บทที่ 576 ผมเข้าใจแล้ว
บทที่ 576 ผมเข้าใจแล้ว
กวนเจี้ยนเหลียง ยิ้มอีกครั้งและถามคำถามอื่นๆ เพิ่มเติม ซึ่งเฉินเฉิงตอบทุกคำถามโดยไม่ปิดบัง
หลังจากทานอาหารและดื่มชาเสร็จ กวนเจี้ยนเหลียงก็เดินทางกลับ
ขณะนั้น อู๋อี้กัง และ เฉินเฉิง มองหน้ากัน ก่อนจะตัดสินใจกลับบ้าน
ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ อู๋อี้กังถามว่า “ดูเหมือนเขาจะทดสอบคุณอยู่นะ”
“เราสองคนต้องมีคนหนึ่งที่เข้าใจเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นมันจะลำบาก และเห็นได้ชัดว่าคุณไม่เข้าใจเรื่องนี้” เฉินเฉิงพูดด้วยความอ่อนใจ
อู๋อี้กังเกาศีรษะแล้วพูดว่า “ครั้งนี้ฉันรีบเกินไป ฉันไม่คิดว่าคุณจะพาฉันเดินเส้นทางนี้ ถ้ารู้อย่างนี้ฉันคงมีเวลาศึกษาให้มากกว่านี้”
“ไม่เป็นไร!” เฉินเฉิงตอบ “จากที่ผมเห็น ผู้อำนวยการกวนไม่ได้ไม่พอใจเราเลยนะ ตรงกันข้าม ผมคิดว่าเขาสนใจในตัวผมมากด้วยซ้ำ เพราะเขาถามคำถามเยอะขนาดนั้น”
“ใช่ๆ!” อู๋อี้กังพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง
“แต่ลุงอู๋ ผมต้องบอกไว้ก่อนนะ แม้ว่าเราจะสามารถทำธุรกิจนี้ได้ แต่เราอาจต้องรอเวลาสักพัก และเราต้องลงทุนเงินไปเยอะมาก”
อู๋อี้กังมองเฉินเฉิงและถามว่า “คุณมั่นใจใช่ไหมว่าเราจะส่งต่อธุรกิจนี้ให้ อู๋ต้า ได้?”
เฉินเฉิงยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “พูดให้ชัดคือ อีกยี่สิบถึงสามสิบปีข้างหน้า ซึ่งก็คือช่วงที่อู๋ต้าอายุเท่าคุณในตอนนี้ อุตสาหกรรมนี้จะยิ่งมีความสำคัญมากขึ้น”
“ผมเข้าใจแล้ว!” อู๋อี้กังพยักหน้าและพูด “ผมผ่านความยากลำบากมาเยอะ อดอยากมาก็เยอะ แต่ผมก็ได้ลิ้มรสอาหารดีๆ ที่คนอื่นไม่เคยได้ลิ้ม และทำสิ่งที่คนอื่นทำไม่ได้... ไม่พูดถึงเรื่องนั้น สิ่งเดียวที่ผมกังวลคืออู๋ต้า ผมเชื่อคุณเฉิน นั่นเป็นเหตุผลที่ผมมาทำธุรกิจกับคุณ อู๋ต้าอาจดูไม่มั่นคง แต่เขารักแม่ของเขามาก แน่นอน เขาก็ดีกับผมเช่นกัน แต่เขายังมีความรู้สึกคับข้องใจอยู่ ซึ่งเป็นเหตุผลที่เขามักพูดกระทบผมบ่อยๆ”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ อู๋อี้กังกลับหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข “ผมมีลูกชายคนเดียว ต่อให้ผมตายไปตอนนี้ ผมก็รู้สึกว่าชีวิตนี้คุ้มแล้ว แต่ผมต้องหาทางให้เขามีที่ยืนในสังคมตลอดชีวิต นั่นเป็นความหวังของผมและแม่ของเขา”
เฉินเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบอย่างจริงจัง “ลุงอู๋ ผมไม่กล้าสัญญาอะไรมาก แต่ตราบใดที่ผมยังมีอาหารกิน อู๋ต้าก็จะไม่อดอยาก”
อู๋อี้กังหัวเราะและรู้สึกประทับใจ
เขารู้ถึงนิสัยของพ่อค้าดี แต่จากการทำธุรกิจกับเฉินเฉิงมาจนถึงตอนนี้ เขาก็เริ่มเห็นเฉินเฉิงในแง่ดี
แม้ว่าเฉินเฉิงจะเป็นพ่อค้า แต่เขายังมีความผูกพันที่หลายคนไม่มี
หลังจากกลับถึงบ้าน อู๋ต้า ก็เดินเข้ามาหาเฉินเฉิงพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง และเข้ามาทักทายอย่างเป็นกันเอง
อู๋อี้กังดูงงๆ ไม่เข้าใจว่าอู๋ต้ามีท่าทีแบบนั้นเพื่ออะไร
แต่เฉินเฉิงเข้าใจ
“พี่ครับ พี่อยู่บ้านผมแล้วสบายกว่าเยอะเลย...” อู๋ต้าพูด
เฉินเฉิงไม่รู้จะตอบอย่างไร จึงหัวเราะเล็กน้อยแล้วพูดว่า “อยู่ก็ได้ แต่พอทำงานเสร็จแล้วเราก็ต้องไปแล้วนะ”
“งานเสร็จหรือยังครับ?”
“พรุ่งนี้คงรู้ผล” เฉินเฉิงตอบ
“พรุ่งนี้น่าจะมีข่าวแล้ว” อู๋อี้กังพูด “ถ้าไม่มีข่าว ผมจะไปตาม”
“แบบนี้จะดีเหรอ?” เฉินเฉิงถามด้วยความกังวล
“มีอะไรไม่ดีล่ะ? ผมบอกคุณเลยนะ สถานการณ์ในมณฑลของเราตอนนี้ ถ้าคุณไม่ทำ เดี๋ยวคนอื่นก็จะเข้ามาทำ แล้วถ้าพวกเขาเอาโรงงานไปตั้งที่อื่น ภาษีของเราที่นี่จะทำยังไง? ผู้อำนวยการกวนไม่โง่หรอก เขาต้องคำนึงถึงเรื่องพวกนี้ด้วย”
เฉินเฉิงเห็นด้วย
“งั้นก็รอดูพรุ่งนี้ ถ้าพรุ่งนี้ยืนยันได้ ผมจะกลับบ้านวันมะรืน ส่วนเรื่องการเปิดบริษัท ลุงอู๋จะต้องจัดการที่นี่เอง เพราะผมไม่มีเวลาอยู่ดูแล” เฉินเฉิงพูดพร้อมกับถอนหายใจ “ผมกังวลเรื่องเงินนะ เพราะตอนนี้ผมไม่มีเงินมาก”
อู๋อี้กังมองเฉินเฉิงอย่างเข้าใจ และเขาเองก็ไม่มีทางช่วยได้ในเรื่องนี้
“เอาเป็นว่ารอดูก่อน” เฉินเฉิงพยักหน้า “ลุงอู๋ ก็ทำตามแผนนี้ไปก่อน”
“ตกลง!” อู๋อี้กังให้คำมั่น “คุณอยู่ที่นี่ ไม่ต้องห่วงเรื่องบริษัท ผมจัดการได้แน่นอน”
“พี่จริงๆ จะร่วมมือกับพ่อผมเปิดบริษัทเหรอ?” อู๋ต้าถาม
“ถ้าพวกเขาตอบตกลง เราก็จะเริ่มทันที”
“พ่อครับ อย่าพาพี่เฉินไปเสียคนนะ พี่สะใภ้จือฮวา ยังรอพี่อยู่ที่บ้าน แถมเนี่ยนเนี่ยนก็น่ารักมาก อีกอย่างพี่สะใภ้ก็มีลูกในท้องอีกคนนะครับ...” อู๋ต้าพูดต่อ
“พอได้แล้ว!” อู๋อี้กังหน้าเริ่มซีดและตำหนิลูกชาย “พูดน้อยๆ หน่อยจะได้ไหม?”
อู๋ต้าทำหน้าบึ้งแล้วหันไปพูดกับเฉินเฉิงว่า “พี่เฉิน ถ้าร่วมมือกันแล้ว พี่ต้องเป็นคนออกคำสั่ง อย่าฟังพ่อผมนะ ปล่อยให้เขาฟังพี่ดีกว่า”
อู๋อี้กังถึงกับโกรธจนปวดตับ
“พอแล้ว!” เฉินเฉิงหัวเราะ “ไม่ต้องห่วงหรอก คุณไปตั้งใจเรียนรู้การจัดการให้ดี วันหนึ่งคุณอาจกลับมาที่นี่และดูแลบริษัทนี้เองก็ได้”
“ไม่เอา!” อู๋ต้าตอบทันทีโดยไม่คิด “ผมอยากทำงานกับพี่ ไม่อยากทำงานกับพ่อ”
“เดี๋ยวค่อยว่ากัน” เฉินเฉิงส่ายหัว
ทั้งสามคนดื่มชากันอีกนิดหน่อย จนฟ้ามืด พวกเขาจึงแยกย้ายกันไปอาบน้ำและเข้านอน
หลังจากอาบน้ำเสร็จ อู๋ต้าก็เข้ามาหาเฉินเฉิงพร้อมกับยิ้มและพูดว่า “พี่ครับ ตั้งแต่พี่มาบ้านผม พ่อผมก็เป็นคนดีขึ้นมาเลย”
“เหรอ?” เฉินเฉิงหัวเราะ
“ก่อนที่พี่จะมา พ่อผมมักจะไปตามซอกซอยแวะเวียนหาผู้หญิงเล่นงานผมให้กลุ้มใจ แต่ตั้งแต่พี่มา เขาก็เลิกทำแล้ว แปลกจริงๆ”
เฉินเฉิงหัวเราะและตอบว่า “ผมรู้ว่าคุณไม่พอใจกับพ่อของคุณ ผมไม่อยากสอนคุณ แต่ในเรื่องนี้ คุณควรมองพ่อคุณเป็นตัวอย่างที่ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่าง แล้วอย่าทำตามก็พอ”
“ผมไม่ทำแน่นอน” อู๋ต้าส่ายหัว “พ่อผมเป็นแบบนั้น ผมไม่ชอบเลย ถ้าผมเป็นเทพสายฟ้า ผมจะฟาดเขาให้ตายเลย”
เฉินเฉิงยิ้มและคิดในใจว่า อู๋ต้าไม่รู้หรือว่าคำกล่าวของชาวบ้านคือเทพสายฟ้าจะฟาดพวกลูกไม่กตัญญู
“พอเถอะ นอนดีกว่า” เฉินเฉิงพูด “ผมอยู่ที่นี่ได้เข้านอนเร็ว นอนเถอะ อีกไม่กี่วันคุณก็ต้องกลับไปทำงานกับผมอีกแล้ว คุณจะได้ยุ่งอีก”
“ตกลง ผมนอนแล้ว!” อู๋ต้าหัวเราะ ก่อนจะเดินออกไปอย่างว่าง่าย
แต่ก่อนที่อู๋ต้าจะไป เฉินเฉิงเรียกเขากลับมา “ในอนาคต ถ้าคุณมีโอกาส คุณกลับมาที่นี่ทำงานและดูแลแม่คุณให้มากขึ้น คุณยินดีไหม?”
อู๋ต้าขยี้หัวและตอบว่า “ผมยินดีดูแลแม่ แต่ถ้าต้องอยู่กับพ่อด้วย ผมไม่อยากทำเลย”
