บทที่ 26: ความจริงเบื้องหลังความสัมพันธ์และความรู้สึกที่ซ่อนเร้น

เสียงระฆังจากหอคอยดังขึ้นอีกครั้ง

เซวี่ยเอี้ยนคุกเข่าอยู่หน้าพระพุทธรูป ด้วยความเบื่อหน่ายจนเริ่มท่องบทจากตำราพิชัยสงครามที่เขาเคยอ่าน ตำราเล่มนี้เต็มไปด้วยวิธีการรบและการฆ่าฟันอย่างโหดเหี้ยม เซวี่ยเอี้ยนไม่รู้สึกเกรงกลัวต่อพระพุทธรูปผู้มีใบหน้าเปี่ยมด้วยความเมตตา เขายังคงท่องอย่างไร้ความรู้สึกต่อไปในใจ

ขณะนั้นเอง เขาได้ยินเสียงของเณรน้อยกล่าวคำสวดมนต์เบาๆ จากด้านหลัง

“อามิตตาภะ ขอโทษที่มารบกวนท่านในยามวิกาล ท่านมาเพื่อการใดหรือ?” เณรน้อยถาม

เซวี่ยเอี้ยนรู้ดีว่า คนนี้ไม่ใช่คนของกรมสอบสวนลับแน่ เพราะพวกนั้นเดินมาเงียบกริบ ไม่ให้ใครสังเกตเห็นง่ายๆ และคงไม่ปล่อยให้เณรน้อยมาเจอได้โดยบังเอิญ

จากนั้น เขาได้ยินเสียงที่ชัดเจนและเย็นสบาย เสียงนุ่มนวลเหมือนน้ำจากธารน้ำแข็งในภูเขา

“กลางคืนข้านอนไม่หลับ ข้ามาเพื่อสักการะพระพุทธรูป” เสียงนั้นกล่าว “ท่านเณรไม่ต้องกังวล กลับไปพักผ่อนเถิด”

จวินไหวหลาง?

หลังจากได้ยิน เซวี่ยเอี้ยนรู้สึกตัวแข็งทื่อ ราวกับเกิดภาพลวงตา ในหัวของเขาว่างเปล่า ไม่สามารถคิดอะไรได้

… เขามาที่นี่ทำไมอีก?

เณรน้อยคำนับจวินไหวหลางและเดินออกไป เมื่อเณรน้อยหายลับไป จวินไหวหลางถอนหายใจยาว ก่อนจะมองลงไปที่เสื้อคลุมที่เขาถือไว้แนบอกอย่างเงอะงะ

ใต้เสื้อคลุมนั้น มีห่ออาหารซ่อนอยู่

เมื่อเณรน้อยไปไกลแล้ว จวินไหวหลางจึงหันกลับมาและมองเข้าไปในวิหาร

ด้านในมีแสงไฟสว่างไสว มีเทียนใหญ่หลายเล่มตั้งอยู่หน้าพระพุทธรูป ส่องแสงระยิบระยับไปทั่ว ภายในวิหารกว้างใหญ่มีเซวี่ยเอี้ยนคุกเข่าอยู่กลางวิหาร แผ่นหลังตั้งตรง ท่ามกลางเหล่าพระพุทธรูปองค์ใหญ่ทำให้เขาดูเล็กน้อย

จวินไหวหลางก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป

เขาหยุดอยู่ข้างๆ เซวี่ยเอี้ยน มองลงไปที่เขา และในขณะเดียวกัน เซวี่ยเอี้ยนก็เงยหน้าขึ้น แสงไฟสีเหลืองอบอุ่นสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา

อาจเป็นเพราะแสงไฟที่อบอุ่นเกินไป จวินไหวหลางมองเห็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งร้อนแรงจากดวงตาสีอ่อนเย็นชาของเซวี่ยเอี้ยน

“ข้ามาเอาของมาให้เจ้า” จวินไหวหลางพูดพลางยื่นเสื้อคลุมให้เซวี่ยเอี้ยน

แต่เซวี่ยเอี้ยนไม่ได้รับ เขากลับมองไปที่ห่ออาหารในมือของจวินไหวหลางแทน

จวินไหวหลางกระแอมอย่างประหม่า “สิ่งเหล่านี้... เป็นของที่ท่านป้าส่งมา นางขอให้ข้ามาบอกเจ้าว่า วันนี้นางเข้าใจเจ้าผิด และรู้สึกเสียใจมาก”

“ทั้งหมดนี้หรือ?” เซวี่ยเอี้ยนถาม

จวินไหวหลางไม่ถนัดการโกหก เขาหันสายตาไปทางอื่นและตอบอย่างคลุมเครือ “บางส่วน”

จะให้บอกตรงๆ ได้อย่างไรว่าเขาเอาอาหารกลางดึกของตัวเองมาให้เซวี่ยเอี้ยน จวินไหวหลางไม่มีทางพูดเรื่องนี้ออกไปแน่

จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของเซวี่ยเอี้ยน

"เจ้านี่โง่จริงๆ" เซวี่ยเอี้ยนพูดขึ้น

“อะไรนะ?” จวินไหวหลางอึ้งไป

เซวี่ยเอี้ยนเงยหน้าขึ้นมองพระพุทธรูปตรงหน้า เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ตอนนั้น ข้าเป็นคนทำให้น้องสาวของเจ้าหายไป ทำไมเจ้าถึงไม่โทษข้า แต่กลับช่วยข้าแทน?”

จวินไหวหลางได้ยินดังนั้น เขาก็เงียบไป ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

เพราะแม้แต่เขาเองก็ไม่สามารถอธิบายได้

เขารักน้องสาวของเขามาก ไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดแม้แต่น้อย และไม่อยากให้เธอมีอะไรเกี่ยวข้องกับเซวี่ยเอี้ยนอีกเลย แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้ลึกๆ ว่า เซวี่ยเอี้ยนในตอนนี้ยังคงเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ถูกใส่ร้าย

ดังนั้นเขาจึงทำในสิ่งที่เขาทำ และได้เห็นความจริงที่เขาพลาดไปในชาติที่แล้ว

ในชาติก่อน น้องสาวของเขากับเซวี่ยเอี้ยนไม่ควรมีความขัดแย้งกัน เหตุผลทั้งหมดเป็นเพียงการล้อเล่นขององค์ชายรองและพวก

จวินไหวหลางมองไปที่เซวี่ยเอี้ยน เมื่อเขาคิดได้เช่นนี้ ความรู้สึกของเขาก็สงบลง แม้แต่ความโกรธที่เคยมีจากหนังสือในชาติที่แล้วก็จางหายไปมาก

ชาตินี้ ความเข้าใจผิดได้รับการแก้ไขแล้ว และเซวี่ยเอี้ยนกับจวินหลิงฮวานก็สามารถหยุดความสัมพันธ์กันไว้แค่พี่น้องได้ เรื่องราวในชาติก่อนก็ไม่จำเป็นต้องไล่ตามอีกต่อไป

จวินไหวหลางตัดสินใจที่จะละทิ้งความคิดนั้น

เขาเอ่ยขึ้นราวกับต้องการยืนยันอะไรบางอย่างกับเซวี่ยเอี้ยน “เพราะเจ้าเคยบอกว่าจะเป็นพี่ชายของหลิงฮวาน ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะทำลายคำพูดของเจ้าเอง”

พูดจบ เขาก็ก้มลงวางห่ออาหารลงบนพื้น และคลี่เสื้อคลุมออกเพื่อคลุมให้เซวี่ยเอี้ยน

เขาอยู่ใกล้กับเซวี่ยเอี้ยนมาก กลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้ที่แทบจะไม่ได้กลิ่นลอยมาเบาๆ ห่อหุ้มเซวี่ยเอี้ยนเอาไว้ ทำให้ร่างกายของเขาแข็งทื่อ ราวกับถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่เหล็กหนักหลายพันชั่ง

หลังจากนั้นไม่นาน ประสาทที่เคยชาไปของเซวี่ยเอี้ยนจึงเริ่มกลับมา

เขาตอบรับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและชัดเจน

"ต่อไป ข้าจะไม่สะเพร่าเช่นนี้อีก" เขากล่าวทีละคำอย่างหนักแน่น

แม้ว่าเสียงจะไม่ดังนัก แต่จวินไหวหลางสามารถสัมผัสได้ถึงความมั่นใจและคำมั่นสัญญาในน้ำเสียงของเซวี่ยเอี้ยน ใบหน้าของจวินไหวหลางเริ่มมีรอยยิ้ม เขาจับชายเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลงบนเบาะข้างๆ เซวี่ยเอี้ยน

"ข้าได้ยินหลิงฮวานพูดว่าเจ้าจะไปเก็บโคมไฟให้เธอหรือ?" จวินไหวหลางถาม พลางเปิดห่ออาหารเบาๆ "เป็นโคมไฟแบบไหนกัน?"

ความจริงแล้วหลิงฮวานไม่ได้บอกเขาเรื่องนี้ แต่เขาฝันเห็นมัน ในความฝัน เขาจำได้ว่าโคมไฟนั้นสวยงามมาก ทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะไปเก็บมันมาเพื่อส่งมอบให้กับน้องสาวของเขา

เขาอยากรู้ว่าโคมไฟนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร

เซวี่ยเอี้ยนหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง

เขาไม่เคยจำว่าอะไรสวยงามหรือไม่สวยงามได้ เขาไม่เคยใส่ใจ แต่สิ่งที่เขาจำได้ก็คือ ดวงตาของจวินหลิงฮวาน

ที่มองไปยังโคมไฟนั้น ดูคล้ายกับดวงตาของจวินไหวหลางอย่างมาก

เซวี่ยเอี้ยนมองไปที่จวินไหวหลางครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไร

"อืม?" จวินไหวหลางสบตากับดวงตาสีอ่อนของเขา แต่ก็ยังไม่เข้าใจ

จากนั้นเขาก็เห็นเซวี่ยเอี้ยนเบือนสายตาออกไปอย่างช้าๆ ก่อนจะพูดว่า “ลืมแล้ว”

...ลืมแล้วงั้นหรือ?

จวินไหวหลางประหลาดใจเล็กน้อย แต่ทันใดนั้น เขาก็เห็นเซวี่ยเอี้ยนคุกเข่าอยู่หน้าองค์พระพุทธรูป แล้วหยิบขนมออกจากห่ออาหารมากินอย่างเป็นธรรมชาติ

“ขอบคุณ” เซวี่ยเอี้ยนเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาที่มักจะเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา กลับมีรอยยิ้มบางๆ อยู่ในนั้น

จวินไหวหลางไม่เคยเห็นเซวี่ยเอี้ยนยิ้มมาก่อนเลยในสองชีวิตที่เขาผ่านมา แม้ว่าเซวี่ยเอี้ยนจะมีรูปลักษณ์ที่งดงาม แต่เขาก็มักจะเย็นชาเสมอ แต่ในขณะนี้ แม้ว่าใบหน้าของเซวี่ยเอี้ยนยังคงเย็นชา แต่ในดวงตาของเขานั้นกลับมีประกายอ่อนโยนขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด จนทำให้หัวใจของจวินไหวหลางเต้นแรง

จวินไหวหลางหันหน้าหนีทันที ราวกับเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็ได้สบตากับพระพุทธรูปที่สะท้อนแสงเทียนซึ่งเต็มไปด้วยความเมตตา

จวินไหวหลางรู้สึกตัวขึ้นมา ราวกับถูกปลุก เขาแสดงสีหน้าตกใจ หันไปคว้าขนมในมือของเซวี่ยเอี้ยนและใส่กลับไปในห่ออาหารทันที

วิหารนี้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ห้ามรับประทานเนื้อสัตว์เด็ดขาด! ฝู่อีไม่ได้สังเกตตอนจัดเตรียมอาหาร เพราะในห่อมีอาหารหลายจานที่มีเนื้อ และขนมที่เซวี่ยเอี้ยนหยิบขึ้นมานั้นก็ไส้เนื้อวัวกับเห็ด

วันนี้เขามัวแต่คิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ยุ่งเหยิงในหัว จนลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร!

จวินไหวหลางรีบเปิดห่ออาหารอีกครั้งและเก็บอาหารที่มีเนื้อทั้งหมดใส่ลงในชั้นล่างสุดของห่อ เพื่อซ่อนไว้

เซวี่ยเอี้ยนมองดูเขาอย่างสนุกสนาน เด็กหนุ่มที่ดูเย็นชาเหมือนเทพเจ้าน้อยกำลังแสดงท่าทีลุกลี้ลุกลน ซึ่งเป็นสิ่งที่หาได้ยาก จากท่าทางแล้วเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยได้จัดการเรื่องจุกจิกในชีวิตประจำวัน และตอนนี้ที่เขากำลังเก็บของนั้นก็ดูเก้ๆ กังๆ ช่างดูน่ารักจริงๆ

ใครจะคิดว่าในที่สุดเขาก็จัดการกับอาหารที่มีเนื้อเหมือนหนูตัวเล็กๆ ที่ซ่อนเสบียง โดยเอาไปไว้ที่ก้นห่ออาหาร ราวกับว่าพระพุทธเจ้าจะเห็นจริงๆ

ริมฝีปากของเซวี่ยเอี้ยนยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย

เมื่อจวินไหวหลางจัดการเก็บทุกอย่างเสร็จ เขาก็ไม่ลืมก้มลงคำนับต่อพระพุทธรูป เขาไม่มีศาสนาอะไรเป็นพิเศษ แต่เขาเคารพศาสนาและรู้ดีว่าในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ ควรปฏิบัติตามกฎ และไม่ทำลายสถานที่ของผู้ศรัทธา

“ข้าน้อยเผลอทำผิดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ขอให้พระพุทธเจ้าทรงเมตตาให้อภัยข้าน้อยด้วย” จวินไหวหลางเอ่ยขอขมา

เซวี่ยเอี้ยนได้ยินดังนั้น เขาก็หัวเราะเบาๆ “เจ้าเชื่อในพระองค์จริงๆ หรือ?”

จวินไหวหลางลุกขึ้นและเห็นว่าเซวี่ยเอี้ยนกำลังมองมาที่เขาด้วยความสนใจ แม้ว่าเขาจะคุกเข่าอยู่แต่ท่าทางของเขาดูไม่เคารพเลยสักนิด เขาดูผ่อนคลายและไร้กังวล

"เจ้าจะซ่อนทำไม?" เซวี่ยเอี้ยนยิ้มเยาะและเหลือบมองไปที่พระพุทธรูป "ข้ากินเนื้อในหน้าของพระองค์ กินหนึ่งคำก็กินแล้ว หากพระองค์จะลงโทษ ลงโทษข้าสิ"

คำพูดของเขาดูเหมือนจะล้อเลียนพระพุทธรูปตรงหน้า

จวินไหวหลางกระซิบเบาๆ “ระวังคำพูดของเจ้า”

เซวี่ยเอี้ยนกลับหัวเราะออกมา

"ก็แค่เรื่องจริง ข้าไม่จำเป็นต้องกลัวพระองค์" เขากล่าว "หากพระองค์ลืมตาขึ้นมาจริงๆ ข้าก็สมควรจะถูกเก็บไป ข้าฆ่าคนมามากมาย ทำบาปไว้มาก เรื่องแค่กินเนื้อในหน้าพระองค์ ยังถือว่าบาปน้อยกว่ามาก"

จวินไหวหลางได้ยินแล้วรู้สึกอึดอัดใจ

เขาเคยคิดว่า คนที่ทุกข์ทรมานย่อมพึ่งพาศรัทธาต่อพระเจ้า แต่ไม่เคยคิดว่า เมื่อทุกข์ถึงจุดหนึ่ง คนอาจจะไม่เชื่อในพระเจ้าอีกต่อไป

นั่นเป็นสภาวะของการหมดหวังโดยสิ้นเชิง

จวินไหวหลางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “การฆ่าคนในสนามรบ ไม่อาจเทียบกับเรื่องนี้ได้ แล้วเจ้าทำบาปอะไรไว้? อย่าเพิ่งเชื่อคำที่คนอื่นพูดลอยๆ ว่าเจ้าเป็นดาวแห่งความโชคร้าย”

สายตาของเซวี่ยเอี้ยนลึกขึ้น พร้อมกับความรู้สึกขำขันที่ผุดขึ้นในใจ

ไม่รู้จริงๆ หรือว่าเขาเป็นคนอย่างไร? ทั้งโลกนี้ล้วนเชื่อว่าเขาเป็นดาวโชคร้าย แม้แต่เขาเองก็เชื่อมั่น แต่คนๆ นี้กลับไม่เชื่อ

ทำไมไม่กลัวบ้างเลย?

เขาได้ยินจวินไหวหลางพูดต่อว่า "ตราบใดที่เจ้าจะไม่ฆ่าคนโดยไร้เหตุผลในอนาคต พระพุทธเจ้าก็จะไม่ลงโทษเจ้า"

เซวี่ยเอี้ยนมองไปที่จวินไหวหลาง

ทำไมคนที่กล้าหาญขนาดนี้ยังต้องมาสอนเขาให้เกรงกลัวพระพุทธรูปอีก?

แม้ว่าจวินไหวหลางจะพูดแบบนี้เพียงเพราะอยากให้เซวี่ยเอี้ยนรู้จักเกรงกลัวบ้าง และอย่าได้พูดจาเย้ยหยันในสถานที่ของศาสนาอีก แต่เมื่อเขาสบตาเซวี่ยเอี้ยน เขาก็รู้สึกประหม่าและเบือนสายตาไปทางอื่น

จากนั้นเขาได้ยินเซวี่ยเอี้ยนถามว่า "เจ้าพูดแบบนี้เพราะอยากจะคุมข้าไหม?"

จวินไหวหลางไม่รู้จะพูดอะไรและคิดในใจว่า แน่นอนสิ ในเมื่อเจ้าฆ่าคนบริสุทธิ์มากมายในอนาคต รวมทั้งครอบครัวของข้าด้วย

"ก็คิดแบบนั้นก็ได้" จวินไหวหลางตอบ

เซวี่ยเอี้ยนยิ้มออกมาเล็กน้อย

เขาไม่คาดคิดว่า หมาป่าที่เคยชินกับอิสรภาพ เมื่อได้ยินว่ามีคนต้องการจะใส่บังเหียนให้กับตนเอง จะรู้สึกดีใจและตื่นเต้น จนเกือบจะกระดิกหาง

แต่เขาไม่ได้แสดงออกมา เขาพูดอย่างใจเย็นว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้าต้องจับตาดูข้าให้ดีแล้ว"

จากนั้นเขาก็เหลือบมองพระพุทธรูปอีกครั้ง

หากเขาจะให้ข้าเชื่อในพระองค์ ข้าก็ยอมทำตามก็ได้

#####จบบท