บทที่ 188 คำประกาศสงครามจากดักแด้โลหิต?
[_แปลโดยแฟนเพจ ยักษา_แปร_มาติดตามในแฟนเพจ_เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ.]
[_Thai-novel _ลงไวกว่าที่อื่น.ทุกที่ 5 ตอนแต่_จะราคาแพงที่สุด_]
[_หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น_อีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ_100คน. ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ_]
บทที่ 188 คำประกาศสงครามจากดักแด้โลหิต?
ทันทีที่ทุกสายตาสัมผัสกับกองเลือดขุ่นหนืดนั้น...
ใบหน้าของทุกคน ยกเว้นเย่เหรินและเจียงซุ่ย ต่างก็เผยสีหน้าตื่นตะลึง!
ร่างกายของพวกเขาเริ่มสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ราวกับกำลังเผชิญกับหายนะอันใหญ่หลวง!
"อึก—!" หวังผิงอันครางเสียงต่ำ กำหมัดแน่น ขบกรามแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน
ทั่วทั้งร่างของเขาเริ่มมีผลึกสีเลือดผุดขึ้นอย่างรวดเร็ว มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า!
คนอื่นๆก็เช่นเดียวกัน!
"ไม่ดีแล้ว! นี่มันดักแด้โลหิต!" ยวี้หลิงหลง สีหน้าเปลี่ยนไป ร้องออกมาด้วยความตกใจ
"โอ้ย เวรเอ๊ย! พวกเราโดนมันป้ายยาตอนไหนกันเนี่ย?!" เมิ่งเจี้ยนเซียนหน้าซีดเผือด ถามขึ้นท่ามกลางความเจ็บปวดที่แล่นริ้วไปทั่วร่าง
ทันใดนั้น กองเลือดขุ่นหนืดที่สงบนิ่งก็เริ่มขยับขึ้นมา! ราวกับมีบางสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว กำลังจะตื่นขึ้นจากกองเลือดนั้น!
ถัดมา พลังกดดันอันน่ากลัวก็พวยพุ่งออกมาจากกองเลือดราวกับพายุ! ปกคลุมทั่วทั้งโถงพระราชวังในพริบตา!
ความรู้สึกถูกจ้องมองอย่างน่าขนลุกแผ่ซ่านมาจากทิศทางของทะเลเลือด!
ผลึกสีเลือดบนร่างของหวังผิงอันและคนอื่นๆ เริ่มก่อตัวและแพร่กระจายเร็วขึ้น!
ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ!
"นี่... ความรู้สึกแบบนี้... หรือว่าจะเป็น...?" หวังผิงอันเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก
จ้องมองไปที่กองเลือดขุ่นหนืดที่กำลังขยับอย่างรุนแรง ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ความคิดที่น่ากลัวแวบเข้ามาในหัว ทำให้เลือดในกายเย็นเยียบ!
หรือว่า... ภายในกองเลือดนั้น จะมีจ้าวแห่งห้วงลึกซ่อนอยู่?!
ทันทีที่คิดได้ดังนั้น หวังผิงอันก็รู้สึกหนาวไปทั้งร่าง ความกลัวที่อธิบายไม่ได้ พลุ่งพล่านขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ราวกับจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว!
หวังผิงอันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก อยากจะพูดอะไรออกไป แต่กลับพบว่าตัวเองเปล่งเสียงไม่ออกแล้ว
ลำคอของเขาถูกผลึกสีเลือดปกคลุม ทำให้หายใจไม่ออก พูดไม่ได้ แม้แต่การคิดก็ยังยากลำบาก!
ในตอนนั้นเอง การเคลื่อนไหวของทะเลสาบโลหิตก็หยุดลงกะทันหัน
ดักแด้โลหิตที่คุกเข่าอยู่หน้าบัลลังก์ ก็ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า
มันหันกลับมา กวาดสายตามองเย่เหรินและคนอื่นๆอย่างเย็นชา
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามและเยาะเย้ย
"พวกแมลงโง่เง่า..."
หวังผิงอันดูเหมือนจะสติแตก เขาร้องตะโกนออกมาว่า
"อย่ามองเลือด! นั่นมันจ้าวแห่งห้วงลึก!"
แต่คำเตือนของเขาดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้ว
สิ้นเสียง ดักแด้โลหิตก็พุ่งเข้าใส่เย่เหรินและเจียงซุ่ยราวกับสายฟ้าสีเลือด!
ความเร็วของมันเกินกว่าที่สายตามนุษย์จะมองเห็นได้!
เพียงพริบตาเดียว
มันก็มาถึงตัวเย่เหรินและเจียงซุ่ยแล้ว!
แขนขวาของดักแด้โลหิต กลายเป็นของเหลวสีเลือดข้นหนืดในทันที
จากนั้น เลือดก็แข็งตัวอีกครั้ง กลายเป็นหอกยาวสีแดงเลือด!
"พวกเจ้านี้มันตัวซวยชะมัดยาก"
ดักแด้โลหิตพึมพำเบาๆ
หอกสีเลือดในมือ พุ่งเข้าใส่เจียงซุ่ยที่อยู่ด้านหน้าราวกับงูพิษพ่นพิษ!
หอกสีเลือด ปล่อยรังสีอำมหิตน่ากลัวออกมา
ราวกับว่ามันจะแทงทะลุผ่านมิติ!
ดวงตาของเจียงซุ่ยปรากฏเงาบัวแดงริบหรี่...
ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง มือข้างหนึ่ง
ก็คว้าปลายหอกสีเลือดเอาไว้ได้อย่างมั่นคง!
"หืม?!"
ดักแด้โลหิตชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแสดงสีหน้าตกตะลึงอย่างที่สุด!
มัน... ถูกขัดขวาง?!
ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ขัดขวางการโจมตีของมัน กลับเป็นมนุษย์!
ดักแด้โลหิตเงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เย่เหรินยืนอยู่ตรงหน้ามัน มือขวาจับหอกสีเลือดเอาไว้อย่างมั่นคง ใบหน้าเรียบเฉย
"แรงเยอะดี แต่ช้าไปหน่อยนะ"
เย่เหรินพูดอย่างใจเย็น
ดวงตาของดักแด้โลหิตหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนจะโกรธจัด!
มันคือองครักษ์คนสนิทของทรราชซากัส หนึ่งในจ้าวแห่งห้วงลึก!
กลับถูกมนุษย์ดูถูก?!
นี่มันน่าอับอายขายหน้าสิ้นดี!
"เจ้าแมลงชั้นต่ำ!"
ดักแด้โลหิตร้องคำราม กล้ามเนื้อทั่วร่างกายเกร็งแน่น ปลดปล่อยพลังอันน่าสะพรึงกลัวออกมา
มันต้องการใช้หอกสีเลือด แทงทะลุแขนของเย่เหริน!
ทว่า สิ่งที่ทำให้มันตกใจอย่างมากก็คือ...
ไม่ว่ามันจะใช้แรงมากแค่ไหน มือของเย่เหรินก็เหมือนคีมเหล็ก
จับหอกสีเลือดแน่น ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย!
"เป็นไปไม่ได้!"
ดักแด้โลหิตเบิกตากว้าง ดวงตาฉายแววตกตะลึงอย่างที่สุด
ไม่ถูกต้อง!
มันไม่ถูกต้องเลย!
เขาทุ่มพลังทั้งหมดที่มีแล้วนะ!
เจ้าหมอนี่ ทำไมถึงต้านทานได้?!
อย่างไรก็ตาม ความจริงก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำให้ไม่อาจปฏิเสธได้
ในขณะที่ดักแด้โลหิตยังคงตกตะลึง เย่เหรินกลับยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
"แค่นี้เองเหรอ?"
เย่เหรินเอ่ยพลางออกแรงบีบมือเบาๆ
เคร้ง!
เสียงกระดูกแตกดังกรอบ
หอกยาวสีเลือดในมือของดักแด้โลหิต ถูกเย่เหรินบีบจนแหลกละเอียด!
ทว่า บนมือของเขากลับมีเลือดไหลซึมออกมา...
เย่เหริน "..."
ชิ! มัวแต่เท่ห์ ลืมปิดระบบรับความรู้สึกเจ็บปวดไปเลย
เจ็บชะมัด! ไอ้บ้าเอ๊ย!
ในจังหวะที่หอกผลึกสีเลือดแตกละเอียด ดักแด้โลหิตก็ส่งเสียงครางต่ำ
บนใบหน้าอันน่าเกลียดน่ากลัวที่ประกอบขึ้นจากผลึกสีเลือด กลับปรากฏร่องรอยของความเจ็บปวดอย่างเลือนราง
เศษผลึกที่แตกละเอียดไม่ได้กระเด็นออกไป แต่กลับละลายเหมือนเทียนไข
กลายเป็นของเหลวสีแดงข้นเหนียว ก่อนจะซึมเข้าสู่ร่างกายของมันอย่างรวดเร็ว
"เจ้า..."
เสียงของดักแด้โลหิตต่ำแหบพร่า ส่งผ่านความเย็นยะเยือกที่ทำให้ขนลุก
ดวงตาสีแดงก่ำจ้องเย่เหรินเขม็ง
แววตาที่เคยดูถูกเหยียดหยามถูกแทนที่ด้วยความจริงจังและเคร่งขรึม
มันไม่มองเย่เหรินเป็นเพียงมดปลวกที่สามารถบดขยี้ได้ตามใจชอบอีกต่อไป แต่กลับมองว่าเขาเป็น...
คู่ต่อสู้ที่คู่ควร!
"ข้า ออสวิด หัวหน้าองครักษ์แห่งราชวงศ์ ภายใต้บัญชาของท่านทรราชซากัส!"
ออสวิดเชิดหน้าขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจท้าทาย
"ขอประกาศสงครามกับเจ้า! จงเอ่ยนามของเจ้ามา!"
เย่เหรินเลิกคิ้ว
พี่ชาย ยังมีพิธีรีตองกับเขาอีกเหรอ?
จะตายอยู่แล้วยังจะแนะนำตัวอีก
คนที่ไม่รู้ คงนึกว่าจะมาสาบานเป็นพี่น้องกับเขาซะอีก!
"ฉัน เย่เหริน ผู้ผิดปกติระดับจินตภาพ สหายรักของจ้าวแห่งความฝัน นายท่านแห่งราชินีบัวแดง พ่อบุญธรรมของผู้กลืนกิน ฉันรับคำท้าของแก"
ออสวิดสูดหายใจเข้าลึก ดวงตาสีแดงก่ำเปล่งประกายกระหายเลือด
มันค่อยๆยกมือขวาขึ้น ผลึกสีเลือดที่ซึมเข้าสู่ร่างกายก่อนหน้านี้ก็ไหลเวียนอีกครั้ง
หอกผลึกสีเลือดที่แข็งแกร่งและใหญ่กว่าเดิม ปรากฏขึ้นบนแขนขวาของมัน
พื้นผิวของหอกผลึกสีเลือดส่องประกายแสงสีเลือดอันน่าพิศวง
รังสีอำมหิตน่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากหอก ราวกับจะฉีกกระชากพื้นที่โดยรอบ!
"เพื่อเกียรติยศขององค์ราชา!"
ออสวิดชูหอกผลึกสีเลือดสูง คำรามลั่นจนแผ่นดินสะเทือน
"ข้าจะบดขยี้เจ้าเพื่อท่านผู้นั้น!"
สิ้นเสียงคำราม ร่างของออสวิดก็พุ่งเข้าหาเย่เหรินดุจสายฟ้าสีเลือด
พร้อมกับพลังทำลายล้าง พุ่งเข้าใส่เย่เหรินอย่างรุนแรง!
