บทที่ 47 เดินให้คนทั้งบ้านไม่เหลียวแล

สวี่เย่ พยักหน้าอย่างจริงจัง

หวังหนานเจีย ยิ้มสดใสออกมา

"ดี! การเต้นนี้ฉันจะจัดการให้เอง! ถ้าเป็นเรื่องอื่นอาจจะลำบากหน่อย แต่การเต้นนี่ฉันถนัดที่สุดเลย"

หวังหนานเจียมั่นใจมากในเรื่องนี้

ทักษะการร้องเพลงของเธออาจจะธรรมดา แต่เรื่องการเต้น เธอเป็นมืออาชีพ

เด็กสาวจากวงเกิร์ลกรุ๊ปจะไม่รู้วิธีเต้นได้ยังไงล่ะ?

เธอเรียนเต้นมาตั้งแต่เด็ก และท่าเต้นบางส่วนในรายการของวงเกิร์ลกรุ๊ปของเธอก็เป็นเธอเองที่ออกแบบ

"แล้วเธออยากได้การเต้นแบบไหน?" หวังหนานเจียถาม

สวี่เย่หันไปมองอู๋หยุนเฟิง

อู๋หยุนเฟิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หูตั้งฟังทันที

เขาเองก็สงสัยว่าในรายการครั้งหน้าสวี่เย่จะเตรียมการแสดงอะไร

เมื่อสวี่เย่มองไปที่เขา อู๋หยุนเฟิงก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที

หวังหนานเจียก็มองไปที่อู๋หยุนเฟิงเช่นกัน

"ออกไปหน่อยสิ" หวังหนานเจียพูด

"ได้เลย!" อู๋หยุนเฟิงหัวเราะอย่างขัดเขิน ก่อนจะรีบลุกออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่ออู๋หยุนเฟิงออกไปแล้ว สวี่เย่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

เขาดึงไฟล์เนื้อร้องและทำนองเพลง Expansion ใส่ในโทรศัพท์

"อาจารย์ เรามาฟังเพลงนี้กันก่อนดีกว่า"

หวังหนานเจียยิ้มอย่างตื่นเต้นและเข้ามาใกล้

สวี่เย่กดเล่นเพลง

เมื่อทำนองของเพลงนี้เริ่มขึ้น แม้จะฟังแต่ทำนองอย่างเดียวก็ดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไร

หัวใจของเพลง Expansion อยู่ที่วิธีการร้อง

หลังจากฟังทำนองเสร็จ สวี่เย่ก็ส่งเนื้อเพลงให้หวังหนานเจียดู

หลังจากอ่านจบ หวังหนานเจียพูดว่า "ดูเหมือนเพลงนี้จะมีความสนุกสนานมากเลยนะ"

ด้วยระดับของเธอ เธอสามารถสัมผัสได้เพียงแค่นั้น

เธอไม่มีทางจินตนาการถึงการร้องเพลงด้วยเทคนิคโยเดลได้

เพราะในโลกนี้ยังไม่มีเพลงจีนที่ใช้เทคนิคการร้องแบบโยเดลเลย

สวี่เย่พูดช้า ๆ ว่า "ดังนั้น ท่าเต้นของเพลงนี้ก็ควรจะสนุกสนานเหมือนกัน"

จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับการเต้นตามเพลงนี้

ในเรื่องท่าเต้น หวังหนานเจียมีความคิดสร้างสรรค์มาก

เธอสามารถคิดท่าเต้นออกได้เร็วมาก และก็เริ่มสาธิตให้สวี่เย่ดูทันที

มีท่าเต้นบางท่าที่สวี่เย่ตัดทิ้งไป แต่ก็มีบางท่าที่เขาเก็บไว้

จนกระทั่งสวี่เย่ขอสิ่งที่สำคัญที่สุด

"อาจารย์ ผมมีท่าหนึ่งที่อยากให้คุณออกแบบให้ผมด้วย"

หวังหนานเจียสงสัย "ท่าอะไรเหรอ?"

สวี่เย่ลุกขึ้นยืน

เขาเดินไปที่กลางห้องฝึกซ้อม ปรับสีหน้าให้เป็นการแสดงออกที่มีความโอหังเล็กน้อย แต่ยังคงความเงียบสงบ

เมื่อเขายืนนิ่งแล้ว เขาก็ปล่อยแขนลงอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็ก้าวเดินไปข้างหน้า

เมื่อเห็นท่าของสวี่เย่ หวังหนานเจียก็อ้าปากกว้างจนเกือบจะเอาไข่ไก่ยัดเข้าไปได้

ท่าทางของสวี่เย่มันแปลกเกินไป

ขณะที่เขาเดินไปข้างหน้า เขาก้าวเท้าออกเป็นลักษณะขาเป็ด แขนของเขาก็แกว่งไปมา และไหล่ของเขาก็ส่ายซ้ายขวาไปพร้อมกัน ร่างกายทั้งหมดของเขาโคลงเคลงไปมาทางซ้ายและขวา

ท่านี้มันดูยังไงก็ไม่สวยเลย

มันดูเหมือนคนที่หาเรื่องโดนต่อยยังไงไม่รู้

ใช่แล้ว มันดูเหมือนคนที่กำลังหาเรื่องโดนต่อย

ถ้ามีใครเดินแบบนี้บนถนน คงเดินไม่พ้นสิบก้าวก็ถูกชกหน้าแน่นอน

หลังจากเดินไม่กี่ก้าว สวี่เย่ก็มองไปที่หวังหนานเจีย

"อาจารย์ ผมต้องการท่านี้"

หวังหนานเจียรู้สึกอึดอัดจนแทบจะจิกเท้าลงพื้น

ปกติท่าเต้นของคนอื่นก็เพื่อความสวยงามหรือเท่

แล้วท่านี้มันคืออะไรกัน?

"เธอแน่ใจเหรอว่าจะให้ฉันใส่ท่านี้ในท่าเต้น?"

"ไม่ได้เหรอ?" สวี่เย่ย้อนถาม

หวังหนานเจียไม่ชอบใจทันที

เธออุตส่าห์ได้เป็นที่ปรึกษาของสวี่เย่ จะให้เธอปฏิเสธได้ยังไง

ไม่ว่าสวี่เย่จะทำท่าอะไรก็ต้องใส่เข้าไปทั้งนั้น

หวังหนานเจียยืดหน้าอกขึ้นแล้วพูดว่า "ได้สิ! เธอมีอะไรอีกไหม บอกมาได้เลย!"

"งั้นเธอก็ลองเดินสองก้าวดูสิ เพื่อจะได้สัมผัสเสน่ห์ของการก้าวเท้าแบบนี้"

"ห้ะ?"

หวังหนานเจียหน้ามืดขึ้นมาทันที

เธอเป็นเด็กสาวจากเกิร์ลกรุ๊ปนะ จะให้ทำแบบนี้จริงเหรอ?

สวี่เย่พูดอย่างจริงจังว่า "ลองทำดูหน่อยเถอะ ไม่มีใครป่วยหรอกถ้าแค่ลองเดินสองก้าว"

ไม่ใช่ว่าเขาต้องการให้หวังหนานเจียขายหน้า

ท่านี้มันสำคัญมาก

ถ้าไม่มีท่านี้ เพลง Expansion ก็จะขาดจิตวิญญาณไป

ท่านี้ในโลกเดิมได้รับการขนานนามว่า "ก้าวเท้าพันล้าน"

ไม่มีเงินพันล้าน ไม่มีทางเดินแบบนี้ได้

สาวน้อยต้องฝึกฝนท่านี้อย่างสมบูรณ์แบบก่อนที่สวี่เย่จะสบายใจ

หวังหนานเจียลุกขึ้นยืน เธอยังรู้สึกไม่ค่อยกล้าทำเท่าไหร่

สวี่เย่พูดว่า "ลองเดินสักสองก้าวก็พอ อาจารย์ เธอต้องจับแก่นแท้ของท่านี้ให้ได้"

"โอเค ฉันจะลองดู"

หวังหนานเจียลองก้าวเท้าไปหนึ่งก้าว

"เธอก้าวผิดแล้ว"

สวี่เย่เริ่มสอนท่าทางให้เธอ

เขาเป็นคนที่ดูหนังเรื่อง The Island's Top Millionaire และเข้าใจท่านี้เป็นอย่างดี

"ลองจินตนาการว่าเธอมีเงินพันล้าน ให้เธอใช้เงินอย่างสบาย ๆ เธอต้องเดินแบบที่ไม่สนใจใคร เดินให้ดูโอ่อ่า เดินให้เร็ว และเดินให้เหมือนหลุดออกมาจากอีกโลกหนึ่ง"

หวังหนานเจียรู้สึกว่าใบหน้าของเธอเริ่มบิดเบี้ยว

ไม่น่าเลย ไม่น่ามาเลยจริง ๆ

ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้

ในห้องถ่ายทอดสด ผู้ชมต่างพากันหัวเราะไม่หยุด

"นี่ใครเป็นที่ปรึกษากันแน่?"

"หวังหนานเจียรีบหนีไป ตอนนี้ยังทันนะ!"

"ฉันลองเดินแบบนี้ต่อหน้าแม่ฉันดู แม่ฉันโยนหม้อใส่หน้าฉันเลย แม่บอกว่าบ้านเราไม่ต้อนรับคนที่เดินแบบนี้!"

"ฉันเริ่มรู้สึกตื่นเต้นแล้วล่ะ ว่าหลังจากอยู่กับสวี่เย่ไปสัปดาห์หนึ่ง หวังหนานเจียจะเปลี่ยนไปยังไงบ้าง"

แฟนคลับของหวังหนานเจียหลายคนเริ่มเป็นห่วงเธอ

หวังหนานเจียที่ใช้เวลาทบทวนตัวเองอยู่พักหนึ่ง ก็คิดได้แล้ว

ในเมื่อเธอเป็นที่ปรึกษาของสวี่เย่ เธอก็ต้องยอมรับชะตากรรมนี้

หวังหนานเจียปล่อยแขนลงอย่างเป็นธรรมชาติ และทำหน้าหยิ่งผยองเล็กน้อยก่อนจะเริ่มเดินไปข้างหน้า

ดวงตาของสวี่เย่สว่างวาบ "ใช่เลย! นี่แหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ!"

ในห้องถ่ายทอดสด แฟนคลับของหวังหนานเจียหลายคนถึงกับใจสลาย

"น้องสาว! สวี่เย่ คืนตัวน้องสาวฉันมา!"

"กลับมาไม่ได้แล้ว! กลับมาไม่ได้แล้ว! ก่อนหน้านี้คือตงอวี้คุน ตอนนี้คือหวังหนานเจีย!"

"ความบ้าก็แพร่เชื้อได้จริง ๆ!"

"อยู่ดี ๆ ฉันก็เริ่มคาดหวังการแสดงของสวี่เย่ขึ้นมา!"

ผู้ชมรู้แค่ว่าทั้งคู่กำลังเตรียมการแสดง แต่ยังไม่ได้ยินรายละเอียดเกี่ยวกับเพลง

แต่ถ้าท่านี้ถูกใส่เข้าไปในการแสดง มันต้องสะเทือนแน่นอน

มันดูหาเรื่องมากจริง ๆ

หวังหนานเจียเริ่มเข้าใจแก่นแท้ของท่านี้ได้อย่างรวดเร็ว เธอถึงกับรู้สึกว่า การเดินแบบนี้มันให้ความรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก

เหมือนกับว่าเมื่อเธอเดินแบบนี้ เธอก็มีเงินพันล้านแล้ว

หวังหนานเจียไม่รู้ตัวเลยว่าเธอค่อย ๆ กลายเป็นคนในแบบของสวี่เย่ไปทีละนิด

หลังจากที่การพูดคุยกันในวันนี้สิ้นสุดลง หวังหนานเจียก็กลับไปที่โรงแรมเพื่อพักผ่อน

การบันทึกเทปสดในวันนี้ก็สิ้นสุดลงเช่นกัน

เมื่อสวี่เย่ออกจากห้องฝึกซ้อม พนักงานคนหนึ่งก็เรียกเขาไว้

"สวี่เย่ คนของชิงเหนียวเอนเตอร์เทนเมนต์อยากพบคุณ พวกเขาอยู่ในห้องรับรอง ผู้กำกับจางบอกว่าจะพบหรือไม่ขึ้นอยู่กับคุณ ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไร"

"โอเค ผมรู้แล้ว พาผมไปเลย"

"เชิญทางนี้ครับ"

พนักงานพาสวี่เย่ไปที่หน้าห้องรับรองที่ทางรายการเตรียมไว้

สวี่เย่เปิดประตูเข้าไป และเห็นชายวัยกลางคนนั่งอยู่บนโซฟา

เมื่อเห็นสวี่เย่เข้ามา เขาก็รีบลุกขึ้นยิ้มและพูดว่า "สวี่เย่ สวัสดี ฉันคือลิ่วจาง ผู้อำนวยการด้านดนตรีของชิงเหนียวเอนเตอร์เทนเมนต์ ยินดีที่ได้พบคุณ"

สวี่เย่ถามด้วยความสงสัยว่า "คุณดีใจแค่ไหน?"

สีหน้าของลิ่วจางแข็งทื่อไปทันที

นี่นายป่วยจริง ๆ ใช่ไหม

นี่ไม่ใช่การสร้างภาพลักษณ์แต่อย่างใด