ตอนที่ 87 หลังชนกัน

ฝางหลิงนั่งอยู่ในร้านสะดวกซื้อ  หลับตา  กำมือแน่น

ทันใดนั้น  ก็มีเสียงฟ้าร้องดังมาจากปลายสาย

"เปรี้ยง!"

ฝางหลิงกรีดร้องด้วยความตกใจ ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดคิดว่าเจียงเย่ทำอะไรบางอย่าง  ทำให้เมืองจิงตงเกิดฟ้าร้อง

แต่นี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญ  อีกไม่นาน  เมืองจิงตงก็..  ฝนตกหนัก

พนักงานได้ยินเสียงกรีดร้องก็เดินมาถาม  "คุณผู้หญิง  ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?"

"อ๊ะ  ไม่เป็นไรค่ะ ฉันตกใจเสียงฟ้าร้อง"

พนักงานยิ้มแห้งๆ  แล้วก็กลับไปที่เคาน์เตอร์  ฝางหลิงกำโทรศัพท์แน่น  มองดูเจียงเย่ในห้องถ่ายทอดสด

"เกมนี้เล่นนานแค่ไหน?"

"นานมาก  พอเข้าไปแล้วก็เหมือนกับว่าจมอยู่ในความเงียบ  ฉันจำได้ว่าตอนที่พวกเราตื่นขึ้นมา เทียนเหมือนกับว่าเพิ่งดับ"

"เทียนเล่มนั้นจุดได้นานแค่ไหน?"

"1 ชั่วโมง"

เจียงเย่พยักหน้า  "ตอนที่พวกคุณเล่นเกมนี้ พวกคุณติดต่อกับวิญญาณได้ไหม?"

ฝางหลิงเริ่มนึกถึงตอนนั้น  หน้าของเธอซีดลง

"ตอนที่เริ่มเล่นเกม พวกเราเสียเวลาเพราะผ้าปิดตา เพราะว่าตอนที่เกมนี้ฮิต มีคนพิสูจน์แล้วว่าต้องใช้ผ้าสีน้ำเงินเข้มปิดตา ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจ แต่..  หลายคนลองแล้ว บอกว่าสีนี้ใช้ได้"

"หลังจากที่ปิดตา ฉันก็ไม่รู้สึกอะไร แต่ฉันเห็นแสงเทียนเลือนราง ฉันมองดูแสงไฟไม่นาน ก็เริ่มง่วงนอน"

"ห้องนอนของเรามี 6 คน แต่ฉันไม่รู้ว่าใครเข้าสู่สภาวะนั้นก่อน ฉันรู้สึกว่าฉันเข้าสู่สภาวะนั้นเร็วมาก เหมือนกับว่านอนไม่นาน  แต่..  ฉันไม่ได้หลับเหมือนกับว่าตื่นจากการงีบหลับ รู้สึกมึนงง"

"แต่ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันเริ่มเวียนหัว  ในห้องนอนก็มีเสียง  เสียงนั้น.."

"เสียงเป็นยังไง?"

เจียงเย่เห็นฝางหลิงพูดไม่ออกก็เลยถาม

"เสียงนั้น.เหมือนกับใส่หูฟัง  แต่.. ไม่ได้เปิดเพลง จู่ๆ ก็มีเสียงซ่าๆ  ฉันไม่รู้ว่าคุณเคยเจอไหม? ฉันเคยใส่หูฟัง  แต่..  ไม่ได้เปิดเพลง  ฉันกำลังดูอะไรบางอย่างในเว็บไซต์  แต่..  ในหูก็มีเสียงซ่าๆ"

ฝางหลิงพูด  เจียงเย่ก็เข้าใจ

เสียงนั้นดังขึ้นโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

มันไม่น่ากลัว  แต่มันทำให้ใจสั่น

"หลังจากที่ได้ยินเสียงนั้น ในห้องนอนก็มีเสียงหายใจ ดูเหมือนจะเป็นอู๋ถิง เธอเป็นรูมเมทของฉัน ตอนนั้น เธอคงจะกังวลมาก  ก็เลยหายใจ.. หายใจ..  หายใจเข้าแล้วก็หายใจออก"

"เพราะว่าเธอกับฉันนั่งหันหน้าเข้าหากัน ฉันเลยรู้สึกได้ ตอนนั้น ฉันอยากจะเตือนเธอ  ไม่ใช่เพราะเธอหายใจ  แต่..  ลมหายใจที่เธอพ่นออกมาเย็นมาก  แต่..  ไม่นาน  ห้องนอนก็เงียบลง"

"ตอนที่ฉันกำลังง่วง ฉันก็นึกถึงเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือเกมนี้จะทำให้ความปรารถนาเป็นจริงได้จริงๆเหรอ?"

"อ้อ  ตอนนั้น  ความปรารถนาของคุณคืออะไร?"

เจียงเย่ถาม  ฝางหลิงเงยหน้าขึ้นมอง  พูดด้วยแววตาเศร้าสร้อย  "ฉันหวังว่าเกมนี้จะเป็นจริงแล้วทำให้คุณปู่มีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปี  คุณปู่เป็นมะเร็งตับระยะสุดท้าย  ผอมแห้ง อาการแย่ลงทุกวัน เขาต้องทนทุกข์ทรมาน ฉันก็เลยหวังว่า..   จะมีเทพที่ได้ยินเสียงของฉัน  ทำให้คุณปู่ไม่เจ็บปวด"

เจียงเย่พยักหน้า  เขาไม่ได้ถามว่าความปรารถนาเป็นจริงหรือเปล่า  แต่บอกให้ฝางหลิงพูดต่อ

"เพราะว่าฉันเอาแต่คิด ฉันก็เลย.. กึ่งหลับกึ่งตื่น  ถึงแม้ว่าหัวของฉันจะหนักมาก  แต่..  ฉันก็อธิษฐานอย่างตั้งใจ  แน่นอน  อู๋ถิงกับคนอื่นๆ ก็เหมือนกัน  พวกเธอก็มีความปรารถนาของตัวเอง  ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอคิดเหมือนฉันหรือเปล่า  แต่..  พอเวลาผ่านไปฉันรู้สึกว่าโต๊ะขยับ"

"แล้ว.. ฝ่ามือของโจวฉินที่ฉันจับอยู่ก็เริ่มมีเหงื่อออก เหงื่อเย็นๆ  เหมือนกับ..  น้ำแข็งที่กำลังละลาย  ตอนนั้น  ฉันตกใจ  อยากจะหันไปมองโจวฉิน  แต่..  ฉันขยับหัวไม่ได้  แล้วก็มีมือมาวางบนไหล่ฉัน  มือข้างนั้นเลื่อนจากไหล่ไปถึงหลัง  แล้วก็..  ค่อยๆ มาถึงหัว"

"มือข้างนั้นกดหัวของฉัน 2 ครั้งแล้วก็มีภาพปรากฏขึ้นในหัว  มีคนใส่ชุดขาวค่อยๆ คลานอยู่ในหัวของฉัน ฉันมองไม่เห็นหน้าเขา  แต่..  เขาก็คลานช้าๆ เหมือนกับ..  หนอน"

"มือของโจวฉินกับเฉินเสวี่ยที่อยู่ข้างๆ เย็นลงเรื่อยๆ เหงื่อออกเยอะขึ้น  ตอนนั้น  ฉันอยากจะดิ้นรน  แต่..  ฉันไม่มีแรง  เหมือนกับว่ากำลังจะเป็นลม  ฉันกลัวมาก  คนคนนั้น  คลานอยู่ในหัวของฉันจนกระทั่ง..  พวกเราตื่น  แล้วเขาก็หายไป!"

ฝางหลิงพูด  สีหน้าของเจียงเย่ไม่เปลี่ยน  แต่..  เขานึกภาพออกว่าฝางหลิงรู้สึกยังไง

"พวกเราตื่นพร้อมกัน ตอนที่ตื่น ไม่มีใครพูด พวกเรามองหน้ากัน ทุกคนหวาดกลัว แต่ตอนที่ฉันถามพวกเธอว่าเห็นอะไร  พวกเธอก็ส่ายหัว  ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอกลัว  หรือว่า..  ไม่ได้เจอแบบเดียวกับฉัน  แต่..  พวกเขารู้สึกถึงความผิดปกติ  เกมจบลงแล้ว"

"หลังจากที่เกมจบลง  ห้องนอนก็เงียบสงบ  ไม่สิ  จริงๆแล้ว  ห้องนอนเงียบลงตั้งแต่แรก..  เกมจบก็ไม่มีใครพูด  แม้แต่โจวฉินกับอู๋ถิงที่ชอบเล่นติ๊กต๊อก  คืนนั้น  พวกเธอก็นอนเร็ว  นั่นอาจจะเป็นครั้งแรกที่พวกเรานอนด้วยกัน  แล้วก็เงียบขนาดนี้"

"ฉันนอนอยู่บนเตียงนานมาก  ในที่สุด  ฉันก็หลับ  คิดถึงคนเยอะแยะ  คุณปู่  พ่อ  แม่  คนใกล้ชิด  ฉันบังคับตัวเองให้หลับ  ฉันคิดว่า  พอฟ้าสาง  ฉันก็จะไม่กลัว  อาจจะเป็นเพราะ..  เทพได้ยินเสียงของฉัน  แล้วทำให้คุณปู่อาการดีขึ้น"

"ถึงแม้ว่าฉันจะคิดว่ามันไร้เดียงสาและโง่  แต่..  ตราบใดที่ฉันนึกถึงคุณปู่ที่อ่อนแอ  ฉันก็..   มองเรื่องนี้เป็น..  ความหวังสุดท้าย  จนกระทั่ง..  ฉันตื่นขึ้นมากลางดึก.."

"พอตื่นแล้วเธอเจออะไร?"

ฝางหลิงกลืนน้ำลาย  "ฉันตื่นขึ้นมา แล้วก็พบว่ามีคนนอนอยู่บนเตียงฉัน  เขาหันหลังให้ฉัน เขาใส่ชุดขาว  เหมือนกับ..  คนที่ปรากฏในหัวของฉัน  เขานอนอยู่ข้างๆ ฉัน  หันหลังชนกับฉัน! ตอนที่ฉันหันไปมอง  ผมของเขาปิดหน้า!"

"เขาไม่ขยับ  มือไขว้กัน  เหมือนกับว่ากำลังหลับสนิท  ฉันอยากจะตะโกน  แต่..  พออ้าปาก  ก็ไม่มีเสียง!"

"แล้วเพื่อนร่วมห้องของเธอละ?  บนเตียงของพวกเธอมีอะไรไหม?”