บทที่ 4 คำเชิญจากเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย
###
“ยืนอยู่ทำไม? รีบมาแนะนำตัวกับท่านประธานซูสิ”
เลขาอู๋มองดูคนที่ยืนงุนงงอยู่ข้างๆ ด้วยความไม่พอใจและตะโกนออกมา
“ขอแนะนำตัวกับท่านประธานซูครับ!”
ในที่สุด พนักงานบริษัทที่เคยเห็นเหตุการณ์ใหญ่ๆ มาก่อน เมื่อถูกเลขาอู๋เตือนก็รีบกลับมาได้สติ
“นายเป็นท่านประธานคนใหม่จริงๆ เหรอ?” หยูหลินยังไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น
เธอรู้ดีถึงความสามารถและสถานะของซูเย่ชิง แล้วทำไมเขาถึงได้กลายเป็นท่านประธานของบริษัทฟงอวิ๋นได้ล่ะ? เขาเอาเงินมากมายมาจากไหน?
ก็แค่เมื่อสองวันที่แล้วเธอเพิ่งทิ้งเขา เพราะเขายังเป็นแค่คนจนๆ นี่นา
“หรือว่าเขาซ่อนตัวตนของตัวเองมาตลอด?” หยูหลินคิดอยู่ในใจ “แอบซ่อนตัวตนคนรวยเพื่อทดสอบเรา?”
คิดแบบนี้ หยูหลินก็เดินไปข้างหน้าด้วยท่าทางน่าสงสารและพูดกับซูเย่ชิง
“เย่ชิง ฉันขอโทษ วันก่อนฉันไม่ได้ตั้งใจจะเลิกกับเธอหรอก ทั้งหมดเป็นเพราะท่านหลิน อ้อ ไม่ใช่สิ เป็นเพราะหลินซื่อ เขาใช้ตำแหน่งผู้จัดการใหญ่บีบคั้นฉัน”
“หยูหลิน มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอคิดว่าฉันยังจะเชื่อเธออีกเหรอ?”
“ไม่ใช่นะ เย่ชิง ฉันรักเธอจริงๆ นะ เธอต้องเชื่อฉัน” หยูหลินพูดด้วยความไม่พอใจ
ถ้าเธอรู้ว่าซูเย่ชิงรวยขนาดนี้ เธอคงไม่สนใจหลินซื่อแน่
ตอนนี้กลับกัน เธอดันผลักต้นไม้เงินออกจากตัวเองอย่างหน้าตาเฉย
“ไม่ต้องเล่นละครแล้ว หยูหลิน” ซูเย่ชิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอเป็นแค่หญิงรักเงินคนหนึ่ง จำได้ไหมว่าตอนที่เธอเห็นฉันไม่มีเงิน เธอทำหน้าแบบไหนใส่ฉัน ทำให้ฉันทนทุกข์แค่ไหน”
“เธอไม่ใช่เหรอที่บอกว่าไม่อยากเจอหน้าฉันอีกในชาตินี้? ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเถอะ ถ้าเธอเร็วพอ เธออาจจะตามทันท่านหลินของเธอนะ” ซูเย่ชิงเยาะเย้ย
“ไม่ใช่แบบนั้น ฉัน...” หยูหลินยังพยายามจะพูดอะไรอีก แต่ซูเย่ชิงยกมือขึ้นห้าม
เธอกัดริมฝีปากแน่นแล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกไป
ในเมื่อถูกเปิดเผยแล้ว การอยู่ต่อไปก็มีแต่จะทำให้ตัวเองอับอาย
“เดี๋ยว” ซูเย่ชิงคิดอะไรบางอย่างได้และเรียกหยูหลินไว้
“เย่ชิง เธอยังเสียดายฉันอยู่ใช่ไหม?”
หยูหลินเหมือนเห็นแสงสว่างในความมืด รีบวิ่งมาที่ซูเย่ชิงด้วยความตื่นเต้น
ซูเย่ชิงถอยหลังไปสองก้าว “เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่อยากบอกว่าบริษัทได้ไล่เธอออกแล้ว และตามกฎบริษัทควรจ่ายเงินเดือนให้เธอเพิ่มอีกหนึ่งเดือน”
“เลขาอู๋ จัดการเรื่องนี้ให้ที จ่ายเงินเดือนให้หยูหลินเพิ่มอีกสามเดือน ถือเป็นการชดเชยที่เราเคยรู้จักกัน” ซูเย่ชิงสั่ง
“ครับ ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” เลขาอู๋พาหยูหลินไปที่ห้องการเงิน
ฉากที่ดูเหมือนละครนี้ทำให้หลายคนอดยิ้มไม่ได้
ความจริงแล้ว หยูหลินเป็นคนที่วางอำนาจและหยิ่งยโสมากในบริษัท ด้วยการมีความสัมพันธ์กับท่านหลิน เธอคอยสั่งโน่นสั่งนี่ให้คนอื่นทำ จนหลายคนไม่พอใจ แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา
ตอนนี้ได้เห็นผู้หญิงคนนี้ตาบอดถึงขั้นทิ้งท่านประธานคนใหม่ไป พวกเขารู้สึกดีใจไม่รู้กี่มากน้อย
คนชั่วต้องได้รับผลกรรม!
เมื่อจัดการเรื่องของหลินซื่อและหยูหลินเสร็จ ซูเย่ชิงก็พาทุกคนเข้าไปในอาคาร
“เอาล่ะ ฉันขอแนะนำตัวหน่อย ฉันชื่อซูเย่ชิง เป็นท่านประธานคนใหม่ของบริษัทการค้าฟงอวิ๋น”
เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างเกรียวกราว
ซูเย่ชิงโบกมือก่อนจะพูดต่อ “ฉันหวังว่าทุกคนจะร่วมงานกับฉันอย่างเต็มที่ ฉันจะไม่ปล่อยให้ทุกคนเสียประโยชน์ และอีกอย่าง โบนัสปลายปีนี้จะเพิ่มเป็นสองเท่า”
“ขอบคุณท่านประธานซู!”
“ขอบคุณท่านประธานซู!”
“ขอบคุณท่านประธานซู!”
...
เสียงปรบมือดังกว่าเดิมมาก
ซูเย่ชิงเรียกรองผู้จัดการใหญ่ เจียงไห่เถา มา ส่วนคนอื่นๆ ให้กลับไปที่ตำแหน่งงานของตน
“ท่านประธานซู” เจียงไห่เถารู้สึกอึดอัดเมื่อเข้ามาในห้องทำงานท่านประธาน
อย่างไรซูเย่ชิงก็เพิ่งไล่หลินซื่อออก เขาไม่รู้ว่าซูเย่ชิงจะทำอะไรต่อไป
“ท่านประธานซู ผมจัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว” เลขาอู๋ทำงานได้รวดเร็วมาก ไม่นานก็จัดการเรื่องของหยูหลินเสร็จ และมาที่ห้องทำงานท่านประธาน
“พอดีเลย เลขาอู๋ก็มาแล้ว”
ซูเย่ชิงมองดูเจียงไห่เถาที่ดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ พลางพูดอย่างสบายๆ
“บริษัทของเราดำเนินงานไปตามปกติ ดังนั้นในเรื่องของบุคลากรฉันก็จะไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก”
ซูเย่ชิงนั่งลงที่เก้าอี้ผู้บริหารแล้วพูด “เลขาอู๋ยังคงเป็นเลขาส่วนตัวของท่านประธานและรายงานตรงต่อฉัน”
“ครับ” เลขาอู๋ตอบรับทันที
“ส่วนตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ที่หลินซื่อถูกไล่ออก ก็ให้รองผู้จัดการใหญ่เจียงมารับตำแหน่งแทน”
“ขอบคุณท่านประธานที่ไว้วางใจ ผมจะทำงานให้เต็มที่ที่สุด” เจียงไห่เถาที่กังวลอยู่รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินประกาศแต่งตั้งบุคลากรจากซูเย่ชิง
“คุณเจียง ฉันรู้ว่าคุณมีความสามารถดี แต่ที่ผ่านมาถูกหลินซื่อกดดันจนไม่สามารถแสดงความสามารถได้เต็มที่ ตอนนี้คุณสามารถทำงานได้เต็มที่แล้ว ทำให้ดีที่สุด ฉันจะไม่ทำให้คุณเสียประโยชน์”
ซูเย่ชิงรู้ว่าเขายังไม่มีความสามารถในการบริหารบริษัท จึงตัดสินใจใช้คนที่มีความสามารถ
“ขอบคุณท่านประธานที่ให้โอกาสครับ คุณวางใจได้ ผมจะทำผลงานที่ดีตอบแทนคุณ” เจียงไห่เถาพูดด้วยความมั่นใจ
ในสายตาของเขา ซูเย่ชิงคือผู้ที่เห็นคุณค่าในตัวเขา
ม้าพันลี้มีมาก แต่ผู้เชี่ยวชาญในการดูม้ามีน้อย!
ถูกหลินซื่อกดดันมาหลายปี ในที่สุดก็ได้โอกาสแสดงความสามารถเต็มที่แล้ว!
สำหรับซูเย่ชิง เจียงไห่เถาตัดสินใจว่าจะติดตามด้วยใจภักดี
“ดีมาก เงินเดือนของคุณเจียงจะเท่ากับเลขาอู๋ เพิ่มเป็นสองเท่า”
ซูเย่ชิงยื่นเหยื่อล่ออีกชิ้นหนึ่ง
“ขอบคุณท่านประธานซู! ขอบคุณท่านประธานซู!”
เจียงไห่เถารู้ว่าซูเย่ชิงแม้จะอายุน้อย แต่ก็มีความเด็ดขาดในการทำงาน ตราบใดที่เขาติดตามซูเย่ชิงอย่างดี อนาคตก็จะสดใส
“ตอนนี้บริษัทขาดรองผู้จัดการหนึ่งคน ให้เลือกจากผู้จัดการฝ่ายต่างๆ คุณเจียงเป็นคนจัดการเรื่องนี้ด้วย”
ซูเย่ชิงต้องการดูว่าเจียงไห่เถาจงรักภักดีกับเขาไหม เพราะเขาได้ศึกษาข้อมูลผู้จัดการฝ่ายต่างๆ มาแล้ว
“ได้ครับ ท่านประธานซู วางใจได้ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”
“ดี งั้นแค่นี้ก่อน คุณไปได้แล้ว”
ซูเย่ชิงยืนอยู่คนเดียวในห้องทำงานท่านประธานที่มีหน้าต่างกระจกบานใหญ่
มองดูรถยนต์ที่วิ่งอยู่ข้างนอกถนน เล็กจนเหมือนกล่องไม้ขีดไฟ เขารู้สึกว่าชีวิตช่างมหัศจรรย์จริงๆ
เมื่อวานเขายังเป็นแค่คนจนๆ ที่ไม่มีอะไรเลย แต่วันนี้เขากลายเป็นประธานบริษัทใหญ่ นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ!
หลังจากอยู่ที่บริษัททั้งวัน ตอนเย็นกลับมาที่คฤหาสน์ เขานอนดูโทรทัศน์บนโซฟา ก็มีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่ไพเราะดังขึ้น...
“สือหย่ง?” ซูเย่ชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
สือหย่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นมหาวิทยาลัยของเขา หลังจากเรียนจบก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก
ก่อนหน้านี้เขายังจน และสือหย่งเป็นลูกเศรษฐีตัวเล็กๆ ตอนเรียนที่โรงเรียนก็ชอบรังแกเขา
“ทำไมเขาถึงโทรหาฉันล่ะ?”
ซูเย่ชิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายด้วยความสงสัย
“ซูเย่ชิง นี่ฉัน สือหย่งเอง”
เสียงจากปลายสายไม่รอให้ซูเย่ชิงพูดอะไรก็แนะนำตัวทันที
“สวัสดี สือหย่ง มีธุระอะไรเหรอ?”
“เป็นอย่างนี้นะ ซูเย่ชิง ตั้งแต่เราเรียนจบมาเรายังไม่เคยเจอกันเลย เสาร์อาทิตย์นี้พวกเรานัดเจอกันหน่อย ฉันเป็นเจ้าภาพเอง”
เสียงจากปลายสายของสือหย่งฟังดูเหมือนใจป้ำมาก
“วันเสาร์อาทิตย์นี้เหรอ?”
ซูเย่ชิงไม่ค่อยอยากไป เพราะเขาไม่มีความสนิทสนมกับสือหย่ง
