บทที่ 116 เริ่มลงมือ
บทที่ 116 เริ่มลงมือ
"ใช่แล้ว! มรดกของพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ ย่อมมีค่ามากพอที่จะทำให้มิตรภาพของเราขาดสะบั้น!"
แคมอนกล่าวอย่างช้าๆ
"ไม่เพียงเท่านั้น!" โพเซอินถูกห่อหุ้มด้วยของเหลวโลหะอีกครั้ง กลายเป็นชุดเกราะสีเงินขาว
"ถ้ามันเป็นเพียงแค่แบบจำลองเวทมนตร์หรือแค่น้ำแห่งกรีนข้าคงไม่สนใจอะไรหรอก แต่นี่มันคือมรดกของนอคโคกูลาทูฟาเซอร์!"
สีหน้าของโพเซอินแสดงออกถึงความตื่นเต้น
"นี่คือมรดกของมหาพ่อมดสีชาด! มรดกของพ่อมดระดับสี่แห่งรุ่งอรุณ!!!!"
"มหาพ่อมดสีชาด?!" ใบหน้าของแคมอนแสดงถึงความเข้าใจ เขาเองก็เคยได้ยินตำนานของบุคคลผู้ยิ่งใหญ่นี้
แต่ในตำนาน มหาพ่อมดสีชาดมักปรากฏตัวในนามแฝงเท่านั้น ชื่อจริงของเขาแทบไม่มีใครรู้ นอกจากพ่อมดผู้เป็นนักอ่านตัวยงอย่างเรย์ลิน และเหล่าพ่อมดชนชั้นสูงที่ได้รับมรดกทางวิชาการอย่างโพเซอิน
"ในเมื่อเจ้ารู้เหตุผลแล้ว เจ้าก็คงจะตายอย่างพอใจได้!"
โพเซอินแสดงความอาฆาตบนใบหน้าอย่างชัดเจน ขณะที่เขาแกว่งดาบยาวสีเงินขาวไปทางแคมอนอย่างรุนแรง
ฟุ่บ! ปลายดาบแตกออกเป็นเข็มเงินเล็กๆ พุ่งเข้าใส่แคมอน
"รูปแบบโล่!" แคมอนร้องเสียงดัง เถาวัลย์สีเขียวจากตราสัญลักษณ์ของเขาพลันแตกหน่อ ออกมาประกอบเป็นโล่เถาวัลย์สีเขียวขนาดใหญ่ตรงหน้าแคมอน
เสียงเข็มเงินกระแทกใส่โล่เถาวัลย์ดังกึกๆ ทิ้งรอยรูเล็กๆ มากมายไว้บนโล่
แรงกระแทกมหาศาลทำให้แคมอนถอยหลังไปเรื่อยๆ สีหน้าของเขาแสดงถึงความสิ้นหวัง
"แคมอน! ข้ารู้ถึงทุกกลวิธีของเจ้า นอกจากไอเท็มเวทมนตร์ เจ้ายังมีอะไรที่เหลืออีก?"
โพเซอินยังไม่หยุดยั้งที่จะทำลายความมั่นใจของแคมอน
"เรย์ลิน ช่วยกันสู้เถอะ! ไม่งั้นพวกเราจะต้องตายกันหมด!" แคมอนถอยไปจนถึงชั้นหนังสือหนึ่ง เขาหันไปตะโกนใส่เรย์ลินที่ยืนอยู่ข้างๆ
"เรย์ลิน! อย่าเชื่อคำพูดของเขา! หากเจ้าช่วยข้า หรือแม้แต่อยู่เฉยๆ ข้าสาบานได้ว่าเจ้าจะได้รับมิตรภาพจากตระกูลลิลิทเทอร์!"
เรย์ลินแสดงสีหน้าลังเล ก่อนจะถอยไปสองก้าวด้วยความหวาดกลัว "ไม่! ข้าไม่ต้องการมรดกอะไรทั้งนั้น ปล่อยข้าออกไปจากที่นี่เถอะ..."
เมื่อได้ยินคำพูดของเรย์ลิน สีหน้าของแคมอนซีดเผือด โล่เถาวัลย์ของเขาเริ่มพังทลายลง
ในขณะที่โพเซอินหัวเราะออกมาอย่างลั่น "ฮ่าฮ่า... ตระกูลลิลิทเทอร์ยินดีต้อนรับเจ้าด้วยความเต็มใจ เรย์ลิน... และแคมอน เจ้าเสร็จข้าแน่!"
จากนั้น ดาบยาวของโพเซอินก็แตกออกอีกครั้ง ของเหลวโลหะลอยอยู่กลางอากาศก่อนจะกลายเป็นเข็มแหลมเล็กๆ
"ด้วยเลือดของข้า..."
ใบหน้าของแคมอนแสดงถึงความสิ้นหวัง เขาใช้วิธีเดิม นำเลือดของตัวเองป้ายลงบนตราสัญลักษณ์สีเขียว
ทันใดนั้น โล่เถาวัลย์สีเขียวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด กลายเป็นโล่ขนาดใหญ่สีแดง
"พลังในตราสัญลักษณ์ของเจ้าคงจะหมดแล้วใช่ไหม? ถึงจะใช้เลือดแทน แต่เจ้าจะต้านทานได้นานแค่ไหน?"
โพเซอินตะโกนพร้อมส่งเข็มเงินนับไม่ถ้วนเข้าใส่แคมอน
บึ้ม!
โล่สีแดงระเบิดออก เข็มเงินพุ่งผ่านร่างแคมอนเต็มไปหมด
ร่างของแคมอนถูกเจาะจนเต็มไปด้วยรูเล็กๆ เลือดของเขาไหลทะลักออกมาจนทำให้ร่างกายทั้งตัวกลายเป็นสีแดง ใบหน้าของเขาแสดงถึงความบ้าคลั่งและเสียใจ ก่อนที่จะล้มลงช้าๆ
"ฟู่ ฟู่..." โพเซอินหายใจแรง เขาหันตัวไปหาเรย์ลิน
"ดีมาก! เมื่อครู่เจ้าไม่ได้ร่วมมือกับแคมอนโจมตีข้า!" โพเซอินชี้ไปที่ร่างของแคมอนซึ่งนอนจมกองเลือด รอยยิ้มแปลกๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขา
"ข้า โพเซอิน ทายาทแห่งตระกูลลิลิทเทอร์ ความภาคภูมิใจของป่ากระดูกดำ ดาบสีเงิน ขอมอบทางเลือกในการตายให้เจ้า!"
โพเซอินพูดด้วยแววตาเย้ยหยัน ราวกับสิงโตหรือเสือที่เล่นสนุกกับกระต่ายที่เพิ่งจับได้
"เลือก... วิธีตาย..." เรย์ลินพยายามฝืนยิ้ม "ท่านโพเซอิน ข้าไม่เข้าใจว่าท่านหมายถึงอะไร!"
"ความหมายของข้านั้นชัดเจนมากแล้ว เจ้าจะต้องตายที่นี่!" โพเซอินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "มรดกของ มหาพ่อมดสีชาดนั้นสำคัญมาก ข้าไม่อาจยอมให้มีข่าวเล็ดลอดออกไปได้แม้แต่น้อย!"
"เดิมที เจ้าในฐานะศิษย์นักปรุงยาที่มีพรสวรรค์นั้นมีอนาคตที่สดใสมาก น่าเสียดายจริงๆ..." โพเซอินมองเรย์ลินด้วยสายตาเศร้าสร้อย ราวกับว่าเขารู้สึกเสียใจจริงๆ
"บางที เจ้าอาจจะเลือกจบชีวิตตัวเองก็ได้ จะได้ไม่ต้องทนทุกข์มากนัก..."
โพเซอินค่อยๆ เข้าใกล้เรย์ลิน เสียงของเขากลายเป็นเสียงนุ่มนวลและแฝงความล่อใจ
ในน้ำเสียงของเขาดูเหมือนมีมนต์สะกดบางอย่างที่เชิญชวนให้เรย์ลินทำตาม
ดวงตาของเรย์ลินเต็มไปด้วยความสับสน เขาพึมพำออกมาอย่างไม่มีสติว่า "ข้าคิดว่า..."
"สำเร็จแล้ว!" รอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโพเซอิน
แต่ในขณะนั้น! เรย์ลินเงยหน้าขึ้นมา แสดงรอยยิ้มเจิดจ้าและเผยฟันขาว "ข้าคิดว่า...ข้าอยากให้เจ้าตาย!!!!"
ปัง!!!
แสงสีเงินพุ่งออกจากมือของเรย์ลินไปยังใบหน้าของโพเซอิน
โพเซอินแสดงสีหน้าตกตะลึง แต่โลหะเหลวสีเงินก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว กลายเป็นหน้ากากสีขาว
กร๊อบ!!!
แสงสีเงินกระทบกับหน้ากาก สะเก็ดไฟเล็กๆ กระเด็นออกมา
"น่าเสียดายจริง! กลายเป็นว่าเจ้าก็มีไอเท็มป้องกันแบบเรียกใช้ทันทีเช่นกัน!"
เรย์ลินมองโพเซอินที่ถอยออกไปด้วยสีหน้าเสียดาย
"เจ้า... ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นการแสดงทั้งหมด!" โพเซอินจับใบหน้าที่เริ่มบวมขึ้น สีหน้าของเขาแสดงถึงความโกรธแค้น
"คาถาหลอกลวงแบบนี้! ข้าไม่กลัวมันตั้งแต่ยังเป็นศิษย์ระดับสองแล้ว!"
เรย์ลินยิ้มกว้างขึ้น "ท่าทางแบบนี้ของเจ้าดูเหมาะกับเจ้านะ! เหมือนหัวหมูดี!"
"เจ้าอยากตาย!!!!!!"
โพเซอินหน้าแดงก่ำ ของเหลวโลหะสีเงินแผ่กระจายไปทั่วร่างในชั่วพริบตา กลายเป็นชุดเกราะสีเงินเงางาม
ดวงตาของโพเซอินเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดง เขาแกว่งดาบยาวในมือ และพุ่งตรงไปยังเรย์ลิน
"ข้าจะหักซี่โครงของเจ้าออกทีละซี่ เจ้าขยะนักปรุงยานี่!"
"โอ้? อย่างนั้นหรือ?"
เรย์ลินเลิกคิ้ว ในมือเขาปรากฏธนูยาวสีดำ ลูกศรน้ำแข็งพุ่งตรงออกไปทันที
ซูซ่า!!!
โพเซอินไม่หลบเลี่ยง ปล่อยให้ลูกศรน้ำแข็งปะทะกับชุดเกราะสีเงิน
ลูกศรน้ำแข็งแตกเป็นเกล็ดน้ำแข็งปกคลุมไปทั่วเกราะ ทำให้ความเร็วของโพเซอินลดลงอย่างมาก
"ข้าสังเกตเจ้ามาตลอด เจ้าใช้ยาจากกระเป๋าข้างเอวหมดแล้วใช่ไหม?" โพเซอินยิ้มอย่างชั่วร้าย ก่อนจะพุ่งเข้ามาใกล้เรย์ลินมากขึ้น
"เจ้าทายถูกแล้ว!"
รอยยิ้มบนใบหน้าของเรย์ลินไม่จางหาย ซึ่งทำให้โพเซอินเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
"แต่ข้ามิได้พึ่งแค่ยาหรอกนะ!!"
"หัวใจแห่งดาราสิ้นสูญ! เริ่มทำงานได้แล้ว!!!"
ตามคำสั่งของเรย์ลิน แสงสีเงินหม่นแผ่ออกมาจากร่างกายของเขา
แสงสีเงินนั้นส่องสว่างแต่ดูเหมือนแสงดาวที่มืดมัว แต่กลับแข็งแกร่งไร้ที่ติ มันห่อหุ้มร่างของเรย์ลินจนกลายเป็นชุดเกราะสีเงินหม่น พร้อมกับภาพเสมือนของอัญมณีบางอย่างที่ปรากฏขึ้นเป็นเงาบนชุดเกราะ
ปัง!!!
ดาบยาวของโพเซอินถูกมือขวาของเรย์ลินที่ปกคลุมด้วยชุดเกราะป้องกันจับไว้ ก่อนที่เรย์ลินจะชกโพเซอินเข้าเต็มหน้าอย่างรุนแรง!!!
กร๊อบ!!!
ชุดเกราะของโพเซอินยุบลงเล็กน้อย ฟันหลายซี่ของเขาหลุดออก ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ ก่อนที่ร่างของโพเซอินจะถูกชกจนกระเด็นไป
"การต่อสู้ด้วยกำปั้นนี่มันสนุกที่สุดจริงๆ!!!"
เรย์ลินหรี่ตาและพึมพำเบาๆ
ฟุ่บ!
โพเซอินกระแทกเข้ากับชั้นหนังสือหลายชั้นที่ว่างเปล่า ชั้นหนังสือพังลงมาทับเขา
ตูม!!!
ชิ้นไม้แตกกระจายออกมา โพเซอินที่สวมชุดเกราะสีเงินโผล่ออกมาในสายตาของเรย์ลินอีกครั้ง
"ข้าประเมินเจ้าต่ำไป! เจ้ามีไอเท็มป้องกันเวทมนตร์อยู่เหมือนกัน! กลายเป็นว่าในบรรดาพวกเราห้าคน เจ้านี่แหละที่ซ่อนตัวลึกที่สุด!"
ใบหน้าของโพเซอินหม่นหมองจนถึงที่สุด แต่ด้วยแก้มทั้งสองข้างที่บวมสูงทำให้เรย์ลินรู้สึกอยากจะหัวเราะ
"เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว!"
เรย์ลินกล้ามเนื้อบนร่างกายขยายขึ้น ก่อนจะพุ่งเข้าใส่โพเซอิน
ตูม!!! ตูม!!! ตูม!!!
เสียงปะทะดังกึกก้องไปทั่วห้องสมุด ฝุ่นละอองพวยพุ่งขึ้นมาปกคลุมพื้นที่ทั้งหมด ท่ามกลางฝุ่นนั้น สามารถมองเห็นได้ว่า มีสองร่างที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาดในชุดเกราะ กำลังเข้าปะทะกันอย่างรุนแรง
สัตว์ประหลาดทั้งสองไม่กลัวการบาดเจ็บ พวกเขาต่อสู้กันอย่างโหดเหี้ยมและไร้ความปรานี ใช้กำลังทั้งหมดพุ่งโจมตีจุดสำคัญของอีกฝ่าย
ชั้นหนังสือหลายชั้นพังทลายลงมา ทำให้ห้องสมุดกลายเป็นสถานที่รกร้าง
หากไม่ใช่เพราะสัตว์ประหลาดทั้งสองเลี่ยงที่จะไม่ทำลายโต๊ะที่เป็นจุดมรดกกลางห้อง โต๊ะนั้นก็คงพังทลายไปแล้ว
เมื่อเวลาผ่านไป ร่างที่สวมชุดเกราะสีเงินเงางามเริ่มเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แสงสีขาวบนตัวของเขาค่อยๆ ลดลง
ในที่สุด เมื่อเรย์ลินที่สวมชุดเกราะสีเงินหม่นปล่อยหมัดออกไป ชุดเกราะสีเงินของโพเซอินก็แตกสลายไป กลายเป็นของเหลวสีเงินที่ไหลกลับมารวมกันเป็นลูกบอลสีเงินเหมือนเดิม
เรย์ลินเสริมแรงเตะโพเซอินอีกครั้ง จนร่างของเขากระเด็นไปกระแทกพื้นอย่างรุนแรง
กร๊อบ!!!
เสียงกระดูกแตกดังขึ้นจากอกของโพเซอิน
จากนั้น รองเท้ารบสีเงินหม่นของเรย์ลินเหยียบลงบนอกของโพเซอินอย่างไม่ใยดี
โพเซอินมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก "ข้าเกลียดนัก! ถ้าเพียงแต่ข้ายังมีม้วนคาถาอยู่ หรือถ้าข้าไม่ได้ใช้ 'แสงเงิน' ไปหลายครั้งก่อนหน้านี้!"
กร๊อบ!!
เรย์ลินมองโพเซอินด้วยสายตาเย็นชา เขาหยิบมีดสั้นออกมาจากอกเสื้อ และตัดแขนขาของโพเซอินออกทั้งสองข้างอย่างไม่ลังเล
"อ๊ากก..."
ใบหน้าของโพเซอินบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวด เสียงร้องโหยหวนของเขาดังก้องไปทั่วทั้งห้องสมุด
เรย์ลินเตะอวัยวะที่ถูกตัดออกไป ก่อนจะทายาห้ามเลือดบนบาดแผลของโพเซอิน เพื่อป้องกันไม่ให้เขาตายจากการเสียเลือด
"ฆ่าข้าเถอะ..." โพเซอินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า สีหน้าซีดเผือด
"ข้าจะกล้าฆ่าทายาทแห่งตระกูลลิลิทเทอร์ผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างไร?"
เรย์ลินพูดด้วยรอยยิ้ม ในสายตาของโพเซอิน รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความชั่วร้ายและน่ารังเกียจ
"ในฐานะทายาทของตระกูลพ่อมด เจ้าย่อมถูกติดตามโดยเวทมนตร์จากพ่อมดผู้มีตำแหน่ง หากข้าฆ่าเจ้า พ่อมดที่ติดตามเจ้าจะสามารถรับรู้ได้ทันที!"
เรย์ลินพูดอย่างช้าๆ ทำให้สีหน้าของโพเซอินเปลี่ยนเป็นซีดขาวไร้ชีวิต
....................
