ และกระดูกของข้าก็ถูกแยกออกจากกัน กลายเป็นสามส่วน"
จนถึงบัดนี้ มันก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น
แต่สิ่งเดียวที่มันทราบแน่ชัดคือ...
มันเป็นอิสระแล้ว!
เพราะดินแดนที่ซากัสหลงเข้าไปนั้น เกิดขึ้นพร้อมกับเทวทูตตกสวรรค์ทะลุมิติมาพร้อมกัน และตกลงมายังโลกภายนอก
ณ ภูเขาน้ำแข็งแห่งนี้ ในทวีปแอนตาร์กติกา
"ข้าโหยหาอิสรภาพยิ่งนัก แต่เนื้อและกระดูกของข้าไม่อาจควบคุมสัญชาตญาณดิบในการเข่นฆ่าและช่วงชิงได้..."
"ดังนั้น... ที่แกจองจำตัวเองอยู่ที่นี่ ก็เพื่อผนึกเนื้อและกระดูกของแกเองงั้นเหรอ?"
เย่เหรินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
พี่ชายนี่มัน...
...โคตรจะพระโพธิสัตว์!
เป็นที่รู้กันดีว่าเหล่าจ้าวแห่งห้วงลึกต่างโหยหาอิสรภาพ ปรารถนาจะหลุดพ้นจากกรงขังแห่งห้วงลึก
แต่ซากัส จ้าวแห่งห้วงลึกตรงหน้า...
มันประสบความสำเร็จแล้วแท้ๆ แต่เพื่อไม่ให้เนื้อและกระดูกของมันเป็นภัยต่อมนุษยชาติในโลกภายนอก
มันกลับยอมจองจำตัวเอง ณ แอนตาร์กติกาอันแสนห่างไกลไร้ผู้คนแห่งนี้!
ช่าง...
"แกเป็นจ้าวแห่งห้วงลึกที่ดีจริงๆ!"
เย่เหรินมองซากัสด้วยความชื่นชม แทนที่แววตาหยอกล้อ
เขาอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งให้
สุดยอดไปเลย!
คนจริง!
"ข้า..."
น้ำเสียงของซากัส แฝงไปด้วยความขมขื่น
"ถ้าร่างกายของข้าไม่แยกออกเป็นสามส่วนก็คงจะดี"
หากไม่ต้องผนึกเนื้อและกระดูก ตอนนี้มันคงกำลังดื่มด่ำกับอิสรภาพที่ได้มาอย่างยากลำบาก คงจะเหมือนกับปีศาจเอนโทรปี
ตั้งชื่อแปลกๆให้ตัวเอง แล้วกลายเป็นจ้าวแห่งการกินแทน!
อย่าดูถูกอาหารของโลกเราเชียวนะ!
แม้แต่สัตว์ประหลาดในห้วงลึกที่กินแม้กระทั่งหิน ยังไม่อาจต้านทานอาหารรสเลิศของโลกได้!
ทันใดนั้น เย่เหรินก็เอ่ยถาม
"จริงสิ ฉันอยากถามมานานแล้ว ทำไมฉายาของแกถึงเป็นทรราช"
พี่เย่ของเราก็อดสงสัยไม่ได้
ทรราช ไม่เห็นจะโหดร้ายกับลูกน้องเลยสักนิด
เมื่อได้ยินคำถามของเย่เหริน ซากัสก็เงียบไป
ครู่หนึ่ง มันจึงตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"อาจเป็นเพราะความชอบส่วนตัวของผู้เขียนกระมัง เพราะมันดูขัดแย้งดี..."
เย่เหริน "(ÒωÓױ)"
เหตุผล... ช่างน่าแปลกอะไรเช่นนี้!
ในขณะที่เย่เหรินและทรราชซากัสกำลังสนทนากันอย่างออกรส
ออสวิดที่ยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้นก็อึกอัก
นี่...
ตกลงจะฆ่าข้าหรือไม่ฆ่า!?
ข้าคุกเข่าจนขาชาหมดแล้ว!
ส่วนหวังผิงอันและคนอื่นๆที่วิ่งหนีไปไกลเพื่อหลีกเลี่ยงพลังอำนาจของจ้าวแห่งห้วงลึก ตอนนี้ก็งุนงงไปหมด
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?
ทำไมอยู่ ๆ เย่เหรินถึงคุยกับจ้าวแห่งห้วงลึกได้ล่ะ!