บทที่ 180 เย่เหรินใจหายวาบ! น้องชายของเขาจะรอดหรือเปล่า?
[..แปลโดยแฟนเพจ ยักษาแปร มาติดตามในแฟนเพจ.เพื่อติดตามข่าวสารได้นะ.]
[.Thai-novel .ลงไวกว่าที่อื่น.ทุกที่ 5 ตอนแต่จะราคาแพงที่สุด.]
[.หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนหรือแชร์กันเป็นคณะ100คน. ก็อ่านไปครับ เพราะผมจะแก้แบบแปลใหม่อีกรอบแค่ในThai-novel กับเว็บอื่น ๆ และแหล่งที่ผมแปลครับ ส่วนคนที่อ่านที่อื่นก็จะได้อ่านแบบเวอร์ชั่นแรกไปนะครับ.]
บทที่ 180 เย่เหรินใจหายวาบ! น้องชายของเขาจะรอดหรือเปล่า?
ผ่านไปสักพักใหญ่
"เสร็จแล้ว ถึงตาน้องเจียงแล้ว" เย่เหรินหันกลับไปมองราชินีบัวแดง ยิ้มพลางพูด
"ห๊ะ? ข้า...ข้าทำเองได้..." ราชินีบัวแดงเผลอปฏิเสธออกไป
ให้นาง ผู้เป็นถึงราชินีแห่งห้วงลึกหมอบคลานต่อหน้าผู้ชาย ให้เขาถูหลังให้อย่างนั้นหรือ?
นี่มัน...
น่าอับอายยิ่งนัก!
"อย่าเขินไปเลย ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย" เย่เหรินพูดพลางดึงราชินีบัวแดงเข้ามาใกล้โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ให้เธอหมอบลงบนตักเขา
"เจ้า..." ราชินีบัวแดงพยายามขัดขืน แต่พละกำลังของเย่เหรินกลับแข็งแกร่งเกินคาด นางไม่สามารถดิ้นหลุดได้เลย
"เครื่องบินน้อยมาแล้วจ้า!" เย่เหรินพูดพลางยิ้ม น้ำเสียงอ่อนโยนราวกับจะหยดน้ำผึ้งออกมาได้
ร่างกายของราชินีบัวแดงสั่นเล็กน้อย ในที่สุดก็ยอมแพ้ที่จะขัดขืน
หล่อนหลับตาลง หายใจเข้าลึกๆบังคับตัวเองให้สงบ
"นี่ไม่ใช่ความผิดของข้า..." เสียงของราชินีบัวแดงเบาเหมือนเสียงยุง แทบไม่ได้ยิน
เย่เหรินหยิบผ้าขนหนูขึ้นมา เช็ดหลังของราชินีบัวแดงอย่างเบามือ
"อืม..." ร่างกายของราชินีบัวแดงสั่นไหวอย่างไวต่อสัมผัสยิ่งกว่าเดิม
"เป็นอะไรไป? วันนี้ทำไมถึงไวต่อสัมผัสจัง?" เย่เหรินถามอย่างสงสัย แต่การเคลื่อนไหวของมือกลับยิ่งอ่อนโยนลง
"ปะ...เปล่า..." ราชินีบัวแดงประหม่าจนแทบหายใจไม่ออก
หล่อนรู้สึกว่าแก้มของตัวเองร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระโดดออกมาจากอก
ความรู้สึกแบบนี้...
มันแปลกเกินไป!
หลังจากออกมาจากห้องน้ำ ราชินีบัวแดงรู้สึกว่าขาของตัวเองอ่อนแรงเล็กน้อย
ภาพเหตุการณ์ในห้องน้ำเมื่อครู่ยังคงฉายซ้ำในหัว ใบหน้าขาวเนียนแดงก่ำราวกับถูกไฟลวก
หล่อนไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้...สัมผัสใกล้ชิดกับเย่เหรินในลักษณะนี้!
สัมผัสของร่างกายนี้มันช่างสมจริงเหลือเกิน!
จนทำให้นางรู้สึกคล้ายกับว่าทั้งหมดนี้เป็นประสบการณ์ที่นางได้พบเจอด้วยร่างกายจริงๆของตัวเอง
ไม่ได้! ห้ามคิดอีก!
ราชินีบัวแดงส่ายหัวอย่างแรง พยายามขับไล่ภาพเหล่านั้นออกไปจากหัว
ทว่ายิ่งพยายามสะกดความคิด ภาพเหล่านั้นกลับยิ่งชัดเจนขึ้นราวกับมีชีวิต แถมยังฉายซ้ำเป็นฉากที่ไม่เหมาะกับเด็กอีกต่างหาก...
"เจียงซุ่ย เธอคิดอะไรอยู่ ทำไมหน้าแดงขนาดนี้?"
เย่เหรินโอบกอดราชินีบัวแดง นอนเคียงข้างบนเตียงกว้าง มองใบหน้างดงามที่แดงระเรื่อของเธอ แล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มถาม
"ปะ...เปล่า ไม่มีอะไร..." ราชินีบัวแดงตอบตะกุกตะกัก หลบสายตาไม่กล้ามองเย่เหริน
เย่เหรินมองท่าทีเขินอายน่ารักของเธอ ยิ่งรู้สึกใจเต้นรัว
เขาโน้มใบหน้าลง กระซิบข้างหูราชินีบัวแดงแผ่วเบา "ต่อไป เราควรจะทำอะไรดี หืม?"
ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดข้างใบหู ทำให้ราชินีบัวแดงตัวสั่นสะท้าน
ต่อไป?
ทำอะไร?
หรือว่า...
ภาพฉากเร่าร้อนผุดขึ้นในหัวราชินีบัวแดง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา แม้แต่ลมหายใจก็ยังติดขัด
เธอยังไม่พร้อมนะ!
ขณะที่ราชินีบัวแดงกำลังสับสนว้าวุ่นใจ
เย่เหรินก็ก้มลงประทับจูบอย่างรวดเร็วบนริมฝีปากนุ่มของเธอ
"อื้อ..."
สมองของราชินีบัวแดงว่างเปล่า ไม่สามารถคิดอะไรได้อีกต่อไป ได้แต่ตอบรับสัมผัสที่เร่าร้อนของเย่เหริน
ทว่า ในเวลานั้นเอง เย่เหรินก็หยุดชะงัก คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
มันไม่ถูกต้อง!
เย่เหรินสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ
พี่เย่อย่างเขาน่ะ ได้รับการหล่อเลี้ยงจากดาบโลหิตถึงสี่ครั้ง ร่างกายก็ไม่เหมือนคนธรรมดาแล้ว!
ปฏิกิริยาของเจียงซุ่ยวันนี้ ดู...แข็งทื่อเกินไปหน่อยหรือเปล่า?
เธอน่ะเป็นถึงเซียน เอาพี่เย่อยู่หมัดมาตลอด
วันนี้ทำไมเป็นแบบนี้?
เย่เหรินยิ่งสงสัยหนัก เขาเงยหน้าขึ้น สังเกตสีหน้าของราชินีบัวแดงอย่างละเอียด หวังจะหาสาเหตุ
แต่สิ่งที่เขาเห็น คือแววตาเลื่อนลอยของราชินีบัวแดง
ริมฝีปากแดงเผยอเล็กน้อยเพราะขาดอากาศ แก้มขาวเนียนขึ้นสีระเรื่อน่าหลงใหล ราวกับลูกพีชสุกงอมที่น่าลิ้มลอง
นี่...
นี่คือน้องเจียงคนเก่ง เซียนเรื่องรักจริงๆเหรอ?
สายตาคมกริบของเย่เหรินเหมือนจะมองทะลุผ่านหน้ากากของราชินีบัวแดง ไปยังส่วนลึกในจิตวิญญาณของเธอ
เขาสูดหายใจลึก ถามอย่างระมัดระวัง "ราชินีบัวแดง?"
ร่างของ"เจียงซุ่ย"สั่นสะท้าน แววตากระวนกระวายฉายผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ถึงเธอจะปกปิดได้ดี แต่ก็ไม่พ้นสายตาของเย่เหรินไปได้
ในชั่วพริบตา เย่เหรินรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ความคิดว่างเปล่าไปหมด
ล้อเล่นใช่ไหม?!
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!?
ความหนาวเย็นแล่นปราดไปทั่วใจ เย่เหรินรีบผงะศีรษะออกจากร่างของ "เจียงซุ่ย" ราวกับถูกไฟดูด
สีหน้าซีดเผือด เขาเปิดผ้าห่มลุกจากเตียงโดยไม่พูดอะไร เดินตรงไปยังห้องครัวโดยไม่หันกลับมามอง
ราชินีบัวแดงมองตามแผ่นหลังของเย่เหรินที่เดินจากไปด้วยความว่างเปล่าในใจ
เธอเผลอยื่นมือออกไป อยากจะคว้าเขาไว้ อยากจะถามเขาว่าจะไปไหน ทำไมต้องจากไป...
"เจ้า...เจ้าจะไปไหน?"
เสียงของราชินีบัวแดงเบาเหมือนเสียงยุง เต็มไปด้วยความกังวลและ...ความน้อยใจ?
แต่เย่เหรินไม่ตอบเธอ
"แคร้ง!"
"เคร้ง!"
"โครม!"
เสียงดังโครมครามดังมาจากห้องครัว ดูเหมือนกำลังเก็บข้าวของอะไรบางอย่าง
ราชินีบัวแดงยิ่งกังวล เธอเม้มริมฝีปาก ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูห้องครัว
เห็นเย่เหรินกำลังวุ่นวายอยู่ในครัว เขากำลังเก็บมีดทำครัว มีดผลไม้ กรรไกร...
ของมีคมทุกอย่าง ถูกเก็บขึ้นไปไว้ในตู้สูงสุด
"เจ้า...เจ้ากำลังทำอะไร?"
ราชินีบัวแดงสงสัย หรือว่าเขาหิว เลยกำลังจะเตรียมอาหารว่างยามดึก?
แต่ดูจากสีหน้าเคร่งเครียดของเย่เหริน ก็ไม่เหมือนกับว่าจะไปทำอาหาร...
"บ้าเอ๊ย..."
เย่เหรินถอนหายใจยาว เก็บมีดผลไม้เล่มสุดท้ายใส่ลิ้นชัก แล้วหันไปมองราชินีบัวแดง
"เจ้า...เจ้าเก็บมีดไว้ทำไม?"
ราชินีบัวแดงอดไม่ได้ที่จะถาม
เย่เหรินมองเธอด้วยแววตาซับซ้อน พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"น้องเจียงเคยบอกไว้ว่า ถ้าฉันกล้ามีฮาเร็มเมื่อไหร่ เธอจะจับฉันตอน!"
"หา?!"
ราชินีบัวแดงเบิกตากว้างทันที
นี่...นี่มันเหตุผลบ้าบออะไรกัน?!
เย่เหรินไม่สนใจความตกใจของราชินีบัวแดง เขาเดินมาหาเธอ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เอามีดบูชายัญเลือดของเจียงซุ่ยมาให้ฉัน"
ราชินีบัวแดงล้วงมีดบูชายัญเลือดออกมาส่งให้เย่เหรินโดยไม่รู้ตัว
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ เย่เหรินก็ถอนหายใจยาว มองราชินีบัวแดงด้วยแววตาซับซ้อน แล้วพูดว่า
"อธิบายมาสิ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?"
เมื่อเห็นว่าเรื่องแดงขึ้นมาแล้ว ราชินีบัวแดงก็รู้ว่าการปกปิดต่อไปก็ไม่มีประโยชน์
เธอตัดสินใจเปิดอกพูดทุกอย่างกับเย่เหริน
"เรื่องมันเป็นแบบนี้ ข้า..." ราชินีบัวแดงสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามสงบสติอารมณ์ "ข้าอยากให้เจ้าช่วยข้าหน่อย!"
"เพื่ออิสรภาพ ข้ายอมแลกทุกอย่าง!" ราชินีบัวแดงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่
พูดจบ เธอก็ก้มศีรษะอันสูงส่งลงอย่างสั่นเทา
ราวกับลูกสุนัขที่กำลังขอความคุ้มครองจากเจ้านาย คุกเข่าลงต่อหน้าเย่เหรินด้วยท่าทีอ่อนน้อม
ภาพตรงหน้าที่แตกต่างจากเคยอย่างสิ้นเชิง ทำให้เย่เหรินถึงกับตะลึงงันไปชั่วขณะ