บทที่ 186 มนุษย์ อย่าได้ล้ำเส้นเกินไป

บทที่ 186 มนุษย์ อย่าได้ล้ำเส้นเกินไป

บนยอดเขาเยี่ยนเฟิง หลังจากที่ลองฝึกด้วยการใช้หินธรรมดาหลายครั้ง ฉู่หนิงก็หยิบ "หินวิญญาณ" ขึ้นมา และเริ่มต้นซ่อมแซมและสร้างหุ่นเชิดอย่างเป็นทางการ

แม้ว่าอักขระที่ต้องแกะสลักบนหินวิญญาณจะซับซ้อนลึกล้ำ แต่ด้วยประสบการณ์ที่เคยมีในการเขียนยันต์มาก่อน ทำให้การแกะสลักไม่ยากจนเกินไป นอกจากนี้ยังไม่จำเป็นต้องแกะอักขระทั้งหมดในครั้งเดียว เพราะอักขระเหล่านี้สามารถซ้อนทับกันไปเรื่อยๆ ซึ่งทำให้การทำงานของฉู่หนิงไม่ลำบากเท่าที่คิด

ฉู่หนิงใช้เวลาทั้งวันอยู่ในถ้ำ ด้วยการใช้มีดพิเศษที่ได้มาจากถุงเก็บของของซ่งหลี่ แกะสลักอักขระลงบนหินวิญญาณด้วยความระมัดระวัง ทุกครั้งที่แกะเสร็จหนึ่งชั้น เขาจะใช้พลังวิญญาณหรือพลังจิตบรรจุอักขระเหล่านั้นไปตามลำดับ

หลังจากใช้เวลาหนึ่งวันเต็ม ฉู่หนิงก็ได้นำหินวิญญาณกลับเข้าไปในหุ่นเชิดที่ไม่มีความเสียหาย พร้อมกับเติมวัสดุค่ายกลต่างๆ เพื่อซ่อมแซมหุ่นเชิดตัวนั้น

ตอนนี้ฉู่หนิงมองดูหุ่นเชิดตรงหน้าอย่างสนใจ

การสร้างหุ่นเชิดขึ้นใหม่จากศูนย์ ถึงแม้ฉู่หนิงจะเก่งแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทำสำเร็จในเวลาอันสั้น แต่การซ่อมแซมตามหลักการสร้างหุ่นเชิด กลับทำให้เขาสามารถได้หุ่นเชิดมาใช้ในเวลาไม่นาน

“หุ่นเชิดตัวนี้ได้รวบรวมข้อดีของหุ่นเชิดสองตัวของซ่งหลี่ มีความทนทานอย่างมากและยังสามารถโจมตีด้วยเวทย์จากระยะไกลได้ หากพูดถึงทั้งการโจมตีและป้องกัน หุ่นเชิดนี้มีความสามารถเหนือกว่าหุ่นเชิดของซ่งหลี่เดิมมาก แต่ก็มีจุดอ่อนที่สำคัญ คือต้องควบคุมด้วยตัวเอง”

สำหรับฉู่หนิง การควบคุมหุ่นเชิดด้วยตัวเองไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะการสร้างค่ายกลและอักขระที่จะทำให้หุ่นเชิดโจมตีได้เองนั้นซับซ้อนเกินไปสำหรับผู้ที่เพิ่งเริ่มต้นศึกษาเรื่องหุ่นเชิดเช่นเขา

ทว่าเหตุผลที่เขาตัดสินใจซ่อมแซมหุ่นเชิดตัวนี้ ก็เพราะเขามี "วิชาการแบ่งจิต" ที่ทำให้สามารถแบ่งจิตออกมาควบคุมหุ่นเชิดในระหว่างการต่อสู้ได้ โดยไม่รบกวนการใช้เวทย์มนตร์ของเขา

ในช่วงเวลาหลายวันต่อมา ฉู่หนิงจึงใช้เวลาฝึกฝนการควบคุมหุ่นเชิดผ่านวิชาการแบ่งจิต จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาก็เดินออกจากถ้ำและมุ่งหน้าไปยังเกาะที่ชื่อว่า "เกาะหู่ชิว"

“จากข้อมูลที่ได้มา เสือตาแดงปีศาจตัวนี้ควรอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของเกาะนี้”

พูดจบ ฉู่หนิงก็มองไปยังด้านขวา ใช้พลังจิตของตนสำรวจพบพลังอันดุร้ายของเสือปีศาจสองตัว ฉู่หนิงจึงหยิบหุ่นเชิดออกมา พร้อมกับเห็นเสือปีศาจสองตัวปรากฏตัวในสายตา

เสือปีศาจทั้งสองตัวนี้มีขนสีแดงเข้ม ตาสีแดงเหมือนกับไฟ และมีกลิ่นอายที่ดุดัน พวกมันทั้งสองมีระดับพลังถึงขั้นสูงสุดของสัตว์อสูรระดับสาม ซึ่งกำลังจะก้าวเข้าสู่ระดับสี่

ฉู่หนิงมองเสือปีศาจทั้งสองด้วยความตื่นเต้น จากนั้นเขาก็แบ่งจิตออกมาควบคุมหุ่นเชิดสู้กับเสือตัวหนึ่ง ส่วนตัวเขาเองก็ใช้ "หอกขนนกไฟ" ต่อสู้กับเสือตัวอีกตัว

การต่อสู้นี้ยาวนานถึงครึ่งชั่วโมง ก่อนที่เสือปีศาจทั้งสองจะหนีไป ฉู่หนิงเก็บหุ่นเชิดและหอกกลับเข้าถุงเก็บของ พร้อมกับมองดูเสือปีศาจทั้งสองที่หนีไป

“การต่อสู้จริงๆ นี่ได้ผลดีกว่า”

ในช่วงแรก ฉู่หนิงยังไม่ชินกับการควบคุมหุ่นเชิดพร้อมกับใช้หอกในการต่อสู้ แต่เมื่อผ่านไป เขาก็เริ่มควบคุมหุ่นเชิดและหอกได้คล่องแคล่วมากขึ้น

การควบคุมหุ่นเชิดด้วยจิตวิญญาณทำให้หุ่นเชิดมีพลังมากกว่าการปล่อยให้หุ่นโจมตีเอง ฉู่หนิงประเมินผลของการต่อสู้ครั้งนี้พร้อมกับฝึกฝนการสร้างไฟในรูปร่างของเสือปีศาจ

หลังจากการฝึกฝนหลายเดือน เสือปีศาจสองตัวนี้ก็ไม่กล้าต่อสู้กับฉู่หนิงอีก ฉู่หนิงจึงต้องเข้าไปในถ้ำของเสือและพยายามข่มขู่พวกมัน

“พวกเจ้าอย่าเกินไปนัก!”

ในที่สุดเสือปีศาจก็เริ่มตอบสนองและยอมเจรจากับฉู่หนิงเกี่ยวกับการฝึกฝนและแลกเปลี่ยนพลังกับเขา