บทที่ 34 กินเลี้ยงกับเพื่อนร่วมงาน

ไป่ต้าวขี่จักรยานตามทางมาจนถึงหมู่บ้านโจว

“ลุงครับ ที่นี่คือหมู่บ้านโจวใช่ไหมครับ?” ไป่ต้าวถามชาวบ้านที่กำลังทำงานอยู่

“ใช่แล้ว! แล้วเธอเป็นใครล่ะ?”

“ผมเป็นเพื่อนสนิทของโจวอี้หมิน เราอยู่บ้านเดียวกัน เขาให้ผมมาบอกพวกคุณว่าส่วนประกอบที่พวกคุณสั่งไว้ทำเสร็จแล้ว ให้พวกคุณเข้ามาในเมืองเพื่อเอากลับไป แล้วก็ยังมีรถสามล้อ ให้เอากลับไปด้วย”

ชาวบ้านได้ยินว่าเป็นเพื่อนของอี้หมิน ก็ถือว่าเป็นเพื่อนของหมู่บ้านโจว พวกเขารีบพาไป่ต้าวไปพักผ่อนและดื่มน้ำ

เมื่อผู้ใหญ่บ้านทราบข่าว ก็รีบสั่งให้คนหนุ่มๆ สองสามคนเข้าเมืองไปเอารถสามล้อกลับมา

พวกเขากำหนดตำแหน่งของปั๊มน้ำเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็รอแค่ชิ้นส่วนพวกนั้น เพื่อให้ปั๊มน้ำอยู่ใกล้บ้านตัวเองที่สุด แต่ละบ้านก็ไม่พลาดที่จะต่อสู้กันพอสมควร

ช่วงบ่าย โจวต้าฝูกับพรรคพวกเข้ามาในเมืองแล้วหาโจวอี้หมินเพื่อเอารถสามล้อมาให้ จากนั้นก็ใช้เกวียนลากส่วนประกอบของปั๊มน้ำกลับไป ไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่น้อย

ในหมู่บ้านกำลังรอทำปั๊มน้ำอยู่!

โจวต้าฝูกับพวกเขารู้ว่าอะไรสำคัญกว่า

โจวอี้หมินฝากพวกเขาไปบอกปู่ย่าด้วยว่า คืนนี้เขาต้องเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน พรุ่งนี้ถึงจะกลับ

หลังจากลากส่วนประกอบกลับไปถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านเกือบทั้งหมู่บ้านต่างก็ออกมาช่วยกัน ตั้งใจจะทำปั๊มน้ำทั้งสี่จุดให้เสร็จก่อนจะมืด วันนั้นพวกเขาก็มีส่วนร่วมในการสร้างปั๊มน้ำมาก่อนแล้ว จึงรู้ขั้นตอนกันดี

โจวต้าฝูเองก็ไปที่บ้านทวดโจวบอกข่าวว่าลุงสิบหกจะไม่กลับบ้านคืนนี้

คุณย่ารู้สึกเสียดายนิดหน่อย แต่คุณปู่กลับเข้าใจ บอกว่าการสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานเพื่อสร้างความสัมพันธ์นั้นเป็นเรื่องที่ควรทำ

เมื่อใกล้ค่ำ โจวอี้หมินก็เดินอย่างสบายๆ มาถึงสี่ห้องคฤหาสน์ของหัวหน้าหวัง เขามาพร้อมกับตะกร้าที่มีเนื้อวัวอยู่ห้าชั่ง

จะกินหม้อไฟทั้งที เนื้อวัวน่ะดีที่สุด

ความจริงแล้ว พวกลูกชิ้นต่างๆ หรือไส้กรอกก็เหมาะกับหม้อไฟเหมือนกัน แต่จะเอามาก็อธิบายได้ยาก เลยไม่เอามาดีกว่า

“ลุงครับ คุณหวังเหวยหมินอยู่ที่ลานนี้ใช่ไหมครับ?” โจวอี้หมินยื่นบุหรี่ให้ชายแก่ที่อยู่หน้าประตูสี่ห้องคฤหาสน์

ลุงคนนั้นรับบุหรี่ไปแล้วยิ้ม “ใช่แล้ว เป็นเพื่อนร่วมงานของหวังเหวยหมินเหรอ? มากันหลายคนแล้ว เข้าไปเลย เขาอยู่หลังบ้าน เข้าไปก็เจอแล้ว”

“ขอบคุณครับ ลุง!”

ลุงมองตามหลังโจวอี้หมิน สายตาเขาหยุดอยู่ที่ตะกร้า ค่อนข้างจะอิจฉาหวังเหวยหมินอยู่ไม่น้อย ที่ลานของพวกเขาไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นหวังเหวยหมินสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน

เมื่อเทียบกับคนอื่นในลานแล้ว ครอบครัวของหวังเหวยหมินกินอยู่ดีกว่ามาก

สมกับเป็นคนทำงานจัดซื้อ

เมื่อโจวอี้หมินเดินไปถึงหลังบ้าน ก็เห็นเพื่อนร่วมงานกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าบ้านหัวหน้าหวัง

เมื่อพวกเขาเห็นโจวอี้หมิน ก็รีบตะโกนเรียก “อี้หมิน ทางนี้”

“อี้หมิน มาสูบสักมวนไหม?” มีคนยื่นบุหรี่ให้โจวอี้หมิน

สายตาทุกคนมองไปที่ตะกร้าในมือของโจวอี้หมินโดยไม่รู้ตัว เมนูหลักของคืนนี้อยู่ในนั้นแล้ว

หัวหน้าหวังได้ยินเสียงก็ก้าวออกมา “เพิ่งมาหรือ? ฉันนึกว่านายหาทางไม่เจอเสียอีก”

โจวอี้หมินยื่นตะกร้าให้ “ไปเอาเนื้อมาน่ะ ได้มาแค่ห้าชั่งเอง”

แค่ห้าชั่ง?

เพื่อนร่วมงานถึงกับพูดไม่ออก นายเจ๋งจริงๆ!

หัวหน้าหวังมองดูก็ยิ้ม

“โอ้โห! เนื้อวัวแบบนี้เหมาะกับหม้อไฟสุดๆ ดี นายเตรียมท้องไว้กินได้เลย!” หัวหน้าหวังถือเนื้อวัวเข้าบ้านไป

โจวอี้หมินเดินตามเข้าไป ทักทายภรรยาของหัวหน้าหวัง

“สวัสดีครับ พี่สะใภ้”

ภรรยาของหัวหน้าหวังมีผมที่สั้น ดูคล่องแคล่ว แม้ว่าจะมีลูกสามคนแล้ว แต่ก็ยังดูรูปร่างสมบูรณ์ดี

“เธอคืออี้หมินใช่ไหม? พี่หวังเขาพูดถึงเธอบ่อยมากเลยนะ นั่งลงสิ ถือว่าเป็นบ้านตัวเอง ไม่ต้องเกรงใจ” พูดจบ เธอก็บอกให้ลูกสามคนของเธอทักทายด้วย

โจวอี้หมินหยิบลูกอมมะพร้าวสองสามเม็ดออกมาแบ่งให้ลูกชายทั้งสามของหัวหน้าหวัง

ใช่แล้ว! ทั้งสามคนเป็นลูกชายหมด

คนอื่นต่างก็อิจฉาหวังเหวยหมิน แต่หัวใจของหวังเหวยหมินเองกลับขมขื่น อยากได้ลูกสาวมาก

ลูก ๆ ของเขามีมารยาทมาก พวกเขาไม่ได้หยิบทันที แต่หันไปมองแม่ของพวกเขาแทน

ภรรยาหวังเหวยหมินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เพราะเธอไม่เคยเห็นลูกอมแบบนี้มาก่อน ความจริงแล้ว ลูกอมมะพร้าวเพิ่งเริ่มผลิตเมื่อสองปีที่ผ่านมา หลายคนยังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ

“อี้หมิน ลูกอมแบบนี้ พี่สะใภ้เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก” จากนั้นเธอก็พยักหน้าให้ลูก ๆ “รีบขอบคุณลุงโจวของพวกเธอสิ”

“ขอบคุณครับ ลุงโจว!”

ลูกคนโตหยิบลูกอมแล้วแบ่งอย่างยุติธรรม

น้องคนเล็กเห็นว่าลูกอมของตัวเองมีรอยยับที่ห่อกระดาษ จึงอยากจะเปลี่ยนกับพี่ชาย

โจวอี้หมินหัวเราะ “นี่คือลูกอมมะพร้าวจากทางใต้ ได้ยินว่าผลิตเมื่อสองปีที่แล้ว มีรสชาติแบบมะพร้าว รสชาติอร่อยดี พวกคุณลองชิมดูนะ”

พูดจบ โจวอี้หมินก็หยิบออกมาอีกกำมือ

ทุกคนได้ยินว่าเป็นของจากทางใต้ และมีรสมะพร้าวด้วย ก็อยากรู้ เลยหยิบไปคนละเม็ด

“รสมะพร้าวเป็นแบบนี้เอง กลิ่นหอมดีจริงๆ!”

มะพร้าวเป็นของจากทางใต้ คนทางเหนือแม้แต่เห็นก็ไม่เคยเห็น จะพูดถึงการได้กินนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

หน้าประตูยังมีเด็กๆ อีกสิบกว่าคน เดินวนเวียนอยู่ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เข้าใกล้ แต่สายตาก็ชำเลืองมองมาทางนี้อยู่เป็นระยะๆ โจวอี้หมินและพวกต่างก็รู้ว่าเด็กๆ เหล่านี้คิดอะไรอยู่

โจวอี้หมินก็ไม่ได้หวงอะไร เขาเรียกเด็กๆเข้ามา “เข้ามาสิ”

จากนั้นก็แจกคนละเม็ด

โจวอี้หมินซื้อมาหนึ่งห่อ มีทั้งหมด 40 เม็ด ตอนนี้เหลืออีกไม่กี่เม็ด เขาจึงให้ลูกชายทั้งสามของหัวหน้าหวัง

เจ้าตัวเล็กทั้งสามยังไม่ทันได้ดีใจ ก็ถูกแม่ของพวกเขาเก็บไป บอกว่าห้ามกินลูกอมเยอะขนาดนั้น ต้องเก็บไว้ก่อน นี่ก็ถือเป็นธรรมเนียมของพ่อแม่ ผู้ปกครองที่มักจะเก็บลูกอมไว้จนมันละลายไปเอง

ดูไม่ออกเลยว่าหัวหน้าหวังจะมีฝีมือในการทำอาหารได้ขนาดนี้

เนื้อวัวที่เขาเอามานั้นถูกหั่นเป็นแผ่นบางเท่ากันอย่างสวยงาม

เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม ก็ยกเตาหม้อไฟออกมา แล้วเริ่มตั้งวงกัน

หัวหน้าหวังเอาเหล้าซีเฟิงออกมาสองขวด

นี่ก็เป็นหนึ่งในเหล้าขึ้นชื่อในช่วงเวลานั้น

สองขวดแน่นอนว่าไม่พอ คนอื่น ๆ ก็มีคนเอาเหล้ามาด้วย แม้จะไม่ดีเท่าเหล้าซีเฟิงของหัวหน้าหวัง

“มาดื่มสักแก้ว แสดงความยินดีกับอี้หมิน...” หัวหน้าหวังยกแก้วขึ้นก่อน

ทุกคนต่างก็พูดแต่เรื่องดีๆ มากมาย

ใครๆก็อยากได้หน้า

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้พวกเขาก็ได้อาศัยบารมีของโจวอี้หมิน ได้กินเนื้อวัว ก็ต้องกล่าวคำชื่นชมกันเต็มที่หน่อย

ภรรยาของหัวหน้าหวังรีบกินข้าวกับลูกๆ จนอิ่มแล้วออกจากวงไป

การกินดื่มครั้งนี้พวกเขาใช้เวลากว่าสองชั่วโมงจึงจะเลิกรา ทุกคนต่างก็พึงพอใจ

“พี่หวัง คุณคิดว่าอี้หมินมีคู่หรือยัง? ฉันอยากจะแนะนำญาติของฉันให้เขารู้จักดีไหม?” ภรรยาของหัวหน้าหวังเก็บกวาดอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะเสนอแนะ

เธอยิ่งมองโจวอี้หมินก็ยิ่งรู้สึกว่าหาได้ยาก คิดว่าน้ำไม่ควรไหลออกนอกคลอง แนะนำให้ญาติตัวเองดีกว่า

โจวอี้หมินเองก็ดูดี เป็นคนใจกว้าง จากที่เขาเอาเนื้อวัวมาห้าชั่งเพื่อเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน และแบ่งลูกอมให้ทุกคนก็พอจะเห็นได้ นอกจากนี้ ยังได้ยินพี่หวังบอกว่า ถึงแม้โจวอี้หมินจะเพิ่งเริ่มทำงาน แต่ก็มีความสามารถโดดเด่น คิดค้นสิ่งประดิษฐ์ได้ ได้รับการชมเชยจากโรงงานจนได้เลื่อนตำแหน่งสองขั้น

ผู้ชายแบบนี้ ต่อให้จุดไฟส่องหาก็หาไม่เจอ ถ้าช้าไปคนอื่นคงคว้าไปก่อน

“ซูฉินหรือ นิสัยแบบนั้น อี้หมินอาจจะไม่ชอบก็ได้นะ” หวังเหวยหมินยิ้มแห้ง ๆ

เขาเคยเจอญาติภรรยามาก่อน เป็นคนที่นิสัยแข็งกร้าวมาก คนส่วนใหญ่ทนไม่ได้

“ไม่ลองจะรู้ได้ยังไง? บางทีอี้หมินอาจจะชอบผู้หญิงแบบนั้นก็ได้”

“ก็ได้ วันหลังฉันจะลองถามดู”

ค่าคอมมิชชั่นสามเปอร์เซ็นต์ ถือว่าสมเหตุสมผลไหม?โจวอี้หมินคิดเรื่องนี้มานานมาก ให้มากไปก็ไม่ดี ให้น้อยไปก็ไม่มีแรงจูงใจ

(จบบท)