ตอนที่ 254 ซวนเหวย

ตอนที่ 254 ซวนเหวย

ทหารยามที่รอดจากปีศาจได้อย่างหวุดหวิดกลับมายังวิหารจันทรามืดและรายงานข่าวการตายของต้วนเหิงให้กับมหาปุโรหิต

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับปีศาจ หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง มหาปุโรหิตจึงรายงานเรื่องนี้ไปยังวิหารเมืองหลวงทันที

ผู้พยากรณ์แห่งวิหารเมืองหลวงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างมาก เขาสั่งให้ถ่ายโอนหนึ่งในองครักษ์เทพทั้งสิบสองมา และมอบหมายให้เขานำทัพตรงไปยังภูเขาหิน โดยมีภารกิจในการทำลายปีศาจทั้งหมดให้สิ้นซาก!

ซวนเหวยแตกต่างจากทูตที่พวกเขาเคยพบมาก่อนหน้านี้

เขาทรงพลัง แต่กลับไม่หยิ่งยโส และมีวิธีการที่ตรงไปตรงมา

!!

ซวนเหวยกล่าวว่า “ข้าจะไปยังที่เกิดเหตุที่ต้วนเหิงถูกสังหาร แต่ข้าไม่คุ้นเคยกับที่นี่นัก เจ้าไปหาคนมานำทางให้ข้าที”

คอนริจึงเรียกเฟิงหลานมาและขอให้เขาช่วยนำทาง

เฟิงหลานเป็นอสูรวิญญาณ แต่เขาเป็นเพียงอสูรวิญญาณระดับหนึ่งดาวเท่านั้น ซึ่งพลังของเขาไม่มีความสำคัญในสายตาของซวนเหวยเลย

ซวนเหวยเพียงแค่มองเฟิงหลานชั่วครู่ก่อนจะหันไปทางอื่น

จนกระทั่งวันต่อมา ซวนเหวยกลับมาที่ภูเขาหินพร้อมกับกองกำลังของเขา

หลังจากตรวจสอบที่เกิดเหตุแล้ว พบว่าปีศาจเป็นผู้ลงมือ และมีจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว

ซวนเหวยตั้งใจที่จะทำลายปีศาจทั้งหมด แต่โชคไม่เข้าข้างพวกเขา บ่ายวันนั้นฝนตกหนัก มีฟ้าผ่าและฟ้าร้อง

สภาพอากาศที่เลวร้ายเช่นนี้ทำให้การตามล่าปีศาจเป็นเรื่องยาก

ซวนเหวยจึงต้องพักอยู่ในภูเขาหินไปก่อน

ตามปกติ คอนริจัดให้เขาพักอยู่ในสถานทูตเทพ ส่วนทหารยามคนอื่น ๆ นั้นแน่นอนว่าไม่สามารถพักในสถานทูตเทพได้

ก่อนหน้านี้มีการเคลียร์ผู้คนออกจากที่พักชั่วคราว ทำให้มีห้องว่างมากมาย คอนริจึงจัดให้ทหารยามเหล่านี้พักที่นั่น

นอกจากซวนเหวยแล้ว ยังมีซิวหุ้ยอยู่ในสถานทูตเทพด้วย

เมื่อซิวหุ้ย ผู้ที่ชอบหยอกล้อเห็นคอนริ สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่นางไม่เดินเข้าไปหยอกล้อใคร แต่กลับเดินออกไปอย่างมีไหวพริบ

ทว่า ซวนเหวยกลับเป็นฝ่ายหยุดนางก่อนอย่างไม่คาดคิด

“ตอนข้าผ่านเมืองป่าศักดิ์สิทธิ์ มหาปุโรหิตแห่งวิหารไม้ศักดิ์สิทธิ์ฝากข้อความมาให้เจ้า”

ซิวหุ้ยหยุดฝีเท้า “ข้อความอะไรหรือ?”

“เขาบอกว่าอยากให้เจ้ากลับไปโดยเร็วที่สุด”

หลังจากพูดจบ ซวนเหวยรู้สึกว่าตนได้ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากมหาปุโรหิตเสร็จสิ้นแล้ว เขาจึงเดินผ่านซิวหุ้ยไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมอง

ซิวหุ้ยนึกคำนวณเวลาในใจ นี่ก็ผ่านมากว่าสองเดือนแล้วตั้งแต่เธอออกจากวิหารไม้ศักดิ์สิทธิ์

เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนยังคงเทลงมาไม่หยุด ‘ข้าจะกลับบ้าน...เมื่อฝนนี้หยุดตก’

…

ฝนตกติดต่อกันสามวันสามคืน

ในช่วงสามวันนี้ ซวนเหวยอยู่ในสถานทูตศักดิ์สิทธิ์และไม่ก้าวออกจากประตู

อสูรที่รับผิดชอบในการติดตามสถานทูตศักดิ์สิทธิ์ได้บอกเรื่องนี้กับคอนริ

คอนริกล่าวกับเชร์ว่า “ซวนเหวยมีไหวพริบมาก เขาเชื่อฟังและไม่ทำให้เราเดือดร้อน”

เชร์กล่าวว่า “คนคนนี้ไม่ธรรมดา เมื่อต้องจัดการกับเขาจะต้องระวังตัวไว้”

“ข้ารู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่”

บุหรงกล่าวว่าธยาน์ว่า “เป็นการดีที่สุด หากเจ้าไม่ออกไปข้างนอกในตอนนี้ อย่าให้ซวนเหวยเห็นเจ้า เขาแข็งแกร่งกว่าห้วยซานและหมิวเหว่ยมาก จัดการกับเขาไม่ใช่เรื่องง่าย”

ธยาน์เห็นด้วย “ได้”

ไอร่าไม่ได้ออกไปไหนเลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และไม่ได้เจอซวนเหวย เธอรู้เพียงว่าเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก

เธออดไม่ได้ที่จะถามด้วยความอยากรู้ “หากซวนเหวยสู้กับบุหรง ใครจะชนะ”

เชร์กล่าวว่า “ถ้าเป็นการประลองอย่างเป็นทางการซวนเหวยก็จะชนะ”

เมื่อบุหรงซึ่งเคยคิดว่าตนอยู่ยงคงกระพันได้ยินเช่นนี้ เขาไม่ได้โต้ตอบแต่เพียงถอนหายใจ

ไอร่ารู้สึกประหลาดใจมาก “ซวนเหวยแข็งแกร่งถึงเพียงนั้นเชียวเหรอ”

“ผู้พิทักษ์ศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 12 เป็นตัวแทนของความแข็งแกร่งสูงสุดในเมืองอสูร ในอสูร 10,000 ตน จะมีผู้อยู่ในฐานะผู้พิทักษ์ศักดิ์สิทธิ์ 12 ตน ซวนเหวยก็ต้องแข็งแกร่งอยู่แล้ว”

เพราะอย่างนั้นเขาจึงเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูง! ไอร่าชักลิ้นของเธอ “เขาทรงพลังมาก เขาต้องอยู่ระดับเก้าดาวแน่ ๆ ใช่ไหม”

“อสูรผู้พิทักษ์ศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 12 ล้วนอยู่เหนือ 9 ดาว มีข่าวลือด้วยซ้ำว่าบางตนได้ทะลุขีดจำกัดและไปถึงระดับสิบดาวแล้ว”

ไอร่าอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “สิบดาว แค่ได้ยินก็รู้สึกแล้วว่าพวกเขาสุดยอดมาก”

บุหรงพูดอย่างสบาย ๆ “ก็แค่ข่าวลือ พวกเขาไม่น่าจะถึงระดับสิบดาวได้”

ไอร่ารู้สึกสับสน “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”

“มากกว่าสิบดาวก็เท่ากับเข้าสู่ดินแดนกึ่งเทพแล้ว เทพไม่ได้รับอนุญาตให้ดำรงอยู่บนทวีปอสูร แม้ว่าพวกเขาจะเป็นกึ่งเทพก็ตาม”

ไอร่าพอจะเข้าใจแล้ว “หมายความว่า ระดับเก้าดาวเป็นขีดจำกัดของเหล่าอสูร ไม่สามารถสูงไปกว่านี้ได้ใช่ไหม?”

บุหรงตอบ “เท่าที่รู้ตอนนี้ เป็นเช่นนั้น”

เชร์และธยาน์มองเขาอย่างไม่เผยความรู้สึกใด ๆ

ส่วนคอนริที่เป็นคนตรงไปตรงมา ก็เอ่ยถามสิ่งที่เขาสงสัยในใจทันที “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าพลังไม่สามารถเกินเก้าดาวได้ หรือว่าพลังของเจ้าเองถึงระดับเก้าดาวแล้ว?”

บุหรงยิ้มมุมปาก “ลองทายดูสิ”

คอนริหรี่ตามองแล้วหัวเราะเบา ๆ “ทำลึกลับไปได้ ข้าไม่เสียเวลาทายหรอก”

...

สามวันต่อมา ฝนที่ตกหนักก็หยุดลงในที่สุด

ซวนเหวยนำทีมของเขาออกค้นหาป่ารอบ ๆ อย่างละเอียด เพื่อหาเบาะแสของพวกปีศาจ

ในขณะนั้น ซิวหุ้ยก็เดินมาล่ำลาไอร่า

“ข้าจะกลับบ้านแล้ว”

ไอร่าบอกให้ธยาน์หยิบถุงผลไม้สองใบใหญ่ ๆ ออกมา “เอาไปกินระหว่างทาง หากไม่พอ ข้าจะให้ธยาน์หาเพิ่มให้อีก”

ซิวหุ้ยไม่ได้สนใจผลไม้ เธอจับมือไอร่าไว้แล้วถามอีกครั้ง “เจ้าจะกลับเมืองป่าศักดิ์สิทธิ์กับข้าหรือไม่?”

ไอร่ายิ้มบาง ๆ และตอบด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษที ข้าท้องอยู่ตอนนี้ ไม่สามารถเดินทางไกลได้”

“ข้าร่ายคาถารักษาได้ แม้เจ้าเดินทางในสภาพท้องโต ข้าก็ไม่ปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าแน่”

ไอร่าส่ายหัว “ข้ารู้ว่าเจ้ามีคาถารักษาดี แต่ข้าก็ยังอยากอยู่ที่ภูเขาหินแห่งนี้เพื่อคลอดลูก ที่นี่คือบ้านของข้า ข้ารู้สึกปลอดภัยกว่า”

ซิวหุ้ยขมวดคิ้ว “เจ้าเป็นคนของตระกูลไม้ศักดิ์สิทธิ์ เมืองป่าศักดิ์สิทธิ์ต่างหากคือบ้านที่แท้จริงของเจ้า”

“ในมุมมองของเจ้า เลือดเนื้อเป็นสิ่งกำหนดว่าอะไรคือบ้าน แต่สำหรับข้า ครอบครัวต่างหากที่บอกว่าบ้านอยู่ที่ไหน ครอบครัวของข้าอยู่ที่ภูเขาหินแห่งนี้ นี่แหละบ้านของข้า ข้าจะไม่แยกจากพวกเขาเด็ดขาด”

“เจ้าก็พาครอบครัวของเจ้ามาอยู่ที่เมืองป่าศักดิ์สิทธิ์สิ”

“คอนริเป็นหัวหน้าเผ่าหมาป่าศิลา เขาทิ้งทั้งเผ่าไว้ข้างหลังไม่ได้หรอก”

ซิวหุ้ยเงียบไป

เธออาจชวนให้ไอร่าพาครอบครัวมาได้ แต่เธอไม่อาจพาเผ่าหมาป่าศิลาไปด้วยได้ทั้งหมด

ไอร่ายิ้มหวาน “ไม่ต้องห่วงนะ หลังจากข้าคลอดลูกแล้ว ข้าจะไปเล่นกับเจ้าที่เมืองป่าศักดิ์สิทธิ์”

ความตั้งใจของไอร่าชัดเจน ไม่มีการเกลี้ยกล่อมใดที่จะเปลี่ยนใจเธอได้

เมื่อหมดหนทาง ซิวหุ้ยก็ยอมแพ้ที่จะชวนไอร่ากลับด้วย

ก่อนจะจากไป ซิวหุ้ยเตือนซ้ำหลายครั้ง “อย่าลืมมาหาข้าที่เมืองป่าศักดิ์สิทธิ์นะ”

ไอร่าพยักหน้า “อืม ข้ารับรอง”

“เมื่อเจ้ามาถึงเมืองป่าศักดิ์สิทธิ์ นำผลึกเขียวที่ข้าให้มาเข้าวิหาร ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นั่น”

“เข้าใจแล้ว”

ซิวหุ้ยย้ำอีกครั้ง “ข้าจะไปแล้ว อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้ เจ้าต้องมาที่เมืองป่าศักดิ์สิทธิ์นะ!”

“ข้าจำได้แน่นอน ข้าจะไป”

ซิวหุ้ยกางปีกของเธอและบินขึ้นสู่ท้องฟ้า วนรอบตัวไอร่าหนึ่งครั้งก่อนจะบินจากไป